TQF:บทที่ 498 บาดเจ็บกันนับไม่ถ้วน (4)
โม่อู๋เซอยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบ “ครั้งที่แล้วพวกเขามาด้วยใจที่ลองเชิงและแย่งชิง ไม่ใช่สู้แบบไม่คิดชีวิต ครั้งนี้พวกเขาสู้แบบไม่คิดชีวิต ไม่สนว่าจะคืนชีพได้มั้ย ต่อให้ต้องตายก็ไม่สนใจ ขอแค่ชนะศึกครั้งนี้ให้คนรุ่นหลังได้มีที่ดีๆให้อยู่อาศัย”
“…….” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร
เฉิงไป๋หยวนถอนหายใจ “พวกเขาอยากจะชนะ คนของเรามีจะวิทยายุทธสูงแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์เมื่อเจอคู่ต่อสู้ที่ไม่กลัวตาย คนแข็งแกร่งไม่น่ากลัวเท่าคนไม่กลัวตาย อีกฝ่ายยังไม่สนใจชีวิตตัวเองเลย ไม่ว่าจะทำยังไงก็หมดหนทาง”
“สภาพจิตใจของพวกเขาแข็งกร้าวเป็นอย่างมาก ตอนนี้พวกเขาก็ทลายวงล้อมสมปรารถนา และโจมตีทั้ง 4 อาณาจักร ทำให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่าครั้งนี้พวกเราจะแพ้จริงๆ และทำให้คนอีกมากต้องล้มตายลง”
“ถูกต้อง ตอนนี้พวกเราต้องหาวิธีพลิกสถานการณ์นี้ ไม่อย่างนั้นผลที่จะตามมายากจะหยั่งถึง” โม่อู๋เซอกล่าวตาม
ผู้เฒ่าหยิงตีหัวตัวเองเบาๆ “แน่นอนๆ ถ้าไม่รีบหาวิธีกำจัดพวกเขาให้ได้ละก็ ต่อให้ผลสุดท้ายเราชนะก็บาดเจ็บล้มตายกันนับไม่ถ้วนแล้ว สำหรับผืนดินนี้ของพวกเราก็จะเกิดความเสียหายอย่างมหาศาล ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ในการฟื้นฟู”
“หืม เสี่ยวเสี่ยว ทำไมเงียบล่ะ”
เห็นลูกสาวที่นั่งตรงหน้าไม่พูดอะไรเลยสักคำ เฉิงไป๋หยวนประหลาดใจนิดหน่อย เอ่ยต่อ “เจ้ามีวิธีอะไรมั้ย ถ้ามีละก็พูดออกมาเลย วิธีของเจ้าน่ะมีเยอะอยู่แล้ว”
“หืมม”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเหลือบสายตาขึ้นสบกับสายตาของทั้ง 3 คน “ท่านพ่อ อาจารย์ ครั้งนี้ผู้ฝึกตนวิถีมารยากจะต่อกรด้วยจริงๆ พวกเขาไม่กลัวตาย แต่คนของพวกเรากลัว ด้านความรู้สึกก็แพ้พวกเขาแล้ว แต่จะให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเราอาจจะเป็นฝ่ายที่แพ้”
“คุณหนูพูดถูก ท่าทางพวกเราจะแพ้ราบคาบด้วย จะทำยังไงดี” สีหน้าของผู้เฒ่าหยิงทุกข์ทน พูดไปคิดไป “ถ้าพวกเรามีกลยุทธในการกำราบพวกเขาก็คงดี หรือเราใช้พิษกับพวกเขา เป็นไง”
“ใช้พิษไม่ใช่วิธีที่ดี”
โม่อู๋เซอส่ายหัว “อย่างไรซะใช้พิษกับคนจำนวนมากต้องเกิดปัญหาขึ้นแน่ อีกอย่างพวกเราเองก็รับประกันไม่ได้ว่าจะฆ่าพวกเขาตายได้ในทีเดียว ถ้าพวกเขาถูกพิษแล้วหนีไปได้คงต้องเกิดปัญหาที่ใหญ่ยิ่งกว่าตามมา”
“ถูกต้อง ใช้พิษไม่ใช่วิธีที่ดีจริงๆ ตอนนี้พวกเรายังป้องกันพิษจากพวกเขาอยู่ ถ้าใช้พิษทั้ง 2 ฝ่ายละก็ คนที่ตายต้องเพิ่มขึ้นจากเดิมแน่” เฉิงไป๋หยวนกล่าว
ผู้เฒ่าหยิงก็เข้าใจ เขาเบือนสายตาไปข้างๆ “คุณหนู ท่านมีวิธีอะไรมั้ย”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ในหัวเขาน่ะมีวิธีแน่ๆ ก็คือของที่ระเบิดให้ตายได้
แต่ว่าตอนนี้ตัวเองไม่มี และก็สร้างไม่เป็นด้วย ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ไม่ใช่พวกคิดค้นอาวุธ อย่างเช่นระเบิด
ถ้าสร้างของที่คล้ายๆกันออกมาได้ก็ไม่เลว
“คุณหนู ใครว่าไม่มี”
จู่ๆเสียงของหยูเฮงก็ลอยเข้ามา นางเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “คุณหนู พวกเรามีเม็ดยาที่เรียกว่ายาเป้าพั่ว อานุภาพของมันไม่น้อยไปกว่าระเบิดในความคิดของท่าน ถ้าพวกเราทำออกมาได้ละก็ โยนลงไปไม่กี่เม็ดก็ระเบิดไอผู้ฝึกตนวิถีมารให้หาทางกลับบ้านไม่เจอได้แน่”
เม็ดยาเป้าพั่ว?
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเพิ่งเคยได้ยินชื่อนี้ครั้งแรก “หยูเฮง ไอยาเม็ดเป้าพั่วที่เจ้าพูดถึงเป็นยาอะไรเหรอ ทำไมถึงมีของแบบนี้ได้”
“อิอิ คุณหนู มีน่ะมีแน่ๆ เพียงแต่ข้าไม่ได้สนใจมัน มาค้นพบโดยบังเอิญว่าคุณหนูคิดถึงระเบิดอะไรเนี่ย ถึงได้นึกยานี้ออก”
“ได้ เดี๋ยวเรามาดูกัน”
“ไม่มีปัญหา ข้ายังต้องพักผ่อนอีกสักพัก คุณหนู ท่านก็พักผ่อนสัก 2 วันแล้วเราค่อยมาหารือกันเรื่องเม็ดยาเป้าพั่ว”
1 คน 1 ภูติคุยกันอยู่ คนตรงหน้าทั้ง 3 ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ผ่านไปสักพักใหญ่ เฉิงไป๋หยวนจึงค่อยๆเอ่ยปาก “ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีวิธีอื่น งั้นเรามาวางแผนสักหน่อย จะปล่อยให้ผู้ฝึกตนวิถีมารบุกโจมตีต่อไปแบบนี้ไม่ได้
—————————