ร่างในชุดดำตกลงมาตรงหน้านาง ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเย็นยะเยือกอย่างมิอาจเทียบได้
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “จิ่วเยี่ย เจ้ารอให้ข้าเกิดเรื่องก่อนแล้วค่อยลงมือเถอะ! เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ข้าจัดการเองได้!”
“เช่นนั้นซีก็เกิดเรื่องขึ้นสิ ข้าจะได้จัดการ!”
มุมปากของมู่เฉียนซีกระตุกขึ้น “เจ้าปรารถนาจะให้เกิดเรื่องขึ้นกับข้าเหรอ!”
มู่เฉียนซีเดินออกไปจากที่พัก หลังจากที่เข้ามาในสำนักศึกษาซวนเสีย เป็นเพราะว่านางมีอาจารย์พิเศษผู้นี้อยู่นางจึงเป็นอิสระมาโดยตลอด ดังนั้นน้อยมากที่นางจะได้คบหาสมาคมกับสหายคนอื่น ๆ ไม่รู้จริง ๆ ว่าไปล่วงเกินผู้ใดเข้า
ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นชายผู้หนึ่งสวมเสื้อผ้าอาภรณ์เหลืองอร่ามเจิดจ้า มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “ท่านเป็นใคร ?”
“ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง! ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะวางยาพิษน้องชายข้าตอนที่อยู่ในหอร้อยหลอม ทำร้ายเขาผู้ที่มีความสามารถมีพรสวรรค์จนสอบเข้าสำนักศึกษาไม่ได้ วันนี้ข้าจะต้องแก้แค้นให้เขาให้ได้”
หอร้อยหลอม! ดูเหมือนว่ามู่เฉียนซีจะนึกอะไรบางอย่างได้แล้ว
มู่เฉียนซีกล่าว “เจ้า คนแซ่หวังเหรอ!”
“ข้าชื่อหวังชวน เจ้ากล้ามากที่วางยาพิษน้องชายข้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่”
“เจ้าคิดจะทำเช่นไรกับคนอย่างข้าเหรอ ?” มู่เฉียนซีเลิกคิ้วพลางกล่าว
“ตามข้าไปลานประลองยุทธ์เดี๋ยวนี้ ตัดสินแพ้ชนะ หากเจ้าแพ้ เจ้าก็ออกจากสำนักศึกษาซวนเสียซะ และไปเป็นสนมของน้องชายข้า!”
ทันทีที่คำพูดนี้เปล่งออกมา อุณหภูมิโดยรอบพลันลดลงไปหลายสิบองศาทันที
ช่างกล้ามาก! นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้ยอดดวงใจของฝ่าบาทจิ่วเยี่ยไปเป็นสนมของน้องชายเขา!
ทันใดนั้นเอง คนหลายคนก็รีบพรวดพราดเข้ามา!
ดูเหมือนว่าจะเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษา พวกเขากล่าวขึ้นว่า “นักเรียนหวังชวน ในฐานะที่เจ้าเป็นถึงอันดับสามของการจัดอันดับชั้นมนุษย์ มาท้าประลองนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเรียนเช่นนี้ มันไม่เหมาะสม!”
“ท้าประลองอย่างยุติธรรม มีสิ่งใดที่ไม่เหมาะสม ?”
“นักเรียนใหม่เพิ่งจะเข้ามาศึกษายังไม่ถึงหนึ่งเดือน สามารถปฏิเสธการท้าประลองได้โดยไร้ซึ่งเงื่อนไขใดใด หากเจ้าอยากจะชำระแค้นส่วนตัว ก็รออีกหนึ่งเดือนหลังจากการทดสอบประจำเดือนห้องเรียนระดับต่ำ
“การทดสอบประจำเดือนห้องเรียนระดับต่ำงั้นเหรอ ?” หวังชวนกล่าวเสียงต่ำ
“มู่เฉียนซี อีกหนึ่งเดือน ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ ทางที่ดีเจ้าอย่าได้ตกใจกลัวจนไม่กล้าเข้าร่วมการทดสอบประจำเดือนหล่ะ” หวังชวนกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวและเดินหันหลังจากไป
มู่เฉียนซียังมิได้เปล่งเสียงกล่าวสิ่งใดเลย!
