คนที่ถูกตบก็คือคุณต่างหาก
เฉินเยี่ยนรู้สึกรันทดในใจ แต่อวี๋เหวยหมินกลับไม่สนใจ
“เฉินเยี่ยน ที่จริงคุณหาเงินได้น้อยขนาดนี้ผมไม่สนใจเลย พวกเราเป็นคนยุคหลัง ยังไงผมก็มีวิธีหาเงินได้มากอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้คุณเป็นแบบนี้ทำให้เสี่ยวเวยไม่สบายใจ คุณทำให้เสี่ยวเวยไม่มีความสุขก็เท่ากับทำให้ผมไม่มีความสุข คุณบอกวิธีทำผักกับพวกเรามา คุณทำให้เสี่ยวเวยสบายใจ รับเสี่ยวเวยกลับมา ทำดีกับเสี่ยวเวย รอจนผมหาเงินได้มาก ยังไงก็ไม่ทำให้คุณลำบากแน่”
อวี๋เหวยหมินรู้สึกว่าเขาพูดแบบนี้ออกมามีเมตตาที่สุดแล้ว
เฉินเยี่ยนมองเห็นความอึดอัดนั้นบนใบหน้าอวี๋เหวยหมิน แต่ก็หายไปแล้ว เธอรู้ อวี๋เหวยหมินไม่ได้เห็นใจเธอเลยสักนิด
“คุณเดินมานี่”
เฉินเยี่ยนกวักมือเรียกอวี๋เหวยหมินมา ถึงแม้ในใจเธอจะเสียใจมาก แต่สีหน้าเธอไม่แสดงออกอะไรเลย เธอไม่อยากให้คนมองเห็นความเสียใจของเธอออก
“คุณอยากจะพูดอะไร? ที่จริงเยี่ยนจื่อ ผมยังมีความรู้สึกกับคุณอยู่ เสี่ยวเวยเป็นคนดีขนาดนั้น แล้วยังบอบบางอีก คุณจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เลย ถือว่าคุณใจแคบมาก ถ้าอีกหน่อยคุณทำดีกับเสี่ยวเวยไม่ทะเลาะกับเสี่ยวเวย ไม่แน่ผมจะให้เสี่ยวเวยยอมรับเลี้ยงดูคุณด้วยกันเลย คุณไม่ต้องลำบากแล้ว ถึงตอนนั้น…”
อวี๋เหวยหมินเห็นเฉินเวยกวักมือเรียก เขาพูดไปแล้วเดินเข้าไปใกล้ เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนต้องกลัวแน่ๆ ที่จริงเฉินเยี่ยนสวยมาก และเพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรม เพียงแค่ถ้าเฉินเยี่ยนคิดได้ เขาก็จะเลี้ยงดูเฉินเยี่ยน ถึงเวลาเฉินเยี่ยนและเฉินเวยก็จะอยู่กับตัวเอง ขนาบข้างโอบกอดซ้ายขวา ใช้ชีวิตที่มีทั้งสองภรรยาอย่างมีความสุข แล้วมีเงินอีก ชีวิตแบบนั้นแค่คิดก็ไม่มีความสุขไหนมาเทียมเท่าแล้ว
คำตอบสำหรับอวี๋เหวยหมินคือเสียงตบดังเปรี๊ยะ เฉินเยี่ยนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ อวี๋เหวยหมิน คุณมันหน้าไม่อาย ที่บ้านคุณรู้ไหม?
“คุณตบผม เฉินเยี่ยน คุณกล้าตบผม?”
อวี๋เหวยหมินคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะกล้าลงมือตรงนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาขู่เฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนยังกล้าลงมือกับเขา เฉินเยี่ยนนี่เป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า ไม่รู้หรือว่าอีกหน่อยเขาจะประสบความสำเร็จ? ไม่กลัวเขาแก้แค้นหรือ!
