เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 598
สีหน้าของจางเทียนซานก็เปลี่ยนหลายครั้ง
ท้ายที่สุด
พอเขากัดฟันก็ดึงดาบยาวบุกออกไปแล้ว
เป็นอย่างที่ไป๋หลิงหลงพูดมา
พวกเขาได้โอนอ่อนไปตามสถานการณ์แล้ว ไม่มีทางเลือกอื่น
ถ้าหากเวลานี้ไม่ขึ้นไป
เกรงว่าหลังเรื่องก็ต้องตาย！
คนเป็นข้าราชการกลัวที่สุดคือไม่รักตัวเอง！ ไม่รู้ตัวเอง！
มองเห็นจางเทียนซานและไป๋หลิงหลงสองคนก็ขึ้นไปสนามรบแล้ว
มุมปากของหยางเฟิงก็เปิดเผยรอยยิ้มที่พอใจออกมา
ถ้าหากจางเทียนซานและไป๋หลิงหลงสองคนขี้ขลาดมากรักตัวกลัวตาย
เขาจะไล่พวกเขาออกไปเลยทันที
ในสายตาของหยางเฟิง ข้างกายของเขาไม่ต้องการคนไร้ค่า！
“เด็กน้อย นายอย่าแข็งอย่างนั้นได้ไหม？ นั่นเป็นนักบู๊นับหมื่นคน ถ้าหากลูกน้องของนายสูญเสียทั้งหมดจะทำยังไง？”
เย่หลงถามด้วยสีหน้าที่กังวล
เขาคิดไม่ถึง
ลูกน้องของหยางเฟิงกลุ่มนี้คิดไม่ถึงว่าจะไม่กลัวตาย
อีกทั้งยังเชื่อมั่นต่อหยางเฟิงมาก！
กล้าใช้หนึ่งร้อยคนเล็ก ๆ มาท้าสู้กลุ่มที่เข้มแข็งทั่วโลก
หรือพวกเขาคิดจริง ๆ ว่านักบู๊นับหมื่นคนนี้ต่างก็เป็นคนที่มีฝีมืออ่อนหัดเหรอ？
“ฮิ ๆ ！”
หยางเฟิงหัวเราะเบา ๆ พูดว่า“นายท่าน คุณก็รอดูแล้วกัน！ ลูกน้องของผมตั้งแต่ไหนมาไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง！”
พูดจบ
ดวงตาทั้งคู่ของหยางเฟิงก็มองไปทางสนามรบ
จากในดวงตาของเขาแสดงความมั่นใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดออกมา！
เขากับเสือขาว！
เขาและองครักษ์มังกร！
ต่างก็เป็นเพื่อนร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่มาหลายปี
พวกเขาเคยพบเจอห่ากระสุนปืนที่นับไม่ถ้วนมาแล้ว
เป็นสถานการณ์ที่ยิ่งอันตรายกว่าตอนนี้อีก เคยเจอมานับครั้งไม่ถ้วน
หยางเฟิงจำไม่ค่อยได้แล้ว
ไม่รู้เท่าไหร่ที่เขาฝ่าอันตรายตามเพื่อนร่วมรบเหล่านี้แล้ว
เขาเคยจำได้
มีครั้งหนึ่งชนเผ่ากลุ่มน้อยที่ห่างไกลภาคใต้ล่วงล้ำเข้ามา เคลื่อนไหวทหารสามแสน
ข้างกายของหยางเฟิงมีองครักษ์มังกรเพียงสามพันคน
ถึงแม้เป็นอย่างนี้
องครักษ์มังกรสามพันคนก็อยู่ภายใต้การนำของเขา มีความกล้าหาญไม่กลัวตาย ฆ่าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
สุดท้าย
ทหารใหญ่สามแสนของชนเผ่ากลุ่มน้อยที่ห่างไกลก็พังทลาย
หยางเฟิงพาองครักษ์มังกรที่ตัวเต็มไปด้วยเลือดสดวิ่งไล่ฆ่าตลอดทางนับพันลี้！
เป็นรูปร่างของพายุเลือดสด！
ทหารชนเผ่ากลุ่มน้อยที่ห่างไกลหนึ่งแสนถูกฆ่าทั้งหมด
เลือดสดย้อมแผ่นดินเป็นสีแดงแล้ว！
หลังจากนั้น
ชนเผ่ากลุ่มน้อยที่ห่างไกลก็ไม่กล้าสอดแนมต้าเซี่ยของเราอีกแม้แต่นิด！
นี่ก็คือลูกน้องของหยางเฟิง！
นี่ก็คือพวกพ้องของหยางเฟิง！
สำนักเทพมรณะของผม ทหารของผม！
และเย่หลงเวลานี้เหมือนถูกหยางเฟิงแพร่เชื้อ ไม่พูดอีก
แต่เขาไม่เข้าใจจริง ๆ
สรุปแล้วลูกน้องแบบไหนถึงให้หยางเฟิงมีความมั่นใจอย่างนี้？
และหยางเฟิงเป็นคนแบบไหนอีก คิดไม่ถึงให้ชายชาตรีอย่างนี้ฝ่าอันตรายเพื่อเขา！
เย่หลงก็จ้องไปทางเสือขาวและคนอื่น ๆ
เขาต้องการดูสิว่า
เสือขาวและหนึ่งร้อยคนเล็ก ๆ นี้จะต้านทานการโจมตีของนักบู๊นับหมื่นคนยังไง？
ในเวลาเดียวกันนี้
นักบู๊นับหมื่นคน
ก็ฆ่ามาจากรอบทิศอย่างมากมาย
เสือขาวใช้หนึ่งร้อยคนเล็ก ๆ ท้าสู้พวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง！
ต้องรู้
พวกเขาต่างก็เป็นปรมาจารย์แต่ละสำนักพรรคใหญ่ของโลกบู๊ เคยได้รับความอัปยศอดสูอย่างนี้เมื่อไหร่？
“ฆ่าพวกเขาให้ตายทั้งหมด！ ให้พวกเขารู้ความร้ายกาจของสำนักพรรคใหญ่โลกบู๊ของพวกเรา！”
“ใช่！ ฆ่าพวกเขาแล้ว จากนั้นค่อยฆ่าหยางเฟิงไอ้ปากอัปมงคลคนนั้น！”
“เจ้าพันธมิตรบู๊ภาคใต้อะไร？ วันนี้ พวกเราก็จะเอาเขาหั่นเป็นหมื่น ๆ ชิ้น！”
……
ทันใดนั้น
เสียงด่าสูงเทียมฟ้า
สำหรับหยางเฟิง พวกเขาก็ไม่สดชื่นนานแล้ว
คนเลวคนนี้นับตั้งแต่มาที่หมู่บ้านตระกูลเย่
วันแรกก็ฆ่าเพื่อนร่วมโลกบู๊นับร้อยคนของพวกเขาแล้ว
ยังด่าทุกคนล้วนเป็นขยะ！
ถ้าหากไม่ใช่สนใจถึงชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร พวกเขาก็ฆ่าเขานานแล้ว！
ตอนนี้
ในที่สุดชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรก็กำเนิดออกมาแล้ว
และหยางเฟิงมีเพียงแค่หนึ่งร้อยคน！
วันนี้
ก็เป็นเวลาตายของเขา！
พวกเขาต้องใช้เลือดสดของหยางเฟิงชะล้างความอัปยศของพวกเขา！
พวกเขาต้องการให้หยางเฟิงรู้อะไรที่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน！