ตอนที่ 580 ข้าใส่ใจแต่นางเท่านั้น
จงโม่เจียงพูดโดยไม่นึกถึงมารยาท แต่ฟู่เฉินหรงไม่ถือสา เขาดื่มเหล้าอึกใหญ่แล้ววางชามลง “ตั้งแต่ข้ารู้จักนาง นางก็เป็นผู้หญิงของข้า”
“ไม่รู้จริงๆ ว่าองค์รัชทายาททำให้จิ่วซือประทับใจได้อย่างไร”
ฟู่เฉินหรงพูดยิ้มๆ “เจ้าสำนักจงคงไม่รู้ นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับจิ่วซือ”
“องค์รัชทายาทโชคดีจริงๆ พ่อเจ้าแย่งผู้หญิงที่อาจารย์ข้ารัก เจ้าแย่งผู้หญิงที่ข้ารัก ข้ากับอาจารย์ยังติดหนี้เจ้าสองคนพ่อลูก”
เรื่องของคนรุ่นพ่อฟู่เฉินหรงไม่รู้ จึงไม่ได้พูดอะไร เขาขมวดคิ้ว “เจ้าสำนักจง ข้ากับจิ่วซือสัญญากันไว้ก่อนแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า อย่างนี้ไม่เรียกว่าแย่ง”
จงโม่เจียงเงยหน้ายกเหล้าขึ้นดื่ม ท่าทางไม่สุภาพอย่างฟู่เฉินหรง ทรนงองอาจ ซดทีเดียวหมด เหล้าไหลจากมุมปากลงไปที่เสื้อ
พอดื่มเสร็จก็เทเหล้าให้ตัวเองอีกชามหนึ่ง ทอดถอนใจ “เจ้าไม่ได้แย่งจากมือข้า แต่ก็แย่งจากน้องชายเจ้า ได้ยินว่าเดิมทีจิ่วซือเป็นคู่หมั้นของกู้จื่อหยวน ข้าไม่อยากว่าอะไรเจ้า ถ้าเป็นข้า ข้าก็ทำอย่างนี้เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเจ้าเอายาเสน่ห์อะไรให้นางกิน แม่หนูนั้นถึงได้มั่นคงกับเจ้านัก ยอมสละชีวิตให้เจ้า ฟู่เฉินหรง เจ้ารู้เรื่องสุขภาพของนางหรือไม่?”
“ข้ารู้”
เหล้าที่จงโม่เจียงเอามาแรงมาก ฟู่เฉินหรงไม่คุ้นเคยกับเหล้าแรง จึงดื่มช้ากว่าจงโม่เจียง
“ในเมื่อรู้แล้ว ก็ควรจะเข้าใจความหมาย เจ้าให้นางใส่กำไลนั่น ชาตินี้มีลูกกับเจ้าเท่านั้น สวรรค์คงทนดูไม่ได้ จึงแกล้งเจ้า แต่ทำให้ผู้หญิงโง่นั่นต้องลำบาก
วันนี้ข้าจะพูดออกมาให้หมด ถ้าเจ้ากล้าทำให้นางเสียใจ ไม่ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าไม่มีวันให้เจ้าอยู่อย่างสงบแน่”
จงโม่เจียงพูดจบก็จ้องหน้าฟู่เฉินหรงอย่างเย็นชา แววตาเยือกเย็น ถ้าเป็นคนอื่น คงจะกลัวจงโม่เจียงมาก
ฟู่เฉินหรงสีหน้าราบเรียบ เขาดื่มเหล้าช้าๆ “ข้าไม่รู้ว่ากำไลมีผลอย่างนี้ และไม่เคยคิดจะทำร้ายจิ่วซือ ไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร ขอแต่ให้นางอยู่กับข้า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น”
“เจ้าไม่ใส่ใจจริงหรือ?”
“ข้าใส่ใจแต่นางเท่านั้น”
จงโม่เจียงยังไม่เชื่อฟู่เฉินหรง “ถึงเจ้าไม่ใส่ใจ แล้วฮ่องเต้จะยอมหรือ? ขุนนางจะยอมหรือ? พอถึงตอนนั้นเจ้าจะรับแรงกดดันได้หรือ?
