ตอนที่ 633 อุปสรรคที่อยู่ข้างหน้า
ความจริงซย่าเสี่ยวมั่วอยากจะเตือนเหยียนเค่อว่าขับรถห้ามดื่มเหล้า แต่เธอเห็นว่าบรรยากาศระหว่างพวกเขากำลังดีจึงตัดสินใจกินข้าวต่อ เธอจะไม่อยากสร้างความแค้นกับใครเพิ่มอีก
หลังจากกินข้าวเสร็จชวีหน่ายก็แยกตัวกลับไป ซย่าเสี่ยวมั่วถึงได้ยอมเงยหน้าขึ้นจากจาน “อึดอัดแทบจะบ้าตาย”
เหยียนเค่อยิ้ม “เธอกินคนเดียวสองจาน”
ซย่าเสี่ยวมั่วกลอกตามองชายหนุ่ม แค่นเสียงออกมา “หยุดพูดไปเลย”
“หึงเหรอ”
“ทำไมอ่ะ” คนนอกอย่างซย่าเสี่ยวมั่วไม่เข้าใจในสิ่งที่เหยียนเค่อถาม
หรือว่าเขาแสดงออกอย่างชัดเจนเกินไป หล่อนไม่ได้รับรู้สึกสัญญาณอันตรายเมื่อครู่สักนิดเลยเหรอ
“เธอไม่รู้เหรอว่าหล่อนชอบฉัน”
“มันไม่ใช่เรื่องปกติหรือไงล่ะ” ซย่าเสี่ยวมั่วเอ่ยถามกลับ “ทำงานกับนายมาได้นานขนาดนี้ ถ้าไม่ได้หลงเสน่ห์ของนายแล้วจะเพราะอะไรล่ะ”
“อือ มีเหตุผล” แม้ว่าจะพูดออกมาแบบนี้ แต่เหยียนเค่อก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรไม่ถูกต้องอยู่ดี แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ
“อย่างนั้นเราก็กลับกันเถอะ”
“นายดื่มเหล้า พวกเราเดินกันกลับไหม” ตอนนี้ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกจุกมาก เธอต้องการการเดินย่อย
“เธอเป็นคนขับ”
“ฉันได้อ้วกออกมาแน่ๆ” ซย่าเสี่ยวมั่วปฏิเสธอย่างแน่วแน่
เหยียนเค่อตั้งพิกัดจีพีเอส หน้าจอขึ้นว่าซีเหยียนห่างจากบ้านของซย่าเสี่ยวมั่วประมาณหนี่งชั่วโมง
“ขับไปบ้านฉัน แค่ห้านาที”
ซย่าเสี่ยวมั่วเริ่มระแวงอย่างหนักว่าเหยียนเค่อจงใจ “นายคิดจะทำอะไรฉัน”
“ฉันจะทำอะไรเธอล่ะ วันๆเธอคิดแต่อะไรเนี่ย” เหยียนเค่อค้นพบว่าซย่าเสี่ยวมั่วเอาแต่มองเขาในแง่ลบไปทางนั้นอยู่เรื่อย
“เธอหวังว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือไง”
“เปล่าซะหน่อย” คนที่โดนจับได้อย่างซย่าเสี่ยวมั่วได้แต่เดินตามหลัง ปล่อยให้ชายหนุ่มจูงมือเดินไปเรื่อยๆ
ซย่าเสี่ยวมั่วนั่งลูบๆคลำๆรถอยู่ที่เบาะคนขับ สุดท้ายก็เข้าไปกอดพวงมาลัยรถแล้วแกล้งทำเป็นจะร้องไห้ “ที่รัก ครั้งนี้แกคงได้แต่ไปอย่างเดียวไม่มีโอกาสกลับมาแล้วล่ะ”
เหยียนเค่อนั่งนิ่งๆมองดูท่าทางที่โอเวอร์เกินไปของหญิงสาว เอื้อมมือไปรั้งแขนหล่อนให้ออกมาจากพวกมาลัย เริ่มหึงขึ้นนิดๆ “รถที่โรงรถฉันให้เธอหมดเลย ใครคือที่รักของเธอ”
“นาย นาย นาย” ซย่าเสี่ยวมั่วผลักใบหน้าที่กำลังโน้มเข้ามาใกล้ของเหยียนเค่อออกไป เอ่ยพึมพำ “ฉันแค่อยากให้มันรู้ถึงความรักที่จริงใจของฉันก่อนที่จะขับออกถนนเอง”
“พอได้แล้ว” เหยียนเค่อไม่ค่อยพอใจ ความรักที่จริงใจไม่มอบให้เขาแต่กลับไปมอบให้รถเนี่ยนะ “ไปจื่อจู๋หยวน ฉันตั้งพิกัดไว้ให้แล้ว”
“ทางนั้นมันอ้อมนะ” ซย่าเสี่ยวมั่วไม่เข้าใจว่าเหยียนเค่อจะให้ใช้เส้นทางที่กินเวลามากกว่าปกติทำไม เธอจับแขนเสื้อเหยียนเค่อไว้ไม่ยอมปล่อย “ฉันกลัว”
“ถ้าเธออยากให้เกิดอุบัติเหตุรถในเมืองขาวเป็นแถวอย่างนั้นเธอก็ไปทางที่ใกล้กว่า” เหยียนเค่อเอ่ยขึ้นอย่าไม่ได้ซีเรียส
