AST
บทที่1726 – คลายกังวล หญิงชราจากไป
”ฮ่าฮ่าฮ่าข้าเข้าใจ ชิงสุ่ย ข้าคิดถูกจริงๆ ข้าของฝากอนาคตของอี้เอ๋อไว้ในมือเจ้าด้วย ข้ารู้ดีว่านางจะต้องกล่าวโทษชข้า แต่ตอนนี้ข้าก็รู้สึกโล่งใจไปมาก”หญิงชราระเบิดเสียงหัวเราะ
”ท่านอาจารย์ทำไมฉันถึงพูดเช่นนั้น ท่านเองก็เป็นครอบครัวของข้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้าก็ไม่มีวันโทษท่านเด็ดขาด”ชิงห่านอี้กล่าวด้วยความเขินอาย
”สาวน้อยข้าเองก็ไม่ใช่หมอดู แต่ถ้ารู้ว่าชีวิตของเจ้าจะต้องเปลี่ยนไปเพราะชายผู้นี้ เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปี แต่หลังจากนี้มันจะต้องดีขึ้น เชื่อใจอาจารย์ของเจ้า ทำดีกับชิงสุ่ยเอาไว้”หญิงชรากล่าวพร้อมกับมอบความไว้วางใจแก่ชิงสุ่ย ”ท่านอาจารย์ทำไมต้องพูดแบบนี้มันเหมือนกับว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก”ชิงห่านอี้รู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินคำพูดจากปากอาจารย์ของเธอ
”อาจารย์คนนี้แก่ชราภาพไปมากแล้วอีกไม่นานก็คงจะจากไป ข้าเองก็เคยมีคนรัก แต่ช่างน่าเศร้าที่เขาด่วนจากข้าไปเร็วเกิน อาจารย์อยากจะกลับไปบ้านเกิดของเขา”หญิงชรากล่าวพร้อมกับดวงตาที่เหม่อลอย
”ท่านอาจารย์จะต้องมีชีวิตอยู่อีกยาวนานข้าไม่ยอมให้ท่านจากไปเด็ดขาด”ชิงห่านอี้กล่าวพร้อมกับเข้าสวมกอดแขนหญิงชราผู้นั้น ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา
ชิงสุ่ยเองก็มองเห็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงภายในร่างกายหญิงชราถ้าเปรียบเทียบกับอาคาร มันก็เหมือนอาคารที่สูญเสียเสาหลักไปแล้ว ทุกอย่างแขวนอยู่บนเส้นด้าย
”เจ้าเด็กโง่ข้าเองควรจากโลกนี้ไปตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว แต่ถ้ากังวลกลัวว่าเจ้าจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ข้าจึงอดทนฝืนโชคชะตาเพื่ออยู่กับเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ามีชิงสุ่ยคอยเคียงข้าง ข้ามั่นใจเหลือเกินว่าเจ้าจะไม่มีวันเหงาอีกต่อไป ในที่สุดข้าจะได้จากไปอย่างหมดห่วงเสียที “หญิงชรายิ้มด้วยใบหน้าที่ดูผ่อนคลาย
ไปแล้วใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนของชิงห่านอี้ก็แปรเปลี่ยนไปเธอหันมาจ้องมองชิงสุ่ยด้วยสายตาที่แฝงความนัยอะไรบางอย่าง ซึ่งมันทำให้เขาต้องหันไปหาหญิงชราและกล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโส พวกเราสามารถยืดอายุไขให้ท่านได้”
หญิงชราส่ายหน้า”อี้เอ๋อได้พบเจอใครคนนั้นแล้ว มันก็ไม่มีอะไรจำเป็นต้องรั้งข้าเอาไว้อีกแล้ว ขอให้เจ้าหญิงอายุขัยข้าสุดท้ายมันก็ต้องจบลงที่ความตายไม่ต่างจากเดิม เมื่อคนที่ข้ารักมากมีคนคอยดูแลแทนข้าแล้วข้าก็หมดกังวล ที่เหลือก็ขอฝากไว้ที่เจ้าด้วย”
ชิงสุ่ยรับรู้ถึงความรู้สึกของหญิงชราขอให้เขายืดอายุไขให้กับเธอ สุดท้ายจบก็คือความตายอยู่ดี เขาจึงไม่ดึงดันที่จะทำต่อ ชิงห่านอี้เช็ดน้ำตาและกล่าวว่า”ท่านอาจารย์ ข้าจะกลับไปพร้อมกับท่าน”
”เด็กน้อยอาจารย์อยากจะจากโลกนี้ไปอย่างเงียบๆ เจ้าอย่าได้กังวลเลย”หญิงชรายังคงยิ้มและค่อยๆลูบหัวชิงห่านอี้
ใจของชิงสุ่ยรู้สึกหนักอึ้งนี่คือภาพการอำลาที่ทุกคนไม่อยากเห็น แต่มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเผชิญไม่ช้าก็เร็ว
เขาชื่นชมในความมุ่งมั่นของหญิงชราและเขาก็รู้ดีว่ามันจะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของเธอได้ ชิงสุ่ยคาดเดาจากสภาพร่างกายได้อย่างชัดเจนว่าหญิงชราผู้นี้จะมีชีวิตอยู่ได้ประมาณ 3-5 เดือนและไม่มีทางเกิน 6 เดือนอย่างแน่นอน
เวลาไม่เคยรอท่าเธอต้องการจะออกเดินทางกันที แม้ว่าชิงห่านอี้ยืนยันว่าเธอต้องการจะไปกับอาจารย์ของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ถูกปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอได้แต่มองดูหญิงชราหายตัวไปจากเส้นขอบฟ้า novel-lucky
ชิงสุ่ยพยายามปลอบใจแต่ก็ไม่เป็นผล ”อาจารย์ของเจ้าช่างโชคดีเหลือเกินนางสามารถจากโลกนี้ไปโดยไร้ซึ่งความกังวล มันคือความตายที่แสนสงบสุข ไม่ว่าชีวิตของเราจะผ่านทุกด่านร้อนมากเพียงใด สุดท้ายพวกเราก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี”
”ข้ารู้แต่ข้าทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นนางจากเข้าไป ทำไม ทำไมนางไม่ให้ติดตามเธอไปคอยดูแลในช่วงเวลาสุดท้าย?”ชิงห่านอี้ถามชิงสุ่ยพร้อมคราบน้ำตา
”นางไม่ต้องการให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานนางไม่ต้องการให้เจ้าเห็นช่วงเวลาที่นางกำลังจะตาย”ชิงสุ่ยไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิ่งที่เขาพูดจะตรงกับสิ่งที่หญิงชราคิดหรือไม่
ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาทุกชีวิตย่อมต้องเคยพานพบพิธีฝังศพ มันคือประเพณีที่ฝังรากลึกอยู่บนโลกใบนี้ ซึ่งในกรณีของหญิงชรา ดูเหมือนว่าเธอจะเลือกสถานที่ตายของเธอเอาไว้แล้ว และดูเหมือนเธอจะไม่ต้องการการช่วยเหลือจากใครแม้แต่คนเดียว
…………………. พื้นที่ของพระราชวังหมาป่ามังกรระเบิดจนกลายเป็นซากปรักหักพังเนื่องจากการปะทะกันก่อนหน้านี้แต่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะทุกอย่างถูกสร้างขึ้นใหม่ได้ในพริบตา
ชิงสุ่ยยังคงพักอยู่ในพระราชวังหมาป่ามังกรเนื่องจากเขาได้ให้สัญญากับสุ่ยหยุนเฟิงว่าพรุ่งนี้ เขาจะรักษาอาการบาดเจ็บไข้
ชิงห่านอี้พักอยู่ในสวนซึ่งชิงสุ่ยก็ไม่ได้อยู่ในที่พักเดียวกับเธอ ชิงสุ่ยยังไม่ได้ต้องการทำอะไรเกินเลยมากกว่านั้น
ชิงสุ่ยนอนอยู่บนเตียงนุ่มมองดูดวงจันทร์ที่ทอแสงผ่านสายน้ำมันเป็นแสงสว่างที่ให้ความรู้สึกอย่างที่ไม่อาจจะหาคำอธิบายได้ มีการเปลี่ยนแปลงมากมายในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดี แม้จะเกิดปัญหาอย่างกะทันหัน และยังไม่ได้รับการแก้ไขในวันนี้ อีกไม่นานก็คงคลี่คลาย
………………..
