Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 514 แม่ครับ ผมจะตามหาแม่ให้เจอ
แม่ยังไม่ตาย แม่ยังไม่ตาย!
ในสมองของเย่เซิ่งเทียน เหลือเพียงแค่ความคิดนี้
นั่งอยู่บนพื้นอย่างเหม่อลอย
น้ำตาไหลพรากหยดใส่บนจดหมาย
แม้แต่เย่จิงหงกับเย่ห้าวเดินจากไปก็ไม่รู้ตัว
ล้างแค้นให้กับแม่ เป็นความเชื่อที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาในการใช้ชีวิตในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
ตอนนี้แม่ยังไม่ตาย ข่าวดีที่มาอย่างกะทันหัน ในทางกลับกันยังทำให้เขาไม่รู้จะเลือกยังไง
“พวกนายไปกันเถอะ ให้เซิ่งเทียนได้อยู่คนเดียวสักพักเถอะ”
หมิงหวงตบบ่าของเจ้าห้าเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
“เซิ่งเทียน อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ลำบากนายแล้ว”
หมิงฮุยเช็ดน้ำตา ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่านี่เกิดอะไรขึ้น แต่ขอแค่น้องสาวคนเล็กยังไม่ตาย ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว
เย่เซิ่งเทียนพับเก็บจดหมายอย่างระมัดระวัง ใส่ไว้ในอก แล้วเขาก็โทรศัพท์ออกไปอย่างบ้าคลั่ง
“เวินเฉิน ไประดมทุกคน ปูพรมค้นหาเดี๋ยวนี้ สี่ปีก่อนใครมันบังอาจมาแตะต้องหลุมศพของแม่ฉัน”
แม่ยังไม่ตาย
แล้วแม่ไปที่ไหนล่ะ?
ใครเป็นคนพาเธอไป?
แม่ครับ ผมจะตามแม่ให้ได้!
เย่เซิ่งเทียนปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นยืน
วินาทีนี้ ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว
ขอแค่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงจะต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อตามหาท่าน เขาก็จะไม่ย่อท้อ
“เซิ่งเทียน ในเมื่อแม่ยังไม่ตาย ถ้าอย่างนั้นตระกูลเย่……”
หมิงหวงถามอย่างลองเชิง เขายังคงหวังให้เย่เซิ่งเทียนเข้าใจตระกูลเย่
เนื่องจาก นี่เป็นรากเหง้าของเย่เซิ่งเทียน
“หึ ถึงแม่ของฉันจะยังไม่ตาย ฉันไม่มีวันอภัยให้พวกเขา!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างเย็นชา บาดแผลที่ตระกูลเย่ฝากไว้กับแม่ ไม่น้อยไปกว่าบาดแผลที่หมิงชุนชิวกับหมิงฮุยทำร้ายหรอก
ชาตินี้เขาก็ไม่มีวันยกโทษให้กับตระกูลเย่!
หมิงหวงถอนหายใจพลางกว่าวว่า”ครั้งนี้ถือว่าโชคดีในความโชคร้าย ถ้าหากเย่ห้าวไม่ขุดหลุมศพแม่ของนายล่ะก็ เราก็ไม่มีทางรู้ว่าแม่ของนายยังมีชีวิตอยู่ ในเมื่อแม่ของนายยังมีชีวิตอยู่ งั้นนายก็น่าจะละทิ้งความโกรธแค้น ก้าวออกมาจากวังวนการแก้แค้น ความเกลียดชังของคนรุ่นก่อน นายไม่ควรแบกรับเอาไว้ นายมีชีวิตของนายเอง ”
“ตอนนี้เย่ห้าวมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น เย่จิงหงก็ต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น จากที่ฉันรู้ ตอนนี้ตระกูลเย่ปิดประตูไม่ต้อนรับแขกแล้ว พวกเขามีชีวิตทุกข์ทรมานมากกว่าตายอีก นายก็อย่าได้ใช้กรงความเคียดแค้นกักขังตัวเองอยู่ด้านในอีกเลย ฉันรู้ว่า หลายปีมานี้นายใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข คิดเพียงแต่จะแก้แค้น”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หมิงหวงก็พูดอย่างปวดใจว่า”เซิ่งเทียน นายพึ่งอายุยี่สิบสามเองนะ ไม่น่าเป็นเหมือนอย่างทุกวันนี้เลยนะ นายยังหนุ่มยังแน่นอยู่นะ”
เย่เซิ่งเทียนเงียบลง ไม่ได้พูดอะไร
สี่ปีมานี้ เขาใช้ชีวิตอยู่ในวังวนของความเกลียดชัง เป้าหมายของเขาทั้งหมด ก็เพื่อแก้แค้นให้แม่
กระทั่งการแก้แค้น กลายเป็นความศรัทธาเดียวในการมีชีวิตอยู่ของเขา
เขาใช้ชีวิตเหนื่อยเหลือเกิน
ตอนนี้แม่ยังไม่ตาย ทำให้เขาไม่รู้จะทำอย่างไร
“เซิ่งเทียน ปล่อยวางเสียเถอะ ฉันไม่ได้ช่วยตระกูลเย่พูดนะ และฉันก็เป็นห่วงนายนะ ถ้าแม่ของนายรู้ว่านายกลายเป็นแบบนี้ เธอจะรู้สึกเสียใจมากแค่ไหน”
หมิงหวงพูดอย่างเศร้าโศก”ตระกูลเย่ไม่คู่ควรให้นายทุกข์ทรมาน คนที่ควรได้รับการลงโทษคือตระกูลเย่ ไม่ใช่นาย นายจะมาทรมานตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะ นายไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมนายต้องทรมานตัวเองแบบนี้ ทำไมไม่ปลดปล่อยตัวเองล่ะ?เซิ่งเทียน ปล่อยวางความเคียดแค้นเสียเถอะ ให้ตระกูลเย่ได้รับโทษแห่งมโนธรรม ให้พวกเขาได้รับโทษทัณฑ์เหล่านั้นเถอะ”
เย่เซิ่งเทียนลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย”ลุงไปบอกกับตระกูลเย่นะ หลังจากนี้ไป ผมกับตระกูลเย่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป อย่ามายุ่งกับผมอีก”
เมื่อได้ยินดังนั้น หมิงหวงรู้สึกดีใจ เขารีบกล่าวว่า”ดีๆๆ ลุงจะไปเตือนคนของตระกูลเย่เดี๋ยวนี้แหละ เราจะระดมกำลังปูพรมค้นหาแม่ของนายอย่างสุดกำลัง เรื่องของตระกูลเย่จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนายอีก”
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้พูดอะไร เขาเดินไปข้างหน้าของป้ายหลุมศพของแม่ แล้วกำหมัดทุบลงไป
ป้ายหลุมศพแหลกสลายเป็นผุยผง
แม่ยังมีชีวิตอยู่ เหตุใดยังจะต้องตั้งป้ายหลุมศพอยู่อีกล่ะ?
วินาทีนี้ จู่ๆเย่เซิ่งเทียนก็รู้สึกว่า เขารู้สึกสบายใจและผ่อนคลายลงมาก