เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 597
……
ในพริบตา
เสียงร้องเอะอะดังขึ้นมารอบทิศ
นักบู๊นับไม่ถ้วนมีสีหน้าที่ดุร้าย
ฟืบ！
ฟืบ！
ฟืบ！
ไม่นาน
แต่ละเงาก็บุกไปทางประตูสุสานแล้ว
และไม่ว่าเป็นศูนย์พันธมิตรบู๊ กุ่ยเหมิน หรือหนิงชิงเฉิงกลับไม่ขยับเขยื่อน
บนหน้าของผู้คุมกฎสิบและเหลิงฉานเปิดเผยท่าทางที่ภาคภูมิใจออกมา
พวกเขาปลุกเร้าทุกคนก็คือเพื่อให้ทุกคนรับผิดชอบหน้าที่ทหารตายในสงครามให้พวกเขา หยุดยั้งหยางเฟิง
ตอนนี้ดูแล้วได้บรรลุเป้าหมายสำเร็จแล้ว！
ทันใดนั้น
หยางเฟิงหรี่ดวงตาทั้งคู่เปิดเผยแสงที่เยือกเย็นออกมา
เขายิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า“ฮึ ๆ ！ ก่อนหน้านี้ให้พวกแกมา พวกแกไม่กล้ามา！ ตอนนี้กูเปิดประตูสุสานแล้ว พวกแกก็อยากได้รับประโยชน์จากความวุ่นวาย？ บอกพวกแกให้ อยากที่จะเอาเปรียบกูไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอก！”
พูดจบ
หยางเฟิงพูดต่อเสือขาว“ฆ่าพวกเขาให้ฉัน ให้พวกเขารู้ว่ากูไม่ได้หาเรื่องได้ง่าย ๆ ！”
“ครับ！”
เสือขาวมีสีหน้าที่ตื่นเต้นทันที
เดิมทีเขาก็คือพลทหารมาตั้งแต่เกิด
ในสนามรบเขาปรารถนาที่จะต่อสู้
แต่หลังตั้งแต่ตามหยางเฟิงกลับมาถึงตงไห่
ที่เผชิญหน้าต่างก็เป็นกุ้งปลาเล็ก ๆ ของระหว่างความดีและความชั่วร้ายบางอย่าง
พูดตามตรง
สำหรับกิจกรรมที่ไม่มีการท้าทายชนิดนี้
เสือขาวเดิมทีก็ไม่มีความสนใจแม้แต่นิด！
ตอนนี้ที่อยู่ด้านหน้า นักบู๊เกือบนับหมื่นที่บุกมา
ที่อ่อนในนั้นเพียงแค่ฮั่วจิ้ง ที่แข็งแกร่งกลับเป็นปรมาจารย์！ปรมาจารย์ใหญ่！
นี่กระตุ้นความดุร้ายที่อยู่ในใจของเสือขาวแล้วอย่างสิ้นเชิง
เพียงเห็นเสือขาวเลียริมฝีปากแล้ว สองดวงตากระหายเลือด！
เขาพูดยิ้มอย่างโหดเหี้ยม“เหล่าสหาย อาหารมื้อใหญ่มาแล้วให้พวกเรากินให้อิ่มดี ๆ มื้อหนึ่ง ฆ่าพวกเขา！”
สีหน้าของเสือขาวเวลานี้ดุร้ายมาก
เหมือนกับปีศาจที่อยู่ในนรกอย่างนั้น ทั้งตัวกระจายกลิ่นไอของความชั่วร้ายพุ่งขึ้นมา！
เวลานี้
ในที่สุดเขาก็เปิดเผยความดุร้ายของตัวเองที่ใกล้เคียงกับราชาเสือออกมาแล้ว！
“ฆ่าพวกเขา！”
“ฆ่าพวกเขา！”
