ตอนที่ 526 ไม่อยากโต
“ปะป๊า” เสี่ยวอวี่ดิ้นออกมาจากอ้อมกอดถังโจวโจว หลังจากนั้นเมื่อเห็นลั่วเซ่าเชินก็คิดอยากจะให้เขาอุ้ม
“ลูกเพิ่งเห็นพ่อเหรอ พ่อไม่อยากอุ้มลูกแล้ว” ลั่วเซ่าเชินเห็นว่าทุกครั้งเสี่ยวอวี่จะสนใจถังโจวโจวเป็นคนแรกตลอด ส่วนเขามักจะเป็นคนที่สองเสมอ
“ปะป๊า อุ้มๆ” เสี่ยวอวี่ยืดมือไปมา อยากให้ลั่วเซ่าเชินอุ้มเขาขึ้น
น่าเสียดายที่ลั่วเซ่าเชินไม่สนใจเขา เสี่ยวอวี่จึงทำได้แค่วิ่งไปอยู่ตรงหน้าแล้วจับกางเกงของเขา “ปะป๊า อุ้มอุ้มสูงๆ”
“คุณก็อุ้มเขาหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ยอมปล่อยคุณแน่ ใครใช้ให้ครั้งก่อนคุณเล่นกับเขาตั้งนาน ระวังว่าต่อไปเขาเห็นคุณแล้วจะเป็นอย่างนี้ตลอด” ถังโจวโจวเห็นเสี่ยวอวี่จ้องมอง รู้สึกว่าลั่วเซ่าเชินหาเรื่องใส่ตัวเอง
ตอนนี้คนคนนี้พลาดแล้ว หากทำตามเป้าหมายไม่สำเร็จเขาก็คงไม่ยอมปล่อยลั่วเซ่าเชินไปแน่ พูดมาแล้วก็เพราะลั่วเซ่าเชินหาเรื่องเองจริงๆ หลายวันก่อน เขาทำให้เสี่ยวอวี่ร้องไห้ ผลสุดท้ายหลอกล่อผ่านไปครึ่งวันก็ไม่ดีขึ้น
ตอนนั้นถังโจวโจวไปเอาของในห้อง ลั่วเซ่าเชินก็ไม่อยากให้เธอเห็นเสี่ยวอวี่ร้องไห้อีก จึงหาวิธีหลอกล่อเขา สุดท้ายก็อุ้มเขาหมุนเป็นวงกลม เสี่ยวอวี่ก็หัวเราะอย่างมีความสุขออกมา
น่าเสียดายที่ต่อมา เสี่ยวอวี่ก็จำได้ว่าพ่อเขาอุ้มเขาขึ้นเล่นสูงๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาอยากเล่นมาก น่าเสียดายที่ลั่วเซ่าเชินไม่อยู่ เขาเองก็อยากให้ถังโจวโจวอุ้มเขาขึ้นสูงๆ บ้าง ถังโจวโจวส่ายหน้าและบอกกับเขาว่าเธอทำไม่เป็นและชี้ที่ท้องให้เสี่ยวอวี่มอง
ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะเข้าใจไหมเพราะตั้งแต่นั้นมาเสี่ยวอวี่ก็ไม่เคยให้ถังโจวโจวอุ้มเขาขึ้นอีกเลย แต่ลั่วเซ่าเชินกลับถูกเสี่ยวอวี่จับจ้องอยู่ตลอด
ถ้าเสี่ยวอวี่ต้องการจะเล่นก็จะยุ่งกับลั่วเซ่าเชินไม่ยอมปล่อย ดังนั้นถังโจวโจวจึงบอกว่าเขาหาเรื่องใส่ตัว ตอนนั้นเขาพยายามจะหลอกล่อลูกแล้วทำไมไม่เอาของกินให้เสี่ยวอวี่กินแทนล่ะ ตอนนั้นของกินก็เป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดเสี่ยวอวี่ได้ดี แต่ตอนนี้เสี่ยวอวี่กลับจำได้แค่เล่นอุ้มสูงๆ แล้ว
“ปะป๊า ยก ยก” ผ่านไปนานลั่วเซ่าเชินก็ยังไม่ยอมอุ้ม นี่ทำให้เขาร้อนใจแล้วจับกางเกงของลั่วเซ่าเชินเพื่อที่จะปีนขึ้นไป
“ได้ๆ แต่แค่รอบเดียวนะ โอเคไหม” เขาเอ่ยเงื่อนไขกับลูกก่อนเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องรอ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็คงไม่ได้ทำเรื่องอื่นแล้ว แค่เดินกับเขาเป็นวงกลมรอบเดียวก็พอแล้ว
“ครับ” รอบเดียวก็ดีกว่าไม่มีเลย เด็กคนนี้เพียงคิดว่ารีบทำเรื่องที่ตัวเองต้องการก่อน สำหรับส่วนที่เหลือค่อยว่ากัน เล่นให้เสร็จรอบหนึ่งก่อนแล้วกัน
เมื่อลั่วเซ่าเชินได้ยินคำตอบของเขาแล้วก็อุ้มเขาขึ้นทันที ยกแขนขึ้นสูงแล้วหมุนหนึ่งรอบ เมื่อเริ่มหมุนเสี่ยวอวี่ก็ร้องออกมา ตอนแรกลั่วเซ่าเชินคิดว่าเขากลัว แต่สรุปเมื่อหยุดแล้วลั่วเซ่าเชินก็รู้ว่าเขาแค่ตื่นเต้นเท่านั้น