ถ้าเจ้ายอมประนีประนอม คนที่เสียใจก็คือจิ่วซือ ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็ง มีแต่เจ้าที่ทำให้นางเสียใจได้ นางใส่ใจเจ้าคนเดียว
ครั้งนี้เจ้าไม่ได้รีบมา แสดงว่าสิ่งสำคัญที่สุดในใจเจ้าก็คือบ้านเมือง ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ครั้งต่อไปหากเจ้าจำเป็นต้องตัดสินใจ เจ้าก็ยังเลือกบ้านเมืองใช่หรือไม่?”
ฟู่เฉินหรงกำลังเตรียมจะดื่มเหล้า พอได้ยินอย่างนี้ ก็วางชามในมือลง สีหน้าเคร่งครัด น้ำเสียงจริงจัง “ถ้าไม่สามารถเลือกได้ทั้งสองอย่าง? ข้าจะตายพร้อมกับนาง”
เขาไม่มีวันให้ราษฎรซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวพลอยตายกับเขาด้วย รอให้จัดการเรื่องราวให้เรียบร้อย เขาจะไปหาซูจิ่วซือ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ถ้าเขามา แล้วรู้ว่าซูจิ่วซือตาย เขาก็จะตายพร้อมกับซูจิ่วซือ แต่ในยามคับขันเขาไม่อาจละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง นี่เป็นความรับผิดชอบของเขา
จงโม่เจียงนึกไม่ถึงว่าฟู่เฉินหรงจะพูดอย่างนี้ จึงไม่รู้จะตอบอย่างไร
“ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แม้หนทางแสนลำบาก ข้าก็จะพาจิ่วซือไปด้วย ไม่มีวันปล่อยมือจากนาง
จงโม่เจียง ข้าเข้าใจคำพูดของเจ้า และขอบใจเจ้าที่เอาใจใส่จิ่วซือ นางเป็นผู้หญิงของข้า ไม่ว่าคนรอบตัวจะพูดอย่างไร ไม่ว่าใครจะขัดขวาง ก็ไม่อาจพรากนางไปจากข้าได้”
ตอนที่ 581 ข้าขืนใจคนมามากแล้ว
“หวังว่าเจ้าจะจำคำที่เคยพูดไว้ ถ้าเจ้าทรยศต่อนาง ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้าแน่ เจ้าไม่ต้องขอบใจข้า ดูแลนางให้ดีก็แล้วกัน เจ้าโชคดี ข้าไม่โชคดีอย่างเจ้า”
จงโม่เจียงพูดจบก็ยกชามเหล้าขึ้นหงายหน้าดื่มอีกครั้ง
ฟู่เฉินหรงดื่มเหล้าได้ไม่มากเท่าจงโม่เจียง พอดื่มเหล้าแรงไปสามชามแล้วก็มึนหัว จงโม่เจียงยังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเห็นว่าฟู่เฉินหรงไม่ไหวแล้ว เขาก็ไม่อยู่ต่อ รีบลาออกไป
พอจงโม่เจียงไปแล้ว ฟู่เฉินหรงก็สะบัดหัว เหล้านี้แรงจริงๆ เขารู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้อง เดิมทีคิดว่าเป็นซูจิ่วซือ แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นเจ้าแม่
“ผู้อาวุโสค่ำแล้วยังไม่พักผ่อนหรือ ไม่รู้ว่ามีอะไรจะสั่งสอน?”
ตอนนี้ปิงอวิ๋นไปไหนแล้ว ปล่อยให้คนเข้ามาในห้องของเขาตามใจชอบได้อย่างไร ฟู่เฉินหรงแม้เริ่มมึนงง แต่สมองยังแจ่มใส พอเห็นเจ้าแม่เข้ามา ก็ไม่พอใจ เพราะค่ำแล้ว เขาต้อนรับแต่ซูจิ่วซือคนเดียว
เจ้าแม่สยายผมขาวโพลนทั้งหัว นั่งที่โต๊ะ มองฟู่เฉินหรงด้วยแววตาเสน่หา “องค์รัชทายาท ข้าช่วยผู้หญิงที่เจ้ารักแล้ว เจ้าไม่คิดจะขอบใจข้าหรือ?”
“ผู้อาวุโสจะให้ข้าขอบใจอย่างไร?”
