1794-1 vs 1794-2 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1794-1
“คุณคะ คุณจะทำอะไรคะ! นี่เป็นเคาน์เตอร์ของร้านเรานะคะ จะเข้าไปตามอำเภอใจอย่างนี้ไม่ได้” สาวแคชเชียร์ตกใจหนัก ก็จะให้คนอื่นที่ไม่ใช่พนักงานร้านเข้ามายุ่งกับคอมพิวเตอร์ของทางร้านได้ยังไง!
ทว่าแรงที่กดบนไหล่เธอหนักมากจนสะบัดไม่หลุด เด็กผมสีเงินหล่อเหลาได้แต่เอ่ย “ขอโทษด้วย” ส่วนมืออีกข้างของเขาก็กำเมาส์เอาไว้
เธอเห็นมือข้างนั้นจับเมาส์เสร็จ ก็วางบนคีย์บอร์ดทันที ทั้งๆ ที่เป็นมือแค่ข้างเดียว แต่กลับพิมพ์ได้เร็วกว่าตอนที่เธอพิมพ์ทั้งสองข้างเสียอีก เห็นเพียงเอกสารบนหน้าจอถูกเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว ทว่าในระหว่างที่ยังเห็นไม่ทันว่าหนุ่มน้อยคนนี้กำลังทำอะไร ระบบของคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนไป จึงทำได้แค่เอียงศีรษะสื่อให้พนักงานคนอื่นโทรแจ้งตำรวจ ขยับรูปปากว่า “รีบโทรหา 110!”
พนักงานคนอื่นพลอยตื่นตระหนกด้วยเช่นกัน เขากดมือถือด้วยกลัวว่าลูกค้าหนุ่มหล่อจะสติแตกมากไปกว่านี้ พลางป้องมือที่ปาก “ฮัลโหล…”
ในเวลานี้เอง ภาพปรากฏออกมาทางหน้าจอ ป๋อจิ่วคำนวณเวลา ก่อนจะย้อนภาพในกล้องวงจรปิดให้กลับไปฉายภาพเมื่อสามนาทีที่แล้ว! จึงได้เห็นแผ่นหลังของสองคนนั้นที่เดินออกไปจากร้าน เธอย้อนภาพไปดูช่วงก่อนหน้านี้อีก แม้กล้องจับภาพใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ทว่าบันทึกเสียงได้ ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะพูดอะไร ป๋อจิ่วได้ยินทุกคำอย่างชัดแจ้ง
ฝานเจีย! ป๋อจิ่วถึงกับนิ้วมือแข็งทื่อ พอได้ยินว่า ‘พี่รู้ดีกว่าใคร คนที่ผิดมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือตัวพี่นั่นแหละ ถ้าพี่เชื่อเขา ไม่แคร์คนอื่น ยอมทิ้งความรับผิดชอบทั้งหมด เขาก็ไม่ตายแล้ว โถ Z ที่น่าสงสาร คนทั้งโลกไม่ยอมรับ แถมยังต้องจมอยู่ใต้น้ำตลอดกาล พี่ก็เห็นตอนที่เขาดิ้นรนเอาชีวิตรอดในน้ำนี่ ตอนเด็กๆ พี่รับปากเขาไว้ พอโตแล้วไม่ว่าจะทำอะไรพี่จะนึกถึงเขาก่อน พี่นั่นแหละที่เป็นคนผิดคำพูด พี่เป็นคนทำให้เขาตาย’ ปลายนิ้วของป๋อจิ่วเย็นขึ้นมา เธอน่าจะคิดออกตั้งนานแล้วว่าทำไมเขาถึงได้ต่อต้านอดีตของตัวเอง แต่เธอดันโง่เง่า ไม่เคยรู้เลย ปมของเขาคือตัวเธอเอง เขารู้สึกผิดต่อเธอ ถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้
ที่แท้เขารู้มาตั้งนานแล้วว่า Z ก็คือเธอ ป๋อเสียวจิ่วที่เขารู้จักเมื่อตอนเป็นเด็ก จึงได้พูดกับผู้กำกับหวงไว้เช่นนั้น เขาตามหาเธอ แต่ไม่อยากจับตัวเธอ แค่อยากตามหาเธอเท่านั้น
ห้วงเวลาดังกล่าว ป๋อจิ่วบรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ออกเลย เมื่อได้ดูภาพที่เขาตามฝานเจียไป แววตาของเธอฉายรังสีฆ่าฟันที่เข้มข้นและยากจะปิดบัง
เธอจะอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ เมื่อได้ภาพที่ต้องการ เธอก็ค้ำมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ ส่งตัวกระโดดออกไป แล้วสไลด์มือถือต่อสายโทรออก “ตอนนี้คุณต้องให้คำตอบฉันแล้วล่ะ ตำแหน่งของฝานเจียที่คุณตามไล่จับ อยู่ที่ตรงไหน?”