“ชีวิตฉันอยู่ในกำมือเธอแล้ว”
“ประธานเหยียน ฉันรับผิดชอบไม่ไหวหรอก” ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกว่ามือของตนเองกำลังสั่น เธอพยายามจะตกลงกับเหยียนเค่อ
“วันนี้เราเปิดห้องนอนที่นี่แทนไหม ไม่ต้องกลับแล้ว”
“หืม” เหยียนเค่อหรี่ตามองหล่อน “เรียกฉันว่าอะไรนะ”
“ที่รัก!” ซย่าเสี่ยวมั่วคำนึงถึงความปลอดภัยของทั้งคู่จึงไม่กล้าขับรถจริงๆ ถ้าเกิดเป็นรถ BMW X6 ของเธอก็ว่าไปอย่าง รถเหยียนเค่อแพงขนาดนี้เธอชดใช้ให้ไม่ไหวหรอก
เหยียนเค่อพยักหน้าอย่างพอใจ “เปิดห้องมันดูเป็นเรื่องไม่สมควร ไว้คราวหลังค่อยทำเถอะ วางใจได้ ทางนั้นไม่มีรถให้เธอขับชนหรอก”
“อย่างนั้นก็ได้” ซย่าเสี่ยวมั่วสอบใบขับขี่ผ่านด้วยตัวเองจริงๆ ถึงแม้จะขับได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่พื้นฐานเธอก็ยังพอได้
รถ MASERATI LAVENTE สีดำเคลื่อนตัวไปบนถนนอย่างนิ่งๆ เหยียนเค่ออยากจะทำให้หล่อนผ่อนคลายเลยเอ่ยหยอกเย้า “ถ้ากลับบ้านอย่างปลอดภัย ฉันจะทำให้เธอสมหวัง”
ทำให้เธอสมหวังอะไรล่ะ…ซย่าเสี่ยวมั่วร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ไม่ได้ขับรถมาตั้งหลายปี แต่ก่อนเรียกธรรมดาตอนนี้แทบจะเรียกว่าแย่ได้เลย
ตอนที่ 634 ขับรถกลับบ้าน
ซย่าเสี่ยวมั่วเลียริมฝีปาก ถามอย่างเริ่มเป็นกังวล “เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย”
“ดูที่จีพีเอสสิ คราวหน้าต้องจำบ้านให้ได้นะ” เหยียนเค่อใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าจอ เอ่ยปลอบเสียงเบา “เธอผ่อนคลายหน่อยสิ ทำอย่างกับว่าจะไปฆ่าใครอย่างนั้นแหล่ะ”
“ไร้สาระจริงๆ” แกล้งเอ่ยคัดค้านเสียงหนักแน่น “ฆ่าคนจะต้องกังวลไปทำไม”
“โอเค โอเค ฉันกลัวเธอแล้ว” เหยียนเค่อขำที่หล่อนแกล้งพูด “ถ้าเพ่งสมาธิมากเกินไปเธอจะเหนื่อย ตาก็จะล้าด้วย ผ่อนคลายหน่อย”
จื่อจู๋หยวนเป็นย่านที่พักอาศัยแบบหรูหรา จะเข้าออกก็ต้องมีบัตรเบิกทาง พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ต้องมีความสามรถในการแสกนใบหน้าคนอีกด้วย
ซย่าเสี่ยวมั่วขับเลี้ยวเข้าไปตรงที่จอดรถ ยื่นบัตรที่เหยียนเค่อส่งให้เธอไปให้กับพนักงานเฝ้าประตู จากนั้นเอ่ยบ่น “ที่นี่วุ่นวายจริงๆ”
“วุ่นวาย?” เหยียนเค่อจ้องไปที่หล่อน “วุ่นวายเธอก็ต้องมา”
เหยียนเค่อเลื่อนกระจกฝั่งซย่าเสี่ยวมั่วลง เอ่ยบอกกับพนักงาน “ช่วยบันทึกบัตรประชาชนภรรยาฉันไว้ด้วย”
เหยียนแค่อขอบัตรประชาชนจากซย่าเสี่ยวมั่วจากนั้นก็ยื่นให้พนักงาน
พนักงานพอเห็นว่าเป็นเหยียนเค่อก็รีบเอ่ยทักทาย “ประธานเหยียน ที่แท้ก็เป็นภรรยาคุณเองเหรอครับ”
“อือ” ซย่าเสี่ยวมั่วถูกเหยียนเค่อเบียดจนหลังชิดกับเบาะแน่น ขนาดหายใจยังต้องหายใจเบาๆ
พอเหยียนเค่อยื่นบัตรให้เสร็จก็ไม่ได้หดตัวกลับไปนั่งที่เดิมแต่กลับหันไปมองซย่าเสี่ยวมั่วแทน ดูหล่อนทำหน้าเคร่งเครียดกังวลขนาดนั้นก็แทบจะหัวเราะออกมา
“คางสองชั้นเธอจะยื่นออกมาอยู่แล้ว”
