ตอนที่ 83: วิธีใช้ไปป์บุหรี่ โดย Ink Stone_Romance
“เอ๋ เข้าเมือง? เข้าเมืองไปทำอะไร?”
เฉินเยี่ยนรู้สึกแปลกใจ เธอไม่ได้คิดว่าจะเข้าเมือง เจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยเข้าเมืองเลย เธอก็ไม่เคย เพราะเมืองอยู่ไกลกว่าอำเภอ ถ้าอาศัยเดินเอาไม่มีจักรยานมันเหนื่อยมาก อีกอย่างคนทั่วไปก็จะไม่เข้าไปในเมืองด้วย เพราะไม่มีความจำเป็น
“ถ้าคุณต้องการจำเป็นต้องใช้กระดาษในระยะยาวก็ต้องไปซื้อในเมืองอยู่ดี ผมรู้จักที่หนึ่งมีขาย ถูกกว่าสหกรณ์ อีกอย่างคุณบอกว่าตัวคุณทำยาเส้นรสชาติดีมากไม่ใช่หรอ? ผมจะพาคุณไปทำยาเส้น”
ซินห้าวบอกแผนการเขา ก่อนหน้านี้เฉินเยี่ยนพูดมาตลอด เขารับฟัง ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเขาคิดตลอดเวลา ช่วยเฉินเยี่ยนยคิดหาวิธี ตอนนี้เขาคิดได้แล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
เฉินเยี่ยนพูดขอบคุณเสียงเบา เธอคิดไม่ถึงว่าซินห้าวจะใส่ใจแบบนี้ เธอรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา เพราะซินห้าวไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเธอเลย เป็นการช่วยเหลือล้วนๆ โดยไม่ต้องการผลตอบแทน
ได้ยินคำขอบคุณของเฉินเยี่ยนแล้วซินห้าวฉีกยิ้ม ได้ช่วยเฉินเยี่ยนเขาดีใจมาก
“ยาเส้นทำยังไง ต้องไปซื้อ? อย่างนั้นต้องแพงมากแน่ ถ้าซื้อยาเส้นมาพันต้นทุนแพงเกินไป ไม่แน่ว่าฉันจะได้กำไร”
ขอบคุณเสร็จเฉินเยี่ยนก็พูดอย่างกังวล ถ้าซื้อยาเส้นที่คนอื่นปรุงเสร็จแล้ว ราคาไม่ถูกแน่ ต้นทุนก็เพิ่ม ราคาต้องสูงขึ้นแน่ รวมค่ากระดาษอีก อย่างนั้นคนที่ซื้อบุหรี่ไหวก็มีไม่เยอะ ตอนนั้นก็คงขายไม่ดี เธอคิดว่าตัวเองทำยาเส้นเอง แบบนี้ต้นทุนถูก ราคาก็จะถูกลงมา สามารถขยายไปถึงกลุ่มคนได้มากกว่า แบบนั้นธุรกิจบุหรี่เธอถึงค่อยดี ส่วนพวกที่มีเงิน เขาอยากจะซื้อก็ไปซื้อบุหรี่ที่มียี่ห้ออยู่แล้ว น้อยมากที่จะซื้อของไม่มียี่ห้อของเธอ สินค้าเธอเจาะกลุ่มที่มีเงินไม่มาก แต่ก็ไม่ใช่สำหรับกลุ่มคนที่มีฐานะดี
“ไม่ได้พาคุณไปซื้อยาเส้น ยาเส้นรวมกับกระดาษคุณทำบุหรี่ออกมาไม่ได้กำไร และขายไม่ดีด้วย ส่วนผมจะพาคุณไปหายาเส้นที่ไหน ถึงแล้วคุณก็รู้เอง”
ทำไมซินห้าวจะไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้
“เอ้อ ยังต้องซื้อที่ปิดด้วยนะ”
เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าซินห้าวจะรู้เรื่องเยอะขนาดนี้ เธอยังคิดว่าซินห้าวไม่เข้าใจเรื่องค้าขายเลย