ฟู่เฉินหรงสติแจ่มใส น้ำเสียงเย็นชาลง เจ้าแม่ช่างสมกับคำร่ำลือจริงๆ
“วันนี้ข้าบอกไว้แล้ว ย่อมต้องตอบแทนด้วยตัว” เจ้าแม่พูดจบก็ลุกขึ้นไปหาฟู่เฉินหรง เตรียมจะวางมือลงบนไหล่ฟู่เฉินหรง แต่ยังไม่ทันวาง ฟู่เฉินหรงก็ผลักเจ้าแม่ออกไป “เจ้าแม่โปรดสำรวม เรื่องอย่างนี้ขืนใจกันไม่ได้ ผู้อาวุโสผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ทำไมต้องทำให้ตัวเองลำบากเล่า”
“ข้าขืนใจคนมามากแล้ว” เจ้าแม่หัวเราะร่วน “แค่คืนเดียวก็พอ องค์รัชทายาทอย่าบีบให้ข้าต้องใช้กำลังบังคับ”
“ถ้าฮุ่ยตี้ทรงเห็นผู้อาวุโสเป็นอย่างนี้ คงจะเสียพระทัยมาก” ฟู่เฉินหรงรู้ว่าถ้าต่อสู้ เขาไม่ใช่คู่ต่อกรของเจ้าแม่ ปิงอวิ๋นไม่มาปรากฏตัว เจ้าแม่คงจัดการนางจนสลบไปแล้ว เขาสงบนิ่งมาก จู่ๆ ก็เอ่ยชื่อหนึ่งขึ้นมา
ก่อนมาที่นี่ เขาให้คนสืบสภาพความเป็นมาของเจ้าแม่อย่างชัดเจน เวลานี้เขามีองครักษ์พิทักษ์อุทยานตะวันออกอยู่ในมือ การจะสืบเรื่องราวของคนคนหนึ่งไม่ใช่งานยาก
เจ้าแม่สีหน้าซีด จู่ๆ ก็หยุดยิ้มทันที “เจ้ารู้ฐานะของข้าหรือ”
“ในเมื่อจะมาคารวะผู้อาวุโส บางเรื่องก็ต้องเข้าใจให้ดี ถ้าจะแก้แค้นผู้ชายคนหนึ่ง ผู้อาวุโสไม่จำเป็นต้องเหนื่อยอย่างนี้ ผู้อาวุโสทำสำเร็จนานแล้ว”
พอได้ยินฟู่เฉินหรงพูดถึงฮุ่ยตี้ ความตื่นเต้นของเจ้าแม่ก็หายไปทันที นางนั่งลงหน้าฟู่เฉินหรง สีหน้าเคร่งครัดอย่างอาวุโส
“เจ้ารู้อะไรอีก?”
“เรื่องราวของผู้อาวุโสข้ารู้หมดแล้ว ข้าไม่ได้คิดจาบจ้วง ผู้อาวุโสช่วยจิ่วซือ ข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก และไม่อยากมีเรื่องขัดใจผู้อาวุโส จิ่วซือเองก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้ ขอให้ผู้อาวุโสโปรดเอ็นดู”
เจ้าแม่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เจ้าร้ายกาจจริงๆ เรื่องนี้ก็สืบได้หมด ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป พรุ่งนี้เจ้าพาซูจิ่วซือออกไปจากที่นี่ได้ ข้ายกประโยชน์ให้พวกเจ้า”
พูดจบเจ้าแม่ก็ออกไปจากห้องของฟู่เฉินหรง
พอนางไปแล้ว ฟู่เฉินหรงจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่สืบเรื่องราวของเจ้าแม่ได้อย่างชัดเจน ไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่รู้จะบอกซูจิ่วซืออย่างไร
ฮุ่ยตี้เป็นฮ่องเต้แคว้นเสว่ พระชนม์หกสิบพรรษาแล้ว แคว้นเสว่ตั้งอยู่ในพื้นที่กันดาร ท่ามกลางหิมะ ในสายตาของผู้คนทั่วไปเป็นดินแดนลี้ลับ เรื่องราวของแคว้นเสว่ มีคนรู้น้อยมาก
ความสามารถขององครักษ์อุทยานตะวันออก สมคำร่ำลือจริงๆ