ตอนที่ 620 หัวเราะอย่างกับคนโง่
“คุณหนูหมายความว่า…”
“ต้องทูลฝ่าพระบาทแน่ พอถึงเวลาฝ่าพระบาทคงพระราชทานพระชายารองให้ ด้วยนิสัยของซูจิ่วซือแล้วจะยอมรับได้หรือ ข้าก็อยากดูว่านางจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร”
จวี๋เซียงเข้าใจความหมายของเฟิงชิงสุ่ยแล้ว รีบเอ่ยปากชม “คุณหนูฉลาดจริงๆ พระชายารัชทายาทเป็นคนโหดเ**้ยม พอถึงตอนนั้นวังตะวันออกคงไม่เป็นอันสงบ”
“ข้าให้อภัยคนอื่นได้ แต่ซูจิ่วซือทำไม่ได้ ทั้งๆ ที่ข้าเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายารัชทายาทที่สุด รัชทายาทกลับเลือกผู้หญิงคนนั้น เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขารับกรรม ก่อกวนวังตะวันออกให้ระส่ำระสายได้ยิ่งดี รัชทายาทยังจะรักผู้หญิงคนนี้อีกนานแค่ไหน”
พูดจบเฟิงชิงสุ่ยก็หัวเราะร่า ท่าทางบ้าคลั่ง จวี๋เซียงไม่กล้าพูดต่อ รู้สึกว่าวันนี้เฟิงชิงสุ่ยดูน่ากลัว จึงรีบก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะมองเฟิงชิงสุ่ย
ขณะที่ฟู่เฉินหรงกลับห้องหอเขาเริ่มรู้สึกมึนเมาแล้ว ตามตัวมีกลิ่นเหล้าจางๆ แต่สติยังดี พอเห็นเขาเข้ามา หมัวมัวเถียนก็พาสาวใช้มาคารวะฟู่เฉินหรง
ฟู่เฉินหรงมองเห็นแต่ซูจิ่วซือซึ่งนั่งบนเตียง รีบก้าวเข้าไปหาซูจิ่วซือ
ขณะที่กำลังจะยื่นมือไปเปิดผ้าคลุมศีรษะสีแดง หมัวมัวเถียนซึ่งอยู่ข้างๆ ห้ามไว้ “องค์รัชทายาทอย่าเพิ่งใจร้อน ผ้าคลุมศีรษะใช้มือจับไม่ได้”
สาวใช้ซึ่งอยู่ใกล้ๆ ต่างปิดปากแอบหัวเราะ
ครู่หนึ่งสาวใช้ก็ยกถาดเข้ามา ในนั้นมีหยกหรูอี้ผูกด้ายแดง ฟู่เฉินหรงหยิบหยก เดินมาหาซูจิ่วซือ แล้วใช้หยกเปิดผ้าคลุมหัวให้ซูจิ่วซืออย่างเบามือ
ซูจิ่วซือเงยหน้าขึ้น นั่งตัวตรง ยิ้มให้ฟู่เฉินหรง ฟู่เฉินหรงรู้ว่ามีหลายคนอยู่ด้วย จึงได้แต่ยิ้มให้ซูจิ่วซือ
“เชิญองค์รัชทายาทกับพระชายารัชทายาทดื่มเหล้ามงคล ขอให้องค์รัชทายาทกับพระชายารัชทายาทอยู่ด้วยกันอย่างกลมเกลียว”
หมัวมัวเถียนพูดจบก็คุกเข่าลงกับพื้น ผูกชายเสื้อของซูจิ่วซือกับของฟู่เฉินหรงเข้าด้วยกัน พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ขอให้องค์รัชทายาทกับพระชายารัชทายาทผูกใจเข้าด้วยกันไปตลอดกาล มีโอรสเร็ววัน”
สาวใช้คนอื่นก็คุกเข่าลงพร้อมกับหมัวมัวเถียน
คำพูดที่ว่ามีโอรสเร็ววันทำให้ซูจิ่วซือรู้สึกเจ็บปวด แต่ชั่วแวบหนึ่งก็กลับเป็นปกติ วันนี้เป็นวันมงคล นางไม่ควรนึกถึงเรื่องนี้
