เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 601
นักบู๊ที่เหลือแต่ละคนก็มองเสือขาวและคนอื่นๆ อย่างหวาดกลัว ไม่สามารถพูดออกมาได้！
เวลานี้
เหลิงฉานเดินออกมาแล้ว
เขาพูดตระโกนว่า“ทุกคนไม่ต้องกล้ว！ คนเหล่านี้ได้เหนื่อยล้ามากแล้วขอแค่พวกเราบุกฆ่าต่อ จะต้องสามารถกำจัดพวกเขาได้แน่นอน！”
“ใช่！ ถูกแล้ว！ ทุกคนบุกเลย！ ฆ่าพวกเขาให้หมด！”
หลี่ซู่ก็ยืนออกมาแล้ว พูดสมทบเสียงดัง
พวกเขากลัวจริง ๆ
ถ้าหากไม่อาศัยโอกาสนี้ฆ่าหยางเฟิงและคนอื่น ๆ แล้ว
วันหลังที่ตายก็คือพวกเขา！
อีกทั้ง！
เหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบและคนอื่น ๆ ได้มองออกแล้ว！
เสือขาวและคนอื่น ๆ ถึงแม้ก่อนหน้านี้ฆ่าไปทุกทิศ ฆ่าฟันนักบู๊นับพันคนแล้ว
แต่เวลานี้พวกเขาก็เข้าใกล้พลังที่ยิ่งใหญ่ที่กำลังจะอ่อนแรงแล้ว
ยังไงพวกเขาก็เป็นคน ไม่ใช่เครื่องจักร
ถึงแม้พลังของพวกเขาแข็งแกร่ง
ขอแค่เป็นคนก็มีเวลาที่พลังหมด！
แต่ไม่ว่าเหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบจะปลุกระดมยังไง
นักบู๊ที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่มีสักคนที่มีปฏิกิริยากลับมา！
ก็ไม่มีใครสักคนขยับร่างกาย！
กลัวสิ！
พวกเขาถูกเสือขาวและคนอื่น ๆ ฆ่าจนกลัวแล้วจริง ๆ
พวกเขากลัวแล้ว！
เสือขาวและคนอื่นๆ น่ากลัวมากแล้ว
นี่คือศัตรูที่น่ากลัวที่สุดที่พวกเขาเคยเจอมา！
พวกเขาต่างก็เป็นปรมาจารย์โลกบู๊ ทุกรูปแบบกระบวนท่าต่างก็สืบทอดต่อกันมาเป็นเวลานาน ล้วนแต่มุ่งไปฆ่าคน
แต่การโจมตีของเสือขาวและคนอื่น ๆ กลับยิ่งง่ายยิ่งไม่ซับซ้อนกว่าพวกเขา！
ไม่มีท่าทางที่ซับซ้อน ลงมือก็คือกระบวนท่าฆ่าที่แข็งแกร่งที่สุด
ผู้ที่อยู่ในนั้นไม่ตายก็คือบาดเจ็บ！
มีดหนึ่งหมัดหนึ่งชนิดนี้ เป็นการต่อสู้ที่ฆ่าตายหนึ่งคน
เหล่านี้คนของโลกบู๊ไม่เคยพบเจอมาก่อน！
เหมือนเป็นการต่อสู้ที่ต้องเจอหลายพันครั้งถึงจะฝึกฝนออกมาได้！
ศิลปะการต่อสู้ของแต่ละสำนักพรรคใหญ่ของโลกบู๊ มีกระบวนท่าไม่มากก็น้อย
และเสือขาวกับคนอื่น ๆ ไม่มีกระบวนท่าใด ๆ ฆ่าเพื่อฆ่าอย่างเดียว！
คนที่มีไหวพริบหน่อยก็ได้รู้สึกออกมาแล้ว
รูปแบบการต่อสู้อย่างรวดเร็วฉับไวชนิดนี้——
เป็นพลทหารชายแดนที่ปกป้องประเทศเหล่านั้นถึงจะเป็น！
งั้นคนเหล่านี้……
สรุปแล้วเป็นใครล่ะ？
ทันใดนั้น
ไม่ว่าเหลิงฉานและคนอื่น ๆ ปลุกระดมยังไง
นักบู๊รอบ ๆ ยังคงหวาดกลัวไม่กล้าขึ้นไป
“ฮ่า ๆ ๆ ！”
มองเห็นทุกคนขี้ขลาดแล้ว
เสือขาวหัวเราะเสียงดังพูดอย่างดุร้ายว่า“มาสิ！ มาทั้งหมดสิ！ พวกขี้ขลาด กูยังฆ่าไม่พอเลย！”
เห็นเสือขาวหยิ่งผยองอย่างนี้
นักบู๊รอบ ๆ แต่ละคนก็มีสีหน้าที่ขาวซีด ต่างก็แทบจะอึดอัดตายแล้ว！
แต่พวกเขากลับไม่กล้าบุ่มบ่ามใด ๆ
เพราะว่าเสือขาวคนเลวคนนี้ก็คือเทพมรณะที่อยู่ท่ามกลางเทพมรณะ！
ล้มลงในศพนับพันคน
ที่เสือขาวฆ่าตายเกรงว่าก็มีสองสามร้อยคนแล้ว！
พลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างนี้
คือทำให้ทุกคนกลัว！
เสือขาวยิ่งหยิ่งผยอง พวกเขาก็ยิ่งมีสีหน้าที่ขาวซีด ยิ่งโกรธแต่ไม่กล้าพูดออกมา！
มองเห็นที่นี่
จางเทียนซานกับไป๋หลิงหลงมองหน้ากันแวบหนึ่ง
ในที่สุดบนหน้าเปิดเผยท่าทางที่สบาย ๆ
ถึงแม้บนตัวของพวกเขามีรอยเลือดมากมาย ได้รับบาดเจ็บแล้ว
แต่การต่อสู้ที่สบาย ๆ ชนิดนี้ พวกเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน！
เวลานี้
พวกเขาถึงรู้สึกว่าสามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเสือขาวได้
เป็นเรื่องหนึ่งที่ซะใจมากเท่าไหร่！
เห็นคนจำนวนมากถูกตัวเองฆ่าจนกลัวแล้ว บนหน้าของเสือขาวเปิดเผยการเหยียดหยามออกมา
พวกขยะ！
พวกฝูงนกที่กระจัดกระจาย！
ฉากนี้เทียบกับสนามรบชายแดนแล้วห่างไกลกันมาก！
ทหารควบม้าต่อสู้นับแสนมีพลังแข็งแกร่งเหมือนสายรุ้งที่ผ่านท้องฟ้า
นั่นถึงจะเป็นการต่อสู้ ถึงเป็นการต่อสู้ของผู้ชายอย่างแท้จริง！
คนกลุ่มนี้ที่อยู่ข้างหน้า เดิมทีไม่คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของตัวเอง！
สายตาของเสือขาวกวาดมองไปทางผู้คุมกฎสิบ เหลิงฉานและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังตลอด
เขาพูดดูหมิ่นอย่างไม่เก็บไว้แม้แต่นิด“พวกแกก็คือศูนย์พันธมิตรบู๊อะไรนั่น？กุ่ยเหมินอะไร？ ยังมีตระกูลหนิงจงโจวอะไร？ก็ทำได้เพียงเป็นเต่าในกระดองยืนอยู่ด้านหลัง？ เก่งจริงก็มาสู้กับกูสักรอบ ให้กูดูหน่อยว่าความอดทนของพวกแกเป็นยังไง？”