ชิงสุ่ยหลับเต็มอิ่มภายในดินแดนหยกยุพราชอมตะก่อนจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันที่2 เพื่อออกมาดูแสงอาทิตย์บนโลกนอกดินแดนหยก
เขาออกมาฝึกฝนไทเก๊กที่ลานกว้างท่ามกลางแสงสลัวยามเช้าหากต้องการประสบความสำเร็จในการฝึกฝน เขาจำเป็นต้องทดลองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อสรรสร้างสิ่งที่ดีกว่าเดิม
หลังจากนั้นไม่นานนักชิงห่านอี้ก็เดินออกมาเช่นกัน ใบหน้าของเธอดูดีกว่าเมื่อวานแต่ก็ยังมองเห็นความทุกข์ที่ปรากฏบนใบหน้า
”ชิงสุ่ยวันนี้จะคิดว่าคนของท่านวารีจันทราจะมาหรือไม่?”ชิงห่านอี้ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
”เขาน่าจะต้องมาเพราะเขาเป็นคนพูดเอาไว้เอง”ชิงสุ่ยกล่าว
”ชายผู้นี้ไม่สมควรได้รับการรักษาใดๆทั้งสิ้น”ชิงห่านอี้จ้องมองชิงสุ่ยขณะตอบกลับ
”คนที่มีคุณสมบัติครอบครองศาสตราวุธเทวะแห่งนักบุญเทวะข้าเชื่อว่าเขาก็คงไม่ใช่คนเลวอย่างแน่นอน เราไม่อาจตัดสินใจและสังหารเขาทิ้งภายในการตัดสินใจครั้งแรก ฉะนั้น บางครั้งตัวตนภายนอกของคนเราก็อาจจะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง”
”แต่บางครั้งระฆังที่แตกร้าวก็ไม่อาจส่งเสียงที่ดีได้”ชิงห่านอี้โต้กลับ
สุ่ยหยุนเฟิงเดินทางมาถึงพระราชวังหมาป่ามังกรเกือบเที่ยงวันโดยที่ชิงสุ่ยเป็นคนออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง ครั้งนี้สุ่ยหยุนเฟิงกลายเป็นคนถ่อมตัว เขานำคนมากับเขาเพียงแค่สองคนเท่านั้น ซึ่งชิงห่านอี้ก็ไม่ได้ออกมาต้อนรับ เพราะดูเหมือนวิธีการรักษาอาการบาดเจ็บไม่เหมาะสมที่เธอจะอยู่ดูการรักษาด้วย
วันเวลาเพียงแค่วันเดียวกลับทำให้ชิงสุ่ยรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวของสุ่ยหยุนเฟิง ชายผู้นี้ที่เคยดูเศร้าโศก กลับกลายเป็นดูร่าเริงผิดแพรก หากนับทางด้านสภาพจิตใจ มันเหมือนกับเขากลายเป็นคนใหม่
งานเลี้ยงขนาดเล็กจัดขึ้นในห้องโถงใหญ่ซึ่งภายในมีเพียงแค่ชิงสุ่ยและสุ่ยหยุนเฟิง ส่วนคนอีก 2 คนที่มากับสุ่ยหยุนเฟิงนั้นรับหน้าที่เป็นทหารองครักษ์เฝ้าหน้าประตู