กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 982
“ท่านอ๋องเสวี่ยยังไม่ตาย ยังอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจว เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
“ข้ามีทางรู้ทางข้าก็แล้วกัน”
ไม่เพียงแค่หลัวหลินเท่านั้นที่ตกตะลึง
เยี่ยจิ่งหานก็ตกตะลึงมากเช่นกัน
ช่วงหลายวันมานี้เขาอยู่กับมู่หน่วนมาโดยตลอด เหตุใดถึงไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนรับข่าวสารมาจากไหน
จากนั้นก็เห็นงูตัวเล็กที่ปลายเท้าของกู้ชูหน่วนก็ทำให้เยี่ยจิ่งหานรู้ได้ทันที
ผู้หญิงคนนี้สามารถสื่อสารและควบคุมสัตว์ได้ นางมีเหล่าอสูรร้ายคอยช่วยเหลืออยู่ ทำให้นางรับรู้ได้ทุกข่าวสาร
สามารถควบคุมสัตว์ร้ายได้ เช่นนั้นขอให้บรรดาอสูรร้ายของนางช่วยตามหาดวงวิญญาณที่เหลืออยู่ของอาหน่วนได้หรือไม่?
“ไม่เชื่อใช่หรือไม่ ดูสิ”
กู้ชูหน่วนยื่นสายคาดเอวที่เปื้อนเลือดให้กับหลัวหลิน
หลัวหลินตกใจอย่างมาก “นี่คือสายคาดเอวที่ทางกองทัพเจิ้นเป่ยมอบให้กับท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่เคยนำมันออกห่างจากตัว เจ้าได้มาได้อย่างไร”
“นอกจากท่านอ๋องของพวกเจ้าให้ข้ามา เช่นนั้นแล้วข้าจะไปหามาจากที่ไหนได้”
หลัวหลินจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง เพราะไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไร
กู้ชูหน่วนยิ้ม “อย่าเห็นว่าข้าเป็นศัตรู ข้าเพียงแค่อยากบอกเจ้าว่าท่านอ๋องของพวกเจ้าอยู่ที่เนินหลิงหลี่ที่เมืองอวิ๋นโจว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ทางที่ดีพวกเจ้าควรคิดหาวิธีไปรับเขา ไม่เช่นนั้นต่อให้จักรพรรดินีหาเขาไม่เจอ เขาอาจจะตายเพราะอาการบาดเจ็บหรืออาจถูกสัตว์ร้ายกินเข้าไปก็เป็นได้”
เนินหลิงหลี่ เป็นที่เลื่องลือว่าเป็นสถานที่ที่ที่สูงชันมากและมีสัตว์ป่าอาละวาด
หลัวหลินรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางโกหกพวกเขา และยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายพวกเขา
เขารีบกล่าวคำขอบคุณ จากนั้นพาพวกของเขาออกเดินทางไปอย่างรวดเร็ว
กู้ชูหน่วนตะโกนเตือนตามหลัง “ระวังสายลับของจักรพรรดินีด้วยล่ะ”
“รู้แล้ว ขอบใจมากแม่นาง หากมีโอกาส ข้าจะตอบแทนบุญคุณแม่นางอย่างแน่นอน”
พวกเขาค่อยๆ ห่างไกลออกไป และไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานจัดการสิ่งที่อยู่บนขาของตัวเองจนกลับเป็นปกติไปตั้งแต่เมื่อไร
เขากล่าว “เนินหลิงหลี่ มีสัตว์ป่าออกอาละวาด? เอ่อ……สัตว์ป่าเหล่านั้นเชื่อฟังคำสั่งของเจ้า แต่เจ้ากลับจงใจปล่อยให้เขาไปช่วยท่านอ๋องเสวี่ย เจ้าคิดไม่ดีอย่างนั้นหรือ”
“ข้าจำเป็นต้องทำเช่นนั้นหรือ?”
เดิมทีตำแหน่งจักรพรรดินีก็เป็นของนางอยู่แล้ว
นางคิดจะเอากลับมาก็สามารถเอากลับมาได้ทุกเมื่อ
เพียงแต่นางไม่คิดอยากได้ก็เท่านั้นเอง
กู้ชูหน่วนเอามือกอดอกและเหล่มองเยี่ยจิ่งหาน “หรือว่าเจ้าเห็นว่าจักรพรรดินีแต่งงานกับเหวินเส่าอี๋แล้วเจ้ารู้สึกอิจฉา และอยากแต่งงานกับจักรพรรดินีด้วย”
เยี่ยจิ่งหานขยับมุมปาก
ผู้หญิงคนนี้ นางคิดได้อย่างไรว่าเขาอยากแต่งงานกับจักรพรรดินีตัวปลอมนั่น?
อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงท่านอ๋อง และปกติก็มักมีคนแย่งชิงกันเพื่อจะแต่งงานกับเขา
แม้ว่าหลัวหลินจะเป็นแม่ทัพเฝ้าประตูเมืองเล็กๆ ทว่าเบื้องหลังของเขากลับเป็นกองทัพเจิ้นเป่ยทั้งหมด และรวมไปถึงกองทัพและคนที่คิดจะโค่นล้มจักรพรรดินีตัวปลอม
หลอกใช้พวกเขาเพื่อยั่วยุให้เกิดความบาดหมาง และทำให้จักรพรรดินีตัวปลอมไม่มีเวลาควบคุมดูแลพวกเขาก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง
กู้ชูหน่วนลากเกวียนหวายอีกครั้งและพาเยี่ยจิ่งหานลากไปอย่างยากลำบาก ปากของนางบ่นพึมพำ “หลัวหลินนี่ก็จริงๆ เลย ข้าอุตส่าห์บอกข่าวดีกับเขาไป แต่เขากลับไม่เหลือใครไว้สักคนเพื่อช่วยข้าลากเจ้าเลย”
“……”
“เยี่ยจิ่งหาน เจ้าควรจะลดความอ้วนจริงจังแล้วล่ะ เจ้าหนักเช่นนี้ ต่อไปใครจะยอมแต่งงานกับเจ้า”
“เจ้าไม่ต้องกังวลใจ ข้ามีภรรยาแล้ว”
“หากข้าเป็นภรรยาของเจ้า ข้าจะเตะเจ้า ทั้งหนักทั้งโง่แถมยังกินเยอะอีกด้วย”