บทที่ 1097 สองหน้ามึน
ฉู่เฟิงคว้ามือของเจียงเยียนหราน แทบจะมองลายเซ็นนั้นจนทะลุ “ยะ…ยะ…เยี่ยไป๋! พี่หวันหวั่นพูดอะไรน่ะ ชื่อใหม่พี่ชื่อเดียวกับเยี่ยไป๋เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นเหล่เขา “เปล่า…บริษัทพวกเรามีเยี่ยไป๋คนเดียว ผู้จัดการของกงซวี่กับลั่วเฉิน เยี่ยไป๋”
“หา…” ฉู่เฟิงยิ่งมึนงงแล้ว
ปฏิกิริยาของเจียงเยียนหรานก็พอๆ กับฉู่เฟิง “หวันหวั่น หรือเธออยากจะพูดว่า…เธอก็คือเยี่ยไป๋? ”
ฉู่เฟิงกระแอมไอหนึ่งเสียง “พี่หวันหวั่น พี่กำลังล้อเล่นพวกเราหรือเปล่า เยี่ยไป๋ไม่ใช่…ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ใช่ เปลี่ยนตัวตนก็ต้องเปลี่ยนให้สุดนี่นา เพศก็เลยเปลี่ยนด้วย”
ฟังเยี่ยหวันหวั่นพูดน้ำเสียงผ่อนคลาย ฉู่เฟิงกับเจียงเยียนหรานก็มองหน้ากัน
เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะอธิบายต่อ เวลานี้ก็มีหมายเลขคนแปลกหน้าโทรเข้ามา
เยี่ยหวันหวั่นมองเล็กน้อย เป็นหมายเลขจองเมือง C น่าจะเป็นฝั่งกองทัพโทรเข้ามา กงซวี่กับลั่วเฉินกำลังฝึกพิเศษ มือถือถูกยึดไปแล้ว ใช้ได้แต่โทรศัพท์สาธารณะของกองทัพ ระยะเวลาโทรของทุกวันจำกัดแค่ห้านาที
“ฉันรับสายแป๊บ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
พูดจบเธอก็รับสาย
ทันทีที่รับสาย ปลายสายก็มีเสียงร้องไห้โหยหวนของกงซวี่ดังขึ้นมา—
“พี่เยี่ยช่วยด้วย! พี่เยี่ยช่วยผมด้วยแง! ผมอยากกลับบ้าน! พวกเขาทรมานผม—”
เสียงร้องโหยหวนเสียดแก้วหูของกงซี่ เจียงเยียนหรานกับฉู่เฟิงที่อยู่ตรงข้ามก็ได้ยินชัดเจน
เจียงเยียนหรานพลันตะลึงงัน เอ่ยพึมพำกับตัวเอง “เสียงนี้…ทำไมเหมือนกงซวี่นิดหน่อย…”
เยี่ยหวันหวั่นเอามือถือออกห่างเล็กน้อย ผลคือกงซวี่เอาแต่พูดจาค่อนแคะที่ปลายสายตลอด พูดสะเปะสะปะ จนไม่รู้ว่าเขาพูดอยากพูดอะไรกันแน่
เยี่ยหวันหวั่นสลับเป็นสภาพเสียงผู้ชายอย่างเป็นธรรมชาติมาก จากนั้นก็เอ่ยปาก “หยุดๆๆ นายใจเย็นหน่อย! เป็นอะไรอีกแล้ว ตอนที่ไปไม่ใช่พูดดีแล้ว รับประกันกับฉันว่าจะฝึกดีๆ ไม่ใช่เหรอ”
พริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เจียงเยียนหรานก็เงยหน้า ท่าทีของฉู่เฟิงก็ราวกับเห็นผี “พะๆๆ พี่…เยี่ยไป๋! นี่ไม่ใช่เสียงเยี่ยไป๋หรอกเหรอ…”
ในฐานะแฟนตัวยงที่มีมาตรฐาน ถึงแม้มีโอกาสได้เจอเยี่ยไป๋น้อยมาก แต่พวกเขาก็ยังแยกแยะเสียงของไอดอลออกได้
หลังได้ยินเสียงพูดของฉู่เฟิง กงซวี่ที่ปลายสายก็คร่ำครวญ “พี่เยี่ย ที่ฝั่งพี่ทำไมมีเสียงผู้ชายคนอื่น! พี่อาศัยโอกาสที่ผมไม่อยู่ไปรับคนใหม่อีกแล้วใช่ไหม! ผมว่าแล้วเชียว! ว่าแล้วว่าพี่อยากหาโอกาสทิ้งผม…”
เห็นกงซวี่เริ่มพูดน้ำไหลไฟดับอีก เยี่ยหวันหวั่นก็เกินจะทน “กงซวี่! พอได้แล้ว! ให้ลั่วเฉินมารับสาย!”