ซินห้าวหัวเราะ เขาพบว่าเวลาเขาอยู่กับเฉินเยี่ยนนั้นผ่อนคลายมาก เฉินเยี่ยนไม่เหมือนพวกคนอื่นที่อยู่รอบตัวเขา เห็นเขาก็เรียกให้เขาไปทำงาน บอกว่าวันๆ เขาทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ไม่อย่างนั้นก็เร่งให้เขาหาคู่ แล้วยังมีพวกที่คิดจะใช้เขาเพื่อหาผลประโยชน์อีก ส่วนเวลาที่เขาอยู่กับฉินเยี่ยนนั้นบริสุทธิ์ใจ เขาไม่ได้คิดอะไร แค่ชอบความรู้สึกเวลาที่อยู่กับเฉินเยี่ยน
ซินห้าวขี่จักรยานไปแบบนี้ เฉินเยี่ยนนั่งอยู่เบาะหลังนานๆ ทีจะแกว่งเท้า ทั้งสองคนพูดคุยกันจนมาถึงเมือง
ซินห้าวพาเฉินเยี่ยนไปซื้อกระดาษก่อน เพราะเธอไม่เคยเข้าเมืองมาก่อน ดังนั้นเธอไม่รู้ว่าที่ไหนเป็นที่ไหน ไม่รู้ทิศทางเลย ส่วนซินห้าวก็บอกเธอว่านี่คือถนนอะไร เป็นที่ไหน เธอได้แต่จำไว้ คิดว่าครั้งหน้าให้เธอมาคนเดียว เธอก็หาไม่เจอ
เฉินเยี่ยนซื้อกระดาษมาเยอะเลย เดิมทีเธอไม่คิดว่าจะซื้อเยอะขนาดนี้ ตัวเธอก็ไม่ได้มีเงินมากมาย แต่กระดาษที่นี่ถูกกว่าสหกรณ์ ยิ่งเธอซื้อเยอะส่วนลดก็ยิ่งมาก เธอเลยเปลี่ยนใจ ยังไงจะทำบุหรี่แล้ว ต้องใช้กระดาษอยู่ดี ครั้งนี้ซื้อมากหน่อย วันหลังจะได้ไม่ต้องมาบ่อย ซินห้าวก็รู้ว่าเฉินเยี่ยนน่าจะมีเงินติดตัวอยู่ไม่มาก เลยช่วยเฉินเยี่ยนออกก่อน ถือว่าให้เฉินเยี่ยนยืม อีกหน่อยเฉินเยี่ยนหาเงินได้แล้วค่อยเอามาคืนเขา
เฉินเยี่ยนไม่ได้คัดค้าน ซินห้าวจริงใจ เธอเก็บความซาบซึ้งไว้ในใจ อีกหน่อยถ้าซินห้าวต้องการให้เธอช่วยเหลือ เธอจะทำอย่างเต็มที่
ซื้อกระดาษเสร็จ ซินห้าวก็ขี่พาเฉินเยี่ยนไปอีกสักพัก ไปที่ที่ห่างออกจากเมืองไปหน่อย ที่นี่ดูค่อนข้างเปลี่ยว เฉินเยี่ยนขมวดคิ้ว ดูจากป้ายแล้วที่นี่เป็นสถานีที่รับทิ้งขยะขนาดใหญ่ ถึงแม้เธอจะไม่รังเกียจที่นี่สกปรก แต่ซินห้าวพาเธอมาที่นี่ทำไม? เธอไม่ต้องการซื้อของเก่า และไม่ต้องการขายของที่ไม่ใช้แล้ว
ซินห้าวทักคนเฝ้าประตู พาเฉินเยี่ยนเข้าไป เขาจอดจักรยาน แล้วพูดคุยทักอีกคน จากนั้นพูดกับเฉินเยี่ยน “ตามผมมา”
เฉินเยี่ยนงุนงงเล็กน้อย แต่ก็ยังเดินตามซินห้าวเข้าไป ในใจเธอไว้ใจซินห้าว
เฉินเยี่ยนเห็นซินห้าวนั่งยองๆ อยู่ท่ามกลางขยะ ที่นี่มีขยะทุกอย่าง สกปรกและยุ่งเหยิง ชายหนุ่มรูปหล่ออย่างซินห้าวนั่งลงอยู่ตรงนั้นช่างไม่เข้ากันเลย แต่เฉินเยี่ยนเห็นซินห้าวไม่รังเกียจเลยสักนิด เขาคุ้ยเขี่ยหาของอยู่ตรงนั้น
“เยี่ยนจื่อ มาดูนี่สิ”
ซินห้าวหาสักพักมองดูเฉินเยี่ยนยืนมองเขาอยู่ตรงนั้น เขาเลยเรียก เรียกเสร็จเขาก็นิ่งไป เขาเรียกว่าเยี่ยนจื่อ เรียกชื่อที่เขาคิดอยู่ในใจ ไม่ใช่เฉินเยี่ยน เรียกชื่อเธอ แล้วยังเป็นชื่อเล่นด้วย ต้องเป็นคนสนิทไม่ใช่หรือ? และไม่รู้ว่าเฉินเยี่ยนสนใจหรือไม่? จะคิดว่าเขาล่วงเกินไปหรือเปล่า?
