ตอนที่ 443

The Novel’s Extra

บทที่ 443 ตอนใหม่ (5)

 

กระสุนปืนพุ่งออกมา หอกและดาบที่สร้างจากพลังเวทมนต์หล่นลงมาจากท้องฟ้าและลูกศรเวทมนตร์ก็ตกลงมา สายฟ้าที่เกิดจากคำพูดฟาดลงมาและดาบเวทมนต์ของอัศวินก็ยิงออกมา

 

…นั่นคือคำอธิบายของการต่อสู้ทั้งหมด

 

มีมอนสเตอร์อย่างน้อย 1 หมื่นตัวที่เป็นฝั่งตรงข้าม แต่พวกเราทุกคนต่างก็มั่นใจในการต่อสู้ พวกเรา 4 คนพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากอัศวินทั้ง 300 หรือมากกว่านั้นได้ทำลายล้างกองทัพทั้งหมดของ

มอนสเตอร์อย่างง่ายดาย อัศวินที่ยังมีชีวิตอยู่ ณ จุดนี้เป็นทหารผ่านศึกทุกคน

 

“…เฮ้อออออออ.”

 

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงผมก็ถอนหายใจและเก็บปืนลง วันนี้ผมใช้กระสุนถึง 3,000 นัดแม้กระทั่งไอลีนและจินซาฮยอคผู้ซึ่งเป็นเหมือนมอนสเตอร์ด้านพลังเวทมนต์ก็ยังมีอาการอ่อนแรงไม่น้อย

 

ลมหายใอันรุนแรงของอัศวินดังออกมา เมื่อผมหันหลังกลับไปดวงตาคู่หนึ่งก็กำลังจ้องมองพวกเรา ดวงตาของเด็กน้อยจินซาฮยอคเต็มไปด้วยความชื่นชมผมสงสัยว่าเด็กน่ารักคนนี้สามารถเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงมันไม่สมเหตุสมผล

 

“เฮ้เฮ้เฮ้เฮ้” ในทันใดนั้นไอลีนก็เรียกผม “ฉันต่อสู้เพราะไม่มีทางเลือกมากนัก แต่ตอนนี้มันจบลงแล้วนายรู้ไหมว่าพวกเราอยู่ที่ไหน?”

 

“ใช่แล้วที่นี่ไม่เหมือนโลก…นี่ก็เป็นกับดักของ ออร์เดน อีกงั้นเหรอ”

จินเซยอน เพิ่ม

 

ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นผมเองก็ว่าพวกเธอไม่ได้เพราะมันยากที่ใครจะเชื่อว่าพวกเขาถูกส่งไปยังอีกโลกหนึ่ง

 

“ไม่มันไม่ใช่กับดัก มันซับซ้อนนิดหน่อย แต่…คือพวกเราอยู่ในอีกโลกหนึ่ง เธอก็รู้จักสินะนิยายต่างโลก”

 

“ต่างโลก? หาอะไรละนั้น”

 

“ฉันจะบอกรายละเอียดในภายหลัง ยังไงก็ตามพวกเธอ 2 คนถูกจับได้ยังไง”

 

เมื่อได้ยินแบบนี้ไอลีนก็พูดออกมา “ฉันไม่รู้ ฉันเป็นลมและถูกใส่กุญแจมือตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา”

 

“อ้อแล้วมอนสเตอร์พวกนั้นล่ะ?”

 

“ไม่รู้สิพวกมันไล่ตามพวกเรามาเรื่อยๆ”

 

“ฮะ? ทำไมพวกมัน….”

 

ในขณะนั้นเอวผมก็ค้นพบบางอย่างในเส้นผมของ ไอลีน มันส่องแสง

ดังนั้นมันจึงค่อนข้างเห็นได้ชัดเจนด้วยสายตาของผม

 

“…อาาา!”

 

จากการตรวจสอบผมก็รู้ว่ามันเป็นเพียงส่วนเล็กๆของคริสตัล ผมรีบหยิบมันจากเส้นผมของไอลีน

===

[ชิ้นส่วนแบบคอนติเนนตัล]

– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตเอาไว้

– เพิ่มเติม ส่งกลิ่นที่ดึงดูดมอนสเตอร์

===

 

“ฮะ? นั่นอะไร?”

 

“ดูเหมือนคริสตัลนี้จะเป็นสิ่งที่ดึงดูดมอนสเตอร์มาน่ะ”

 

ผมได้คริสตัลมาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก เนื่องจากหน้าต่างการเปลี่ยนแปลงการตั้งค่าบอกว่ามีคริสตัล 6 ชิ้นผมจึงต้องค้นหาอีกแค่ 5 ชิ้นเท่านั้น

 

“ยังไงก็ตามเฟนรีล คุณช่วยอธิบายเรื่องนี้กับคนที่อยู่ข้างหลังพวกเราได้ไหม?”

