EG บทที่ 646 จดหมายที่รอมานาน
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นวันปิดเทอมฤดูร้อนแต่โจวเค่อซินก็ยังเดินทางไปโรงเรียนทุกวัน พ่อแม่ของเธอต่างดีใจที่เห็นลูกสาวของตนตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่ออนาคตทางการศึกษาของตนเอง
แต่พ่อแม่ของโจวเค่อซินไม่ต้องการให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายและคิดว่ามันเป็นสิ่งที่หนักเกินไปแม้ว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะใกล้เข้ามาแล้วก็ตาม
“ซินซิน! ดูท่าวันนี้ฝนจะตก ลูกไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้นะ อยู่พักผ่อนที่บ้านหรือจะออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆก็ได้นะลูก”
แม่ของเธอเอ่ยขึ้น
“โธ่ ม๊าคะ! ไม่เป็นไรหรอกน่า ฝนไม่เห็นจะตกสักหน่อย อีกอย่างหนูก็ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนได้นี่ค่ะ”
โจวเค่อซินรีบสะพายกระเป๋านักเรียนของตนก่อนจะเดินไปหยิบร่มมาถือเอาไว้ หลังจากนั้นก็ออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปโรงเรียนทันที
โจวเค่อซินเดินทางไปโรงเรียนทุกวันในช่วงปิดเทอมเพื่อติวหนังสือสอบแต่มีบางอย่างที่สำคัญกว่านั้นคือเธอกำลังรอจดหมายอย่างใจจดใจจ่อ
ในปีแรกเธอได้รับจดหมายประมาณ2-3ฉบับ แต่ในปีที่2 ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’ได้เดินทางไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยฮ่องกง พวกเขาได้แลกเปลี่ยนจดหมายเพียง 3 ฉบับเท่านั้น
‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’กล่าวในจดหมายฉบับสุดท้ายของเขาว่าจะเดินทางกลับมาที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งในอีกไม่ช้านี้แล้ว เขายังบอกอีกว่าจะรีบเขียนจดหมายมาหาเธอทันทีที่เดินทางกลับมาถึงแต่จดหมายนั่นอยู่ไหนกัน?
ก่อนหน้านี้เพื่อที่จะได้มารอจดหมายที่โรงเรียนได้ทุกวัน เธอจึงบอกพ่อและแม่รวมถึงเพื่อนๆของเธอว่ามาสอบซ่อมที่โรงเรียน
“ยัยหนู ไม่ต้องถามอั๊วเลยนะ? วันนี้ไม่มีจดหมายขอเธอหรอก”
คุณหลี่ผู้ทำหน้าที่เป็นยามรักษาความปลอดภัยของโรงเรียนเอ่ยขึ้น
โจวเค่อซินรู้สึกผิดหวัง เธอก้มศีรษะลงมองพื้นก่อนจะค่อยๆเดินกลับไปที่ห้องเรียน
ทำไมไม่มีจดหมายล่ะ? เขาลืมฉันไปแล้วหรือไง? หรือว่าเขาไม่อยากเป็นเพื่อนทางจดหมายกับฉันอีกแล้ว? แต่ในจดหมายฉบับสุดท้ายเรายังคุยกันอย่างมีความสุขนี่นา?
โจวเค่อซินอยู่ในห้องเรียนเพียงลำพัง ตอนนี้ฝนกำลังตกและเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอไม่มีใครต้องเดินทางมาที่โรงเรียนเพื่อสอบซ่อมอีกแล้ว โจวเค่อซินทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะเรียนก่อนจะหยิบหนังสือประวัติศาสตร์ออกมา เธอเปิดหนังสืออย่างระมัดระวัง มีจดหมาย2-3ฉบับสอดไว้ในนั้น
เธอหยิบจดหมายออกมาและเริ่มอ่านมันช้าๆ เธออ่านจดหมายพวกนี้หลายสิบครั้งจนกระดาษเริ่มยับยู่ยี่แต่เธอก็ยังปรารถนาที่จะอ่านมันต่อไป แม้ว่าเธอจะจำเนื้อหาทั้งหมดในจดหมายเหล่านี้ได้ เธออ่านมันจนสามารถเลียนแบบได้ทุกประโยคของ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’
หลังอ่านจดหมายทั้งหมดจบลงอีกรอบเธอก็พับมันเก็บไว้อย่างประณีตก่อนจะเก็บมันไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ของเธออีกครั้ง หลังจากนั้นเธอหยิบหนังสือภูมิศาสตร์และเริ่มอ่านมันทันที
.
.