กงซวี่เอ่ย “ไม่เอา! ผมมีเวลาพูดกับพี่แค่ห้านาที พี่ยังจะให้ลั่วเฉินมารับสายอีก!”
“หมดเวลานายแล้ว” เสียงของลั่วเฉินดังขึ้นที่ปลายสาย จากนั้นคนรับสายก็น่าจะเปลี่ยนคนแล้ว
ลั่วเฉินเอ่ย “พี่เยี่ย”
หลังเปลี่ยนเป็นลั่วเฉิน ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ถอนหายใจโล่งอก “เขาเป็นไงบ้าง เพราะฝึกหนักเกินไปเหรอ ถ้ารับการฝึกระดับนี้ไม่ไหวละก็ ฉันจะโทรไปบอกครูฝึกเหลยให้ลดปริมาณการฝึกลงหน่อย…”
ลั่วเฉินเงียบหลายวินาทีแล้วจึงเอ่ย “พี่เยี่ย ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้…”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม “งั้นเพราะอะไร”
ลั่วเฉินตอบ “เพราะอาหารรสชาติแย่”
เยี่ยหวันหวั่นส่งเสียง “…หา? ”
กงซวี่เอ่ย “พี่เยี่ย! พี่รู้ไหมว่าพวกเขาให้ผมกินอะไร เป็นหมั่นโถวไส้ผักทั้งนั้นเลย นี่ไม่ใช่การทรมานแล้วเป็นอะไร! ผมเหนื่อยสายตัวแทบขาดมาทั้งวันก็อยากกินของอร่อยบ้าง แต่กลายเป็นว่าต้องมาเห็นพวกนั้น พี่เยี่ยพี่รู้ไหมว่าผมรู้สึกยังไง ผมสิ้นหวังมาก…”
……………………………………
บทที่ 1098 กระโปรง สีชมพู
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว…
กงซวี่เอ่ย “ผมจะกลับไป! กลับไป! เนื้อของผมซี่โครงของผมมันฝรั่งทอดกรอบของผมล่าเถียวของผมช็อกโกแลตของผมเค้กน้อยๆ ของผม—”
เยี่ยหวันหวั่นตัดบทคร่ำครวญของกงซวี่ทันที “ฉันซื้อชุดไว้แล้ว”
กงซวี่เอ่ย “อ๋า ชุดอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “กระโปรง สีชมพู”
กงซวี่เอ่ย “หมั่นโถวโคตรอร่อย! ผมว่าผมกินได้เป็นร้อยลูกเลย! พี่เยี่ยผมไม่พูดกับพี่แล้ว ผมจะไปกินหมั่นโถว กินเสร็จยังต้องไปฝึกบายๆๆ …”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
หลังเยี่ยหวันหวั่นวางสาย ฉู่เฟิงกับเจียงเยียนหรานที่อยู่ด้านข้างยังคงมีสภาพแข็งทื่อ
ถึงไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินเรื่องอะไรในโทรศัพท์บ้าง แต่โทรศัพท์สายนี้ แฟนตาซีเกินไปจริงๆ …
เยี่ยหวันหวั่นมองสภาพตะลึงงันนั้นของเจียงเยียนหราน อดหัวเราะไม่ได้ “เยียนหราน เมื่อกี้เธอยังพูดว่า รู้สึกคุ้นเคยกับเยี่ยไป๋มากไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ รู้แล้วยังว่าทำไม”
เจียงเยียนหรานอึ้งตะลึงก่อน จากนั้นจึงพยักหน้าหงึกๆ
เธอจ้องเยี่ยหวันหวั่นตาไม่กะพริบ แล้วก็ค้นพบว่า เหมือนกัน…นิดหน่อยจริงๆ …
ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยค้นพบเลยนะ?