เพี๊ยะ เฉินเยี่ยนตบอวี๋เหวยหมินอีกรอบ จากนั้นเธอสะบัดมือ เมื่อกี้เธอออกแรงมาก ตบเสร็จมือเธอเจ็บจริงๆ
“หยุด”
เห็นอวี๋เหวยหมินตาแดงก่ำ จะพุ่งมาสู้กับเธอ เฉินเยี่ยนทำมือห้าม รีบพูดอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงตบคุณ? ที่ตบก็คือคุณ อวี๋เหวยหมิน ตอนนี้คนที่หาเงินได้คือฉัน ไม่ใช่พวกคุณ คนที่โดนตีโดนด่าคือเฉินเวยไม่ใช่ฉัน คุณหน้าด้านมาขู่ฉัน ทำไมฉันถึงจะไม่ตบคุณ? ใช่ ฉันแคร์ ฉันกลัวคุณไปบอกคนอื่น แต่ถ้าฉันตัดสินใจจะไม่แต่งงานแล้ว คุณคิดว่าฉันยังจะกลัวไหม? คุณกับเฉินเวยมาถึงก่อนถึง ฉันไม่รู้ว่าคุณใช้วิธีอะไรหาเงิน แต่ตอนนี้ฉันเห็นพวกคุณสองคนทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง คุณคิดว่าพวกคุณเป็นตัวละครหลัก แสงไฟจะส่องมาที่ตัวเองงั้นหรือ? ถึงแม้คุณจะมีความรู้ แต่มันไม่เข้ากับยุคนี้ คุณมีวิธีหาเงินยังไง? คุณทำอะไรได้? คุณคิดว่าฉันจะกลัวคุณเหรอ?
เฉินเยี่ยนถามอวี๋เหวยหมิน เธอรู้ว่าอวี๋เหวยหมินอยู่กับเฉินเวย เฉินเวยทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ได้แต่พึ่งพาผู้ชาย บางทีอวี๋เหวยหมินมีความรู้นิดหน่อย แต่ไม่แน่ว่าจะเป็นประโยชน์ ไม่อย่างนั้นทำไมตอนนี้อวี๋เหวยหมินยังทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่ใช่ว่าข้ามภพมาแล้ว คนที่เกิดใหม่จะสามารถรุ่งเรืองขึ้นมาได้ ถึงแม้สวรรค์จะให้โอกาสคุณ คุณก็ต้องขยันถึงจะถูก ถึงแม้จะขยัน แต่บางครั้งก็ต้องมีโชคด้วย
“เฉินเยี่ยน คุณก็แค่ทำผักเล็กๆน้อยๆได้เท่านั้นไม่ใช่หรือ? เก่งกาจตรงไหน ถ้าผมหาเงินผมก็จะหาเงินก้อนใหญ่ อย่าคิดว่าผมไม่เคยอ่านพวกนิยายข้ามภพข้ามชาติมาก่อน ทำสบู่หอม ทำบุหรี่ ทำดินปืน… ช่างเถอะ ไม่พูดถึงทำดินปืน ยังไงของพวกนั้นที่พวกเขามีผมก็ทำได้เหมือนกัน พวกตลาดหุ้นอะไรผมก็รู้ รอผมมีเงินลงทุน ถึงตอนนั้นผมจะซื้อหุ้น หาเงินได้มาก ผมก็จะเปิดบริษัท ทำอสังหาริมทรัพย์ ถึงตอนนั้นไม่ต้องพูดเรื่องอื่นแล้ว ไม่แน่ผมอาจจะได้เป็นเศรษฐีร้อยล้าน คุณก็แค่ผู้หญิงไม่มีความรู้คนหนึ่ง มาล่วงเกินผม อีกหน่อยคุณจะได้รับผลเอง”
