ไม่ใช่เพราะว่าเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกลัวว่าจะบาดเจ็บ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวจะไม่บาดเจ็บรุนแรงเลย เว้นแต่ว่าอาจารย์สีฟ้าจะใช้เคล็ดวิชานี้ด้วยตัวเอง
ความแตกต่างระหว่างเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวและไฮเฉินเฟิงนั้นสูงมากจน คลื่นพิภพนี้ไม่อาจจะหยุดได้ และต้องมีคนตายไปเพียงคนเดียว เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวไม่ชอบที่จะต้องเจ็บปวดจากการโจมตีนี้ !
แม้ว่าเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวก็ยังกลัวว่าการโจมตีนี้จะมีผลกระทบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บที่รุนแรงก็ตาม …
แล้วตอนนี้ ! ความสนุกที่ข้าเคยมีได้หมดลงแล้ว ข้าได้เรียนรู้มากมายจากการต่อสู้ครั้งนี้ แต่ตอนนี้ คนผู้นี้กลับบังคับให้มันจบลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ … แต่ข้าจะบอกอะไรแก่เมิงฮ้งเฉินได้เมื่อเขาต้องการคำตอบละ ? ข้าบังคับให้ศิษย์ของเขาตายในระหว่างที่ข้าฝึกฝนอย่างนั้นหรือ ? ข้ากลายเป็นฆาตรกรไปแล้วงั้นสิ ?
เมิงฮ้งเฉินคงจะไม่ให้อภัยแก่ข้าในเรื่องนี้ … เขาจะต่อสู้กับข้าจนใครสักคนต้องตายไปอย่างแน่นอน ! แต่ตอนนี้ข้าสามารถทำอะไรได้บ้าง ?
ไฮเฉินเฟิงได้ยินคำพูดของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว และเขาโมโหมากขึ้นในทันที !
ตาแก่ชั่ว ! เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ ?! มันไกลเกินจะแก้แล้ว และข้าก็ได้ส่งปราณไปยังจุดดันเถียนของข้าทั้งหมดแล้ว … ศรถูกปล่อยออกไปจากธนูแล้ว ! ตอนนี้ข้าไม่สามารถที่จะหยุดได้แล้ว !
ข้าจะต้องถูกทำลาย !
ในตอนนี้ ไฮเฉินเฟิงรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ด้วยการกลั่นแกล้งที่เป็นที่รู้กันในโลกนี้ !
ไม่มีคำใหนที่จะอธิบายถึงความอยุติธรรมบนโลกนี้ได้ !
ชายผู้นี้คือ พี่น้องของอาจารย์ข้า เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวจริงๆหรือ ?
เจ้าชั่วนี่พูดอะไรกัน ?
เหตุใดเขาถึงไม่พูดก่อนหน้านี้ ? เหตุใดเขาถึงไม่บอกว่าเขาคือยอดฝีมือเทพเชวียนสูงสุด ? หากข้ารู้จักเขาก่อนหน้านี้ ข้าจะหนีไปโดยไม่คิดอะไรเลย ! ข้าไม่สามารถทำอะไรชายผู้นี้ได้ !
ข้าเพียงแค่ใช้การโจมตีนี้เพื่อสั่งสอนเขา แต่มันไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้เลย แต่ข้าจะต้องตายอย่างแน่นอน !
ไฮเฉินเฟิงโศกเศร้าเกินกว่าที่จะอธิบายได้ …
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาต้องการจะหยุดมันมากสักเพียงใด ไม่สำคัญว่าเขาจะสาปแช่งสักเพียงใด การโจมตีของคลื่นพิภพก็ไม่สามารถที่จะเรียกคืนได้แล้ว
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวนั้นโมโหเช่นเดียวกับไฮเฉินเฟิง เขาด่าทอและตำหนิชายผู้นี้ท่ามกลางเคล็ดวิชานี้ในใจเช่นเดียวกัน !
ความสิ้นหวังของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวนั้นสามารถเห็นได้จากดวงตาของเขา ในขณะที่ความกังวลของเขานั้นสามารถเห็นได้อย่างแจ่มชัดบนใบหน้า …
ตอนนี้ข้าจะทำอย่างไร ? ข้าควรจะสังหารเขา … อย่างน้อยศพของเด็กนี่จะได้รับการรักษาไว้ หากข้าสังหารเขาก่อนการโจมตีจะเกิดขึ้น !
