องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 616 มาหากลางดึก
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าของร้านก็ตกใจ และรีบคุกเข่าลงเพื่อกราบทูล：“กราบทูลพระชายาเย่ นับตั้งแต่ที่นี่มีข่าวลือเรื่องการทำสงคราม ร้านขายยาหลายแห่งก็ปิดตัวลง ก่อนที่พวกเขาจะไปไม่ได้ขนย้ายสมุนไพรไปด้วย จึงถูกพวกเรากดราคาและเก็บเอาไว้ นอกจากนี้ยังมีร้านข้าวสาร ร้านบะหมี่ และร้านผ้าไหม ตอนนี้ป้อมปราการสำคัญของชายแดน และร้านค้าเกือบทั้งหมดล้วนแต่เป็นของพวกเรา แต่พวกเราไม่มีคน
พวกเขาล้วนหนีไปหมดแล้ว พวกเราสามารถซื้อของได้ แต่ไม่มีใครใช้ จึงทำได้เพียงแค่นี้”
“หมายความว่าผู้ที่มีเงินก็หนีไปแล้ว ส่วนผู้ที่ไม่มีเงินก็รอความตาย？”
“ใช่ขอรับ” เจ้าของร้านตอบอย่างตรงไปตรงมา
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ข้าจะสั่งยาให้ท่าน ท่านจับให้ข้าก่อน คนผู้นี้จำเป็นต้องได้รับยา ท่านเอายาให้เขากิน”
ชายผู้นั้นร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ ฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการและถามว่ามีเสบียงอาหารและของกินของใช้มากน้อยเพียงใด หลังจากคำนวณคร่าว ๆ แล้ว เพียงพอที่จะให้ผู้คนที่นี่ใช้ประมาณสองเดือน
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ แต่ในต้าเหลียงก็ไม่มี
“แคว้นอู๋โยวมีเสบียงอาหารหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม
สีหน้าของเจ้าของร้านดูลำบากใจ：“มีขอรับ พวกเขามีเสบียงอาหารมากมาย พวกเขาผลิตเสบียงอาหาร แต่พวกเขาไม่สามารถพวกเราให้เราได้”
“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น” ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าลองดูก็ได้
เจ้าของร้านไม่มีความหวัง ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้อยู่ต่อ นางมองไปที่ชายผู้นั้นแล้วสั่งว่า：“พี่ชาย ท่านกลับไปก่อน ข้าไม่สะดวกที่จะพาท่านไป พรุ่งนี้ข้าจะมารอท่านที่นี่ ท่านต้องเชื่อข้าแล้วมาที่นี่ หากท่านมีเพื่อนที่ป่วยเช่นเดียวกับท่าน ก็พามาให้หมด ข้าเป็นหมอ ข้าสามารถรักษาพวกท่านได้ ช่วงนี้ข้ายังพอมีวิธีที่จะหาสมุนไพรได้อยู่ ดังนั้นท่านสามารถมาที่นี่ได้ ข้าต้องกลับไปแล้ว”
“เชื่อ ข้าเชื่อ”
ชายผู้นั้นกล่าวและพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า นางกำชับกับเจ้าของร้านคำสองสามคำและจากไป
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับไป หนานกงเย่ก็รออยู่ที่ประตูเมืองแล้ว เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นหนานกงเย่ก็อารมณ์ไม่ดี นางนึกถึงเรื่องที่หวาชิงชอบเขา และไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
หนานกงเย่รออยู่นานกว่าสองชั่วยามแล้ว เขาไม่สามารถค้นหาอย่างไร้จุดหมายได้ เมื่อได้รับข่าวว่านางกลับมาแล้ว เขาจึงไม่ได้ไปหา
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้างหน้าหนานกงเย่：“หญิงงามอยู่ในอ้อมแขน ท่านอ๋องทรงตัดใจออกมาได้อย่างไรเพคะ？”
หนานกงเย่โกรธ：“ไม่ใช่อวิ๋นอวิ๋นที่ทำเรื่องดีหรือ คนรอบข้างล้วนแต่ปกป้อง เจ้าเป็นคนดี ถึงได้ยกข้าให้ผู้อื่น ข้าแต่งงานกับผู้หญิงเช่นเจ้าได้อย่างไร ข้าช่างโชคร้ายจริง ๆ”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ตอบ และเผชิญหน้ากับหนานกงเย่ด้วยสีหน้าที่เย็นชา หนานกงเย่โกรธและต้องการจะพาฉีเฟยอวิ๋นกลับไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เย็นชาของนางแล้ว เขาก็ลดระดับลงในทันที
