บทที่ 440 ตอนใหม่ (2)
“เขาบอกว่าออร์เดนโผล่มาที่จุดนี้ ลูกสาวของเขาเสียชีวิตลงดังนั้น…แรงจูงใจของเขาก็ชัดเจน”
“…เขาเข้าร่วม ออร์เดน เพื่อฟื้นคืนชีพคนตายให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง? ช่างโง่เหลือเกิน” ชินจงฮัคแสดงความคิดเห็นอย่างเย็นชา
ผมไม่เห็นด้วยกับเขา
“ยังไงก็ตาม…” ผมส่งกระเป๋าซึ่งเต็มไปด้วยอาหารให้พวกเขา
“อยู่ที่นี่จนกว่าพวกเราจะรู้แน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้น การออกไปข้างนอกอาจเป็นอันตรายได้”
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผู้ต้องสงสัยคือใครผมสามารถขอให้ [หนังสือแห่งความจริง] ยืนยันได้ [คนทรยศคือใคร] มันเป็นคำถามที่กว้างเกินไปที่จนรอยสักแค่ 5 สายไม่พอแต่ถ้าแค่ถามว่าปาร์คฮันโฮเข้าร่วมกับ
ออร์เดนหรือไม่นั้นง่ายมาก
ไอลีน บ่นอย่างไม่มีความสุข “มันไม่ใช่ว่าพวกเรามีทางเลือก ที่แห่งนี้ไม่มีทางออก “
“ไม่เป็นไร. ฉันจะทำให้บาเรียนี้อ่อนลงเอง”
ทีมลอบสังหารแรกถูกกำหนดให้ล้มเหลว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการค้นหาว่าใครเป็นคนทรยศ
“อ่อนลง? ได้ยังไง?”
“ฉันจะบอกพวกเธอเกี่ยวกับเรื่องนั้นในภายหลัง สำหรับตอนนี้พวกเราต้องหา คุณ อียองฮา และ คุณ ซอยองจี ก่อน”
และแล้ว
ตู้มมมมมมมมม
พลังเวทย์มนตร์ดังจากระยะไกล พวกเราลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในอากาศที่ว่างเปล่าพลังเวทมนต์ก็รวมตัวกันและก่อตัวเป็นรูปวงรี
ในไม่ช้าก็มีคนคนหนึ่งเดินออกมา
ไม่ใช่แค่คนๆหนึ่งแค่เป็น 1 คน แบกอีก 2 คน บุคคลนั้นคือ จินซาฮยอค และคน 2 คนที่อยู่ในมือเธอคือ ซอยองจี และ อียองฮา
“…!”
ดวงตาของพวกเราเบิกกว้าง จินซาฮยอค ยิ้มเยาะขณะที่เธอจับ
อียองฮาและซอยองจี
“โย่”.
“….”
“กะ- แกนังบัา! ปล่อยพวกเขาซะ!”
“เธอคือใคร!? เปิดเผยตัวตนของเธอออกมา!”
ผมยังคงนิ่งเงียบ แต่ ไอลีน และ จินเซยอน ตอบโต้อย่างรุนแรง
ดูเหมือนว่าพวกเธอพร้อมที่จะจัดการ จินซาฮยอค ได้ทุกเวลา
“ฉันจะฆ่าพวกเขาถ้าพวกเธอเข้ามาใกล้ โดยเฉพาะเธอ ยัยสาวแคระ ฉันจะฆ่าพวกเขาทันทีที่เธออ้าปาก”
แต่จินซาฮยอค หยุดพวกเธอด้วยประโยคเดียว เธอสร้างดาบขึ้นด้วยพลังเวทมนต์ของเธอแล้วชี้ไปที่ อียองฮา และ ซอยองจี
“แก……….นังสารเลว…เรียกใครว่า………คนแคระ…”
“ฉันไม่มีธุระกับคนโง่เขลา ว่าไง คิมฮาจิน”
จินซาฮยอค เรียกผมขึ้นมาผมจ้องมองเธออย่างเงียบๆ ผมใช้พลังเวทย์ของรอยสักในการจ้องมองของดวงตาพันไมล์
“อะ.” จินซาฮยอค สั่นไหว ในขณะเดียวกันเหงื่อเย็นๆก็ไหลลงบน
หน้าผากของเธอ ผมรู้สึกถึงการบาดเจ็บภายในตัวเธอ ถ้าผมทำต่อไปอีกสักพักเธอก็อาจจะเป็นลมไปเอง
“ อ๊ะ…!”
เธอเหมือนจะเติบโตขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ตัวงั้นเหรอ? จินซาฮยอค ปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอออกมาและเอาชนะสายตาของผม
“แกไอ้สวะ ถ้าแกไม่อยากให้ 2 คนนี้ตายให้หยุดจ้องมองแบบนั่นซะ-!”
นั่นคือสิ่งที่ จินซาฮยอค พูด แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่จะฆ่าตัวประกัน ชัยชนะที่ขี้ขลาดนั้นขัดกับหลักการของเธอ
ผมยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “เธอจับตัวประกันอยู่งั้นเหรอ? เธอนี้มันดื้นจริงๆ ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดี ไม่งั้นฉันคิดว่าฉันน่าจะฆ่าเธอไปแล้ว “
ทันใดนั้นเส้นเลือดก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของจินซาฮยอค เธอโกรธอย่างแท้จริง เธอจ้องมองมาที่ผมที่เย้ยหยันหลักการของเธอ
แน่นอนความเป็นปรปักษ์ของเธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อทำให้ผมกลัว
“หุบปากแล้วมาที่นี่ก่อน ก่อนที่ฉันจะฆ่าพวกเขา”
“ทำไมเธอฆ่าฉันไม่ได้งั้นเหรอ”
“…หุบปากก่อนที่ฉันจะฉีกปากของแกออกมา”
“เอาล่ะฉันจะไปก็แล้วกัน”
ผมเดินไปหาเธออย่างผ่อนคลายทุกครั้งที่เตรียมพร้อมที่จะเปิดใช้งานทักษะพิเศษของผมได้ทุกเมื่อ 1 ก้าว 2 ก้าว 3 ก้าว…เหลืออีกเพียงแค่
3 ก้าวระหว่างผมกับจินซาฮยอคเธอก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอ ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นระเบิด
“อะไรน่ะ…!”
ผมเปิดใช้งาน [โชคชะตา] ทันทีอย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอหยิบออกมาไม่ใช่ลูกระเบิด แต่เป็นแสงสีน้ำเงินที่เปล่งประกาย ดวงตาของผมซึ่งตอนนี้มีคุณสมบัติแล็ปท็อปแสดงให้ผมเห็นรายละเอียดของไอเท็ม
===
[พื้นทวีป]
– คุณสามารถใช้ชิ้นส่วนของนี้เพื่อกลับสู่แผ่นดินที่บันทึกเอาไว้ อคทรีน่า ในช่วงเวลาของปี 555.
===
“อ๊ะ รอเดี๋ยวก่อน-”
ผมพยายามหยุดเธอ แต่มันก็สายเกินไป จินซาฮยอค ผสมผสานพลังเวทมนต์ของเธอเข้ากับคริสตัลสีน้ำเงินและคริสตัลก็ระเบิดออกมา
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม-!
พลังเวทมนต์ควบแน่นภายในคริสตัล กระแสน้ำเชี่ยวกรากทำให้
จินซาฮยอค และ ผมรวมไปถึงคนอื่นๆในพื้นที่ต่างก็สบสน
*************************************************************************
“อา….”
