ตอนที่ 532 หวังว่าคุณจะไม่มาเสียใจในภายหลัง
“หยุดพูดได้แล้ว!” เฉียวซือมู่พูดตัดเธอขึ้นมาทันที แต่ทว่าสีหน้าของเธอในตอนนี้มันสงบลงไม่น้อยแล้ว เธอมองเธอนิ่งๆ แววตาที่มองมาทำเอาฉันเพ่ยหรงต้องหันหน้าหนี ไม่กล้าที่จะมองตรงๆ
“ยังไงคุณก็เชื่อไปแล้วว่าฉันเป็นทำ ก็ถือเสียว่าฉันเป็นคนทำไปเลยแล้วกัน แต่ว่าแม่ของฉันไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย ดังนั้นขอคุณอย่าไปดึงแม่ฉันมาเกี่ยวอีก คุณอยากให้ฉันไปนักไม่ใช่เหรอ? อย่างนั้นฉันไปก็ได้ค่ะ แค่หวังว่าคุณคงไม่มาเสียใจในภายหลังก็แล้วกัน”
เมื่อมองดูหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้านี้แล้ว ในที่สุดเธอก็รู้ว่า ตัวเองคงไม่สามารถที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเธอได้อีกต่อไป เธอจะด่าเธอเท่าไหร่ก็ได้ แต่ยังลากแม่ของเธอเข้ามาแบบนี้ จะให้เธอทนต่อไปได้ยังไง?
เธอแบกรับความทุกข์มามากพอแล้ว เฉียวซือมู่ไม่ต้องการที่จะให้ต้องเหนื่อยอีก
ยังไงฉินเพ่ยหรงก็ต้องการที่จะให้เธอไป งั้นก็จะไป ยังไงซะดูจากท่าทีเมื่อคืนของจิ้นหยวนแล้ว ถ้าหากว่าเขากลับมาจริงๆ ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่หยุดแม่ตัวเองก็ได้
ในสายตาของพวกเขา เธอมันก็แค่คนนอกคนหนึ่ง
มุมปากของเธอเผยรอยยิ้มเจ็บปวดขึ้นมา จากนั้นก็จ้องมองไปที่ฉินเพ่ยหรงด้วยความเด็ดเดี่ยว และเดินออกไปทีละก้าวๆ
ฉินเพ่ยหรงที่เห็นเธอหันหลังเดินออกไป นาทีนั้นเธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เธอไปแล้วอย่างนั้นหรือ? ทำไมถึงง่ายนักล่ะ ไม่ใช่ว่ายืนกรานที่จะรอลูกชายเธอกลับมางั้นเหรอ?
หรือว่าแค่หลอกให้ตายใจ?
แต่ทว่าเฉียวซือมู่ก็เดินออกไปเงียบๆไม่แม้จะหันกลับมามอง สายตาทอดมองไปยังแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆเลือนหายไปจากประตู จู่ๆความรู้สึกกลัวบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ
หรือเธอกำลังทำเกินไปหรือเปล่านะ?
แต่พอนึกถึงเรื่องที่เจียงจื่อเซี๋ยนบอกแล้ว ใจของเธอมันก็กลับมาแข็งเหมือนเดิม ไม่ว่าเฉียวซือมู่จะทำอะไรผิดเธอก็ยังพอทำใจรับได้ แต่ทว่าเรื่องที่เธอสวมเขาให้ลูกชายเธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด และตระกูลจิ้นอย่างพวกเขาจะไม่มีทางรับเลี้ยงเด็กไม่มีพ่อ!
และหวังว่าลูกชายของเธอจะเข้าใจ
ใช่ไหม?