ปังง !
ตู้มมม !
หมอกที่สับสนก่อตัวขึ้นทันทีในอากาศ ปกคลุมท้องฟ้าจนเป็นสีดำ มากจนไม่สามารถมองเห็นสีฟ้าของท้องฟ้าได้เลย การโจมตีของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวส่งให้ไฮเฉินฟิงลอยไปในฝุนควันราวกับว่าวที่ขาดจากเชือกไป …
หมอกควันจางหายไปในไม่นาน บ่อยให้เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวเพ่งมองไปยังมือของเขาด้วยความเศร้าหมองที่อยู่ในใจ และดูเหมือนว่าเขาจะหลังน้ำตาออกมาได้ตลอดเวลา !
อะไรกัน !
ไฮเฉินเฟิงนอนราบอยู่บนพื้นห่างไปไม่กี่เมตร ปากของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดของตัวเอง ในขณะที่หน้าอกของเขาขยับขึ้นลงอย่างแผ่วเบา ทุกๆคนสามารถบอกได้ว่าชายผู้นี้กำลังหายใจเฮือกสุดท้าย และไม่มีอะไรสามารถดึงเขากลับมาได้อีกแล้ว
ไฮเฉินเฟิงแสดงสีหน้าที่แปลกประหลาด และดูเหมือนว่าเขากำลังจะร้องไห้ แต่เหมือนว่าเขากำลังหัวเราะในเวลาเดียวกัน นี่เป็นสีหน้าที่แปลกประหลาดของคนที่ใกล้ตาย
ตอนนี้ ไฮเฉินเฟิงนั้นไม่มีแรงเหลือแล้ว จนเขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วตัวเองได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังพยายามที่จะขยับปาก แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ อาจจะคิดได้ว่าเขาต้องการจะหัวเราะให้กับโชคชะตาของตัวเอง และจากนั้นก็สาปแช่งออกมาเสียงดัง
สวรรค์เชวียนจำนวนมากตายไปตั้งแต่ช่วงเริ่มต้น แล้วมันเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกับข้า ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกผิดเช่นนี้ ?
ทำไม ? ทำไมกัน ?
แม่งเอ้ยย !
นี่คือเส้นทางของชีวิต ! แต่ข้ากลับเกิดมาด้วยโชคชะตาที่โชคร้าย !
ด้วยสภาพของไฮเฉินเฟิงในตอนนี้ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวตั้งใจยั้งมือเอาไว้ในขณะที่ทำการโจมตีที่รุนแรงนั้นเนื่องจากเขาต้องการที่จะรักษาร่างกายของชายผู้นั้นไว้ มิฉะนั้นแล้ว คนเช่นเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวนั้น มีความสามารถมากพอที่จะทำให้ร่างของไฮเฉินเฟิงกลายเป็นเถ้าถ่านได้หากเขาต้องการ
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวเอามือปิดหน้าตัวเองไว้เพราะไม่ต้องการที่จะเห็นสภาพของไฮเฉินเฟิงในตอนนี้
ตอนนี้ไม่มีหวังสำหรับเขาแล้ว ข้าช่างโชคร้ายเสียจริง … ทำไมมันถึงต้องเกิดกับข้า ? ข้าไม่รู้ว่าเรื่องนี้จุดจบมันจะดีหรือร้าย … และข้าจะบอกอะไรกับเมิงฮ้งเฉินเมื่อข้าพบเขาครั้งต่อไป ? เหตุใดชีวิตของข้าถึงต้องทุกข์ระทมขนาดนี้ ?
