ตอนที่ 604 ชุดแต่งงานที่ไม่เหมือนใคร
“จิ่วซือ เรื่องของพี่สะใภ้ข้าได้ข่าวแล้ว เฟิงชิงสุ่ยเลวร้ายจริงๆ ไม่รู้จักดูสถานการณ์ เดิมทีข้ายอมปล่อยนางเพราะเห็นแก่เฟิงเชียน นึกไม่ถึงว่านางกลับไม่ยอมลดละ วันนี้ข้าได้ข่าวว่าเฟิงเยว่ตายแล้ว”
พอรู้ว่าเฟิงเยว่ตาย ซูจิ่วซือก็ตะลึง “เขาตายจริงๆ หรือ?”
“เรื่องนี้จริงแท้แน่นอน เจ้าแม่ช่างรู้จักทรมานคนจริงๆ ทรมานเฟิงเยว่จนตาย
ว่ากันว่ายาของเจ้าแม่มีปัญหา ทำให้เฟิงเยว่ถูกพิษจนตาย ข้าเขียนจดหมายบอกเจ้าแม่ ให้เอาศพเฟิงเยว่มาคืนตระกูลเฟิง ถือว่าเป็นการเตือนเฟิงเชียน ให้เขาดูแลลูกสาวให้ดี”
ฟู่เฉินหรงไม่ชอบเฟิงชิงสุ่ยอยู่แล้ว เวลานี้แม้แต่จะเอ่ยถึงก็ยังไม่อยากพูด ในสายตาของเขาเฟิงชิงสุ่ยไม่อาจเทียบกับซูจิ่วซือได้เลย
เฟิงเยว่ตายแล้ว ซูจิ่วซือไม่รู้สึกเห็นใจแม้แต่น้อย ถือว่าเป็นการแก้แค้นให้มู่หยาง
ฟู่เฉินหรงกระซิบที่ข้างหูบอกซูจิ่วซือ “จิ่วซือ ชุดแต่งงานเกือบเสร็จแล้ว อีกสองสามวันจะส่งมาให้ พอถึงตอนนั้นเจ้าลองใส่ดูว่าพอดีตัวหรือไม่?”
“ทำไมเร็วอย่างนี้”
ซูจิ่วซือรู้สึกประหลาดใจ เพิ่งพระราชทานการหมั้นหมายไม่กี่วัน ฟู่เฉินหรงก็ทำชุดแต่งงานให้แล้ว นางรู้ว่าฟู่เฉินหรงเตรียมการไว้นานแล้ว พอคิดได้อย่างนี้ ในใจนางก็รู้สึกอบอุ่น
นางเคยใส่ชุดแต่งงานหนหนึ่ง เวลานั้นนางคิดว่าตนพบคนรักที่จะอยู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต แต่กลายเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะ ครั้งนี้ในใจนางมั่นใจอย่างยิ่งว่าได้พบคนที่ดีกับนางอย่างแท้จริง
ทำให้นางรอคอยการแต่งงาน รอคอยที่จะสวมชุดสีแดงแต่งงานกับฟู่เฉินหรงอย่างเป็นทางการ
ฟู่เฉินหรงลูบผมซูจิ่วซือ ยิ้มอย่างรักใคร่ “ข้าให้คนทำชุดแต่งงานให้เจ้าตั้งแต่สามเดือนก่อน เป็นชุดแต่งงานฝีมือปักจากเจียงหนาน
ได้ยินว่าคนเจียงหนานมีฝีมือเย็บปักขั้นสุดยอด ดีกว่าช่างเย็บปักในวังเสียอีก ข้าจึงให้คนเอาผ้าส่งไปที่เจียงหนาน ให้ช่างที่โน่นปักแล้วส่งมาเย็บเป็นชุดแต่งงาน”
“ทำชุดแต่งงาน มีขั้นตอนยุ่งยากอย่างนี้หรือ” ซูจิ่วซือรู้สึกอบอุ่น แต่ก็รู้สึกเหมือนหัวเราะไม่ได้ร่ำไห้ไม่ออก “เมื่อสามเดือนก่อนยังไม่มีอะไรแน่นอน ถ้าเกิดฝ่าพระบาทไม่พระราชทานการหมั้นหมาย ความตั้งใจนี้ไม่สูญเปล่าหรือ”
“จะสูญเปล่าได้อย่างไร ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเป็นของข้าแน่ พระอัยกาไม่พระราชทานการหมั้นหมาย ข้าก็จะหาทางจนได้ เจ้าเห็นไหม ชุดแต่งงานนี้ทำเสร็จทันเวลาพอดี”