“ฆ่าพวกเขา！”
องครักษ์มังกรหนึ่งร้อยคนร้องตระโกนพร้อมกัน
ถึงแม้พวกเขามีเพียงหนึ่งร้อยคน
กลับมีความคิดฆ่าที่พุ่งพล่าน！กลิ่นไอของความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่เหมือนไฟที่จุดขึ้นแล้วลุกโชน！
ปกป้องดูแลประเทศเหล่านี้ เหล่านักรบผู้กล้าหาญที่โจมตีศัตรูทำให้พ่ายแพ้ ในที่สุดนาทีนี้ก็เปิดเผยเขี้ยวของตัวเองออกมา！
“นี่……”
“นี่ นี่……”
ทันใดนั้น
ไม่ได้รอให้ทุกคนมีปฏิกิริยากลับมา！
“ฆ่า！”
เสือขาวคำรามด้วยความโกรธเสียงหนึ่ง
แคร่ง！
มีดสงครามที่เอวมีลมหายใจของการฆ่าทำลาย แสงเย็นแสดงออกมา ！
แคร่ง！
แคร่ง！
ใช้เสือขาวเป็นหัวธนู
องครักษ์มังกรหนึ่งร้อยคนทยอยดึงมีดสงครามที่เอวออกมาตามอยู่ด้านหลัง！
ถึงแม้ที่พวกเขาเผชิญหน้าเป็นศัตรูนับหมื่น！
มีจำนวนแตกต่างหนึ่งร้อยเท่า
แต่เสือขาวและคนอื่น ๆ ก็ไม่มีความกลัวบนหน้าแม้แต่นิด
กลับกัน บนหน้าของพวกเขาทยอยเปิดเผยความตั้งใจที่จะมีบุญคุณต้องตอบแทนมีแค้นต้องชำระออกมา！
ไม่ว่าเป็นเสือขาวหรือองครักษ์มังกร
เดิมทีพวกเขาก็คือผู้กล้าในสงครามรบ！
เกิดมาเพื่อสู้รบ！
เกิดมาเพื่อตายในการรบ！
สำหรับพวกเขาแล้ว
มีเพียงการสู้รบ！
มีการสู้รบเดียว！
ถึงจะสามารถแสดงออกถึงมูลค่าชีวิตของพวกเขา！
มองเห็นเสือขาวและคนอื่น ๆ บุกออกไป
จางเทียนซานมองไป๋หลิงหลงแวบหนึ่งแล้ว ถามด้วยสีหน้าที่ขาวซีดว่า“ตอนนี้พวกเราจะทำยังไง？”
พูดตรง ๆ ประโยคหนึ่ง
ถึงแม้พวกเขาเป็นผู้แข็งแกร่งของแดนปรมาจารย์
แต่เผชิญหน้ากับการโจมตีของนักบู๊นับหมื่นคนก็มีเพียงตายสถานเดียว
แต่พวกเขาคิดไม่ถึงอย่างเด็ดขาด เสือขาวและคนอื่น ๆ จะมีความห้าวหาญอย่างนี้！
ความห้าวหาญที่สบาย ๆ！
ความห้าวหาญที่เอาแต่ใจ！
เพียงแค่หนึ่งร้อยคน
ก็มีความรู้สึกที่บุกออกจากทหารม้าจำนวนมาก
หรือว่าพวกเขาไม่กลัวตายเหรอ！
ไป๋หลิงหลงกัดฟันพูดว่า“ยังจะทำยังไงได้อีก？ พวกเราต่างก็โอนอ่อนไปตามสถานการณ์แล้ว เรื่องมาถึงตอนนี้ทำได้เพียงสู้ตายแล้ว！”
พูดเสร็จ
แคร่ง！
เสียงดังชัดเจนเสียงหนึ่ง
ไป๋หลิงหลงก็ดึงดาบยาวที่เอวออกมาแล้ว
หน้าก็ไม่หันบุกไปอย่างสายฟ้าแลบ！
มองเห็นที่นี่