ตอนที่ 590 อย่าอายไปเลย
ฟู่เฉินหรงก้มลงกระซิบข้างหูซูจิ่วซือ “ข้าอยากให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าทุกวัน กลางวันกลับไปจวนได้เห็นหน้าเจ้า กลางคืนได้กอดเจ้านอน”
ซูจิ่วซือหน้าร้อนผ่าว ผลักฟู่เฉินหรงออกไป “สำรวมหน่อย”
“ข้าพูดผิดหรือ?” ฟู่เฉินหรงหัวเราะร่ามองหน้าซูจิ่วซือ พอเห็นนางหน้าแดง ก็ล้อนางต่อ “โห จิ่วเอ๋อของข้าอายแล้ว คนกันเอง จิ่วเอ๋อไม่ต้องอาย”
“ขืนพูดจาเหลวไหล รีบกลับไปเลย”
ซูจิ่วซือทำตาขวางใส่ฟู่เฉินหรง
ฟู่เฉินหรงไม่กล้าล้อซูจิ่วซืออีก ไม่เช่นนั้นจะโดนซูจิ่วซือไล่กลับ เขาเข้าไปจับมือซูจิ่วซือ “ก็ได้ ก็ได้ ข้าหน้าไม่อาย ใต้เท้าจิ่วซือโปรดอย่าถือสาข้า”
ซูจิ่วซือก้มหน้าลง ไม่กล้ามองฟู่เฉินหรง ไม่อย่างนั้นฟู่เฉินหรงจะล้อนางอีก ฟู่เฉินหรงยื่นมือไปกอดซูจิ่วซือ รวบนางไว้ในอ้อมกอด ซูจิ่วซือคุ้นเคยกับการโอบกอดของฟู่เฉินหรง จึงไม่ขัดขืน ปล่อยให้ฟู่เฉินหรงกอด
“จิ่วซือ ต่อไปนี้ทุกอย่างข้าจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น สงบใจรอเป็นเจ้าสาวของข้าก็พอ เจ้าทำมามากเหลือเกิน”
“ก็ได้ เรื่องราวหลังจากนี้ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้ เฉินหรง จำไว้นะ ต้องดูแลตัวเองให้ดี”
“ข้ารับปาก ตัวข้าเป็นของเจ้า ต้องดูแลของเจ้าให้ดี”
“ฟู่เฉินหรง เจ้า…”
“ไม่พูด ไม่พูด จิ่วซืออย่าโกรธนะ”
ฟู่เฉินหรงหัวเราะร่า ซูจิ่วซือไม่รู้จะทำอย่างไรกับฟู่เฉินหรงดี
ฟ้าใกล้มืดแล้วฟู่เฉินหรงจึงกลับไป หลังจากฟู่เฉินหรงกลับไปแล้ว ซูจิ่วซือจึงสังเกตเห็นว่าอาหลานไม่อยู่ นางเรียกปิงซินมาถาม “ปิงซิน อาหลานล่ะ?”
วันนี้ทั้งบ่ายบ่าวไม่เห็นอาหลานเลย ไม่รู้ว่าอาหลานไปไหน”
อาหลานแทบไม่เคยกลับมามืดค่ำอย่างนี้ ซูจิ่วซือเป็นห่วงว่าอาหลานจะเกิดเรื่อง ขณะที่กำลังคิดว่าจะส่งคนไปตามหา จู่ๆ อาหลานก็กลับมา แต่ท่าทางอิดโรย ตามตัวมีรอยเลือด พอเห็นซูจิ่วซือ ก็คุกเข่าลงเบื้องหน้า
อาหลานทำอย่างนี้ปิงซินงุนงง ซูจิ่วซือก็ตะลึง นางรู้ว่าต้องเกิดเรื่องนี้ไแม่เช่นนั้นอาหลานคงไม่ทำอย่างนี้
“อาหลาน เกิดอะไรขึ้น?”