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” เขารีบวางเสี่ยวอวี่ลงบนพื้น เสี่ยวอวี่ดูเหมือนจะยังไม่ยอมจบ ยังมองตามลั่วเซ่าเชินอีก
ลั่วเซ่าเชินมองเขาแค่ครั้งเดียวก็มองถังโจวโจว ถังโจวโจวมองไปทางเขา บอกเป็นนัยว่าให้เขาเข้าไปในห้องครัว
ลั่วเซ่าเชินก็เข้าไปในห้องครัวทันที “เอาล่ะ ต้องกินข้าวแล้ว พ่อพาลูกไปนั่งที่โต๊ะดีไหม”
เสี่ยวอวี่มองไปทางนั้นครั้งหนึ่ง พบว่าป้าหลิวยกอาหารมาที่โต๊ะแล้ว อาหารที่ยกมาเป็นที่ดึงดูดเขาได้ทันที เขาพยักหน้า “ปะป๊า อุ้มๆ”
“ได้ พ่อจะอุ้ม เด็กขี้เกียจ เดินเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ ยังให้พ่ออุ้มอีก” ถึงปากลั่วเซ่าเชินจะพูดอย่างนั้น แต่มือเขาก็ลงมืออย่างรวดเร็ว
“ไปแล้ว กินข้าวกัน” ถือโอกาสที่ความสนใจของเสี่ยวอวี่ถูกดึงดูดไว้ ตอนที่เสี่ยวอวี่ยังพูดไม่ค่อยได้ให้เขาทำอะไรเขาก็ทำอย่างนั้น เหมือนอย่างตอนนี้ที่ไหนกัน ตอนนี้เขามีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว
แต่เขาก็ได้แค่คิดก็เหมือนตัวเองก็ค่อยๆ โตขึ้น แก่ลง การเจริญเติบโตของเด็กเป็นสิ่งที่ทำลายไม่ได้ ลั่วเซ่าเซินไม่มีทางจะทำเรื่องเสี่ยงแบบนั้นเด็ดขาด
ตอนที่ 527 ต้องได้มา
หันฮุ่ยซินบังเอิญได้ยินจากเจียงรุ่ยเฉินว่าลั่วเซ่าเชินเป็นพ่อคนแล้ว เธออึ้งงันไปชั่วขณะ ดูราวกับเธอไม่รู้ตัวเลยว่าลั่วเซ่าเชินได้ออกไปจากโลกของเธอนานแค่ไหนแล้ว
พ่อแม่ของเธอก็เริ่มที่จะเร่งเร้าให้เธอแต่งงานแล้ว บางครั้งกระทั่งไปงานดูตัวแทนเธอ เพียงเพราะอยากให้หันฮุ่ยซินหาสามีที่ดีได้ไวๆ
เพียงแต่หันฮุ่ยซินรู้สึกได้ถึงช่องว่างในจิตใจที่ไม่สามารถถมให้เต็มได้ ถ้าพูดถึงเจียงรุ่ยเฉินก็เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามอย่างหนักเพื่อจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันจืดจางลง น่าเสียดายที่แต่ไหนแต่ไรมาเจียงรุ่ยเฉินมีแต่รุกเข้าใส่ ไม่เคยยอมถอยเลยสักก้าว
เรื่องระหว่างเธอและเขานั้นพูดได้ไม่ชัดเจน ตอนนี้แม้การอยากพบหน้าลั่วเซ่าเชินของหันฮุ่ยซินจะเป็นเรื่องที่ยาก เธอรู้สึกได้จริงๆ ว่าตอนนี้ระหว่างลั่วเซ่าเชินกับเธอนั้นไร้วาสนาต่อกันแล้วจริงๆ เพียงแต่ในใจยังทำใจไม่ได้ก็เท่านั้น
ตอนนี้ถังโจวโจวคงจะมีชีวิตที่ดีมากแน่ เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆ แย่งตำแหน่งของตนไปได้ ถึงแม้ว่าหันฮุ่ยซินจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
เมื่อหันฮุ่ยซินมาถึงคฤหาสน์ของลั่วเซ่าเชินก็เห็นใครบางคนเดินอยู่ข้างใน น่าเสียดายที่ไม่เห็นถังโจวโจว และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ถังโจวโจวอยู่บ้านไหม
หันฮุ่ยซินยืนอยู่ข้างนอกอย่างเงียบๆ สักพัก ไม่ได้เข้าไปกดกริ่ง เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไรเมื่อเธอเข้าไป คงจะดีกว่าที่จะไม่เข้าไปในนั้น หันฮุ่ยซินเพียงแต่ยืนอยู่ข้างนอกสักพักก็จากไป