คุณชายถังรู้สึกถึงความผิดปกติของน้ำเสียงเธอ “ทำไมเหรอ?”
“ฝานเจียมีกุญแจกระตุ้นคำสั่งที่ฝังทางจิต ตอนนี้ท่านเทพไปกับเขาแล้ว” ป๋อจิ่วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วต่ำ
คุณชายถังถึงกับอึ้ง รู้ดีว่าเหตุการณ์นี้รุนแรงแค่ไหน จึงบอกที่อยู่แก่เธอ ก่อนจะหันมาออกคำสั่งกับคนของตนเอง “เพิ่มตำรวจนอกเครื่องแบบ เรียกสุนัขตำรวจมาใช้ ปฏิบัติการณ์เริ่มเร็วกว่าเดิมสองชั่วโมง”
“ครับ!” แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็ยังเร็วไม่เท่าป๋อจิ่ว
วันนี้ทั้งวัน คนที่อยู่ในเขตเป่ยซื่อล้วนแต่เห็นรถแลมโบกินี่ มูร์เซียราโกคันดำแล่นปราดเปรียวเหมือนรถแข่งในหนังภาพยนตร์ จากถนนลาดยางมะตอย เบี่ยงเข้าสู่ซอยยาวด้านข้าง ล้อซ้ายเบียดกำแพง ตัวรถเอียงกว่าครึ่ง ทะยานออกไปจนเกิดเสียงราวกับสายฟ้าดำแลบออกมา
———————————–
ตอนที่ 1794-2
ป๋อจิ่วที่ขับรถอยู่ กำพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างพาดเอาไว้ เธอมองด้านหลัง จากนั้นจึงสะบัดท้ายหลบรถตำรวจที่ไล่ตามมาตลอดทาง โดยรถตำรวจคันดังกล่าวเป็นคันที่ได้รับการแจ้งความจากพนักงานในร้านนั่นเอง
เดิมพวกเขาคิดว่าป๋อจิ่วขโมยเงิน แต่เมื่อเห็นรถที่ขับ ทั้งยังไล่ตามมาตลอดทาง พวกเขาจึงถามพนักงานที่โทรแจ้ง ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายแค่เปิดดูกล้องวงจรปิดในร้านเท่านั้น
ชั่วเวลาดังกล่าว พวกเขาไม่รู้เช่นกันว่าจะไล่ตามต่อดีไหม อันที่จริงพวกเขาไม่จำเป็นต้องครุ่นคิดถึงปัญหานี้หรอก เพราะไม่มีใครไล่ตาม Z ทัน โดยเฉพาะ Z ในเวลาแบบนี้
รถแลมโบกินี่แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว จนแทบจะก่อให้เกิดสายลม
เวลานี้ รถแท็กซี่ก็มาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ฝานเจียมองฉินมั่วพลางส่งยิ้มหวานให้ “พี่ต้องไม่ชอบที่นี่แน่ๆ ฉันก็เหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ ฉันถูกบีบให้อยู่ที่นี่ได้แค่ที่เดียว แต่เดี๋ยวจะดีขึ้น รอจนพวกเราออกต่างประเทศสำเร็จ ก็จะไม่มีใครทำอะไรพวกเราได้ ถึงเวลานั้นฉันจะทำทึกอย่างได้เป็นอิสระ”
ฉินมั่วไม่พูดอะไร ดูเหมือนเขาจะเป็นเช่นนี้มาตลอดทาง สิ่งที่เธอพูดไป เขาจะได้ยินหรือไม่ก็ไม่รู้ นิ้วมือของเธอแข็งทื่อด้วยความรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ แต่รู้ดีเช่นเดียวกันว่า บางเรื่องจะใจร้อนไม่ได้
ทั้งสองเดินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยแล้วขึ้นตึกไป แล้วพลันมาหยุดชะงักอยู่หน้าประตู
ฉินมั่วเป็นคนหยุด ฝานเจียจึงหันมาถาม “ทำไมเหรอ?”
คงไม่เป็นเพราะไม่เชื่อใจเธอหรอกนะ เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เธอน่าจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของเขา แม้ว่าตอนนี้ดูจากพฤติกรรมว่าเขายังไม่ยอมรับ แต่คำสั่งที่ฝังทางจิตตอกย้ำเขาในเรื่องนี้!
ซึ่งเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ฉินมั่วเหมือนถูกบางอย่างห้ามเอาไว้ สามัญสำนึกบอกให้เขาปกป้องคนๆ หนึ่งให้ได้ “แถวนี้มีปัญหา”
บางอย่าง ฝานเจียก็พูดไม่ผิดหรอก เมื่อมีฉินมั่วอยู่ด้วย คนจากทางการจะตามหาพวกเธอย่อมยากแสนยาก
“ห้องนี้เป็นของเธอเหรอ?” น้ำเสียงของฉินมั่วไม่บ่งบอกอารมณ์ใดใด ฝ่ายฝานเจียส่งเสียงยอมรับ “พี่มั่วรู้สึกว่ามันซอมซ่อใช่ไหม พี่สบายใจได้ เดี๋ยวสถานการณ์จะดีขึ้น ฉัน…”
ฉินมั่วได้ยินเธอเรียกตัวเองเช่นนั้นแล้ว รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่รู้สาเหตุ “ไม่ใช่เรื่องซอมซ่อหรอก แต่ประตูบานนี้มีคนแตะล็อคของมันมาก่อน ไม่ต้องเข้าไป ข้างในอาจมีคนอยู่ เดินตรงต่อไปเถอะ แล้วค่อยลงไปตามทานั้น”
ฝานเจียได้ยินแล้ว ตกใจจนเหงื่อเย็นผุดออกมา ห้องราคาถูกแบบนี้ ไม่น่าจะมีโจรมาเยี่ยมเยือนเลยนะ
ยามปกติ การที่มารอในห้องมักจะเป็นหนึ่งในวิธีจับคนร้ายอันเยี่ยมยอดของทางตำรวจ รอจนคนร้ายเข้ามาติดกับดักด้วยตัวเอง ก็ลงมือทันที
โชคดีที่ชายหนุ่มรู้ทัน และโชคยังดีที่เธอปิดหน้าทัน
“เห็นคนที่ยืนสูบบุหรี่ตรงหน้าร้านนั่นไหม เขาน่าจะเป็นสายตำรวจ เธออย่าทำท่าทางลับๆ ล่อๆ จะได้ไม่เป็นที่ต้องสงสัย” เสียงของฉินมั่วยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม กระทั่งยังแฝงแววรำคาญชนิดที่มองออกได้ยาก ซึ่งฝานเจียย่อมฟังออก แต่จะยังไง ทั้งหมดที่เขาพูดล้วนแต่เพื่อปกป้องเธอไม่ใช่เหรอ นังนั่นถือดีที่ว่าตัวเองเป็นเหมยเขียวและม้าไม้กับเขา ต่อให้เป็นคนร้ายก็ยังพิเศษที่สุดสำหรับเขาอยู่ดี?
ฮึ!นับจากวันนี้เป็นต้นไป เขาจะมอบความรักทั้งหมดให้เธอคนเดียวเท่านั้น
………………………………