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวมองขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหวังในแววตา แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องก้มลงอีกครั้ง รู้ว่าความหวังนั้นได้สิ้นไปแล้ว เขาหันไปกำหมัดด้วยความโกรธและเตะเข้าไปที่ต้นไม้ จนทำให้มันลอยหายไปในอากาศ
“ ฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าเจ้าได้ส่งศิษย์น้องของเจ้าไปสู่ความตายในการฝึกฝนของเจ้าหรือ ? ไร้เดียงสายิ่งนัก เขาเพียงแค่เล่นจนตาย หรือบางทีเขาอาจจะฝึกฝนจนตาย …. ”
ทันใดนนั้นมีเสียงดังขึ้นมาจากที่ห่างไกล แต่ก็มีร่องรอยแห่งการเยาะเย้ยอยู่ด้วย
“ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เจ้าก็มีค่าพอที่จะได้ชื่อว่าเป็น ยอดปรมาจารย์ ! ข้านับถือเจ้าจริงๆ ! จริงๆ ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวโศกเศร้ามากพอที่จะเสียสติ และประโยคนี้ได้ทำให้เขาเสียสติไปในทันที จากนั้นเขาก็สถปออกมาด้วยความโกรธ
“ เจ้าชั่ว ! ไปให้พ้น ! ข้ารู้ว่าคือเจ้า ฉีฉางเซี่ยว เจ้าเต่าเขียวเฒ่า ! ”
สิ่งที่เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวคิดนั้นในเมืองเทียนเชียงมีเพียงคนเดียวที่มีความสามารถมากพอที่จะพูดกับเขาเช่นนี้ได้ และเห็นได้ชัดว่าชอยผู้นั้นคือ ฉีฉางเซี่ยว ! แต่เดี๋ยวก่อน เขาไม่ได้ไปแล้วหรือ ? แล้วคนผู้นี้คือใครกัน ?
มีใครมาเล่นตลกกับข้า !
บรรยากาศเงียบสนิท ในขณะที่เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกำลังบ้าคลั่ง และในตอนที่เขาสถปออกมาอีกครั้ง เขากลับต้องตกตะลึงไปในทันทีที่ได้เห็นชายในชุดสีดำทั้งหมด อยู่ตรงหน้าของเขา
ชายในหน้ากากสีดำ ผู้ที่ดูเหมือนว่าเขาจะจำไม่ได้นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของเขาโดยที่มือข้างหนึ่งจับข้อมือของไฮเฉินเฟิงอยู่ ดูคล้ายว่าเขากำลังนับชีพจร โดยที่ไม่ได้สนใจเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว และระยะห่างระหว่างชายชุดดำและเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวนั้นน้อยกว่าสามฟุต !
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกำลังจะพุ่งตัวออกไปด้วยความโหดร้าย แต่เขากลับต้องเอามือกุมท้องในทันที
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวถือได้ว่าเป็นผู้ที่เร็วและคล่องแคล่วที่สุดในโลกนี้ และเชื่อเสมอว่าไม่มีผู้ใดสามารถเทียบกับเขาได้ในเรื่องนี้ !
ความเร็วและความคล่องแคล่วของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวนั้นไม่เป็นสองรองใคร และความจริงนี้ก็เป็นที่รู้กันทั่วทั้งโลก !
ว่ากันว่า แม้แต่ยุ้นเบ้ยเฉินก็ยังไม่สามารถเข้าไปใกล้เขาโดยที่เขาไม่รู้ไม่ได้ !
ชายหน้ากากดำผู้นี้เป็นใครกัน ?
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวขนลุกทั้งตัวไปในทันที !
เขามาอยู่ใกล้ข้าในระยะสามฟุตโดยที่ข้าไม่รู้ตัวเลย !
คนผู้นี้เป็นผีหรือปิศาจอย่างนั้นหรือ ?
เพราะคนผู้นี้เข้าใกล้ข้าได้เงียบมาก เห็นได้ชัดว่าเขามิใช่ยอดฝีมือข้างถนนใช่ไหม ? แล้วเมื่อใหร่กันที่มียอดฝีมือทรงพลังเช่นนี้เกิดขึ้นบนโลกนี้ ?
“ นี่เป็นเคล็ดที่โหดร้ายมาก มันจะต้องทำให้จุดดันเถียนของเขาแตกละเอียดเพื่อที่จะให้เขาใช้พลังชีวิตได้อย่างเต็มที่ เป็นเคล็ดวิชาที่โหดร้ายอย่างมาก ! ค้าไม่ถึงเลยว่า ก้อนหินถึงกับไหม้ แม้แต่หยกก็ยังเสียหาย …. ”
ชายในชุดดำพูดต่อ
“ เด็กผู้นี้ตัดสินใจได้เด็ดขาดมาก ข้าชอบ หากผู้อาวุโสผู้ไม่ก้าวออกมา เจ้าคงจะสังหาศิษย์น้องของเจ้าไปแล้ว …. ”
“ นี่ … พี่ …. เจ้าหมายความว่าอย่างไร … ยังพอช่วยเขาได้ไหม ? ”
เห็นได้ชัดว่าเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกำลังดีใจ ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถพูดอย่างต่อเนื่องได้
“ อย่าพูดเช่นนั้น เขายังไม่ได้ตาย ผู้เฒ่าผู้นี้อยู่ที่นี่แล้ว และข้าสามารถช่วยเขาได้แม้ว่าเขาจะจวนเจียนแล้วก็ตาม เข้าใจไหม ? ”
ชายหน้ากากดำกรอกตา
“ ตอนนี้เงียบไปซะ ! ”
“ … ”
มีเส้นสีดำจำนวนมากปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยว ไม่มีใครในโลกที่สามารถพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากคนผู้นั้นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา
“เอ๋ ? เจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้ ? มันเกะกะข้า ”
ชายหน้ากากดำพูดขึ้นด้วยความเป็นกันเอง
“ ดีละ ไปสิ มากวนข้า หรือว่าข้าควรจะปล่อยให้ศิษย์น้องของเจ้าตายดีละ ? รีบหลีกทางข้าสิ ! มิเช่นนั้นข้าจะไปโดยไม่สสใจชีวิตของเขานะ ! ”
“ … ”
ใบหน้าของเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวแดงก่ำ จนเหมือนกับสีของก้นเหยี่ยว และเขาก็เดินกระแทกเท้าออกไปโดยไม่พูดอะไร จากนั้นเขาพูดขึ้น
“ หากเจ้าช่วยเขาไม่ได้ ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต ! ”
“ โอ้ว จริงหรือ ? เจ้ากล้าขู่ผู้เฒ่าผู้นี้หรือ ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีความกล้าหาญ นะ! ”
ชายชุดดำยืนขึ้นอย่างใจเย็น
“ ตอนนี้ข้าไม่ช่วยเขาแล้ว ! ”
เขายืนขึ้นกอดอกมองเหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวด้วยความดูถูก
“ เจ้าจะให้ข้าชดใช้ด้วยชีวิต ? มาสิ ! ผู้เฒ่าผู้นี้ต้องการจะเห็นว่าฝีมือยอดปรมาจารย์อะไรของเจ้าที่สามารถทำให้ข้าชดใช้ด้วยชีวิตได้ เจ้าคิดว่าเจ้าไม่สามารถเอาชนะได้ เพราะเจ้าเป็นหนึ่งในแปดยอดปรมาจารย์งั้นหรือ ? ข้าละอยากถ่มน้ำลายให้คนอย่างเจ้า ! ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวเพ่งมองกลับไปยังชายผู้นั้นอย่างดุร้าย ราวกับว่าตาของเขาจะหลุดออกมาจากเบ้า ซึ่งหน้าอกของเขาก็กระเพื่อมด้วยความโกรธ และดูเหือนว่าเขาจะกระอักเลือดได้ตลอดเวลา
การดูถูกนี้มันเลยขีดจำกัดการอดทนของเขาแล้ว !
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวอยากจะคำรามออกมาเสียงดัง
ข้าจะฆ่าเจ้า !
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้คิดมาพอสมควร เขาตัดสินใจว่าหากการช่วยชีวิตไฮเฉินเฟิงนั้นยังสามารถทำได้ มันก็เป็นสิ่งสำคัญที่ควรทำก่อน จากนั้นเขาค่อยมาทะเลาะกับคนผู้นี้ในภายหลัง มิฉะนั้นเมื่อความตายของยอดฝีมือรุ่นหลังนั้นถูกสลักไว้ด้วยชื่อของยอดปรมาจารย์ ตำแหน่งและสถานะของเขาจะต้องตกลงไปอย่างแน่นอน
“ เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร ? ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวพยายามยับยั้งความโกรธ
“ รีบช่วยเขา ! ข้าจะไม่รบกวนเจ้าแล้ว ! เลิกชักช้าเสียเวลาเสียที … ”
ขณะที่เห็นได้เห็นว่าไฮเฉินเฟิงหายใจเบาลง เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวเริ่มถลึงตาใส่ชายหน้ากากดำ แต่น้ำเสียงของเขาฟังเหมือนว่าเร่งรีบอย่างมาก ….
