ตอนที่ 755 หนีไป
ในขณะที่อันหลิงเกอใกล้หมดความอดทนและกำลังจะผลักฟางหลิงซู่ออก นางก็ได้ยินเสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้น ปรากฏว่าฟางหลิงซู่ล้มลงกับเตียง แล้วอันหลิงเกอเรียกสองสามครั้งแต่เขาก็มิตอบสนองอันใด นางจึงวางใจได้ในที่สุด
ตอนนี้ตัวของฟางหลิงซู่พาดอยู่บนกายนางกว่าครึ่ง อันหลิงเกอมิรู้ว่าหมดแรงไปเท่าไรกว่าจะผลักตัวเขาออกได้และจัดการกับเสื้อผ้าของตนอย่างรวดเร็ว
เมื่อครู่ฟางหลิงซู่โยนเสื้อผ้าลงพื้นและมิรู้ว่ายาถอนพิษจะอยู่ในนั้นหรือไม่ อันหลิงเกอจึงรีบลงไปพลิกดูเสื้อผ้าบนพื้นเพราะก่อนอื่นนางต้องหยิบตรายืนยันคำสั่งมาไว้กับตัว หลังจากนั้นก็ตามหายาถอนพิษ
ในที่สุดอันหลิงเกอก็พบขวดชนิดหนึ่งอยู่ด้านในสุดของเสื้อผ้าฟางหลิงซู่ นางคิดว่าหากเป็นของที่สามารถข่มขู่นางได้ เขาก็จะเก็บมันไว้ในนี้แน่นอน อันหลิงเกอรีบหยิบขวดยาแล้วใช้ตรายืนยันคำสั่งเปิดทางออกไป
แต่อันหลิงเกอมิรู้ว่าในขณะที่ออกจากตำหนัก ฟางหลิงซู่ก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว
เขาจะมิรู้ได้อย่างไรว่านางกำลังวางยาจึงใช้พลังภายในขับมันออกไปนานแล้วเพราะหลังจากที่ซูฉือหวู่ถามคำถามเหล่านั้นเมื่อหลายวันก่อน เขาก็คาดเดาว่าอันหลิงเกออาจทราบเรื่องไปด้วย
เขาไม่มีทางพกยาแก้พิษของจริงไว้กับตัวหรอก ส่วนยาที่อันหลิงเกอได้ไปก็เป็นแค่ยาพิษอีกชนิดหนึ่งเท่านั้นและเขารู้ว่าหลู่เยว่เยว่ไม่อยากให้อันหลิงเกอกลับไปด้วย ดังนั้นเขาจึงร่วมมือกับอีกฝ่าย
การหลบหนีของอันหลิงเกอจึงเป็นไปอย่างราบรื่นและกลับถึงเมืองจิงอย่างรวดเร็ว ทว่านางมิกล้าเข้าจวนอ๋องมู่โดยทันที โชคดีที่ตอนยืนอยู่หน้าจวนก็เห็นหลู่เยว่เยว่ออกไปจากจวนพอดี นางจึงสบโอกาสเหมาะ
แท้จริงแล้วหลู่เยว่เยว่ได้รับข่าวจากฟางหลิงซู่จึงออกไปจากจวนในเวลานี้ พวกนางต้องการให้อันหลิงเกอยอมถอยไปเอง เพราะหากอันหลิงเกอกลับจวนอ๋องมู่ตอนนี้ ฝ่ายมู่จวินฮานก็ต้องยอมรับไว้แน่นอน
ด้วยใบหน้าที่เหมือนกันจะต้องทำให้มู่จวินฮานเริ่มสงสัย แต่พวกนางทนเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมิได้จึงต้องทำอะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนี้เป็นโอกาสดีมาก และนับแต่นี้ไปอันหลิงเกอจะได้รับบทเรียนพร้อมยอมถอยไปเอง
พอเห็นหลู่เยว่เยว่ออกไปนานมากแล้ว อันหลิงเกอจึงเดินตรงเข้าจวนทันทีโดยมิรู้ว่าทุกย่างก้าวตกอยู่ในสายตาของหลู่เยว่เยว่ทั้งหมด นางกำลังคลี่ยิ้มและนั่งรออยู่ในรถม้าด้านข้างจวน