“ข้าไม่ได้ทำอะไร”
ฉีเฟยอวิ๋นเดินผ่านไป
หนานกงเย่คว้าฉีเฟยอวิ๋นไว้ ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะสะบัดเขาออกไป แต่ทันใดนั้นก็หยุดชะงัก และหันไปมองมือที่แดงและบวมของหนานกงเย่ จากนั้นก็จับไปดู มันเกือบจะแข็งแล้ว นางพบว่าหนานกงเย่สวมเสื้อผ้าธรรมดาออกมา และไม่มีเสื้อคลุมขนสัตว์
“ทำไมพระองค์ถึงไม่สวมเสื้อคลุม？”ฉีเฟยอวิ๋นโกรธมาก อากาศหนาวมากขนาดนี้ ยังจะไม่สวมเสื้อคลุมอีก
หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างขมขื่น：“ไม่ใช่เพราะอวิ๋นอวิ๋นหรือ ข้าถึงได้รีบออกมาจนลืมเช่นนี้ หากยังไม่ได้พบแล้วจะกลับไปได้อย่างไร？”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกผิดและดึงหนานกงเย่จากไป
หนานกงเย่รู้สึกสำคัญขึ้นมา เขาเดินตามหลังไปและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เมื่อกลับไปถึงที่พัก ฉีเฟยอวิ๋นก็สั่งให้คนเตรียมน้ำร้อน และอาบน้ำให้หนานกงเย่ หลัง ๆ คือเพื่อแช่ตัวและเพิ่มความอบอุ่น
หลังจากที่แช่ตัวเสร็จแล้ว หนานกงเย่ก็ออกมา ฉีเฟยอวิ๋นจัดการมือและเท้าให้เขา
เขาได้รับการเลี้ยงดูที่ดีมาตั้งแต่เด็ก และเทียบไม่ได้กับทหารชายแดนเหล่านั้น พวกเขาสามารถที่จะทนต่อความหนาวเย็นได้บ้าง
แต่เขาทนไม่ไหว
หนานกงเย่สบายมาก เมื่อมีฉีเฟยอวิ๋นคอยดูแล หลังจากนอนลงแล้ว เขาก็ต้องการให้ฉีเฟยอวิ๋นมานอนกับเขา ดังนั้นเขาจึงดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาในอ้อมแขน
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจเบา ๆ：“ท่านอ๋อง พระองค์ทรงไม่คิดที่จะแต่งงานกับหวาชิงจริง ๆ หรือเพคะ？”
“ฟ้าเป็นพยานได้ หัวใจของข้ามีเพียงอวิ๋นอวิ๋นเท่านั้น หากพวกเขาบีบบังคับให้ข้าแต่งพระชายารอง ข้าก็จะถูกฆ่าทิ้ง！”
ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญา ต้องการจะฆ่าทิ้ง！
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกง่วง แต่ยังคงเล่าถึงสถานการณ์ที่ชายแดนให้หนานกงเย่ฟัง
ฉีเฟยอวิ๋นมีความคิดเป็นของตนเอง หนานกงเย่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นก็ไปทำเถอะ ข้าจะไปสู้รบ ที่นี่ยังต้องได้รับการดูแล เหล่าราษฎรต้องฝากฝังให้อวิ๋นอวิ๋นดูแลแล้ว”
“อืม”
เช้าวันรุ่งขึ้นฉีเฟยอวิ๋นเปลี่ยนเป็นชุดหมอและออกไป แม้แต่อาหารเช้าก็ยังไม่ได้กิน หนานกงเย่ก็ต้องไปพบแม่ทัพหวาและคนอื่น ๆ เช่นกัน
ก่อนที่จะออกไป ฉีเฟยอวิ๋นได้ทาสีผึ้งป้องกันความหนาวเย็นให้หนานกงเย่ และยังใส่ไปในเสื้อคลุมให้เขาด้วย
“อวิ๋นอวิ๋น ในช่วงหลายวันนี้ข้าต้องอยู่ด้วยกันกับหวาชิง แต่ข้าพูดกับนางอย่างชัดเจนแล้ว ดังนั้นเจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ทำเรื่องที่ผิดต่ออวิ๋นอวิ๋น
อวิ๋นอวิ๋น เจ้าไม่สามารถเร่งเร้าข้าได้”
หนานกงเย่กลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะเข้าใจผิด และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าเขากลัว
“ไม่ต้องกังวลเพคะ ในเมื่อหม่อมฉันเข้าใจแล้ว จึงไม่กลัวว่าพวกท่านจะอยู่ด้วยกัน และแน่นอนว่าหม่อมฉันเป็นผู้ใหญ่มากพอ ท่านอ๋องทรงไม่ต้องกังวลเพคะ”
“……” หนานกงเย่เบิกตากว้าง นี่หมายความว่าอย่างไร รีบร้อนจะส่งเขาออกไปแล้วหรือ？