จินซาฮยอค ลืมตา เธอรู้สึกหน้ามืดและค่อนข้างมึนงง เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่คุ้นเคย ดวงจันทร์ 2 ดวงและดวงดาวคล้ายอัญมณีถูกวางไว้อย่างสวยงามบนผืนผ้าใบที่ว่างเปล่า
“พวกเราอยู่ที่ไหน…?”
“ไม่ชัดเจนพอเหรอ?”
เสียงตอบของผม ทำให้เธอตกใจมาก ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างๆ
“ในอดีตที่ถูกบันทึกไว้”
ข้างในความมืดดวงตาที่ค่อนข้างเศร้าของเขาเงยขึ้นมองท้องฟ้า
“พื้นทวีป ปี 555, 8 มีนาคม”
คิมฮาจินหันกลับมามอง ดวงตาของเขาย้อมด้วยพลังเวทมนต์มีประกายราวกับอัญมณี รูปร่างของจินซาฮยอค สะท้อนถึงดวงตาสีฟ้าของเขา
“มันคืออาณาจักรของเธอ”
“… .”
คำพูดของเขาทำให้ความคิดของจินซาฮยอคสับสนวุ่นวาย ทันที เธอมองขึ้นไปบนดวงจันทร์ 2 ดวงและดวงดาวนับไม่ถ้วนพร้อมเสาน้ำแข็งที่แขวนอยู่บนต้นไม้ทุกต้น สถานที่นี้ไม่ต้องสงสัยเลย….
“…อคทรีน่า” จินซาฮยอค บ่นอย่างงุนงง
บ้านที่เธออยากกลับไป ความทรงจำเกี่ยวกับเวลาที่เธอปกครอง
พัลซาร์ ในฐานะราชาปรากฏในความคิดของเธอ
“ถ้าเธอจำได้ก็จงลุกขึ้นมา” คิมฮาจินถอนหายใจและลุกขึ้น เขาดูเหมือนจะคุ้นเคยกับโลกนี้จริงๆ
“…อะไร?”
“ฉันบอกให้ลุกขึ้น”
ดูเหมือนว่าเขาจะมีปลายทางอยู่ในใจและจินซาฮยอค ก็จ้องมองไปที่เขา
“คิมฮาจิน นี่ไม่ใช่เวลาที่นายควรจะเปิดเผยตัวตนที่แม้จริงของนาย-“
“หุบปากแล้วตามฉันมา”
“…อะไรนะ?”
“เออน่า ตามมา”
คิมฮาจินเกาคอของเขา แม้ว่าเขาจะใกล้กับคริสตัลที่ระเบิดในมือของจินซาฮยอค แต่เขาก็สามารถตื่นขึ้นมาได้ก่อนหน้านี้ด้วย ลูกแก้วพื้นฟูที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา จินซาฮยอค ไม่รู้ว่าคิมฮาจินตื่นขึ้นมาถึง 3 ชั่วโมงแล้ว
“…พวกเราต้องเคลียร์ภารกิจ”
“อะ-นายกำลังพูดถึงอะไร?”
“สิ่งที่เธอทำลายคือคริสตัลหออคอย ก่อนที่พวกเราจะเคลียร์ภารกิจ
เราไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้”
คิมฮาจินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยท่าทางเคร่งเคลียด มันดูซับซ้อน
===
[พบเจอปัญหา]
– อคทรีน่า โลกของจินซาฮยอค และบ้านของ คิมซูโฮ ยังไม่เพียงพอ
[การเปลี่ยนแปลง]
– เสริมพลังของชิ้นส่วนของพื้นทวีปให้แข็งแกร่งกว่าเดิม
– เพิ่มตอนใหม่ของ อคทรีน่า แต่งเติมเนื้อเรื่องอย่างเร่งด่วน
– รางวัลเพิ่มตอนใหม่
[รายชื่อรางวัล]
– ไอเท็มที่สามารถพบได้โดยผ่านเรื่องราว
[ความล้มเหลว – การเสียชีวิตของจินซาฮยอค]
===
เสียงของ จินซาฮยอค ทำลายความคิดของ คิมฮาจิน
“นายกำลังพูดถึงอะไร”
“… .”