“คารวะพระชายา” เหล่าทหารองครักษ์มองอันหลิงเกอด้วยสายตาแปลกใจเพราะเมื่อครู่นางเพิ่งออกไปแล้วเหตุใดจึงกลับมาเสียได้
อันหลิงเกอเพียงพยักหน้ารับ เห็นอยู่ว่านี่คือจวนของนางกับมู่จวินฮานแต่เหตุใดพอกลับมาอีกครั้งจึงรู้สึกมิคุ้นชินเอาเสียเลย อันหลิงเกอส่ายศีรษะและไม่คิดมากอีก จากนั้นนางก็เดินตรงไปที่ห้องหนังสือของมู่จวินฮาน
เป็นอย่างที่คิดคือมู่จวินฮานยังเหมือนเดิม เขายังชอบอยู่ในห้องหนังสือและจังหวะที่อันหลิงเกอก้าวเข้ามาในห้องแล้วเห็นร่างกายอันซูบผอมของเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจนางใกล้แหลกสลาย
ทั้งสองมิได้พบกันนานมากแล้ว อันหลิงเกอจึงมีน้ำตาคลอเบ้า ส่วนมู่จวินฮานก็เงยหน้ามองพร้อมความสงสัย
“เกอเอ๋อ เจ้าเป็นอันใด ? ” โชคดีที่ตอนนี้หลู่เยว่เยว่ได้คลอดบุตรแล้ว ดังนั้นหน้าท้องที่แบนราบของอันหลิงเกอจึงมิได้ดูน่าสงสัยแต่อย่างใด
“จวินฮาน” อันหลิงเกอไม่สนอีกต่อไปว่าการกระทำดูแปลกไปหรือไม่ นางพุ่งเข้าสวมกอดมู่จวินฮานทันที มิได้พบกันมานานมากในใจจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจปนคิดถึง
ขณะมองน้ำตาของนาง มู่จวินฮานก็คิดแค่ว่าเพราะนางมิได้ออกนอกจวนเป็นเวลานานจึงรู้สึกมิคุ้นชิน เขาคลี่ยิ้มและอุ้มนางมานั่งตักพลางเอื้อมมือไปลูบแก้มของนาง
ในช่วงเวลานั้นอันหลิงเกอรับรู้ว่ามิได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้นานมากแล้ว น้ำตาของนางจึงไหลออกมามิหยุด อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเช่นนี้นางมิได้รับมานานเหลือเกิน
ทันใดนั้นอันหลิงเกอก็นึกถึงจุดประสงค์ได้ นางรีบเทยาถอนพิษออกจากขวดแล้วยื่นให้มู่จวินฮานทันที
“นี่เป็นยาที่เผ่าปิงชวนส่งมาวันนี้เจ้าค่ะ” อันหลิงเกอกล่าวพร้อมเบือนหน้าหนีเพราะโกหกคนไม่เก่งโดยเฉพาะกับมู่จวินฮาน แต่เขาก็มิได้สงสัยเนื่องจากนางเป็นคนมอบให้เอง แม้ว่าเขาเพิ่งทานยาครั้งล่าสุดได้เพียงครึ่งเดือนก็ตาม
“จวินฮาน” ขณะมองมู่จวินฮานกลืนยา อันหลิงเกอก็รู้สึกว่าความมิเป็นธรรมในใจได้จางหายไปสิ้น สิ่งที่ทำทั้งหมดล้วนคุ้มค่าเพราะสุดท้ายเขาก็ปลอดภัย
แต่ทั้งสองคนสวมกอดกันได้มินาน มู่จวินฮานก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก ความเจ็บปวดยิ่งกว่ายาพิษออกฤทธิ์กำลังแล่นอยู่ในร่างกายจนเขาต้องลงไปนอนขดตัวอยู่บนพื้น
“จวินฮาน ! ” พอเห็นมู่จวินฮานเป็นแบบนี้ อันหลิงเกอก็งงงวยทันที นางเอายาถอนพิษมาจากตัวฟางหลิงซู่ซึ่งมิได้รู้ถึงแผนการของนางแล้วยาถอนพิษนี้จะเป็นของปลอมได้อย่างไร