“ อ้อนวอนข้า ! ”
ชายชุดดำยังคงกอดอกอยู่ขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น
“ ขอให้ข้าช่วยเขา ข้าต้องการที่จะช่วยเขา เพราะว่าเขานั้นน่าพอใจในสายตาของข้า แต่ตอนนี้เจ้าเริ่มพูดมาก และข้ายังไม่เห็นความเมตตาของเจ้าเลย ดังนั้นข้าจะไม่ช่วยเขาจนกว่าเจ้าจะอ้อนวอนข้า ”
“ ข้าขอ … ?!! ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกระซิบสองสามคำ ไม่มีแรงที่จะพูดออกมาเสียงดังๆ และไม่เชื่อว่าเขาจะได้รับการขอให้วิงวอน และดูเหมือนว่ามันเห็นได้ชัดจากสีหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะติดกับเมื่อใครบางคนให้เจ้าคืบหนึ่ง แต่คนผู้นั้นเริ่มจะเอาศอก
ชายหน้ากากดำคำรามทางจมูกและหันไป และเริ่มเดินจากไปโดยไม่แสดงความขัดข้องใจ
“ หยุด ! ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวเปียกไปด้วยเหงื่อทั้งตัว และเกือบจะไม่สามารถพูดคำนี้ออกมาได้
สภาพของไฮเฉินเฟิงนั้นทำให้เขาละอายใจ ดังนั้น หากเขาไม่ต้องการผลประโยชน์ของไฮเฉินเฟิง เขาคงจะปล่อยให้ไฮเฉินเฟิงตายไปแล้ว !
“ ผู้เฒ่า … ข้าขอร้องท่านผู้เฒ่า ได้โปรดช่วยเขา …. ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวกัดฟันแน่นและแก้มของเขาก็เป็นสีแดงก่ำในตอนนี้ และดวงตาของเขาเพ่งมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าของอย่างดุร้ายราวกับว่าเขาต้องการจะกินชายผู้นี้ทั้งเป็น
แม้จะใช้แม่น้ำทั้งห้า แต่ก็ไม่มากพอที่จะชะล้างความอับอายที่ข้าได้ประสบในวันนี้ได้ !
ข้าสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่ข้าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ด้วยความอับอายได้ และข้าก็จะแบกเอาความอับอายนี้ขึ้นสวรรค์ไปกับข้าด้วย …
ชายหน้ากากดำคำรามทางจมูก แสร้งมองไปที่เขาอีกครั้งหนึ่ง และชี้นิ้วไปทางเขา
“ เจ้าคิดว่าเจ้าขออะไรบางอย่างจากข้าได้เพราะว่าเจ้านั้นมีชื่ออยู่ในแปดยอดปรมาจารย์อย่างนั้นหรือ ? ข้ากำลังจะช่วยชีวิตเขา และเจ้าก็มีขู่จะเอาชีวิตของข้า ? มีเรื่องอะไรสาระอะไรอยู่เต็มหัวของเจ้าเนี่ย ? เจ้าจะต้องเอาหัวไปราน้ำสักวันหนึ่ง ! ”
เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวหายในหนักๆจนลมที่ออกมาจากรูจมูกของเขานั้นแรงพอที่จะพัดเอาใบไม้รอบๆไป ในขณะที่ท่าทางกัดฟันของเขาบอกบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการจะหั่นชายผู้นี้ออกเป็นสองท่อน ! และจากนั้นคว้านท้องของเขาออกมา ! หักกระดูกทุกชิ้น ทีละชิ้น ! และกินเศษกระดูกของชายผู้นี้จนกว่าจะอิ่มท้อง ! และเฝ้าดูกระดูกของเขากลายเป็นขี้ในท้องของเขา