ตอนที่ 588 วางแผนให้ตัวเอง
ฟู่จิ่งส่งไป๋โหรวไปที่แคว้นเว่ย คงทำเพื่อแผนการในอนาคต เขามีความทะเยอทะยานอยากครอบครองแคว้นเว่ย อีกทั้งเมื่อก่อนฟู่เฉินหรงอยู่ที่แคว้นเว่ย คงต้องการจำกัดอย่างสะดวก จึงให้ไป๋โหรวไปอยู่ที่แคว้นเว่ย
ทำกับลูกสาวของตัวเองอย่างนี้ ซิ่นอ๋องช่างไร้ความเป็นมนุษย์เหลือเกิน กับเลือดเนื้อเชื้อไขยังไร้น้ำใจ กับคนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง
มิน่าชาวบ้านจึงพูดกันว่าซิ่นอ๋องเป็นคนโหดเ**้ยม เข่นฆ่าสังหารผู้คนไม่เลือกหน้า
ตอนอยู่แคว้นเว่ย ซูจิ่วซือเคยคิดจะดึงไป๋โหรวเป็นพวก เวลานี้พอได้ยินคำพูดของฟู่เยว่อี้ นางยิ่งมั่นใจว่าวันหลังคงชนะใจไป๋โหรวได้
“เดิมทีข้าคิดว่าจดหมายฉบับนั้นคงขัดขวางองค์รัชทายาทได้ ดูแล้วคงเป็นลิขิตฟ้า ไม่ได้ส่งผลกระทบแม้แต่น้อย ความตั้งใจของข้าสูญเปล่า”
ซูจิ่วซือมองฟู่เยว่อี้ พลางพูดขึ้น “เจ้าเองก็เป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งในมือของซิ่นอ๋อง เขามีบุญคุณที่เลี้ยงดูเจ้า เจ้าไม่สามารถตัดใจได้ก็เป็นเรื่องธรรมดา
องค์หญิง โอกาสมีเพียงครั้งเดียว ถ้าเจ้าไม่เห็นคุณค่า พอถึงเวลานั้นคงไม่พบจุดจบที่ดีแน่ ข้าเตือนองค์หญิงให้นึกถึงตัวเองให้มาก อย่าทุ่มเทจิตใจให้คนที่ไม่คู่ควร”
“ขอบใจคุณหนูมู่ที่เตือน อนาคตจะเป็นอย่างไร แล้วแต่ลิขิตฟ้า อะไรที่สมควรทำข้าก็ทำแล้ว ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้าย”
“ไม่มีอะไร บางเรื่องพอทำไปแล้วต้องจ่ายค่าตอบแทน องค์หญิงดูแลตัวเองให้ดี ได้เวลาแล้ว ข้ากลับก่อนละ”
พูดจบซูจิ่วซือก็ลุกออกไป ฟู่เยว่อี้ไปส่งซูจิ่วซือที่หน้าประตู ส่งสายตามองตามหลังซูจิ่วซือ ฟู่เยว่อี้จึงให้เหม่ยพ่านปิดประตู
นางยกชาที่โต๊ะซึ่งเย็นแล้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด
“นึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้คุณหนูมู่จะรู้ความจริง”
เหม่ยพ่านพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ ฟู่เยว่อี้หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดปาก “นางฉลาดกว่าที่เจ้าคิด ฟู่เฉินหรงได้รับชัยชนะกลับมา และยังมีซูจิ่วซืออยู่เคียงข้าง จุดจบของท่านพ่อถูกกำหนดไว้แล้ว”
ฟู่เยว่อี้รู้ว่าฟู่จิ่งสูญเสียความได้เปรียบ การจะชิงตำแหน่งฮ่องเต้แทบเป็นไปไม่ได้ คงพ่ายแพ้แก่ฟู่เฉินหรงแน่ แต่เขาคงไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
“องค์หญิง คุณหนูมู่พูดถูก องค์หญิงควรนึกถึงตัวเองให้ดี ในเมื่อนายท่านไม่กลับมาแล้ว องค์หญิงยังสาว วันหลังยังมีโอกาสพบคนดี อย่าให้ชีวิตสูญเปล่าอย่างนี้ องค์หญิงถือโอกาสออกไปจากตูเฉิงเถอะ!”