เธอได้แต่คิดถึงเหตุผลต่างๆอยู่เงียบๆในใจ แต่กลับไม่รู้เลยว่าทำไมในใจลึกๆมันถึงได้หวาดกลัว…
ผู้ดูแลบ้านที่เห็นทุกอย่างก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ทำไมนายท่านถึงยังไม่กลับมากันนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนหน้านี้เลขาคนนั้นบอกว่าจะรายงานให้แท้ๆ
ไม่ได้แล้ว คงต้องโทรไปอีกรอบ…
ในใจของเฉียวซือมู่มันรู้สึกเจ็บปวดไปหมด ความโกรธมันอัดแน่นอยู่ในอกของเธอ แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เธอค่อยๆก้าวเดินไปด้วยขาอันหนักอึ้ง ไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าตัวเองสวมแค่อยู่บ้านบางๆธรรมดา และสวมแค่รองเท้าสลิปเปอร์เท่านั้น
เพราะอะไรกัน ทำไมพวกเขาถึงต้องทำกับเธอแบบนี้? ทำไมถึงไม่ให้ความไว้ใจแก่เธอเลยสักนิด? ทั้งที่เธอก็อยู่บ้านทุกวันโดยที่ไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมพวกเขาถึงยังบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าด้าน ถึงกระทั่งบอกว่าลูกในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของจิ้นหยวนก็ยังพูดออกมาได้
น้ำตาของเธอไหลรินลงมาถึงอก จากนั้นก็หยดลงพื้น แต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้เธอแค่อยากจะร้องออกมาดังๆ อยากจะด่า ถึงขนาดที่ว่าถ้าหากจิ้นหยวนมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอในตอนนี้ละก็ เธอก็อาจจะฆ่าเขาไปเลยด้วยซ้ำ
แต่ทว่าตอนนี้ข้างๆเธอไม่มีใครเลยสักคน ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรัก และไม่มีแม่ที่คอยใส่ใจเธอมาโดยตลอด…
เธอเดินโซซัดโซเซไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน สมองที่เริ่มเลือนลางของเธอแทบจะไม่รู้สึกเลยว่าลมภูเขาได้พัดผ่านมาแล้ว ร่างกายของเธอมันค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆ ยิ่งหนาวเข้าไปทุกที และเท้าของเธอที่เหยียบลงบนก้อนหินเล็กๆจนมันเริ่มพอง
ตอนที่ 533 เลือดเธอไหล
เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ความคิดเพียงหนึ่งเดียวที่เธอมีในตอนนี้ก็คือ กลับไปอยู่ข้างแม่อย่างปลอดภัย เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแม่และร้องไห้ออกมาดังๆ จากนั้นก็หลับไปสักสามวันสามคืน ไม่ต้องไปคิดเรื่องอะไร ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ให้ดีก็หลับไปโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก เพื่อที่จะได้ไปให้ไกลจากความรู้สึกที่แสนทรมานราวกับจะฉีกร่างเธออกเป็นสองส่วนนี่
เธอค่อยๆ ก้าวเท้าของตัวเองไปเรื่อยๆ และคิดขึ้นมาได้ทั้งๆที่สติเริ่มจะเลือนราง ดูเหมือนว่าขาของเธอมันหนักขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มที่จะก้าวไม่ออก เป็นเพราะอะไรกันนะ?
เธอได้ยินเสียงแหลมสูงดังเข้าหู นั่นมันเสียงอะไรกัน? เธอคุ้นเสียงนี้อยู่บ้าง
เธอจึงช้อนตาขึ้น เส้นทางข้างหน้าที่เริ่มจะเลือนรางปรากฏวัตถุสีดำบางอย่างขึ้นมา และมันก็เคลื่อนตัวมาถึงเธอย่างรวดเร็ว
ที่แท้ก็รถคันหนึ่งนี่เอง ดีจัง…เธอได้รับความช่วยเหลือแล้ว…
ร่างกายของเธอมันเหมือนมีคนมารั้งไว้ไม่ให้เดินต่อ ท้องน้อยก็เริ่มที่จะเย็นจนปวด ร่างของเธอเซไปเพราะเริ่มทนไม่ไหว และล้มลงไปกองกับพื้นทั้งอย่างนั้น
ไม่ได้ ลูกของเธอ ลูกของเธอจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด…
ก่อนที่จะสลบไป เธอพยายามยื่นมือออกไปจับอะไรสักอย่างเอาไว้ แต่กลับคว้าได้เพียงแค่อากาศ
เหนื่อยจัง…
นี่คือความคิดสุดท้ายก่อนที่เธอจะสลบไป
ใครบางคนเดินลงมาจากรถ เสื้อกันลมตัวยาวสีดำ ใบหน้าที่สง่างาม เส้นโครงหน้าที่ชัดเจน ดวงตาคมจมูกโด่งเป็นสัน เป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์
เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเฉียวซือมู่ มองดูเธอที่ถึงจะสลบไปแล้วแต่คิ้วบนใบหน้าก็ยังขมวดอยู่ เป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นมา
คนขับรถของเขาเป็นพนักงานคนใหม่ที่เข้ามาทำงานได้ไม่นาน พอเห็นว่าเขาอุ้มผู้หญิงที่ไม่รู้จักขึ้นมา ก็ตกใจจนเสียงหลง “เจ้านาย…”
เขากวาดตามองเล็กน้อย คนขับรถก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
“ออกรถ”
“ครับ!”
