ตอนที่ 69: ตกลงไปในหลุมปุ๋ยคอกแล้ว โดย Ink Stone_Romance
เขาจะลงมือกับตัวเองหรือ? สายตาเฉินเยี่ยนเย็นชา เธอมองดูอวี๋เหวยหมินไม่กล้าเข้ามาตบตัวเอง แต่ถอยหลังไป เหมือนว่ากลัวหวางนิวจะมาฟันเขา
ผู้ชายคนนี้ไม่มีความกล้าเลยสักนิด ตอนแรกตัวเองตาบอดไปแต่งงานกับเขาได้ยังไงนะ คิดถึงหลายปีนั้น เฉินเยี่ยนไม่เห็นคุณค่าตัวเอง เธอพุ่งไปทางอวี๋เหวยหมิน
“เฉินเยี่ยน คุณอย่าให้มันมากเกินไป ระวังท้องน้อยของคุณกับตรงนั้นผมจะ…”
เดิมทีอวี๋เหวยหมินตกใจที่หวางนิวถือมีดหั่นผักเข้ามาอยู่แล้ว เห็นเฉินเยี่ยนพุ่งมาทางเขา เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนจะตบเขาอีก ในใจเขาเริ่มผวาแล้ว เขากลัวหวางนิวที่เข้ามาอย่างดุดัน แล้วจะฟันเขาจริง ตอนนี้เขาเลยขู่เฉินเยี่ยน ขอแค่เฉินเยี่ยนไม่ทำอะไรเขา เขาก็จะวิ่งหนีก่อน เรื่องภายหลังค่อยหาโอกาสมาคุยใหม่
แต่คำพูดอวี๋เหวยหมินทิ่มแทงใจเฉินเยี่ยน เดิมทีเธอไม่คิดจะลงมือกับอวี๋เหวยหมินอีก ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว แต่เธอไม่ได้ตบอวี๋เหวยหมิน แต่ไปข้างตัวอวี๋เหวยหมิน เธอยื่นมือเหมือนจะดึงแขนอวี๋เหวยหมินลากอวี๋เหวยหมินออกมา ขาก็ขัดขาอวี๋เหวยหมินไปด้วย
อวี๋เหวยหมินหลบเฉินเยี่ยนที่มาดึง เขาไม่ทันสังเกตขาเฉินเยี่ยน ขาเขาโดนขัด เขาทรงตัวไม่อยู่ เซล้มลงไปในหลุมปุ๋ยคอก คำพูดที่เขายังพูดไม่จบก็จมลงไปในหลุมปุ๋ยด้วย
หวางนิวที่ถือมีดหั่นผักมาอึ้งไป หวางจวนที่ตามหลังหวางนิวมาก็อึ้งเหมือนกัน
“นี่ นี่ นี่หล่นลงไปได้ยังไง?”
คำพูดหวางนิวติดๆ ขัดๆ
เฉินเยี่ยนไม่สะทกสะท้าน ตอนที่เธอใช้ขาปัดอวี๋เหวยหมินเธอรู้อยู่แล้วว่าอวี๋เหวยหมินจะตกลงไป เพราะอยู่ใกล้มาก แล้วอวี๋เหวยหมินไม่ได้ระวังตัวเลย ดังนั้นต้องตกลงไปอยู่แล้ว ส่วนเธอตอนที่อวี๋เหวยหมินตกลงไป ถอยหลังไปสองก้าวออกห่างจากขอบหลุม
มองดูอวี๋เหวยหมินที่ตะเกียกตะกายอยู่ในหลุมปุ๋ยคอก มองดูเสื้อผ้าและตัวอวี๋เหวยหมินที่เปลี่ยนสีแล้ว ผสมกับสีดำ เฉินเยี่ยนไม่เห็นใจ ในใจกลับสะใจด้วยซ้ำ
ตอนแรกเธอไม่คิดจะทำอะไรอวี๋เหวยหมิน รู้ว่าอวี๋เหวยหมินเป็นชายชั่ว เธอคิดแต่อยากจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ในเมื่อเขาไม่เห็นใจตัวเอง ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเขา แต่เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าอวี๋เหวยหมินจะหน้าด้านขนาดนี้ ดังนั้นตอนนี้เห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอจึงรู้สึกสะใจ
