เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 708
เสียงระเบิด ทำให้คนของเมืองตงหวาได้ยินมันอย่างชัดเจน
ประชาชนนับถ้วนที่นอนหลับใหลในฝัน เช่นเดียวกับเหล่าคนชั้นสูงที่กำลังมีความสุขถึงกับยื่นหน้าออกมาทางหน้าต่าง มองไปยังทิศทางของเสียงระเบิด
ภายในตรอกเล็ก แสงสีรุ้งจางหายไป
เหลือไว้เพียงตรอกรกๆ กับคนสองคนที่กำลังจ้องมองหน้ากันอยู่
เลือดหยดหนึ่งออกจากมุมปากของลู่ฝาน เขาค่อยๆเช็ดมันออก
หน้ากากเถ่เมี่ยนที่ใช้ปิดบังใบหน้า หายไปกับเสื้อผ้าแล้ว
อี่ว์ชิงเฉินมองดูใบหน้าของลู่ฝาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายเกือบจะพ่นออกมา
“ลู่ฝาน ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง！”
อี่ว์ชิงเฉินแทบกัดฟันกรอดจนแตก
เขาพยายามอยากจะขยับ แต่ร่างกายของเขากลับกระตุก แม้แต่แขนยังยกไม่ขึ้นเลย
ลู่ฝานมองเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ขณะที่คำสาปน้ำแข็งสีน้ำเงินปกคลุมอี่ว์ชิงเฉิน
คำสาปที่ไม่ถูกลบเหล่านี้ได้กลายเป็นเครื่องเตือนใจของอี่ว์ชิงเฉิน
ใบหน้ากำลังชักกระตุก ดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก
ลู่ฝานรู้ว่านั่นคืออะไร พิษกัดหัวใจกำลังทำงาน
ในความเจ็บปวดสองเท่า มีนักบู๊อย่างอี่ว์ชิงเฉินที่ฝึกฝนมานานหลายปี ที่สามารถทนไหว
จากจุดนี้ อี่ว์ชิวเฉินสมแล้วที่เป็นนักบู๊แดนปราณดินผู้มีชื่อเสียง
ลู่ฝานพยักหน้า“ใช่แล้ว ฉันเอง”
อี่ว์ชิงเฉินกัดฟันกรอดกล่าวว่า“เสียดายที่ฉันไม่ได้ฆ่าแกให้ตายตั้งแต่แรก ตอนที่ฉันเจอแกครั้งแรก ควรจะฆ่าแกให้ตายรู้แล้วรู้รอด”
ลู่ฝานกล่าวอย่างเงียบสงบว่า“ใช่ แกน่าจะฆ่าฉันให้ตาย แต่โลกใบนี้มันก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ แกไม่ฆ่าฉันทิ้งซะ ดังนั้นจึงถึงคราวที่ฉันจะฆ่าแกให้ตายแล้วล่ะ อี่ว์ชิงเฉิน แกไม่ต้องคิดจะทิ้งร่องรอยอะไรไว้หรอกนะ ต่อหน้าของผู้ฝึกชี่คนหนึ่ง กลอุบายอย่างนี้ แกยังห่างชั้นนัก！”
ลู่ฝานพูดไปด้วย บีบแขนซ้ายของอี่ว์ชิงเฉินไปด้วย
เขาใช้แรงเล็กน้อย ลู่ฝานบีบแขนซ้ายของอี่ว์ชิงเฉินจนหักได้แล้ว เมื่อครู่เขายังคิดจะใช้นิ้วซ้ายที่ขยับได้เพียงนิ้วเดียวเพื่อทิ้งชื่อของลู่ฝานไว้กลางอากาศ
สีหน้าของอี่ว์ชิงเฉินมีความสิ้นหวัง
“ลู่ฝาน แกคิดว่าฆ่าฉันแล้ว จะสามารถทำลายตระกูลอี่ว์ได้อย่างงั้นหรอ！ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ เป็นไปไม่ได้”
ลู่ฝานเงยหน้าขึ้นมามองอี่ว์ชิงเฉิน แล้วพูดต่อไปว่า“แกอยากบอกว่า ตระกูลอี่ว์ของพวกแกยังเหลืออี่ว์หลงเฟิงคนหนึ่งอย่างงั้นหรอ？วางใจเถอะ ฉันไม่กลัวเขาแม้แต่นิดเดียว แกตายซะเถอะ อี่ว์ชิงเฉิน！”
พูดจบ ลู่ฝานก็ใช้ฝ่ามือตบไปที่หัวของอี่ว์ชิงเฉิน
ปราณชี่ที่รุนแรงแล่นเข้าสู่ร่างของอี่ว์ชิงเฉิน เขาล้มลงกับพื้นทันที
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เจ้านายต้องลงมือโหดเหี้ยมกว่านี้นะครับ นักบู๊แดนปราณดิน ไม่แน่อาจจะเคยเรียนรู้วิชารักษาชีวิตด้วยการแกล้งตาย จะต้องลงมือซ้ำๆ จัดการแยกร่างมันเป็นชิ้นๆ”
ลู่ฝานมองดูอี่ว์ชิงเฉินที่สลบไป แล้วถอนหายใจหนึ่งครั้ง
ผู้กล้าตายในมือของเขาไปอีกราย แน่นอนว่าวิถีแห่งนักบู๊ ถ้าไม่พัฒนา ก็จะยากที่จะรอดจากความตาย
ศัตรูอย่างอี่ว์ชิงเฉินอาจจะมากขึ้นเรื่อยๆก็เป็นได้
ลู่ฝานส่ายเบาๆ แล้วพูดในใจว่า“จะฆ่าเขาที่นี่ไม่ได้ บุคคลอย่างเขาต้องมีหยกชีวิต เมื่อฉันฆ่าเขา ฉันจะสามารถพบฉันได้ผ่านหยกชีวิต เอาตัวไปก่อนแล้วจากนั้น ค่อยว่ากัน”
เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉลาดมากจริงๆ ทำไมผมถึงนึกไม่ถึงเรื่องของหยกมีชีวิต ใช่แล้ว จะฆ่าเขาตายที่นี่ไม่ได้ หึๆ เอาอย่างงี้ไหมครับทำให้เขาเป็นหุ่นเชิด ให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ ผมจะยืมใช้พลังของเจ้านายฆ่าเขาตาย แบบนี้จะไม่มีใครตรวจสอบเจอว่าเจ้านายเป็นคนฆ่าเขาตาย”
ลู่ฝานพยักหน้า วิธีนี้ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว