ตอนที่ 849 ความจริงที่น่ากลัว
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็กลับไปที่เมือง…
ซูฮ่าวรู้เพียงว่าหลังจากหลี่ซินได้รับการฝึกฝนมาระยะหนึ่งเขาก็ถูกพ่อของเขาทิ้งให้ออกมาหาประสบการณ์ เขาไม่รู้ว่าควรทําอะไร หลังจากอ่านนวนิยายเขาจึงสังเกตเห็นว่าตัวเอกมักจะออกเดินทางเพื่อตามล่าหาสมบัติและการล่าสัตว์ประหลาด ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทําให้เขาซื้อเครื่องค้นหาสมบัติและออกเดินทางอย่างตื่นเต้น จนวิ่งมาถึงที่นี่
“รอเดี๋ยว..” ซูฮ่าวรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ด้วยความระมัดระวังเขาจึงถามต่อว่า “เจ้าเริ่มต้นการเดินทางเมื่อไหร่?”
“น่าจะประมาณครึ่งเดือนที่แล้ว” หลี่ซินเกาหัว
ซูฮ่าว “…”
ร้านค้าที่เขาเพิ่งทําลายไปก่อนหน้านี้อยู่ห่างอย่างน้อยพันไมล์! กล่าวอีกนัยหนึ่งหลี่ซินเดินทางกว่าพันไมล์ในเวลาครึ่งเดือน
“เจ้าค้นพบอาร์ติแฟคจํานวนเท่าใด?” ซูฮ่าวถาม
“ไม่มีเลย” หลี่ซินถอนหายใจ “ตัวเอกต้องประสบกับความยากล่าบาก และจะพูดว่า สวรรค์คอยเฝ้ามองทุกๆ คน เพียงแต่เราต้องพยายามอย่างหนักเสียก่อน มันจะทําลายจิตใจและความตั้งใจ กล้ามเนื้อและกระดูกของเราจะอ่อนเพลีย ทําให้เราต้องอดอาหารและเหนื่อยยาก…“
“เจ้ารู้จักค่าพูดสุดคลาสสิคนี้ด้วย?” ดวงตาของซูฮ่าวเปิดกว้าง
“ฉันคิดว่าคําพูดนี้เป็นตัวแทนที่แท้จริงของฉัน ซึ่งเป็นสาเหตุที่ฉันให้ความสําคัญกับมันมาก” หลี่ซินกล่าวอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ควารู้สึก
“ลืมมันซะ” ซูฮ่าวตบไหล่ของเขา “ฉันต้องการค้นหาองค์กรหลู่เยี่ย เป็นเหล่าชายที่สวมชุดสีดำและมีตราใบไม้สีเขียวบนเสื้อ เจ้าต้องการที่จะร่วมด้วยไหม?”
“แน่นอน แน่นอน!” หลี่ซินตอบอย่างตื่นเต้นในที่สุด!
สําหรับเขาแล้วการหาสมบัติเป็นเพียงการฆ่าเวลา ในฐานะผู้ให้ความช่วยเหลือ จะไม่มีการผจญภัยหรืออันตรายได้อย่างไร? แม้ว่าหลี่ซินจะตามหลังเขาอยู่เสมอในแต่ละครั้ง แต่ซูฮ่าวก็ไม่สงสัยเลยในเรื่องเกี่ยวกับของเขา ซูฮ่าวเป็นเพียงผู้ให้คําปรึกษาที่น่าหลี่ซินไปสู่จุดสูงสุดของโลก…
อย่างไรก็ตามซูฮ่าวไม่สนใจ
ชีวิตนี้จะดําเนินไปอย่างไรงั้นเหรอ?
หากมองจากมุมมองอื่นทุกชีวิตที่มีอยู่ทุกคนเป็นตัวเอก!