“เยี่ยนจื่อ นี่ ทำยังไงเนี่ย”
หวางนิวทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเรื่องแบบนี้ ในใจลนลาน
“วางใจเถอะค่ะ หนูไม่ทำเขาตายหรอก หลุมปุ๋ยพวกเราก็ลึกแค่นี้เอง เขาลุกขึ้นยืนก็ได้แล้ว”
เฉินเยี่ยนพูดเสียงเย็นชา เธอพูดไม่ผิด หลุมปุ๋ยบ้านเธอลึกมาก แต่ปุ๋ยมีน้อย อีกอย่างเพิ่งสูงถึงหัวเข่าของอวี๋เหวยหมินเอง อวี๋เหวยหมินตกลงไปถ้าไม่ใช้มือตะเกียกตะกาย เขาก็ลุกขึ้นยืนได้นานแล้ว แต่เขาใช้ทั้งมือทั้งขาตะกุย ไม่เพียงแต่ลุกไม่ขึ้น กลับทำให้ทั้งตัวสกปรกไปหมด
ว่าไปแล้วอวี๋เหวยหมินก็ลุกลี้ลุกลนเหมือนกัน เขาตกลงไปในหลุม แต่เขาไม่มีสติกลับมา สมองเขาเหมือนปิดตาย เขาจะปีนขึ้นมา ครั้งนี้หน้าทิ่มลงไปในหลุมปุ๋ย เขาร้องตกใจ ครั้งนี้ไม่ทันตั้งตัว ของพวกนั้นไม่น้อยหลุดเข้าไปในปากเขา
เฉินเยี่ยนอยู่ข้างบนมองเห็นอย่างชัดเจน เธอเกือบจะหัวเราะออกมา อวี๋เหวยหมินหนออวี๋เหวยหมิน คุณก็มีวันนี้เหมือนกัน ถ้าตอนนี้เฉินเวยอยู่ในนี้ คุณว่าอีกหน่อยเธอจะยังรักใคร่กับคุณอยู่ไหม? ถ้าคุณกับเธอจูบกัน เธอจะอ้วกออกมาไหม?
ดีจังเลย คราวนี้อวี๋เหวยหมินก็มีเรื่องที่ลืมไปลงไปชั่วชีวิตแล้ว
เฉินเยี่ยนแอบคิดอยู่ในใจ
“นี่ ทำไมเด็กนี่ถึง…”
คำพุดหวางนิวยังพูดไม่ทันจบ เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี ทำไมยังปีนลงไปกินปุ๋ยอีก
หวางจวนก็ไม่ได้พูดอะไร เธออ้าปากค้าง ภาพนี้สะเทือนใจเธอมาก ที่แท้ยังสามารถทำกับคนที่ไม่ชอบแบบนี้ได้ด้วย เมื่อก่อนเธอโง่เหลือเกิน รู้แต่ต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้าย อีกหน่อยเธอจะเรียนรู้แบบพี่เยี่ยนจื่อบ้าง
“เยี่ยนจื่อ ลูกว่าเดี๋ยวเขาจะกลับยังไงล่ะ?”
หวางนิวยังมองอวี๋เหวยหมินที่ตะเกียวตะกายอยู่ในหลุมปุ๋ยแล้วถามเฉินเยี่ยน
“ก็เดินกลับไปสิ หรือยังจะต้องให้คนแบกเขากลับไป? ถ้าเขายังมีหน้าทำแบบนั้น ก็ไปเรียกคนมาแบกเขา พาวนรอบหมู่บ้านแปดรอบ ให้เขาได้มีหน้ามีตา”
เฉินเยี่ยนรู้อยู่แล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ต่อให้อวี๋เหวยหมินโกรธยังไง เขาก็ต้องหลบหน้าหลบตา แอบกลับไป ไม่กล้าพูดมาก เพราะกลัวคนหัวเราะเยาะ เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับหน้าตาเป็นอย่างมาก
“แล้วถ้าแม่เขามาหาเรื่องเราถึงหน้าบ้านจะทำยังไง?”