คงเพราะบรรยากาศของเยี่ยไป๋กับเยี่ยหวันหวั่นต่างกันมากเกินไปจริงๆ ไม่มีทางทำให้คนเชื่อมโยงถึงความคิดน่าเหลือเชื่อนี้ อาจบังเอิญผุดความคิดว่าเหมือนนิดหน่อย แต่ก็ไม่คิดใส่ใจมาก่อน…
ฉู่เฟิงกลืนน้ำลาย มองหญิงสาวตรงหน้า แล้วมองรูปเยี่ยไป๋ในมือถือตัวเองอีกหน “พี่เยี่ย…พี่…พี่คือเยี่ยไป๋จริงๆ? ”
เยี่ยหวันหวั่นล้วงมือถือ ถ่ายรูปฝ่ามือของเจียงเยียนหรานที่เซ็นชื่อตัวเองไว้หนึ่งรูป จากนั้นก็ล็อกอินเวยป๋อของเยี่ยไป๋ โพสต์เวยป๋อหนึ่งโพสต์
[วันนี้บังเอิญเจอแฟนคลับน้อย (รูปประกอบ)]
เจียงเยียนหรานคงจะตั้งแจ้งเตือนพิเศษไว้ เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งส่งข้อความเสร็จ มือถือเธอก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
เมื่อเปิดมือถือดู ก็เห็นเวยป๋อใหม่ที่เยี่ยไป๋โพสต์ลงไม่กี่วินาทีก่อน
ฉู่เฟิงโน้มเข้ามา จ้องหน้าจอมือของเยี่ยหวันหวั่น เบิกตาโต จวนจะเสียสติไปแล้ว “เชี่ย! พี่เยี่ย เป็นพี่จริงๆ ด้วย! ผมเปลี่ยนเมนมาเป็นเมนบ้านตัวเองซะงั้น!”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อย “พวกนายเปลี่ยนมาเมนฉัน…ฉันก็ตกใจมากเหมือนกัน…”
สีหน้าฉู่เฟิงเปี่ยมความตื่นเต้น “งั้นก็หมายความว่า! พี่…พี่คือเยี่ยไป๋จริงๆ! กฎสวรรค์ยังมีอยู่ไหม! ทำไมพี่แต่งชายได้หล่อขนาดนี้!”
สวรรค์ขมวดคิ้ว “นี่เข้าใจยากมากเหรอ”
ฉู่เฟิงจ้องเยี่ยหวันหวั่น โศกเศร้าเหลือแสน “พี่เยี่ย ผมต้องขอบคุณคุณแม่ของพี่…”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเขา “ขอบคุณแม่ฉันทำไม”
ฉู่เฟิงตอบ “ขอบคุณที่คุณป้าไม่ได้คลอดพี่เป็นผู้ชาย…”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ก็จริง นายควรขอบคุณแม่ฉัน ไม่งั้นเยียนหรานต้องเป็นแฟนฉันแน่นอน ไหนเลยจะมีเรื่องของนาย!”
ฉู่เฟิงเอ่ย “ชีวิตก็ยากพอแล้วพี่เยี่ย…ไม่สิ! ท่านเทพเยี่ยไป๋! ขอลายเซ็นหน่อยนะ! ผมก็อยากได้! บนเสื้อบนหนังสือเอาหมดเลย!”
เยี่ยไป๋กลอกตาใส่เขา “ฉันก็อยู่นี่กับพวกนาย ยังจะเซ็นชื่ออะไรอีก! พอแล้ว ไม่คุยไร้สาระแล้ว วันนี้ฉันมาหาเยียนหรานเพราะมีงานจะคุยด้วย! เยียนหราน ฉันจะบอกเธอว่า…เอ่อ เยียนหราน? ”
เจียงเยียนหรานที่กำลังเหม่อลอยจ้องเยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา จากนั้นก็โขกหัวกับโต๊ะดัง ‘ปึง’ “ให้ฉันสงบใจแป๊บ! สวรรค์ๆๆ! ที่แท้เธอก็คือเยี่ยไป๋! ฉันถึงกับได้ไอดอลทาบทามตัวนานแล้ว! นานกว่าลั่วเฉินซะอีก!”
ความสุขมาแบบกะทันหันเกินไปแล้ว…
…………………..