นัยน์ตาอวี๋เหวยหมินฉายแววภูมิใจ อวี๋เหวยหมินเป็นคนมีความสามารถสูงแต่โลกทัศน์แคบมาก ถ้าอวี๋เหวยหมินยอมลดตัวลงมาหน่อย อีกหน่อยอวี๋เหวยหมินก็อาจจะสำเร็จ เพราะพวกเขารู้เรื่องมากกว่าคนยุคนี้เยอะ แต่อวี๋เหวยหมินไม่ใช่คนอย่างนั้น เขามีความทะเยอะทะยาน แต่เขาทำได้แค่ฝัน ไม่ขยันลงมือทำ ถ้าไม่สำเร็จ เขาก็จะรู้สึกว่าสวรรค์กลั่นแกล้งเขา แต่ไม่คิดว่าตัวเขาไม่ขยันพอ เขาคิดว่าพวกเขาเป็นคนที่มาเกิดใหม่ สวรรค์ก็จะเมตตาเขา เขาต้องการโอกาสที่ใหญ่ เขาคิดว่าสวรรค์จะโยนขนมลงมาให้เขา ดังนั้นความฝันแสนหวานที่เขาจะกลายเป็นเศรษฐีร้อยล้าน ไม่รู้หรือว่าเขาไม่ขยัน ไม่ลงมือทำ ความคิดก็เป็นได้แค่ความคิด ไม่มีวันเป็นจริงไปตลอดกาล
แต่เฉินเยี่ยนไม่คิดจะพูดเรื่องพวกนี้กับอวี๋เหวยหมิน เขายอมฝันก็ให้เขาฝันไป ตัวเองลงมือทำจริง จากเล็กๆ ค่อยๆ เติบโต ต้องมีสักวันอวี๋เหวยหมินจะเห็นตัวเองรุ่งเรือง ตอนที่กำลังตกใจนั้น คิดว่าเขาก็ตามตัวเองไม่ทันแล้ว
“หึ ได้ งั้นฉันจะรอดูคุณกลายเป็นเศรษฐีร้อยล้าน”
เฉินเยี่ยนหัวเราะอวี๋เหวยหมิน รอยยิ้มแฝงความประชดไว้เล็กน้อย
“ใช่ไหมล่ะคุณควรจะรู้จักผม ผมต้องกลายเป็นเศรษฐีแน่นอน”
อวี๋เหวยหมินคิดว่าเฉินเยี่ยนพูดแบบนี้ด้วยใจจริง เขาก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ แต่พอหัวเราะเขาก็รู้สึกเจ็บที่หน้า ถึงคิดได้ว่าเมื่อกี้เพิ่งโดนเฉินเยี่ยนตบไปสองที ออกแรงตบด้วย ใบหน้าเขายังเจ็บแสบอยู่เลย เมื่อกี้คำพูดของเฉินเยี่ยนทำเขาลืมเรื่องที่เฉินเยี่ยนตบเขาไปเลย
พอคิดว่าเขาโดนเฉินเยี่ยนตบ ลูกตาอวี๋เหวยหมินจ้องเขม็งขึ้นมา เมื่อกี้เฉินเยี่ยนต้องหักเหความสนใจเขาแน่ กลัวว่าเขาจะตบเธอ เมื่อกี้เลยห้ามตัวเองไว้ ไม่ได้ เขาจะไม่ยอมรับความเจ็บปวดนี้ ตัวเขาเป็นถึงผู้ชาย เฉินเยี่ยนกล้ามาตบเขา เป็นเรื่องกลับตาลปัตร ตัวเขาจะต้องให้บทเรียนเฉินเยี่ยนบ้าง
“คุณจะตอบตกลงผมไหม?”
อวี๋เหวยหมินถามเฉินเยี่ยนด้วยแววตาดุดัน
“ชาติหน้าฉันก็ไม่ตกลง”
เฉินเยี่ยนพูดด้วยความเย็นชา
“ได้ๆ นี่คุณพูดเองนะ”
อวี๋เหวยหมินเงื้อมฝ่ามือขึ้น จะตบลงไปที่เฉินเยี่ยนด้วยความโมโห วันนี้เฉินเยี่ยนผิดหวังกับอวี๋เหวยหมินถึงขีดสุด อย่างน้อยแม้แต่ความสำนึกดีในใจ คุณธรรมในใจอวี๋เหวยหมินยังหายไปหมดเลย
“อวี๋เหวยหมิน แกมันสัตว์เดรัจฉาน แกกล้าตบลูกสาวฉัน ฉันจะสู้กับแกเอง”
หวางนิวที่กำลังหั่นผักอยู่ในครัวโผล่หน้าออกมาพอดี พอมองไป ก็เห็นอวี๋เหวยหมินกำลังจะตบเฉินเยี่ยน เธอร้อนรน หยิบมีดหั่นผักแล้วเดินเข้ามา
เฉินเยี่ยนไม่ยอมโดนอวี๋เหวยหมินตบแน่นอน พอได้ยินหวางนิวร้อง เธอเห็นอวี๋เหวยหมินตัวสั่น คิดว่าครั้งที่แล้วอวี๋เหวยหมินโดนเฉินจงตี ในใจยังมีภาพจำอยู่ ตอนนี้เป็นแม่ตัวเองถือมีดหั่นผักเดินเข้ามา อวี๋เหวยหมินก็กลัวแล้ว
———–