“หากเจ้าอยากจะท้าประลองแล้วหล่ะก็ ข้า……”
“นักเรียนมู่เฉียนซี!” อาจารย์ท่านหนึ่งที่อยู่ตรงหน้ามองมู่เฉียนซีอย่างเคร่งขรึม
“นักเรียนมู่เฉียนซี การแข่งขันนั้นเป็นเรื่องที่สำหรับวัยหนุ่มสาว แต่ก็ไม่อาจรับมือกับคู่ต่อสู้ที่รับมือได้ยากเช่นนี้ นักเรียนหวังชวนเป็นนักเรียนอันดับสามในการจัดอันดับห้องเรียนระดับต่ำ พลังของเขานั้นเป็นถึงจักรพรรดิแห่งภูตระดับสามแล้ว เขาแข็งแกร่งกว่าไป๋เหยียนมาก เจ้าจะเผชิญหน้ากับเขาด้วยความรู้สึกส่วนตัวนั้นมันจะทำให้เจ้าลำบากเอาได้”
ทั้งสำนักศึกษาล้วนแต่อยู่ภายใต้การควบคุมของอาจารย์ และพวกเขาก็จะให้ความสนใจสำหรับนักเรียนที่มีความสามารถโดดเด่นเป็นพิเศษเหล่านี้ มู่เฉียนซีซึ่งเป็นนักเรียนใหม่ผู้นี้ แน่นอนว่าเป็นหนึ่งในเป้าหมายที่จะได้รับความสนใจนั้น
พวกเขาไม่ต้องการให้อัจฉริยะที่เพิ่งเข้าเรียนไม่กี่วันเช่นนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสและพลาดการสอบประจำเดือนของห้องเรียนระดับต่ำไป
มู่เฉียนซีกล่าวถามว่า “ใช่สิ! การสอบประจำเดือนของห้องเรียนระดับต่ำคืออะไรเหรอ ?”
อาจารย์จิ่วเยี่ยผู้นี้ไม่เป็นมืออาชีพเลยจริง ๆ นอกจากชี้แนะการฝึกฝนให้กับนาง แต่สำหรับกฎต่าง ๆ ของสำนักศึกษานั้นนางเข้าใจกว่าเขามาก เพราะเขาไม่สนใจที่จะรู้เกี่ยวกับกฎเกณฑ์ของสำนักศึกษาซวนเสียอยู่แล้ว
พวกเขามองมู่เฉียนซีด้วยความประหลาดใจ “นักเรียนมู่เฉียนซี แม้แต่การสอบประจำเดือนของห้องเรียนระดับต่ำเจ้าก็ไม่รู้เหรอ ?”
“ในแต่ละเดือน สำนักศึกษาซวนเสียจะทำการทดสอบประจำเดือนสำหรับห้องเรียนระดับต่ำ ในการทดสอบห้องเรียนระดับต่ำนี้ นักเรียนจะมีโอกาสเลื่อนขั้นไปในห้องเรียนระดับกลางได้ ครั้งนี้ หากนักเรียนมู่เฉียนซีโชคดีก็สามารถเลื่อนขั้นขึ้นไปได้ แต่แน่นอนว่าต้องระวังอวิ๋นชวนเอาไว้ด้วย”
พวกเขาก็รู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย เดิมทีนางมีโอกาสมาก แต่ตอนนี้นางได้ล่วงเกินอวิ๋นชวนเข้าแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหาเล็กน้อย
มู่เฉียนซีพยักหน้าพลางกล่าว “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว”
จักรพรรดิแห่งภูตระดับสามผู้หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องเอาเวลาว่างไปรับมือต่อสู้ เมื่อถึงตอนที่สอบประจำเดือนห้องเรียนระดับต่ำแล้วค่อยจัดการก็ยังได้
ตอนนี้การทะลวงพลังขั้นจักรพรรดิอยู่ใกล้เข้ามาแล้ว มู่เฉียนซีกล่าว “เป็นเพราะว่ามีอาจารย์พิเศษเช่นเจ้า ตอนนี้มีเพียงแค่ข้าคนเดียว เพราะฉะนั้นหน้าที่การซ้อมรบข้ามอบให้เจ้าแล้ว ข้าอยากจะทะลวงพลังขั้นจักรพรรดิในสนามรบจริง”
จิ่วเยี่ยพยักหน้าพลางกล่าว “ตกลง!”
พลังของเขาถูกระงับไว้ให้อยู่ในระดับเดียวกับมู่เฉียนซี
ถึงแม้ว่าจะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่การที่เผชิญหน้ากับจิ่วเยี่ย กำลังการต่อสู้ข้ามระดับของนางนั้นก็ไม่ค่อยจะดีเลย
จิ่วเยี่ยยังคงโหดร้ายอย่างไม่อาจเทียบได้ นางในระดับเดียวกันสามารถต่อสู้ข้ามระดับได้ถึงสามระดับ แต่กับจิ่วเยี่ยต่อให้ต่อสู้ข้ามระดับได้ถึงสิบระดับ ก็ไม่ได้เป็นปัญหาต่อเขาเลย นี่คือช่องว่างของความแตกต่าง!