“ฮุ่ยซิน คุณไปไหนมา” เจียงรุ่ยเฉินขวางอยู่หน้าห้องทำงานของหันฮุ่ยซิน พอเห็นเธอกลับมาก็เอ่ยถามราวกับกำลังไต่สวนนักโทษ
“คุณมาทำไมอีก ฉันไปไหนทำไมต้องรายงานคุณด้วย” หันฮุ่ยซินเกลียดเขาที่เป็นอย่างนี้ที่สุด เขาพยายามที่จะผูกมัดเธอ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยถูกไต่สวนแบบนี้ เธอจะไปไหนก็เป็นเรื่องของเธอ
“ฮุ่ยซิน ผมจริงใจกับคุณนะ ทำไมคุณไม่เข้าใจความจริงใจของผมบ้าง” ช่วงสองปีมานี้เพราะเรื่องของหันฮุ่ยซินทำให้เจียงรุ่ยเฉินรู้สึกเหมือนแก่ไปหลายปี ภายนอกเขาดูอ่อนโยนสง่างามแต่ภายในใจนั้นดื้อรั้นเป็นที่สุด
“ทำไมฉันต้องเข้าใจคุณด้วย ก็ฉันไม่ได้ชอบคุณ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ระหว่าเราจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่ฉันก็เชื่อว่าต่อไปพวกเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” เธอพูดด้วยความมั่นใจ
สีหน้าเจียงรุ่ยเฉินดำคล้ำขึ้นทันที เธอจะรู้ได้ยังไงว่าต่อไปพวกเขาจะไม่ได้พบกันอีก ถ้าไม่มีเขาก็จะทำให้มันมีขึ้นมาเอง เพียงแต่ตอนนี้พูดอะไรไปเธอก็ไม่ยอมฟัง “เอาล่ะ ฮุ่ยซิน พวกเราก็มาดูกันไปเถอะ”
เมื่อพูดประโยคนี้แล้ว เจียงรุ่ยเฉินก็ออกจากห้องทำงานของหันฮุ่ยซินไป หันฮุ่ยซินเห็นรถของเขาค่อยๆ ขับออกไปก็ก้มหน้าครุ่นคิด สูดลมหายใจ เมื่อหันหลังกลับมาก็มีท่าทีเหมือนไม่เคยได้พบเจียงรุ่ยเฉินมาก่อน
เจียงรุ่ยเฉินจับพวงมาลัย คิดถึงหันฮุ่ยซินที่ดูเย็นชา เขาหมดหนทางแล้วและไม่อาจวางมือได้เช่นกัน นอกจากตามตื๊อเธอไปเรื่อยๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่าสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีก
ฟังหยวนกับหลินเหยากำลังจะจัดงานแต่งงาน ฟังหยวนมาหาถังโจวโจวเพราะอยากจะรู้เรื่องครอบครัวของหลินเหยาให้ชัดเจน แต่น่าเสียดายที่ถึงแม้ว่าจะรู้ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อแม่ของหลินเหยาอยู่ที่ไหน เพราะเรื่องนี้เป็นหัวข้อต้องห้ามของหลินเหยา และปกติเธอเองก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน
เมื่อฟังหยวนได้ฟังก็ทำได้แค่ส่งคนไปตามหาและหวังว่าจะได้รับข้อมูลตอบกลับมา
แม้ความหวังค่อนข้างเลือนรางแต่เขาก็ยังยืนหยัด เพียงอยากมอบงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบให้กับหลินเหยา ไม่อยากให้เธอต้องมาเสียใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ หรือข้อบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต
ทางฝั่งนี้ ถังโจวโจวกับเสิ่นหลานอีก็พาเสี่ยวอวี่ไปบ้านตระกูลเมิ่ง โอวหยางเลี่ยไม่ได้ไปกับเธอจริงๆ พูดขึ้นมาแล้วถังโจวโจวก็ค่อนข้างแปลกใจว่าเขาไปทำธุระอะไร
เมื่อลงเครื่อง คุณปู่เมิ่งก็ส่งคนมารับและพาไปส่งที่บ้านตระกูลเมิ่ง เสิ่นหลานอีก็คิดอยากจะไปเยี่ยมคุณปู่เมิ่งก่อนแล้วค่อยไปบ้านตระกูลเสิ่นเช่นกัน
คุณปู่เมิ่งรออยู่นานแล้ว เมื่อเห็นถังโจวโจวเห็นท้องของเธอก็เอ่ยว่า “ดี จะคลอดกี่คนก็ได้ บ้านจะได้คึกคักหน่อย”