ซย่าเสี่ยวมั่วจ้องไปที่ชายหนุ่ม รู้สึกว่าตนเองแทบจะไม่มีอากาศหายใจแล้ว “นายออกไปซะทีสิ”
“ทำไมเธอไม่หายใจล่ะ” เหยียนเค่อเริ่มค้นพบเรื่องที่สนุกเข้าไปอีก ยิ่งต้นเอาหน้าเข้าไปใกล้ซย่าเสี่ยวมั่วเท่าไหร่หล่อนก็ยิ่งหายใจเบาลงเท่านั้น
ซย่าเสี่ยวมั่วแทบจะกลั้นใจตายอยู่แล้ว เอ่ยพูดอย่างโมโห “ถ้ายังไม่อยากให้ฉันขาดอากาศหายใจตายก็รีบเขยิบออกไปซะที”
พนักงานที่อยู่ด้านนอกส่งบัตรประชาชนคืนให้ “สุขสันต์วันแต่งงานนะครับ”
“ขอบคุณ” เหยียนเค่อยื่นมือไปรับบัตรคืนมา ได้ยินคำอวยพรก็ยิ้มกว้าง ตากลมโตหรี่จนแทบจะกลายเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว บนเปลือกตาปรากฏรอยสวยงามเป็นชั้นๆ
ซย่าเสี่ยวมั่วกลืนน้ำลายลงคอ ตอนชายหนุ่มยิ้มช่างดูดีจริงๆ ไม่ว่าตอนไหนก็เหมือนกับพระอาทิตย์ที่ส่องแสงสว่างไสวอยู่ตลอดเวลา
“ฉันดูดีไหม” น้ำเสียงของเหยียนเค่อมีเสน่ห์มาก เห็นได้ชัดว่ากำลังแกล้งหยอกหญิงสาว
ซย่าเสี่ยวมั่วยิ้มราวกับเสียสติ “ดูดี”
“ดูดีอย่างไร”
“หล่อ อยากเอา” ซย่าเสี่ยวมั่วเผลอพูดสิ่งที่คิดในใจออกมาจากนั้นก็ชะงักไป แม้ว่าในใจจะรู้สึกอายมากแต่เธอก็ยังคงดึงหน้าอยู่จะไม่ยอมให้เหยียนเค่อมาล้อเลียนเธอได้เป็นอันขาด
เหยียนเค่อชะงักไปกับคำพูดโท่งๆของเธอ ใบหน้าเริ่มแดงขึ้น ขยับกลับไปยั่งที่นั่งของตัวเอง จากนั้นเอ่ยเตือน
“แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ควรมองมาที่ฉัน เธอต้องมองถนน”
ซย่าเสี่ยวมั่วค้นพบว่าเหยียนเค่อก็เขินเป็นเหมือนกัน จึงยิ่งแกล้งต่อ “แต่ฉันว่านายน่ามองกว่าถนนนี่”
“ดูดี ฉันก็ไม่ให้เธอเอาหรอก”
ซย่าเสี่ยวมั่วได้ยินครบทุกคำที่เหยียนเค่อแกล้งพูดเลียนแบบหล่อนจากนั้นก็กลอกตามองไปที่เขา “วางใจได้ ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาไปทำอะไรนายหรอก”
“ไม่ต้องรีบ ถึงห้องแล้วค่อยว่ากัน”
ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกว่าเมื่อเธอไม่ได้เพ่งสมาธิบนถนนมากเกินไป มันทำให้เธอขับได้คล่องขึ้น ไม่ต้องมานั่งกังวลทรมาน
ในที่สุดก็ถึงสถานที่ที่เหยียนเค่อบอก ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกกลัวกับที่จอดรถ “นายขับเถอะ ฉันไม่กล้า”
“ฉันดื่มเหล้า” เหยียนเค่อโบกมือ ไม่ช้าก็เร็วหล่อนก็ต้องหัด ครั้งนี้เธอรอดก็ต้องมีครั้งหน้าอยู่ดี เหยียนเค่อจึงจะช่วยหล่อน
“นายเคร่งครัดกับระเบียบจราจรขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ซย่าเสี่ยวมั่วกัดฟันอย่างโมโห ทำท่าทางฮึดอัด
“นายอย่ามาเสียใจทีหลังนะ”
เป็นอย่างที่เหยียนเค่อคาดคิด พอซย่าเสี่ยวมั่วเริ่มเลี้ยวเข้าก็ชนเข้ากับมุมของโรงจอดรถ
รถสั่นไปทั้งคัน เหยียนเค่อที่มองจากกระจกหลังก็เตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว
ซย่าเสี่ยวมั่วเอนไปด้านหน้า แต่หน้าผากกลับไปไม่ได้กระแทกกับพวงมาลัยอย่างที่คาดคิดกลับมีสิ่งนุ่มๆออกมารองรับแทน พอเธอเงยหน้าขึ้นก็ได้ยินดังจากบนหลังคารถ