การต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า มู่เฉียนซีไม่ได้ทำให้จิ่วเยี่ยบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเกือบทำตัวเองเหน็ดเหนื่อยแทบจะเป็นลมไป
สองมือของจิ่วเยี่ยรวบสองขาของมู่เฉียนซียกขึ้น อุ้มนางเข้าไปในห้องน้ำ และเตรียมจะถอดเสื้อผ้าของนางออกอย่างคุ้นเคย
มู่เฉียนซีกล่าว “นี่เจ้าจะทำอะไร ?”
“ซีเหนื่อยแล้ว ข้าจะช่วยอาบน้ำให้!”
“นี่เจ้า……”
“ซีไม่จำเป็นต้องอาย ข้าเคยเห็นแล้ว”
เดิมทีมู่เฉียนซีนั้นเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรงแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของจิ่วเยี่ยมู่เฉียนซีก็แทบจะเป็นลมล้มลง โชคดีที่จิ่วเยี่ยนั้นกอดมู่เฉียนซีเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“เรื่องเล็กแค่นี้ ไม่ต้องลำบากเจ้าหรอก”
“ข้าชอบที่จะทำ!”
ทันทีที่จิ่วเยี่ยกล่าวจบ มู่เฉียนซีคิดจะขัดขืนก็สายไปเสียแล้ว
ทุกรูขุมขนผ่อนคลายไปโดยสมบูรณ์ มู่เฉียนซีพบว่าทักษะการนวดของจิ่วเยี่ยนั้นยอดเยี่ยมยิ่งนัก
เป็นเพราะว่าทักษะการนวดของจิ่วเยี่ยนั้นยอดเยี่ยมเช่นนี้ มู่เฉียนซีก็ไม่สนใจที่จะเขินอายแต่อย่างใด กลับชื่นชอบการบริการที่ประทับใจเช่นนี้แทน
มู่เฉียนซีผล็อยหลับไปในอ่าง จิ่วเยี่ยอุ้มนางออกมาจากอ่างอย่างค่อย ๆ เช็ดตัวให้นาง จากนั้นอุ้มนางเข้านอน
ข้อดีของการฝึกต่อสู้กับมู่เฉียนซีนั้นก็คือได้มีความสุขในห้องน้ำ แต่ความสุขในยามรัตติกาลนี้กลับหมดลงแล้ว ดวงตาสีฟ้าอันเย็นยะเยือกนั้นจ้องมองมู่เฉียนซีด้วยความลึกซึ้งยิ่งขึ้น
อีกทั้งในตอนเช้า!
“ข้ามีสอนนักเรียนนะ!” มู่เฉียนซีกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
“ช้าก่อน!”
มู่เฉียนซีแทบจะเป็นลมล้มไป ถึงอย่างไรเมื่อวานเจ้าเด็กพวกนั้นก็มาสายแล้ว วันนี้ก็ให้นางสายบ้างเถอะ!
มู่เฉียนซีรีบไปที่หน่วยสำนักปรุงยา แต่ระหว่างทางกลับได้เดินชนกับคนผู้หนึ่ง
“ขอโทษ!” มู่เฉียนซีกล่าว
“คราวหน้าคราวหลังเดินดูทางบ้างสิ!” เสียงอันเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น
มู่เฉียนซีเงยหน้ามองคนตรงหน้า สวมชุดสีขาว เส้นผมดำขลับราวหมึก องค์ประกอบของใบหน้านั้นสวยมาก แต่สีหน้านั้นไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึกใดใด
ตอนนี้อีกฝ่ายก็มองเขาเช่นกัน แววตาปรากฏร่องรอยของความประหลาดใจ
“ดูไม่เหมือนมนุษย์เลย ไม่ต้องเดินทอดน่องก็สามารถทำให้ผู้คนตกใจได้” เขากล่าวอย่างไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก
คำพูดสองคำที่พ่นออกมาจากปากของเจ้าเด็กผู้นี้ ช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย!
“น้องชาย ข้าทำให้เจ้าตกใจแล้วใช่หรือไม่!” มู่เฉียนซีหรี่ตายิ้มมองเขา
“น้องชาย!” เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ปลายนิ้วกลับขยับแล้ว
อาวุธลับ อีกทั้งยังเป็นเข็มเงิน และเป็นเข็มเงินพิษ
ในระยะประชิดเช่นนี้ ปกติแล้วน้อยคนนักที่จะหลบได้ แต่ดูเหมือนมู่เฉียนซีจะคาดเดาเอาไว้ได้แล้ว ก่อนที่เข็มพิษนั้นจะถึงตัวนาง นางได้อ้อมไปด้านหลังเขาแล้ว เข็มยาเข็มหนึ่งได้แตะที่คอของคนตรงหน้าแล้ว
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าว “นักเรียนซูเซิง เล่นพิษกับอาจารย์เช่นนี้ เจ้า ยังอ่อนด้อยนัก!”