ช่วงเวลานั้นหลู่เยว่เยว่ก็กลับเข้าจวนและมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือ ขณะมองทั้งสองคนกำลังกอดกันอยู่บนพื้น นางก็ยืนตกตะลึงอยู่หน้าประตูทั้งอย่างนั้น
นางทำตามแผนของฟางหลิงซู่ก็จริงแต่พอเห็นท่าทางเจ็บปวดทรมานของมู่จวินฮานและเห็นแววตารวมถึงการกระทำทุกอย่างที่มาจากใจจริงของอันหลิงเกอ มันช่างดูแตกต่างจากสิ่งที่พยายามแสดงออกมาของนางในแต่ละวันอย่างสิ้นเชิง
ทว่าหลู่เยว่เยว่ก็พยายามตั้งสติและพาสาวใช้เดินเข้าไป
“จวินฮาน จวินฮาน ท่านเป็นอะไร ! ” หลู่เยว่เยว่แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอันหลิงเกอ นางเดินไปข้างหน้าและมองมู่จวินฮานด้วยสายตาห่วงใย
แม้ตอนนี้มู่จวินฮานรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ยังไม่หมดสติ เขาเห็นหลู่เยว่เยว่เดินเข้ามาพร้อมชุดที่ใส่ในวันนี้ แต่อันหลิงเกออยู่ข้างกายเขามิใช่หรือ เขาจึงเกิดความสับสนทันที
“กรี๊ด! เจ้าเป็นใคร ! ” ทันใดนั้นหลู่เยว่เยว่ก็ทำหน้าตกใจพร้อมกรีดร้องออกมา ตอนนี้มู่จวินฮานมิได้เจ็บปวดขนาดนั้นแล้วจึงพยายามลุกขึ้น แต่ขณะเดียวกันก็มิได้ผลักมือของอันหลิงเกอออก
ตอนนี้หลู่เยว่เยว่มองไปที่อันหลิงเกอ แต่อันหลิงเกอมิรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป บัดนี้มู่จวินฮานก็หันมามองนางเช่นกัน ยาเม็ดเมื่อครู่เป็นนางที่ให้เขาและตอนนี้นางมิอาจอธิบายอันใดได้
มู่จวินฮานมองอันหลิงเกอและหันไปมองหลู่เยว่เยว่อยู่อย่างนั้น ท้ายที่สุดเขาก็เลือกไปยืนข้างหลู่เยว่เยว่ เพราะเมื่อครู่เขาจำได้ว่าอันหลิงเกอให้ยาพิษแก่ตน หากเป็นอันหลิงเกอตัวจริงคงไม่มีทางทำร้ายเขาอย่างแน่นอน
“จวินฮาน ท่านฟังข้าอธิบายก่อน” ตอนนี้อันหลิงเกอรู้สึกว่าต่อให้กระโดดลงใน*แม่น้ำฉางเจียงก็ไม่สามารถล้างมลทินได้ นางก้าวไปด้านหน้าสองก้าวเพื่อคว้าแขนมู่จวินฮานเอาไว้
“ทหาร ลากตัวนางปิศาจไปขังไว้ ! ” เสียงของมู่จวินฮานเปี่ยมไปด้วยพลังจนอันหลิงเกอคิดว่าฟังผิดไป เขาเรียกนางว่าปิศาจอย่างนั้นหรือ ?
อันหลิงเกอยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นและมิตอบสนองอันใดอีก ในเวลาเดียวกันหลู่เยว่เยว่กลับฉีกยิ้มส่งให้นางแล้วหันหลังออกไปจากห้อง
บัดนี้อันหลิงเกอรู้แล้วว่าทุกอย่างเป็นแผนของหลู่เยว่เยว่ นางจึงคิดจะเดินเข้าไปจับตัวหลู่เยว่เยว่เอาไว้เพื่อมิให้หนีออกจากที่นี่
…
*แม่น้ำฉางเจียง คือ แม่น้ำแยงซีที่คนไทยนิยมเรียกกัน