ประวัติศาสตร์อันมีมาอย่างยาวนานและอนาคตอันไกล หากคุณเปรียบเทียบตัวเองกับเส้นทางในประวัติศาสตร์หรือความกว้างใหญ่ของจักรวาลอันไร้ที่สิ้นสุด คุณจะไม่เป็นอะไรเลย นอกจากเกาลัดทะเล ซึ่งมันไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึง ถ้าเป็นเช่นนั้นทําไมคุณถึงไม่เปรียบตัวเองเป็นตัวเอกในชีวิตอันแสนสั้นนี้ของคุณล่ะ? ความคิดของหลี่ซินนั่นดีมากจริงๆ
“ไปกันเถอะ”
“แต่บอสทําไมเราไม่ซื้อแฝงตัวกันสักหน่อยล่ะ นวนิยายที่ฉันอ่านเวลาตัวเอกจะออกไปข้างนอกมันถือเป็นสิ่งจําเป็นเพราะสะดวกในการลอบสังหารและจุดไฟ ครั้งล่าสุดเหมือนฉันจะเห็นมันกําลังลดราคาครั้งใหญ่ด้วย…”
เมืองหวงเหลียง
ไม่ได้มีเพียงซูฮ่าวและหลี่ซินที่เจอบางอย่าง
ทีมหมวกสีเหลืองเล็กหลังจากสํารวจอย่างละเอียดมาทั้งวันพวกเขาก็ดูเหมือนจะพบ เบาะแสและรวมตัวที่ด้านหน้าคฤหาสน์ทางด้านทิศเหนือของเมือง
“เจ้าแน่ใจหรือว่าอยู่ที่นี่”
“ในคฤหาสน์หลังนี้ จากข้อมูลว่ากันว่าถูกทิ้งไว้ตั้งแต่สมัยโบราณ เมื่อยุคแห่งความสามารถต้นกําเนิดมาถึง โลกได้รับการเปลี่ยนแปลงจากพายุพลังงาน คฤหาสน์นี้กลับส่องสว่างทั่วทั้งเมือง แน่นอนนี่เป็นเพียงเรื่องเล่า”
“ถ้าอย่างนั้นทําไมมันจึงรกร้างอยู่ที่นี่ ?”
คนไม่กี่คนในทีมมองดูประตูที่ปิดสนิท แม้กระทั่งบางคนมองวามันเป็นคฤหาสน์โบราณ มันดูคล้ายกับพระราชวังเก่าๆ ที่ปรากฏบนทีวี ยกเว้นว่ามันดูทรุดโทรมกว่า… บวกพืชพันธุ์สีเขียวชอุ่มที่กาลังเติบโตอยู่รอบๆ และบนกําแพง ใครๆ ก็สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว
“มีคนกล่าวว่ามีมันถูกซื้อหิ้วไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ไม่มีใครดูแลเมื่อเวลาผ่านไปคฤหาสน์นี้ก็กลายเป็นเช่นนี้ แม้กระทั่งมีข่าวลือว่าเจ้าของคฤหาสน์เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่เนื่องจากคฤหาสน์นี้มีราคาแพงอีกทั้งเจ้าของเดิมก็ดูเหมือนจะมียศถาบรรดาศักดิ์จึงไม่มีใครกล้าสนใจที่นี่”
“ไปดูกันเถอะ”
“นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่ความคิดที่ดี”
“หยุดพูดไร้สาระ! นี่เป็นโอกาสที่จะเข้าใกล้มากที่สุดหลังจากที่เราค้นหามาหลายปีแล้ว หากนี่เป็นรากฐานของการเปลี่ยนแปลงของเมือง บางทีเราอาจพบสิ่งที่เราต้องการในที่สุด”
การพูดคุยสิ้นสุดลง
แม้ว่าทุกคนในทีมหมวกเหลืองเล็กจะรู้สึกไม่ดี แต่ผู้สูงอายุกลุ่มนี้ก็ปีนข้ามกําแพงอย่างชํานาญ นี่แสดงให้เห็นว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทําสิ่งนี้
เสียงลงพื้น
พวกเขาเหยียบลงบนพื้นหญ้า
สนามหญ้ารกไปด้วยพืชพันธุ์ต่างๆ นี่แสดงให้เห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่มานานแล้ว
“ระวัง อย่าใช้พลังงานต้นกําเนิดใดๆ ไม่เช่นนั้นอาจถูกตรวจจับได้ง่ายๆ จากความผันผวนของพลังงาน” หลายคนเข้ามาอย่างระมัดระวัง
คฤหาสน์มีขนาดใหญ่ กลุ่มชายชราหมวกสีเหลืองเล็กเดินผ่านลานก่อนที่จะไปถึง จุดศูนย์กลาง พวกเขาไม่สังเกตุเห็นมัน วัชพืชที่พวกเขาเหยียบย่านั้นเติบโตอย่างรวดเร็วและต่อเนื่องปิดเส้นทางของพวกเขาราวกับไม่มีใครเคยมาที่นี่มาก่อน
“คําเตือน…”
“ตรวจพบศัตรู!”
“กําลังสแกน”
สัญญาณถูกส่งอย่างเงียบๆ
เหล่าชายชราในทีมไม่ได้ตระหนักถึงมันและพวกเขาสัมผัสกําแพงด้านในด้วยความคิดถึง “ลวดลายเหล่านี้ ดูคล้ายกับบนกาแพงเมือง… “
“ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ ฯ
“เดี๋ยวก่อน! ข้าดูเหมือนจะนึกถึงบางอย่าง!”
ชายชราคนหนึ่งลูบศีรษะด้วยความเจ็บปวดขณะพูดพึมพํา ลวดลายที่คุ้นเคยนี้ดูเหมือนจะเคยปรากฏมาก่อนในอดีต แต่ทันใดนั้นก็ดูเหมือนข้าจะลืมหลายสิ่ง ข้าคิดว่า… สิ่งประหลาดเหล่านี้…ดูเหมือนว่าข้าเคยเห็นคนที่มีสีผิวแตกต่างมาก่อน… “
“เป็นมนุษย์ต่างดาวงั้นเหรอ!” ชายชราตกตะลึง “เราโดนลบความทรงจําาโดยมนุษย์ต่างดาวหรอ!”
“ไม่ไม่ใช่”
อาการปวดหัวของชายชราคนนั้นดูเหมือนจะดีขึ้น เขาคิดอย่างหนัก “มันเป็นเพื่อนมนุษย์เหมือนอย่างเรา ดูเหมือนว่าจะอยู่ด้วยกัน…เดี๋ยวก่อน! ในที่สุดฉันก็ว่าได้ นั่นคือมนุษย์ที่มีสีผิวอื่น พวกเขามาจากประเทศอื่นๆ ในอดีตเราแบ่งออกเป็นหลายประเทศ หลายสีผิว..”
ในที่สุดเขาก็จำได้!
คนอื่นๆ ตกใจและรีบบอกให้เขาอธิบายรายละเอียด
ชายชราอธิบายชิ้นส่วนของหน่วยความจําที่เขาว่าได้ สําหรับคนอื่นๆ พวกเขาดูเหมือนจะจำความทรงจําบางส่วนที่เกี่ยวข้องได้ หลังจากที่พวกเขารวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน เรื่องราวเกี่ยวกับยุคก่อนที่ความสามารถต้นกําเนิดจะปรากฏ! อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทําให้พวกเขาตกใจคือช่วงเวลาที่ความทรงจําของพวกเขาหายไปไม่ใช่ปี 2030!
ในปี 2030 ความสามารถต้นกําเนิดเกิดขึ้นและโลกก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
พวกเขาคิดมาเสมอว่าความทรงจําของพวกเขาเปลี่ยนไปในขณะนั้น แต่มันไม่…
เมื่อพวกเขามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังพวกเขายิ่งสามารถจ่าสิ่งต่างๆ ได้มากขึ้น เวลาที่พวกเขาเริ่มสูญเสียความทรงจําของพวกเขากลายเป็นในปี 2020! กล่าวอีกนัยหนึ่ง ยุคแห่งวุ่นวายจริงๆ แล้วเริ่มขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน!
“เป็นไปได้อย่างไร”
ทุกคนหวาดกลัว
นี่คือความจริงที่น่ากลัวอย่างหนึ่ง
“มันมีสิ่งที่ผิดพลาดหรือไม่?”
“นั่นต้องใช่แน่ เป็นปี 2020 ได้อย่างไร ยุคแห่งความโกลาหลเริ่มขึ้นในปี 2030 จะต้องมีพลังงานเท่านั้นจึงสามารถมีความสามารถพิเศษเพื่อลบความทรงจําได้ ดังนั้นมันเป็นเพียงเวลานั้น ยุคแห่งความวุ่นวายเริ่มต้นในปี 2030 แล้วทําไมความทรงจําของเราถึงหายไปในปี 2020”
“แม้ว่ามันจะเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่ข้ามั่นใจว่าเป็นปี 2020 ในปีนั้นความทรงจําของเราได้ถูกดัดแปลงโดยใครบางคน”
ทุกคนตกใจมากจนแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
ถ้าเป็นจริง ปี 2020..ใครเป็นคนลบความทรงจําของพวกเขา หนึ่งจําเป็นต้องทราบว่ามันไม่ใช่แค่คนๆ เดียว แต่เป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งเผ่าพันธุ์! หลังการสารวจโลกของสหพันธ์ พวกเขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเมื่อพวกเขาพบว่าความจําของพวกเขาถูกดัดแปลงมีน้อยคนนักที่จะแสร้งทําเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ทุกคนเงยหัวขึ้น
“สํารวจต่อไป ในเมื่อข้าสามารถฟื้นคืนความทรงจําบางอย่างได้ดังนั้นแล้วข้าจึงต้องการสํารวจต่อไป เราจะพบอะไรบางอย่างแน่นอน” ชายชราคนนั้นพูดอย่างตื่นเต้น
ทุกคนระงับความตื่นเต้นและตามไป
ทุกอย่างในอนาคต…
ความลึกลับของความทรงจํา ..
ดูเหมือนจะถูกเปิดเผยในขณะนี้
จากชายฝั่งอันไม่มีที่สิ้นสุด แสงที่กระพริบเปล่งประกายรอบๆ ร่างอันงดงามในขณะที่เดินทาง ความเร็วของเธอนั้นน่าตกใจมาก จนไม่สามารถตรวจจับได้ว่าเป็นบุคคลหรือวัตถุ
เมืองหวงเหลียง
คฤหาสน์เก่าแก่แห่งนี้ต้อนรับแขกกลุ่มที่สอง
มีชายร่างบางที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าลาลองในลักษณะสบายๆ พร้อมด้วยท่าทางที่ดูถากถาง และใจร้อน ถ้าซูฮ่าวอยู่ที่นี่เขาจะจ่าชายคนนี้ได้อย่างแน่นอน ในช่วงเวลาที่พวกเขาช่วยชีวิตหลี่เตียนเตียนจากการแต่งงาน พวกเขาได้พบกับเอสเปอร์โดเมนเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม
ชายคนที่หายตัวไปอย่างเงียบๆ! แม้กระทั่งพวกเขาก็มาตระหนักในภายหลัง
ในเวลานี้
ชายร่างผอมแห้งที่ไม่ควรปรากฏตัวอยู่ที่นี่ยืน กลับยืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์และมองดูคฤหาสน์ที่ทรุดโทรมด้วยอารมณ์ความรู้สึกบางอย่าง “เจ้าแก่พวกนั้น ทําไมไม่รู้จักใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบ? ทําไมพวกเจ้าถึงต้องการค้นหาความทรงจําที่หายนั่นกัน เป็นเพียงพวกไร้ค่าแท้ๆ”
ชายร่างผอมคนนั้นบ่น
“อย่างไรก็ตาม ชายชราเหล่านั้นกลับตระหนักช่วงในไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผนึกในอดีต มันเริ่มคลายตัวได้อย่างไร…”
“มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นงั้นเหรอ”
“ช่างมันเถอะ สิ่งเหล่านั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรา”
แป๊ะ
เขาสวมถุงมือหนังรัดแน่นสีดํา ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของชายร่างผอมนั้นเชยชาอยู่เสมอ “เจ้าเด็กเหลือขอนั่นควรมาถึงที่นี่ในเร็วๆ นี้ ฉันต้องรีบจัดการกับเรื่องนี้ก่อนที่เด็กเหลือขอนั่นจะมาถึง…”
วูป
ชายร่างบางคนนั้นหายตัวไปและเข้าไปในส่วนลึกของลาน
เขาข้ามมาอย่างเงียบๆ
ชายร่างบางคนนั้นเหยียบลงบนพื้นหญ้าเบาๆ โดยไม่ใช้พลังงานต้นกําเนิดใดๆ โดยไม่ก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวใดๆ เทคนิคนี้มีชื่อทางการว่าบินอยู่บนพื้นหญ้ารูป!
ชายร่างบางคนนั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ในคฤหาสน์โบราณมีแขกสองกลุ่มอยู่บนพื้นดิน แต่ไม่มีใครรู้ว่าข้างใต้คฤหาสน์นี้มีบางคนจ้องมองอย่างเย็นชาในสิ่งที่เกิดขึ้นภายในคฤหาสน์ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาสวมเสื้อผ้าสีดํา และบนเสื้อมีตราใบไม้สีเขียวสด
องค์การหลู่เยี่ย!
พวกเขาแฝงตัวอยู่ที่นี่!
“มีคนกําลังมา!” เจ้าหน้าที่เตือน
“เกิดอะไรขึ้น?”
“อะไร? พวกเราถูกค้นพบงั้นเหรอ?”
“เรื่องในเมืองเกาหยวนผ่านไปนานมากแล้ว แล้วตอนนี้สถานที่แห่งนี้จะถูกค้นพบงั้นหรอ?”
ทุกคนตกตะลึง
“ไม่ ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น
พนักงานคนหนึ่งชี้ไปที่ผู้ที่สวมหมวกสีเหลืองเล็ก “นั่นดูเหมือนจะเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มาด้วยตัวเอง พวกเขาชเวมภาแพงเข้ามา พวกเขาดูเหมือนจะสังเกตเห็นความรู้สึกที่คุ้นเคยหรืออะไรทํานองนั้น
ทุกคนดูมองภาพที่บันทึกอย่างสงสัย
มันเหมือนกับสิ่งที่พนักงานอธิบาย
“เป็นเจ้าของเดิมของคฤหาสน์นี้งั้นเหรอ”
“ไม่สําคัญว่าจะเป็นใคร” หัวหน้าชายในชุดดํากล่าวอย่างไม่แยแสว่า “ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของเดิม หรือกลุ่มนักท่องเที่ยว ตราบใดที่พวกเขาเข้าใกล้พวกเขาจะต้องถูกฆ่า เมื่อพวกเขาเข้ามาที่นี่ก็ให้ฆ่าพวกเขาและอย่าทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้”
“ครับ!”