ฟู่เฉินหรงพูดยิ้มๆ “จิ่วซือดีอย่างนี้ ต้องใส่ชุดแต่งงานที่ไม่เหมือนใครในแผ่นดิน ไม่อย่างนั้นจะคู่ควรกับเจ้าได้อย่างไร”
“พอถึงเวลานั้นคนทั่วแผ่นดินก็จะรู้ความคิดของเจ้า”
“แล้วจะเป็นอย่างไร ข้าอยากให้คนทั่วแผ่นดินรู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้ารักเจ้า”
“เหลวไหล”
ซูจิ่วซือดุยิ้มๆ
“เพื่อเจ้า เหลวไหลก็ยอม จิ่วซือ ข้าอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เจ้า ขอบใจเจ้าที่มาอยู่กับข้าที่นี่”
“คนโง่ ข้าเองก็ต้องขอบใจเจ้าที่มาอยู่กับข้าที่นี่ ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงไม่รู้ว่าข้ายังรักคนคนหนึ่งได้ เฉินหรง มีเจ้าช่างดีจริงๆ”
ฟู่เฉินหรงหัวเราะร่า “เรายังจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ค่อยๆ ก้าวไป”
“ฮื่อ”
ซูจิ่วซือขานรับเบาๆ ใช่ นางกับเขายังต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ค่อยๆ ก้าวไปก็ได้ ชีวิตที่เหลือมีเขาอยู่ด้วยนางก็พอใจแล้ว พอนึกถึงว่าอีกไม่นานก็จะแต่งงาน ในใจซูจิ่วซือรอคอยอย่างเงียบๆ นางเองก็อยากแต่งงานกับฟู่เฉินหรง
ขณะที่ดอกไม้เพลิงกำลังแตกกระจายกลางอากาศ จู่ๆ ซูจิ่วซือก็มองหน้าฟู่เฉินหรง แววตาอ่อนโยน “เฉินหรง ข้ารักเจ้า”
ฟู่เฉินหรงตะลึง แล้วยิ้มออกมาอย่างร่าเริง ก้มลงจูบปากซูจิ่วซือทันที ใช้การกระทำพูดคำนี้ออกมาดีกว่า
ตอนที่ 605 ทำไมต้องฆ่านาง
ซูจิ่วซือกับฟู่เฉินหรงดูดอกไม้เพลิงอยู่บนหลังคาเรือน ปิงซินกับอาหลานดูดอกไม้เพลิงด้วยกันที่สนาม ปิงซินตื่นเต้นดีใจมาก แต่อาหลานกลับหดหู่
นางชอบดอกไม้เพลิงตั้งแต่เล็ก ชังไห่เป็นคนทำดอกไม้เพลิงเอง เอาไปจุดให้นางดูในป่า แม้เทียบไม่ได้กับดอกไม้เพลิงที่ตระกูลใหญ่จุด แต่ให้ความรู้สึกพิเศษ
ต่อไปชังไห่คงไม่ได้ดูดอกไม้เพลิงกับนางอีก เวลานี้พอเห็นดอกไม้เพลิง นางจึงรู้สึกอาวรณ์
ดูอยู่ครู่หนึ่ง อาหลานเห็นสาวใช้ของหลิ่วเหวินฉือก็ดูดอกไม้เพลิงอยู่ จึงถามขึ้น “ซิ่วเอ๋อร์ ทำไมไม่อยู่กับฮูหยินน้อย”
“ฮูหยินน้อยกำลังพักผ่อน บอกให้ข้าออกมาดูดอกไม้เพลิง เดี๋ยวข้าค่อยกลับไป”
“เจ้าดูเถอะ เวลานี้ข้าไม่มีธุระอะไร จะไปดูแลฮูหยินน้อยแทน”
อาหลานอยากออกไปอยู่แล้ว ซูจิ่วซือกำลังอยู่กับฟู่เฉินหรง นางไปที่เรือนไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน พอเห็นซิ่วเอ๋อร์ จึงเกิดความคิดจะไปอยู่เวรแทนซิ่วเอ๋อร์
ซิ่วเอ๋อร์รู้ว่าอาหลานเป็นสาวใช้คนสนิทของซูจิ่วซือ พอได้ยินว่าอาหลานจะไปทำงานแทน ก็รับคำทันที “อาหลาน ขอบใจ!”