วันรุ่งขึ้นยังคงมีฝนตกปรอยๆแต่โจวเค่อซินยังยืนยันที่จะเดินทางมาโรงเรียนตามเดิม เธอไม่อยากพลาดโอกาสที่ได้รับจดหมาย
เมื่อเธอก้าวเข้าโรงเรียน รปภ.หลี่ก็รีบวิ่งออกมาจากจุดประจำการพร้อมกับโบกมือให้เธอทันที
“ยัยหนู! จดหมายของเธอมาแล้วนะ!”
จดหมายของฉัน!
ช่วงเวลาแห่งความสุขจู่โจมเข้าสู่ร่างของเธอทันที มันเป็นช่วงเวลาที่โจวเค่อซินมีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมา เธอรอจดหมายฉบับนี้มานานยิ่งนัก!
โจวเค่อซินรีบวิ่งไปยังป้อมยามทันที เธอรีบจนลืมแม้กระทั่งหยิบร่มขึ้นมากันฝน เธอไม่สนใจว่าเม็ดฝนจะตกลงใส่ร่างเธอเพียงใด ทั้งเสื้อผ้าและหน้าผมต่างเปียกชื้นเล็กน้อย ปกติแล้วเธอจะเดินอย่างระมัดระวังในช่วงหน้าฝนเพื่อไม่ให้ตนเองเผลอไปเหยียบแอ่งน้ำขังจนกระเด็นใส่ตัวเอง แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รองเท้าของเธอเปียกเมื่อรีบวิ่งไปยังป้อมยามหน้าโรงเรียน
“รีบส่งมาให้หนูเร็ว!!!”
เธอวิ่งพลางตะโกนบอกรปภ.หลี่
“เอ้า! นี่ผ้าเช็ดหน้าของอั๊วเองเพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อเดือนก่อน ยังไม่เคยได้ใช้เลยนะ เช็ดตัวลื้อให้แห้ง เดี๋ยวจดหมายเปียกน้ำแล้วเนื้อหาจะเลือนจนอ่านไม่ออก”
รปภ.หลี่หัวเราะและยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้โจวเค่อซิน
เมื่อได้ยินว่าจดหมายอาจเปียกน้ำได้ โจวเค่อซินจึงชะงักไปครู่หนึ่ง เธอระงับความอยากรู้ของตัวเองเอาไว้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดตัวให้แห้ง เธอเน้นที่มือเป็นพิเศษเพื่อให้มันแห้งโดยเร็วที่สุด
“ที่นี่มีน้ำร้อน..ดื่มสักหน่อยมั้ย?เดี๋ยวเป็นหวัดขึ้นมาจะยุ่งนะ”
“ขอบคุณค่ะ!แต่หนูยังไม่อยากดื่ม เดี๋ยวหนูขึ้นไปห้องเรียก่อนนะค่ะ”
โจวเค่อซินคว้าจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะและเก็บไว้ในกระเป๋านักเรียนของเธอโดยเหน็บมันไว้ระหว่างหนังสือเรียนที่อยู่ในกระเป๋า เธอกางร่มออกและรีบเดินไปยังห้องเรียนของตนทันที
รปภ.หลี่ส่ายหน้าเล็กน้อย มันเป็นเพียงจดหมายเท่านั้นแต่เธอก็ถามหามันทุกวัน จนในที่สุดวันนี้เธอก็ได้รับจดหมาย ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้นี่นา?เพราะถึงอย่างไรจดหมายก็ไม่ได้บินหนีไปไหนเสียหน่อย
โจวเค่อซินวิ่งกลับไปที่ห้องเรียนและรีบเปิดประตูห้องเข้าไปทันที ไม่ใครอยู่ในห้องเลยสักคน เธอจึงรีบปิดประตูและวิ่งไปนั่งที่โต๊ะเรียนของเธอทันที
โจวเค่อซินยังไม่หยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่านแต่ดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมืออีกครั้ง หลังจากมั่นใจว่ามือแห้งดีแล้วเธอจึงหยิบจดหมายออกจากกระเป๋า
บนหน้าซองจดหมายเขียนด้วยลายมืออันคุ้นเคย ชื่อที่ระบุเอาไว้คือ‘คนหล่ออันดับ2ของโลก’!
โจวเค่อซินอมยิ้มเมื่อเห็นชื่อนั้น เธอแกะซองจดหมายอย่างระมัดระวังและหยิบตัวจดหมายออกมา มันเป็นจดหมายเพียง 1 แผ่นแต่เขียนไว้ทั้ง 2 หน้า เธอคลี่จดหมายออกและเริ่มอ่านเนื้อหาทันที
[ผมกลับมาจากมหาวิทยาลัยฮ่องกงแล้วนะ..คุณสามารถติดต่อมาตามที่อยู่นี้ได้เลยหากคุณต้องการ.. การได้กลับมาในสถานที่อันคุ้นเคยทำให้ฉันรู้สึกดีมากเลย……..]