ซูจิ่วซือสีหน้าเคร่งเครียด
อาหลานก้มหน้า แทบไม่กล้ามองซูจิ่วซือ “คุณหนู ขออภัย ข้าเป็นคนทำร้ายคุณหนูเอง”
“ปิงซิน เอาพุทราไปให้ฮูหยิน”
“เจ้าค่ะ คุณหนู”
ปิงซินขานรับแล้วออกไป
ซูจิ่วซือลุกขึ้น จะประคองอาหลาน “มีอะไรก็ลุกขึ้นพูด”
อาหลานไม่ยอมลุกขึ้น ยังคงคุกเข่าที่พื้น “คุณหนูฟังข้าพูดให้จบก่อน”
“ว่ามา”
“เที่ยงวันนี้บ่าวออกไปหาศิษย์ผู้พี่ เห็นมีคนไล่ล่าศิษย์ผู้พี่อยู่ เวลานั้นศิษย์ผู้พี่ได้รับบาดเจ็บ
ตอนที่ข้าเข้าไปได้ยินเสียงคนพูดกับศิษย์ผู้พี่ว่าศิษย์ผู้พี่เอาหนอนไหมพิษปลอมขายให้คุณหนูเฟิง หลังจากข้าช่วยศิษย์ผู้พี่ก็ถามเรื่องนี้ เขายอมรับว่าเขาเป็นคนขายหนอนไหมพิษให้คุณหนูเฟิง”
นี่เป็นเรื่องที่ซูจิ่วซือคาดไม่ถึง นึกไม่ถึงว่าหนอนไหมพิษในมือเฟิงชิงสุ่ยได้มาจากชังไห่ ชังไห่เป็นชนเผ่าชิงเสวียน แต่เพราะอาหลาน ทำให้นางไม่ได้สงสัยชิงไห่
อาหลานพูดด้วยน้ำเสียงละอายใจ ก้มหน้าตลอดเวลา ไม่กล้าเงยขึ้นมองซูจิ่วซือ ครู่หนึ่งนางจึงพูดต่อ “ศิษย์ผู้พี่บอกว่าเขารู้ว่าข้าเป็นองครักษ์ของคุณหนู จึงคิดจะเอาเรื่องนี้มาบีบข้าให้ไปหาเขา คุณหนู ขออภัย ข้าเป็นคนทำร้ายคุณหนู ถ้าไม่ใช่เพราะข้า คุณหนูคงไม่ลำบากอย่างนี้ ข้า…”
ตอนที่ 591 อาหลานรู้สึกผิด
อาหลานรู้สึกผิดจริงๆ นางรู้ว่าวันหลังซูจิ่วซือคงมีลูกไม่ได้ พอนึกถึงว่าเรื่องนี้เป็นเพราะนาง นางก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับซูจิ่วซืออย่างไร วันหลังซูจิ่วซือเป็นพระชายารัชทายาท ถ้ามีลูกไม่ได้จะส่งผลกระทบร้ายแรง อาหลานเป็นห่วงซูจิ่วซือมาก
“เด็กโง่ เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า แม้ไม่มีหนอนไหมพิษ เฟิงชิงสุ่ยก็อาจจะใช้ยาพิษอื่น ข้าไปขอร้องนางก็ต้องถูกวางยาพิษ” ซูจิ่วซือประคองอาหลานให้ลุกจากพื้นอีกครั้ง
ครั้งนี้อาหลานลุกขึ้น แต่ไม่กล้ามองซูจิ่วซือ “ขออภัย คุณหนู”
“เจ้าพูดขออภัยหลายครั้งแล้ว อย่าพูดอีก ข้าบอกแล้ว เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า”
“คุณหนู วันหลังข้าจะไม่ไปหาศิษย์ผู้พี่อีก ข้าเคยคิดไว้ ชีวิตนี้ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ปกป้องคุณหนู ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ข้าทำผิดต่อคุณหนู ศิษย์ผู้พี่เองก็หลงผิดไปชั่วคราว วันหลังคงไม่มาทำร้ายคุณหนูอีก หวังว่าคุณหนูจะให้อภัยเขา”
แม้อาหลานจะโทษชังไห่ ไม่อาจให้อภัยชังไห่ได้ แต่ก็ไม่อาจตัดใจปล่อยให้ชังไห่ตายด้วยน้ำมือของซูจิ่วซือ จึงขอโทษแทนชังไห่