หวางนิวรู้สึกกังวลใจ เธอด่าไม่ชนะคนอื่น
“ถ้าจะมาก็ให้เขามาเลย หนูรอเขามาอยู่เลย จะได้ให้คนอื่นเขารู้กันว่าลูกชายเขาเป็นยังไง ดูสิอวี๋เหวยหมินที่ตกลงไปในหลุมปุ๋ย อีกหน่อยจะมีใครยอมแต่งงานกับเขา”
เฉินเยี่ยนเชื่อว่าอวี๋เหวยหมินต้องไม่เป็นฝ่ายบอกแม่เขาก่อน
ฝั่งอวี๋เหวยหมินที่ลุกขึ้นยืนได้แล้ว ได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็โกรธ คิดถึงสภาพตัวเองแบบนี้ เขาขยะแขยงจะตายอยู่แล้ว เขาเข่าอ่อน ตัวสั่น ยืนไม่มั่งคงลงไปนั่งอีกรอบ ครั้งนี้เขาไม่ทันตั้งตัว ปุ๋ยคอกในหลุมกระจายรอบทิศ โดนอวี๋เหวยหมินทั่วศีรษะทั่วทั้งตัวอีกรอบ
“หรือหลุมปุ๋ยบ้านเราหอม เด็กคนนี้ถึงไม่อยากออกมานะ”
หวางนิวได้ยินลูกสาวพูด เธอรู้สึกว่ามีคนให้พึ่ง เห็นอวี๋เหวยหมินลงไปนั่งอีกรอบ เธอเลยถามด้วยความสงสัย
อวี๋เหวยหมินได้ยินคำพูดของหวางนิวก็ตัวสั่น นั่นคือโมโห เพราะเขารู้สึกว่าในท้องเขารู้สึกขย้อนมาเป็นพักๆ เขาอาเจียนออกมา
“พี่ ไม่ลากเขาขึ้นมาเหรอ?”
หวางจวนกระซิบถามเฉินเยี่ยน เห็นอวี๋เหวยหมินแบบนี้ เธอรู้สึกสงสารมาก แต่คิดถึงเรื่องที่อวี๋เหวยหมินทำ เธอก็รู้สึกแค้นขึ้นมาอีก
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเขาอ้วกพอแล้ว ก็ปีนขึ้นมาเอง ตอนนี้พวกเราไปเรียกคนอื่นมา ไม่แน่คนอื่นอาจจะด่าพวกเราได้นะ”
ตอนนี้เฉินเยี่ยนนิ่งมาก เธอเหมือนคนนอก เหมือนอวี๋เหวยหมินไม่ใช่สามีเก่าเธอ เหมือนเธอกำลังดูหนังอยู่ เธอรู้ หลังจากวันนี้ ไม่เพียงแค่เธอ ในใจอวี๋เหวยหมินและเฉินเวยจะเปลี่ยนไปแล้ว อีกหน่อยความแค้นของพวกเขามีแต่จะมากขึ้น ดูว่าใครจะลงมือใครได้ก่อน
“แม่ พวกเราไปทำอย่างอื่นเถอะ หนู่อยู่ตรงนี้ดูเขาไว้”
เฉินเยี่ยนให้หวางหนิวและพวกเขาเข้าไปห้องครัวอีกครั้ง เธอยืนอยู่ริมหลุมปุ๋ยมองดูอวี๋เหวยหมินอาเจียนอยู่ในนั้น
“เฉินเยี่ยน คุณมันxx คุณต้องไม่ตายดีแน่ คุณXX”
อวี๋เหวยหมินอาเจียนไปก็ด่าเฉินเยี่ยนไป ด่าได้หยาบคายเท่าไร ก็ยิ่งด่า เหมือนว่าทำแบบนี้จะช่วยระบายความโกรธในใจเขาออกมา
“มีแรงคุณก็ด่าไปทั้งวัน พอดีฉันคิดว่าเป็นหญิงปากร้ายด่าก็ได้แล้ว แต่ฉันจะคิดเสียว่าเป็นหญิงปากร้ายด่าตามถนน ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะคิดเรื่องที่จะกลับไปยังไง”
เฉินเยี่ยนพูดอย่างไม่สนใจเลย ก่อนหน้านี้อวี๋เหวยหมินทำเรื่องพวกนั้นก็ทำเธอเจ็บใจแล้ว ด่าสองประโยคเธอไม่สนใจหรอก
————–