พอคิดไปคิดมา เหม่ยพ่านก็รู้สึกว่าการออกไปจากตูเฉิงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะดูแล้วตูเฉิงคงเกิดเรื่องแน่ พอถึงตอนนั้นฟู่เยว่อี้อาจจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย
“ข้าโตที่ตูเฉิง ไม่เคยทำงานหนักมาก่อน เราจะไปไหนได้? ออกไปจากตระกูลใหญ่ คงเอาตัวไม่รอด ตลอดชีวิตข้าเรียนรู้แต่การวางแผน” ฟู่เยว่อี้ยิ้มอย่างขมขื่น “เหม่ยพ่าน เราไม่มีที่ไปแล้ว”
นางนึกไม่ถึงว่าตนเองจะมีวันนี้ ไร้บ้านที่จะไปแล้ว
นางสามารถแต่งงานใหม่ แต่ไม่อาจอยู่ที่ตูเฉิง ใครๆ ก็รู้ว่านางเป็นองค์หญิงจวนซิ่นอ๋อง และยังเป็นฮูหยินเฟิงจวนแม่ทัพสยบปฐพี แม้เฟิงเยว่ตาย ถ้าตระกูลเฟิงไม่ขับนางออกไป ชาตินี้นางก็ยังเป็นคนของตระกูลเฟิง
มีฐานะสองชั้นอย่างนี้ ตูเฉิงจึงไม่ใช่ที่อยู่ของนาง
“แต่สถานการณ์ในตูเฉิงเวลานี้ผันแปรมาก องค์หญิงอยู่ที่นี่ต่อไปคงไม่เหมาะ ตระกูลเฟิงคงไม่ดีต่อคุณหนูแน่”
ถ้าจวนซิ่นอ๋องล่มสลาย ชีวิตนางก็ถึงจุดจบ ตระกูลเฟิงคงไม่ดีต่อนางแน่ เหม่ยพ่านพูดถูก นางต้องคิดหาทางเอาตัวรอด เวลานี้นางยังไม่อยากตาย
ถ้าออกไปจากตูเฉิง นางจะไปไหน?
จู่ๆ นางก็นึกถึงคนคนหนึ่ง ใช่ ถ้าออกไปจากตูเฉิง เขาอาจจะรับนางไว้ ให้นางมีที่พักพิง
ตอนที่ 589 มีข่าวดีอย่างต่อเนื่อง
ช่วงเวลาต่อมาของซูจิ่วซือใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ทั่วตูเฉิงสงบเรียบร้อย ฟู่จิ่งซึ่งไม่เคยยอมรับความจริงก็เริ่มรู้สึกตัว แต่ยังคงวางแผนก่อกบฏในทางลับ
ใกล้ถึงปีใหม่แล้ว ราษฎรตูเฉิงเริ่มหาซื้อข้าวของฉลองวันปีใหม่ แต่ละวันตามตลาดใหญ่จะมีผู้คนจอแจ คึกคักเป็นพิเศษ
ฮูหยินมู่คิดถึงมู่หยาง แต่มู่อวิ๋นชางปลอบใจไว้ จึงปกปิดต่อไปได้เรื่อยๆ
วันนี้ขณะที่ซูจิ่วซืออ่านหนังสือที่ห้องหนังสือ ปิงซินก็เข้ามาพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง
ซูจิ่วซือเปิดจดหมายอ่าน มุมปากเผยรอยยิ้มลึก ทันทีที่วางจดหมายลง จู่ๆ ฟู่เฉินหรงก็ผลักประตูเข้ามา “กำลังจะเข้ามาบอกข่าวดีเจ้า ดูท่าทางเจ้าคงรู้แล้ว”
หลังจากฟู่เฉินหรงได้รับชัยชนะกลับมาแล้ว ตระกูลมู่ก็เปลี่ยนท่าทีที่มีต่อฟู่เฉินหรง ฟู่เฉินหรงเข้าออกเรือนซูจิ่วซือตระกูลมู่จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“เสียดายที่เราสองคนไม่สามารถไปแสดงความยินดีกับพวกเขาถึงที่”
ซูจิ่วซือรู้สึกเสียดาย ในฐานะแม่ นางควรจะไปดูลูกชายแต่งงานด้วยตัวเอง พอถึงนึกที่สองคนแต่งงานกัน นางก็ดีใจที่สุด
ฟู่เฉินหรงโบกมือ ให้ปิงอวิ๋นออกไป เขาเดินมาหาซูจิ่วซือ ก้มลงกระซิบข้างหู “จิ่วซือ ยังมีข่าวดีอีกเรื่องหนึ่งที่จะบอกเจ้า ได้ข่าวว่าชิงเฉิงท้องสองเดือนแล้ว”
“จริงหรือ?” ซูจิ่วซือตื่นเต้นมาก “ดีจริงๆ ไม่รู้ว่าชิงเฉิงกับฝ่าพระบาทเป็นอย่างไรบ้าง”
“เวลานี้นางเป็นที่โปรดปรานที่สุด รอให้นางคลอด ฝ่าพระบาทคงจะแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา” ฟู่เฉินหรงโอบไหล่ซูจิ่วซือ “เจ้าเองก็วางใจได้ ชิงเฉิงกับหลียวนมีที่พึ่ง”
ซูจิ่วซือหัวเราะ “ข้ากำลังจะเป็นยายแล้ว เฉินหรง เราส่งเสื้อผ้าไปให้หลานเถอะ!”