ฉีเฟยอวิ๋นรีบไปทำงาน และหันหลังกลับจากไป หนานกงเย่ยังต้องการจะบอกอีกว่าหวาชิงมาแล้ว
“ท่านอ๋อง” หวาชิงเรียก อันที่จริงฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกไม่สบายใจ แต่นางไม่มีเวลาที่จะไปสนจหวาชิง
ชื่อเสียงของนางไม่ค่อยดีนัก และเมื่ออยู่ต่อหน้าหวาชิงก็รู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ สู้นางไปทำในสิ่งที่นางต้องทำจะดีกว่า
ยิ่งไปกว่านั้นถือว่าเป็นการทดสอบความรู้สึก ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งก็ต้องเดินคนละทาง
และถือว่าเป็นการทดสอบหนานกงเย่
ฉีเฟยอวิ๋นออกไปและพาคนออกไปด้วย หวาชิงเดินไปข้าง ๆ หนานกงเย่และถามว่า：“ท่านอ๋องเย่ พระชายาเย่ไปทำอะไรหรือเพคะ？”
“นางเป็นหมอ ไปตรวจดูอาการของผู้ป่วย”
“พระชายาเย่จะไปตรวจดูอาการป่วยให้ราษฎรจริงหรือเพคะ？” หวาชิงยังคงไม่เชื่อ ถึงอย่างไรชื่อเสียงของฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ค่อยดี ที่ชายแดนมีใครบ้างที่ไม่รู้จักชื่อเสียงที่ไม่ดีของนาง
แม้ว่านางจะคิดว่าข่าวลือนั้นเป็นการเข้าใจผิด และจากการที่ได้ใกล้ชิดกับฉีเฟยอวิ๋น นางก็รู้สึกว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนดี และไม่ได้เลวร้ายเหมือนเช่นข่าวลือ
“อืม”
หนานกงเย่หันหลังจากไป หวาชิงมองไปยังทิศทางที่ฉีเฟยอวิ๋นจากไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยู่ ไม่รู้ว่านางจะมีโอกาสหรือไม่？
ฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่แยกกันไป ฉีเฟยอวิ๋นไปตรวจดูอาการให้แก่ราษฎร และหนานกงเย่ก็ไปหารือเรื่องการโจมตีเมืองถาถ่าน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึงร้านข้าวสาร ก็มีคนอยู่ยี่สิบกว่าคนแล้ว ล้วนแค่คนชราที่ร่างกายอ่อนแอ บางคนมีอาการไอรุนแรง พวกเขายังคงสวมเสื้อผ้าฤดูร้อนในฤดูหนาว น่าสงสารมาก
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้คนสองสามคนเรียกคนเข้าไปในทันที และนางก็เข้าไปนั่งอยู่ในห้องโถง เจ้าของร้านทำตามที่ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง และย้ายสมุนไพรทั้งหมดมาที่สวนหลังบ้าน
แม้ว่าหมอคนอื่น ๆ จะหนีไปหมดแล้ว แต่หมอในร้านขายยาของอ๋องตวนอยู่ที่นี่มาโดยตลอด น่าจะมีคนประมาณสิบสองคน และฉีเฟยอวิ๋นก็คิดว่าเพียงพอแล้ว
บางคนเตรียมงาน บางคนตรวจดูอาการผู้ป่วย บางคนจัดยา บางคนต้มยา และบางคนก็ดูแลผู้ป่วย ในสวนหลังบ้านได้จัดเตียงนอนไว้ และมีคนทำอาหารอยู่ในครัว
ไม่นานด้านหลังร้านข้าวสารก็กลายเป็นโรงหมอขนาดเล็ก
เมื่อเหล่าราษฎรได้ยินว่าที่นี่รับตรวจโรค พวกเขาก็รีบมาที่นี่ เพื่อที่จะประหยัดเวลา ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่ได้ไปไหน
ผู้ป่วยที่มาตรวจดูอาการถามว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นใคร ฉีเฟยอวิ๋นก็บอกนางคือหมออัน
ทุกคนต่างรู้ว่าในร้านข้าวสารมีหมอคนหนึ่งชื่อหมออัน และเป็นผู้มีพระคุณที่ให้การช่วยเหลือ
ในหนึ่งวันฉีเฟยอวิ๋นตรวจดูอาการของคนห้าสิบกว่าคน ผู้ที่สามารถกลับไปได้ก็ให้กลับไปหมดแล้ว แถมยังต้มโจ๊กและนึ่งมันเทศให้พวกเขาด้วย
ในขณะนี้ไม่มีเสบียงอาหารมากนัก ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องประหยัด และทำได้เพียงให้พวกเขาพอประทังชีวิตสักระยะหนึ่ง
และนางก็ต้องหาวิธีอื่นที่จะหาเสบียงอาหารออกมาให้ได้มากที่สุด