หลังจากอ่านจดหมายที่มีความยาว 2 หน้ากระดาษจบลงแต่โจเค่อซินกลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ เธอต้องการมากกว่านี้ เธอหยิบซองขึ้นมาดูอีกครั้งแต่ข้างในก็ยังว่างเปล่าเช่นเดิม
เธออ่านจดหมายซ้ำอีก 2 รอบก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาเขียนจดหมายตอบกลับ
<สวัสดีคนหล่ออันดับ 2 ของโลก ตอนนี้คุณกลายเป็นคนหล่ออันดับ 1 หรือยังนะ? ครั้งสุดท้ายที่คุณเขียนจดหมายมา คุณบอกว่าฮ่องกงเป็นเมืองที่คึกคักใช่หรือเปล่า? แล้วคุณรู้สึกผิดหวังหรือเปล่าที่ต้องกลับมาที่ปักกิ่ง? แล้วถ้าคุณเรียนขบแล้วคุณจะไปหางานทำที่ฮ่องกงหรือเปล่า?>
<สำหรับการสอบครั้งล่าสุด ฉันได้ที่ 2 ด้วยล่ะ? คะแนนของคนที่ได้ที่ 1 กับของฉันห่างกันแค่คะแนนเดียวเอง ทั้งๆที่ฉันควรจะทำได้แต่ก็ดันเลือกกาข้อผิดไปแลยแพ้ไปอย่างน่าเสียดาย เฮ้อ!!>
<คุณคิดว่าฉันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่งได้หรือเปล่า? โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ก็ไม่ใช่โรงเรียนที่ดีหรือมีชื่อเสียงอะไรนัก! แต่ฉันได้ยินมาว่าหากสมัครเข้าคณะที่ไม่เป็นที่นิยมนักโอกาสที่ฉันจะสอบติดก็จะเพิ่มสูงขึ้น ฉันควรลองทำแบบนั้นดีหรือเปล่านะ?>
โจวเค่อซินใช้เวลาเขียนจดหมายอยู่ครู่ใหญ่ เมื่อเขียนเสร็จก็อ่านทวนถึง 2 รอบเพื่อตรวจสอบตัวสะกดและการเว้นวรรค เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำข้อสอบไม่มีผิด เธอยกกระดาษขึ้นมาเป่าเบาๆเพื่อให้หมึกแห้งก่อนจะเริ่มพับกระดาษจดหมายอย่างประณีต
โจวเค่อซินไม่เหมือนเฝิงหยู่เพราะเฝิงหยู่จะพับกระดาษจดหมายเพียง 2 ทบและยัดมันลงซอง ในขณะที่โจวเค่อซินใช้เทคนิคการพับตามที่เคยเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ เธอพับกระดาษจดหมายเป็นรูปเด็กผู้ชาย แม้ว่าเธอจะไม่ได้พับเก่งมากนักแต่ก็ยังรู้สึกว่าจดหมายดูดีขึ้นเป็นกอง
เธอสอดกระดาษจดหมายลงในซองที่เตรียมไว้นานมาแล้ว ทั้งชื่อ ที่อยู่และแสตมป์ได้ติดไว้บนหน้าซองเป็นที่เรียบร้อย เธอใช้กาวปิดผนึกซองและตรวจสอบจนแน่ใจว่ามันปิดสนิทดีจากนั้นก็สอดมันไว้ในหนังสือและเก็บไว้กระเป๋านักเรียน
“หนูกลับก่อนนะค่ะ!”
“วันนี้กลับเร็วเหรอเนี่ย? กลับบ้านไปก็อย่าลืมจิบน้ำอุ่นด้วยล่ะ!จะได้ป้องกันหวัดได้ นอกไปจากการเรียนแล้วสุขภาพก็สำคัญเหมือนกันนะ”
รปภ.หลี่โบกมือลาให้โจวเค่อซิน ทำไมวันนี้ถึงกลับเร็วล่ะ? ปกติเธอจะอยู่โรงเรียนเกือบ 2 ชั่วโมงไม่ใช่หรือแต่วันนี้ไม่ถึงชั่วโมงก็ลับล่ะ?
หากรปภ.หลี่รู้ว่าโจวเค่อซินไม่ได้อ่านหนังสือแต่ใช้เวลาทั้งหมดในการอ่านและเขียนจดหมาย เขาคงพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะ
ฝนกำลังจะลงเม็ดอีกครั้งและโจวเค่อซินไม่ต้องการส่งจดหมายในตู้ไปรษณีย์ที่เปียกชื้นนั่น เธอจึงเดินทางไปส่งจดหมายถึงที่ทำการไปรษณีย์ด้วยตัวเอง
เมื่อกลับออกมาโจวเค่อซินก็นึกสงสัยว่า ‘คนหล่ออันดับ 2 ของโลก’ จะตอบสนองอย่างไรเมื่อเขาได้รับจดหมายของเธอแล้ว