ฟู่เฉินหรงมุมปากกระตุก นึกถึงว่าซูจิ่วซืออายุยังน้อยก็เป็นยายแล้ว เขารู้สึกแปลกๆ แต่ก็เป็นความจริงเสียด้วย ลูกของชิงเฉิงเป็นหลานของซูจิ่วซือ
พอไม่ได้ยินคำพูดของฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือก็เงยหน้าขึ้นถาม “เป็นอะไรหรือ?”
“ไม่เป็นไร เจ้าเป็นยายที่อายุน้อยที่สุดในแผ่นดิน” ฟู่เฉินหรงพูดล้อเล่น “ข้าเองก็เหมือนกัน”
“เหลวไหล นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นลูกของเรามีลูก”
ซูจิ่วซือพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง
“ไม่มีอะไร วันหลังเรายังไปเยี่ยมหลานได้? มีใครบ้างที่โชคดีอย่างเรา”
คิดแล้วก็ใช่ ซูจิ่วซืออดหัวเราะไม่ได้ พิงตัวซบอกฟู่เฉินหรง สีหน้าพอใจกับชีวิตเวลานี้มาก
“เออนี่ จิ่วซือ ยังมีอีกเรื่องจะบอกเจ้า ฟู่เยว่อี้หายไป”
“รู้จักรักษาตัวรอด ดูแล้วนางคงไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับจวนซิ่นอ๋องอีก”
ฟู่เยว่อี้หนีไปจากตระกูลเฟิง ซูจิ่วซือไม่รู้สึกผิดคาด ถ้าฟู่เยว่อี้นึกถึงตัวเอง สักวันหนึ่งก็ต้องออกไปจากตระกูลเฟิง ไม่เช่นนั้นก็อยู่ในตระกูลเฟิงไม่มีความสุข ในเมื่อฟู่เยว่อี้ไปแล้ว ซูจิ่วซือก็ไม่คิดจะติดต่อกับนางอีก
“ได้ยินว่าช่วงนี้เจ้าสมหวังทุกอย่าง” ซูจิ่วซือเงยหน้ามองฟู่เฉินหรง
ฟู่เฉินหรงยื่นมือไปขูดจมูกซูจิ่วซือ “แน่นอนว่าสมหวังทุกอย่าง เพื่อให้ซิ่นอ๋องเห็น เขาจะได้วางใจทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ”
“ถึงอย่างนี้ก็ต้องระวัง”
“ข้าจะดูแลตัวเองให้ดีเพื่อเจ้า จิ่วซือ เข้าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าแต่งงานกับข้าเถอะ!”
“เรื่องนี้ไม่รีบร้อน เจ้าจัดการปัญหาของเจ้าให้ดีก่อน”
“เจ้าไม่รีบร้อน แต่ข้ารีบร้อน ลูกๆ ต่างก็มีที่พึ่งพิงแล้ว เราสองคนอย่ายอมล้าหลัง”
ซูจิ่วซือสีหน้าแดงซ่าน พูดเสียงเบา “เจ้ารีบร้อนทำไม”