ในใจซินห้าวรู้สึกสั่นคลอนเล็กน้อย แต่ก็เรียกออกไปแล้ว อีกอย่างในใจเขาคิดกับเฉินเยี่ยนเป็นเพื่อน เขาไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย
เฉินเยี่ยนไม่ได้สนใจ ก็แค่ชื่อ ก็แค่คำเรียกเท่านั้นเอง เรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ซินห้าวเรียกเธอเยี่ยนจื่อ เธอรู้สึกแปลกนิดหน่อย แต่เธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจ เทียบกับหลิวอี้ที่เรียกเธอเยี่ยนจื่อแล้วเธอสบายใจกว่าเยอะ
“คุณจะให้ฉันดูอะไร?”
เฉินเยี่ยนพูดแล้วเดินไปข้างซินห้าว
ซินห้าวเห็นสีหน้าเฉินเยี่ยนปกติเลยถอนหายใจเล็กน้อย เห็นเฉินเยี่ยนไม่โกรธ แบบนี้ก็ดี นี่ก็หมายความว่าในใจเฉินเยี่ยนก็คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนแล้ว?
“ไปป์บุหรี่?”
เห็นซินห้าวหาของออกมาเฉินเยี่ยนเลยขมวดคิ้ว ซินห้าวหาไปป์บุหรี่ออกมามากมาย บางอันมีใส่ที่กรอง บางอันไม่ใส่ เขาหาของพวกนี้มาทำไม ทำไมต้องให้ตัวเองดูของพวกนี้?
“ยาเส้นไง”
ซินห้าวพูดไปก็ใช้มือเปิดไปป์บุหรี่ออก นิ้วเขาเรียวยาว เห็นข้อต่อกระดูกชัดเจน เห็นเป็นรูปร่าง สองมือนี้มีแรงมาก ถ้าตีคนต้องเจ็บมากแน่ เฉินเยี่ยนมองสองมือนี้จนเหม่อไป สักพักถึงค่อยรู้สึกตัว ที่ตัวเองจะมองคือยาเส้น ไม่ใช่มือของเขา
“อ่า ยาเส้น ใช่แล้ว ในไปป์บุหรี่มียาเส้น สามารถเอายาเส้นข้างในแกะออกมาใช้ได้ นี่ปรุงเสร็จแล้ว กลับไปผสมกับยาเส้นที่ฉันทำ รสชาติต้องไม่แย่แน่ ทำไมฉันโง่แบบนี้คิดไม่ถึงนะ คุณคิดได้ยังไง?”
ตอนนี้เฉินเยี่ยนรู้แล้ว ซินห้าวพาเธอมาที่นี่เพื่อจะหาไปป์บุหรี่ แล้วข้างในไปป์บุหรี่มียาเส้น เป็นยาเส้นที่ปรุงแล้วมาจากโรงงานบุหรี่ ตัวเองเอาไปใช้ได้ ตอนแรกเธอคิดจะทำเอง คิดว่าซื้อยาเส้นคนอื่นนั้นแพงมาก เลยไม่ได้คิดถึงไปป์บุหรี่
“แน่นอนผมใช้สมองคิดสิ”
ซินห้าวตอบกลับไปประโยคหนึ่ง แล้วหัวเราะขึ้นมา เห็นหน้าเฉินเยี่ยนดีใจเขาก็ดีใจไปด้วย ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้ทำงานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไร ทำอะไรไม่เป็น เขาแค่ไม่สนใจงานคนงาน ไม่อยากเป็นคนงาน เขาอยากทำการค้า แต่แม้เขาคัดค้าน เขาไม่อยากให้แม่เสียใจ เลยยังไม่ได้ทำ ถึงแม้เขาจะไม่ทำ แต่ทุกวันเขาไม่ได้อยู่ว่าง มีช่วงหนึ่งเขาเข้าเมืองทุกวัน ไปมาหลายที่ รู้จักที่มากมาย ถ้าอีกหน่อยเขาทำการค้า อย่างน้อยที่นั่นมีอะไร เขาก็รู้หมด
———-