“ไม่ต้องเกรงใจ เจ้าดูอยู่ที่นี่เถอะ! ข้าไปละ”
อาหลานพูดจบก็เดินไปที่เรือนของหลิ่วเหวินฉือ ตามแบบแผนแล้ว เวลานี้ผู้ชายในจวนจะไปอยู่ที่ศาลบรรพชน มู่หย่งจึงไม่อยู่ในเรือนแน่ พอนึกถึงเหตุการณ์ที่หลิ่วเหวินฉือประสบ อาหลานก็เป็นห่วง อยากช่วยซูจิ่วซือดูแลหลิ่วเหวินฉือ
เรือนของหลิ่วเหวินฉือสงบเป็นพิเศษ สาวใช้ส่วนใหญ่ไปดูดอกไม้เพลิง เหลือแต่เด็กรับใช้เฝ้าอยู่ข้างนอก พอเข้าไปที่เรือน อาหลานเห็นเด็กรับใช้ทั้งสองคนสลบอยู่
นางคิดในใจแย่แล้ว รีบวิ่งเข้าไป ผลักประตูห้องหลิ่วเหวินฉืออย่างแรง ทันทีที่เข้าไปก็เห็นชังไห่ในชุดดำกำลังบีบคอหลิ่วเหวินฉือ
“ชังไห่ หยุดนะ”
อาหลานตะลึงครู่หนึ่งแล้วรีบตะโกน
พอเห็นอาหลาน ชังไห่ตะลึง รีบปล่อยมือออกจากคอของหลิ่วเหวินฉือ หลิ่วเหวินฉือไออย่างหนัก พูดอะไรไม่ออก
“เจ้า…สันดานเจ้าไม่เคยเปลี่ยน” พอเห็นชังไห่กำลังจะฆ่าหลิ่วเหวินฉือ อาหลานทั้งตกใจทั้งโกรธจัด รีบลงมือทันที ชังไห่หลบอาหลาน ทั้งสองต่อสู้กันจากในห้องจนออกมาข้างนอก
ข้างนอกมีแต่เสียงดอกไม้เพลิง จึงไม่มีใครได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้น
ในที่สุดอาหลานก็ฟาดฝ่ามือเข้าใส่หน้าอกของชังไห่ ชังไห่ถอยหลังสองสามก้าว เลือดสดๆ ไหลออกจากมุมปาก เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก จ้องมองอาหลานด้วยความตกใจ “เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”
“ถ้าข้าไม่มา ฮูหยินน้อยคงตายด้วยน้ำมือเจ้า ชังไห่ เจ้ากับฮูหยินน้อยไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมต้องฆ่านาง?”
พอเห็นชังไห่ได้รับบาดเจ็บ อาหลานก็ไม่ได้ลงมือ ได้แต่มองดูชังไห่อย่างเย็นชา ในสายตาเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างชัดเจน
“หลิ่วเหวินฉือกับเจ้าไม่ใช่ญาติกัน ทำไมเจ้าต้องปกป้องนาง อาหลาน เจ้าถือตัวว่าเป็นคนของตระกูลมู่แล้วหรือ? ทุกคนในตระกูลมู่ เจ้าดูแลหมดหรือ”
“ตั้งแต่ข้าก้าวเข้าประตูตระกูลมู่ ข้าก็เป็นคนของตระกูลมู่”
“เจ้า…เจ้าอย่าลืม เจ้าเป็นคนวงการนักเลง ไม่ใช่สาวใช้”
“เจ้าเองก็เลืมแบบแผนของวงการนักเลงไปแล้ว ยังมีหน้ามาถามข้า รีบไสหัวไปให้พ้น ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า ถ้าข้าเห็นเจ้าทำร้ายคนตระกูลมู่อีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่”
อาหลานไม่อาจตัดใจลงมือจัดการชังไห่ ครั้งก่อนชังไห่ทำร้ายซูจิ่วซือนางยังไม่ให้อภัยเขา นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้ชังไห่จะฆ่าหลิ่วเหวินฉือ นางผิดหวังในตัวชังไห่มาก ไม่เหลือความผูกพันอีก เขาไม่ใช่ศิษย์ผู้พี่ที่นางคุ้นเคย