เขาค่อยๆ เกลี่ยปอยผมที่ปรกอยู่บนหน้าของเธอออก จากนั้นก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “ในที่สุดคุณก็มาอยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว”
คนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งไปเล็กน้อย แต่ในใจกำลังรู้สึกร้อนรนสุดๆ
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
มันน่าแปลกใจตั้งแต่เจ้านายของตนบอกให้ขับรถมาที่นี่แล้ว ตอนนั้นเขายังพูดอยู่เลยว่าแถวนี้เป็นถิ่นของพวกศัตรู มาที่นี่ก็ไม่ใช่ว่ามาทะเลาะกันเหรอ? แต่ใครจะไปคิดว่าเขาอุ้มหญิงสาวขึ้นมาจากข้างทางแบบนี้? แต่สิ่งที่ได้ยินจากปากของเจ้านายนั่นหรือว่าจะมีจุดประสงค์อื่นกันนะ?
ตนรู้สึกว่าสมองของตัวเองเริ่มที่จะใช้การไม่ได้เสียแล้ว
ชายหนุ่มพูดจบประโยคนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
รถได้เดินทางมาถึงยังจุดหมายปลายทางอย่างราบรื่น เขาก้มตัวลงอุ้มเฉียวซือมู่ลงจากรถ พร้อมที่จะพาเธอไปยังห้องที่ได้เตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าตอนที่มือของเขาสัมผัสร่างกายของเธอ กลับพบว่าบนฝ่ามือเหมือนสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่าง
หัวใจของเขาเต้นแรง ลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นมา
เขาเลื่อนมือออกมาดู มือที่เต็มไปด้วยสีแดงสดเด่นชัดอยู่ในตาของเขา
“เรียกหมอมา! เร็ว!”
คฤหาสน์ที่เงียบสงบวุ่นวายขึ้นมาทันที เพียงแค่ไม่กี่วินาทีคนรับใช้และบอดี้การ์ดมากมายก็เรียงแถมวิ่งเข้ามา เขาอุ้มเธอและพุ่งตัวไปที่ห้องโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาวางเธอลงบนเตียง และหมอก็มาถึงพอดี
เขาลุกขึ้นยืน สีหน้าที่ดูตื่นตระหนกในก่อนหน้านี้กลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่ถ้ามองดีๆ แล้วละก็จะรู้ได้ทันทีว่าเขาก็แค่พยายามไม่เผยความตกใจออกมาให้เห็น
“เธอเลือดออก” ต่อหน้าสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของหมอ เขาพูดออกไปสามคำ
หมอพยักหน้า และหยิบเครื่องมืออุปกรณ์ขึ้นมา และเริ่มทำการตรวจร่างกายของเฉียวซือมู่
ใจที่กำลังตื่นตระหนกยังคงสั่นไม่หาย ยิ่งได้เห็นอุปกรณ์ต่างๆ จที่มันและเริ่มทำการตรวจร่างการที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่างของเธอ ความกระวนกระวายใจก็ยิ่งผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่