ว่าไปแล้ว นางทำให้ซูจิ่วซือพลอยเดือดร้อนไปด้วย ถ้านางหลบหน้าชังไห่ไปตลอด เขาคงไม่ใช้วิธีนั้นมาบีบนางให้ไปหาเขา
ความผิดใหญ่หลวงที่เกิดขึ้น วาสนาระหว่างนางกับชังไห่ก็สิ้นสุดลง
“อาหลาน ชังไห่รักเจ้าจริงๆ”
“ข้าไม่มีวันให้อภัยเขา”
อาหลานน้ำเสียงหนักแน่น พอนึกถึงที่ซูจิ่วซือเกือบเป็นบ้า นางก็ไม่อาจให้อภัยชังไห่ได้
แม้พิษหนอนไหมในตัวซูจิ่วซือจะควบคุมได้ แต่ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่านางมีลูกไม่ได้ นางจึงไม่อาจให้อภัยชังไห่
“ข้าไม่ทำอะไรเขา แต่ให้อภัยเขาพียงครั้งนี้ เรื่องอื่นเจ้าคิดให้ดี อาหลาน อย่าขออภัยข้าอีก เจ้าไม่ได้ผิด”
“คุณหนูไม่โทษข้าจริงหรือ?”
“ข้าโทษเจ้าทำไม ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยเรื่องที่คาดไม่ถึง ไม่ใช่ว่าจะควบคุมทุกอย่างได้หมด”
“คุณหนูใจกว้างจริงๆ ข้านับถือคุณหนูมาก ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับชังไห่เป็นไปไม่ได้แล้ว” อาหลานน้ำเสียงเสียใจ “วันหลังข้าจะสงบใจอยู่กับคุณหนู อย่างนี้ก็ดี”
“เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?”
“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่บาดเจ็บเล็กน้อย”
“รีบไปทำแผล เจ้าเด็กโง่ อย่าคิดฟุ้งซ่าน”
อาหลานพยักหน้า ออกจากห้องของซูจิ่วซือด้วยความว้าวุ่นใจ เดิมทีนางคิดจะแต่งงานกับชังไห่ ดูแล้วนางไม่เหมาะที่จะแต่งงานจริงๆ รักกันแล้วผลเป็นอย่างไร นางไม่อาจยอมรับชังไห่ที่ทำร้ายคนสำคัญของนาง
แม้ซูจิ่วซือจะให้อภัยชังไห่ แต่นางก็ยังมีปมในใจ ไม่อาจแก้ได้
ซูจิ่วซือไม่ได้เตือนอาหลาน ถ้าเป็นนาง ก็คงยอมรับความจริงได้ยาก คนอื่นพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ สำคัญอยู่ที่ว่าตนคิดอย่างไร การแก้ปมในใจไม่ใช่เรื่องง่าย
ชังไห่เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์นี้ได้ แสดงว่าเขาเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม ยังดีที่เขาไม่มีความคิดที่จะทำร้ายนาง เพียงแต่ทำเพื่ออาหลาน ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ปล่อยเขาแน่
เพื่อเห็นแก่อาหลาน ซูจิ่วซือพอจะให้อภัยชังไห่ในครั้งนี้
แต่อาหลานจะให้อภัยเขาหรือไม่ เป็นเรื่องระหว่างสองคนนี้ นางไม่แทรกแซง
จวนแม่ทัพสยบปฐพี
เฟิงชิงสุ่ยกำลังเล่นหมากล้อมอยู่ในห้อง จู่ๆ เฟิงเชียนก็เข้ามา นางวางเบี้ยในมือลง ทักทายเฟิงเชียน “ท่านพ่อ”
“เล่นหมากล้อมอีกแล้ว? เล่นกับพ่อสักกระดานเป็นไง?”
“ดีแน่ โอกาสนี้หายาก”