บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 750
“…”
เมเดลีนไม่ต้องการที่จะเถียงเขาเรื่องนี้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “บอกฉันที เฟลิซิตี้อยู่ที่ไหน”
“เมืองเอฟ”
“เมืองเอฟ?”
นั่นยิ่งตอกย้ำความสงสัยของเธอเรื่องที่เฟลิเป้อาจมีส่วนเกี่ยวข้อง
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจองตั๋วสำหรับเที่ยวบินถัดไปโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
เจเรมี่พยายามหยุดเธอทันทีเมื่อเขาเห็นเธอทำแบบนั้น “ลิเลียนเป็นลูกสาวของผมเหมือนกัน ผมไม่ได้ทำเพื่อเธอมากนักในฐานะพ่อของเธอ ดังนั้นให้ผมได้ทำเพื่อเธอบ้าง”
เมเดลีนผลักมือที่พยายามขัดขวางของเขาออกไป “ลิเลียนก็เป็นลูกสาวของฉันเหมือนกันนะ เจเรมี่ คุณคิดว่าเธอไม่ได้มีความหมายสำหรับฉันเหรอ?”
เจเรมี่ถูกดึงเข้าสู่ภวังค์ขณะที่เขามองเมเดลีนเขม็ง
“เฟลิเป้อาจทำให้ฉันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ในตอนนั้นที่คุณทิ้งฉันให้ตายอย่างไร้ความปราณี นอกจากนั้นฉันสูญเสียความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ไปแล้ว การปรากฏตัวของลิเลียนทำให้ฉันมีความหวังที่จะเริ่มต้นใหม่และมีชีวิตอยู่อีกครั้ง ฉันอาจให้ชีวิตเธอ แต่เธอให้กำลังแก่ฉันที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป”
เจเรมี่รู้สึกหัวใจคับแน่น
เขารู้ว่าเขาไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเมเดลีนเอาไว้ และนั่นทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก
เขากางแขนออกเพื่อดึงเมเดลีนที่ไม่ระวังตัวเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “ถ้าอย่างนั้น ไปค้นหาความจริงเกี่ยวกับลูกสาวของเราด้วยกันเถอะ”
เมเดลีนไม่ได้ผลักเจเรมี่ออกไปในครั้งนี้ ในขณะนั้นเธอพบว่าความเกลียดชังที่มีต่อเจเรมี่หายไปหมดแล้ว
เมเดลีนและเจเรมี่เดินออกจากโรงแรม และกลับไปที่บ้านของตนเพื่ออธิบายสถานการณ์ให้ครอบครัวทราบก่อนออกเดินทางไปยังเมืองเอฟ
สามชั่วโมงต่อมา เครื่องบินก็ลงจอด
เนื่องจากเมเดลีนอาศัยอยู่ในเมืองเอฟเป็นเวลาถึงสามปี เธอจึงคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากกว่าเจเรมี่
พวกเขาไปเช็คอินที่โรงแรม แต่เนื่องจากโรงแรมที่พวกเขาเลือกนั้นอยู่ใกล้กับใจกลางเมือง ห้องทั้งหมดจึงเต็ม ยกเว้นห้องสวีท
“ไม่เป็นไร ผมนอนโซฟาได้” เจเรมี่เสนอขึ้นเมื่อเขาเห็นความลังเลใจของเมเดลีน
เมื่อจองห้องพักเสร็จแล้วเมเดลีนก็พาเจเรมี่ไปยังตลาดมืดในเมืองเอฟ
สถานที่นี้รวบรวมผู้คนทุกประเภทที่มาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกัน นั่นคือเงิน ไม่ต้องพูดถึงว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดและเร็วที่สุดในการรวบรวมข้อมูล
ในตอนที่พวกเขามาถึงก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว แต่ดวงอาทิตย์กลับตกไปนานแล้ว
ค่ำคืนในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บได้มาเยือนเมืองเอฟแล้ว
แต่ก็ยังมีผู้คนจำนวนมากที่ยังคงดื่มเหล้าเสียงดังตามบาร์และริมถนน
พวกผู้ชายชำเลืองมองเมเดลีนอย่างมีความคิดชั่วร้ายขณะที่พวกเขาเดินผ่านเธอ บางคนถึงกับส่งเสียงวี้ดวิ้วใส่เธอ
สายตาของเจเรมี่เริ่มเย็นชา เมื่อเห็นผู้ชายสองสามคนกำลังเดินเข้าหาเมเดลีน เขาจึงเอื้อมมือออกไปจับมือเธอไว้
เมเดลีนจ้องมองไปยังชายที่ไม่สะทกสะท้านซึ่งยืนอยู่ข้างเธอด้วยความตกใจขณะที่ความอบอุ่นเข้าปกคลุมมือของเธอ
“พวกเขาจะไม่สามารถทำอะไรคุณได้ถ้าผมจับมือคุณ” เจเรมี่ตอบอย่างมีเหตุผล
เมเดลีนไม่ต้องการเถียง เธอจึงไม่ได้ดึงมือของเธอออก
พวกเขามาที่นี่เพื่อตามหาเฟลิซิตี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะก่อปัญหาให้มากความ
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ามือของเจเรมี่อบอุ่นเพียงใด
ไม่นานนักหลังจากนั้น เมเดลีนและเจเรมี่ก็เดินเข้าไปในบาร์และมองหาบาร์เทนเดอร์ที่ใช้ชื่อว่า วอดก้า
เมื่อจ่ายเงินที่น่าพอใจให้เขาแล้วเมเดลีนก็ยื่นภาพของเฟลิซิตี้ไปยังเขา “ช่วยตามหาผู้หญิงคนนี้ให้ที”
บาร์เทนเดอร์รับภาพนั้นและเหลือบมองเมเดลีนอีกครั้งด้วยรอยยิ้มอย่างสงสัย “ผมรู้สึกว่าคุณดูคุ้นมากในตอนที่คุณเดินเข้ามา คุณโชคดีมาก ผู้หญิงที่คุณกำลังตามหาอยู่ตรงนั้น”
เขาชี้ไปทางข้างหลังของเมเดลีนและเจเรมี่