“ทุกคนในนี้ได้รางวัลเป็นเงินร้อยตำลึง ออกไปรับรางวัล ไม่ต้องอยู่รับใช้ที่นี่”
“เพคะ”
ทุกคนขานรับ แล้วพากันออกจากห้องหอ
หลังจากสาวใช้ออกไปหมดแล้ว ฟู่เฉินหรงก็ยื่นมือไปโอบไหล่ซูจิ่วซือ ให้นางเอนมาซบไหล่เขา แล้วหัวเราะร่า “จิ่วซือ ในที่สุดข้าก็ได้แต่งงานกับเจ้า ข้ารอวันนี้มานานมาก”
“ดูสิ หัวเราะอย่างกับคนโง่”
ซูจิ่วซืออารมณ์ดีเป็นพิเศษ พูดล้อฟู่เฉินหรง
“โง่ก็โง่ ต่อหน้าเจ้าเป็นอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแต่ให้เจ้าสบายใจก็พอ” ฟู่เฉินหรงหัวเราะขึ้นอีก “ฮ่าฮ่า ข้าทำไมสบายใจอย่างนี้ ตอนที่ต้อนรับแขกอยู่ข้างนอก ข้าคิดตลอดเวลา ทำไมไม่จบไม่สิ้นเสียที ข้าอยากมาดูเจ้าเร็วหน่อย”
ซูจิ่วซือก็หัวเราะออกมา “เจ้าหนอ ถ้าคนอื่นรู้ว่าเจ้าคิดอย่างนี้ คงพากันหัวเราะเจ้า”
“พวกเขาจะรู้ได้อย่างไร ข้าพูดให้เจ้าฟังคนเดียว”
ซูจิ่วซือหัวเราะจนพูดไม่ออก เวลานี้ฟู่เฉินหรงเหมือนเด็กจริงๆ ทำให้นางหัวเราะไม่ได้ร่ำไห้ไม่ออก
ตอนที่ 621 เรียกท่านพี่อีกครั้ง
“จิ่วซือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้เจ้าสวยเพียงไร”
ฟู่เฉินหรงก้มลงกระซิบข้างหูซูจิ่วซือ ไออุ่นกระทบหลังหูของนาง รู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมา
ซูจิ่วซือขัดเขิน แก้มแดงเรื่อ เลิกคิ้วขึ้นถาม “ข้า สวยมากแค่ไหนหรือ”
“เห็นแล้วอดใจไม่อยู่”
พอได้ยินอย่างนี้ ซูจิ่วซือก็หน้าแดง นางทำตาขวางใส่ฟู่เฉินหรง ถอยออกห่างเล็กน้อย “ไม่จริงจังเลย”
ฟู่เฉินหรงยื่นมือไปโอบเอวซูจิ่วซือ ให้นางซบอก หัวเราะต่อ “ข้าพูดความจริง”
“จิ่วซือ จู่ๆ ข้าก็นึกถึงตอนที่เห็นเจ้าครั้งแรก”
“เวลานั้นเจ้าเพิ่งห้าขวบ ยังจำได้หรือ” ซูจิ่วซือทำท่าสงสัย
“จำได้แน่นอน เป็นจุดเริ่มต้นของวาสนาระหว่างเรา เป็นวาสนาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว” ฟู่เฉินหรงพูดอย่างหน้าด้าน พูดจบก็จูบใบหน้าซูจิ่วซือ “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มชอบเจ้าตั้งแต่เมื่อไร รู้สึกแต่ว่านานแสนนาน ต่อมาข้าก็คิดอยู่ทุกวันว่าทำอย่างไรจึงจะได้แต่งงานกับเจ้า ไม่อยากรอแม้แต่วันเดียว”
“ทำไมรีบร้อนอย่างนี้”
ซูจิ่วซือซบอกฟู่เฉินหรงรู้สึกหัวใจสงบมาก นางหลับตา ถามเบาๆ
“เวลารักใครสักคนจะมีความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของคนคนนั้น อยากให้คนทั่วหล้ารู้ แต่ก็กลัวว่าคนอื่นจะมาแย่งไป”
รอยยิ้มบนใบหน้าซูจิ่วซือกว้างขึ้น “ข้าเองก็รอวันนี้ เฉินหรง ตั้งแต่ข้ามาแคว้นเจียง เรื่องที่ข้าอยากทำที่สุดคือแต่งงานกับเจ้า”
“เห็นไหม เราสองคนอยากอยู่ด้วยกัน เมื่อก่อนเจ้าลำบากมามาก วันหลังจะไม่เป็นอย่างนั้นอีก ข้าจะให้เจ้าลืมอดีตทั้งหมด”
“จำไม่ได้แล้ว”
ความแค้นฝังใจในอดีต ที่เคยทำให้นางคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันลืม คิดว่าจะอยู่กับความแค้นไม่มีวันลดละ
เวลานี้จู่ๆ นางก็รู้สึกตัว เรื่องนี้นางปล่อยวางโดยไม่รู้ตัว นางคิดถึงกู้เหยี่ยนกับซูเหมยน้อยลงเรื่อยๆ คิดถึงอย่างสงบ คำว่ากู้เหยี่ยนไม่ทำให้นางมีความรู้สึกใดๆ
เคยรักเคยแค้น เวลานี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ในใจนางมีแต่ฟู่เฉินหรง
ผู้ชายคนนี้ได้ใช้ความรักมาสยบความแค้นในใจนาง ทำให้นางพบความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
นี่เป็นสิ่งยิ่งใหญ่ที่สุดที่นางได้รับจากการกลับชาติมาเกิด สวรรค์ให้นางผ่านความลำบากมากมาย คงต้องการให้นางพบฟู่เฉินหรงเมื่อเขาโตขึ้น
“จำไม่ได้ก็ดีแล้ว เรื่องนั้นจำทำไม จิ่วซือ วันหลังมีข้าอยู่ทั้งคน ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ”
“เรื่องลูก…”
ซูจิ่วซือพูดยังไม่ทันจบ ฟู่เฉินหรงก็ยื่นมือมาปิดปากนางไว้ “เรื่องลูก ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ในเมื่อเราสองคนมีลูกไม่ได้ ก็ไม่ต้องฝืน
วันหลังเราสามารถเลือกเด็กฉลาดสักคนจากคนใกล้ชิด เจ้าวางใจ แคว้นเจียงไม่ไร้ผู้สืบทอดแน่ ข้าต้องการให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าเท่านั้น วันหลังไม่คิดเรื่องนี้อีก เรามีหลานแล้ว ยังไม่พอใจหรือ”
“ข้าเชื่อฟัง ท่านพี่”
ซูจิ่วซือได้ยินฟู่เฉินหรงพูดอย่างนี้ มุมปากก็เผยรอยยิ้ม ฟู่เฉินหรงพอได้ยินซูจิ่วซือเรียกตนว่าท่านพี่ เขาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษหัวเราะเหมือนเด็ก “จิ่วซือ เรียกอีกครั้ง”
“ไม่เรียก”
“ไม่ได้ ต้องเรียกอีกครั้ง”
ฟู่เฉินหรงกอดซูจิ่วซือพลางออดอ้อน ซูจิ่วซือถูกรบเร้าจนจนปัญญา จึงเรียกท่านพี่อีกครั้ง ครั้งนี้ฟู่เฉินหรงจูบปากซูจิ่วซือ
คืนนี้ เปลวเทียนพลิ้วไหว ทั่วทั้งห้องสว่างสดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