แต่คิมฮาจินไม่สนใจเธอ เขาเข้าไปในทุ่งนาทางขวาของจินซาฮยอค แววตาของเขาดูว่างเปล่า
“เจ้าบ้านี้….”
คิมฮาจินเดินไปข้างหน้าราวกับว่าเขารู้ว่าเขากำลังจะไปไหน เขาไม่สับสนแม้แต่น้อย เขาเดินไปตามทางเหมือนกำลังเดินเล่นในสวนสาธารณะแถวบ้านของเขา
เมื่อเห็นอย่างนี้จินซาฮยอคก็มั่นใจในความสงสัยของเธอ
โดยไม่ต้องคิดแล้วว่าเขาเป็นใคร คิมฮาจิน ต้องมาจากพัลซาร์ กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาเป็นของเธอเพราะเธอเป็นราชาของพัลซาร์เมื่อเธอคิดถึงสิ่งนี้ใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อ
…อย่างไรก็ตามความคิดของ คิมฮาจิน นั้นแตกต่างกันออกไปเล็กน้อย
[หนังสือแห่งความจริง – แผนที่ทวีป อคทรีน่า]
“อืม.”
เขาสร้างแผนที่โดยใช้หนังสือแห่งความจริง แผนที่นี้น่าเชื่อถือมากกว่าแผนที่ที่ อคทรีน่า มี
“อะแฮ่ม.”
จินซาฮยอค ไล่ตาม คิมฮาจิน ไป
ทั้ง 2 เดินเป็นเวลานานอย่างเงียบๆ จินซาฮยอค กลายเป็นคนขี้น้อยใจ
และรู้สึกเศร้าเมื่อรู้ว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตา
ทั้ง 2 เดินผ่านทุ่งนาอย่างเงียบ ๆ
คิมฮาจินเดินอย่างไม่ลังเลว่าเขาจะไปที่ใดและจินซาฮยอคก็ติดตามเขาด้วยความสับสน
“…อ๊ะ นั้น-! ‘
ไม่ช้าพวกเขาก็พบปราสาท จินซาฮยอค ตะโกนด้วยความประหลาดใจ
“พระราชวัง!”
คิมฮาจินหยุดและจ้องมองที่นั้น ไม่ช้าเขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา
“พระราชวัง ตูดเธอสิ”
“…อะไรน่ะ?”
“นั่นคือปราสาท ชูเบิร์ท พวกเราอยู่ไกลจากพระราชวังมาก”
“… ฮะ?”
จินซาฮยอค ขมวดคิ้วและมองปราสาทอีกครั้ง
จริงๆแล้วมันต่างจากวังในความทรงจำของเธอ มันมีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกันดีๆ
“…อะแฮ่ม.”
จินซาฮยอค ปิดปากและตามหลังคิมฮาจิน ไหล่เล็กๆของเขาดูกว้างใหญ่ขึ้นมาในวันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง
‘เฮ้อออ…’ จินซาฮยอค ถอนหายใจและครุ่นคิด ‘ฉันคิดถูก คิมฮาจิน เป็นพลเมืองของ พัลซาร์ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนใจดีอะไร แต่เขาก็เป็นหนึ่งในคนของฉัน…. ‘
ในขณะนั้นคิมฮาจินก็หันหลังกลับมาและมองหน้าจินซาฮยอค
จินซาฮยอค แข็งตัวอย่างตกใจ
คิมฮาจินพูดออกมา “เร็วๆเข้า อย่ามางี่เง่า หยุดทำตัวน่ารำคาญได้แล้ว ชิ ไร้ประโยชน์จริงๆ”
“เอ่อ…หาาาาาา?”
การบ่นของ คิมฮาจิน ดังขึ้นในหัวใจของ จินซาฮยอค