 

จินเซยอน ชี้ไปที่คนที่อยู่ข้างหลังผมมีอัศวินและทหารทั้งหมด 600 นายที่จ้องมองพวกเราด้วยความเคารพและชื่นชม

 

“อ้อ…ฮ่าๆ 2 คนนี้เป็นนักบวชของพวกเราเช่นกัน อย่างที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้พวกเรามีพลังอันสูงส่งเป็นพิเศษ”

 

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกับคำอธิบายของผม พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะไม่เชื่อ ผมเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว

 

“พวกเขานำปศุสัตว์มามอบให้กับ พัลซาร์”

 

พวกเขาตอบสนองทันที ปศุสัตว์ = อาหาร ทันใดพวกเขาก็ตื่นตัว

 

“ปศุสัตว์?”

 

“นั่นมัน มันใช่สิ่งที่ฉันคิดจริงๆหรือเปล่า”

 

“จริงหรอ?”

 

ขณะที่ผมกำลังจะตอบพวกเขาก็มีมือเล็กๆยื่นออกมาและคว้าแขนเสื้อ

มันเป็น เด็กน้อย

 

“จริงไหมที่คุณนำปศุสัตว์มา”

 

ดวงตาของเด็กน้อยสั่นคลอนด้วยความคาดหวัง ผมรู้สึกประทับใจเล็กๆที่เห็นเธอดึงแขนเสื้อด้วยความคาดหวัง

 

ผมก้มลงเล็กน้อยและพยักหน้า

 

“ใช่แน่นอน ก่อนอื่นให้พวกเรากลับไปที่วังกันก่อน”

 

*************************************************************************

 

พวกเราไปที่พระราชวัง จากนั้นผมบอกคนอื่นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่พวกเราเจอ

 

“ดังนั้นพวกเราต้องรวบรวมเศษคริสตัลทั้งหมดก่อนพวกเราถึงจะกลับไปได้”

 

“ใช่.”

 

“แล้วพวกเรามาที่นี่เพราะยัยคนงี่เง่านี้เหรอ”

 

ไอลีน ชี้ไปที่ จินซาฮยอค

 

“โง่? เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?

 

จินซาฮยอค ขมวดคิ้วเพราะคำพูดหยาบคายของไอลีน แต่ไอลีนเป็น

คนที่ไม่หวั่นไหวแม้แชจูชึลจะอยู่ต่อหน้าเธอ เธอจ้องมอง จินซาฮยอค อย่างไม่ถอย

 

“ใช่แล้วยัยคนงี่เง่า”

 

“หาาา พูดอีกครั้งเจ้าหนูตัวน้อย-”

 

“หุบปาก.”

 

“… .”

 

ปากของจินซาฮยอค ถูกบังคับให้ปิด เธอไม่สามารถพูดในสิ่งที่เธอต้องการได้ จินซาฮยอค พุ่งตัวไปชี้นิ้วที่ ไอลีน เธอทำท่าทางเกี่ยวกับความสูงของไอลีนว่า ‘ตัวเท่านี้เองเหรอ’

 

“คนโง่ก็คือคนโง่จริงๆ”

 

ไอลีนปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอออกมาอย่างจริงจังแน่นอนว่า

จินซาฮยอค เองก็ไม่ใช่ประเภทที่จะลงไปโดยไม่ต้องต่อสู้ เธอปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอและพยายามที่จะลบล้างข้อจำกัดที่วางอยู่บนร่างของเธอ

 

“เฮ้ออออออออ พอได้แล้ว”

 

แต่ผมหยุดพวกเธอเอาไว้

 

“… .”

 

จินซาฮยอค หยุดและจ้องมาที่ผม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความขุ่นเคือง เธอยากให้ผมทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?

จินซาฮยอค ถอนหายใจด้วยความเย็นชาแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอก

 

“…อ้อ ใช่พวกเราทำอะไรกับปศุสัตว์ ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นนะ” ไอลีนพูด

 

“โอ้ นั่น? ไม่ต้องห่วง ฉันสามารถสร้างมันขึ้นมาได้”

 

“ …สร้างมันขึ้นมางั้นเหรอ?”

 

“ช่ายยยย.”

 

โลกใบนี้เป็นโลกที่เกิดขึ้นจากพลังของ ทาวเวอร์คริสตัล แม้ว่ากฎของมันจะเป็นไปตามโลกแห่งความเป็นจริง แต่ ทาวเวอร์คริสตัล สามารถใช้เป็นพลังอันทรงอำนาจได้และในมือของผมมีชิ้นส่วนของคริสตัลอยู่

 

“นายจะสร้างไก่งั้นเหรอ? นายบ้าไปแล้ว?”

 

“คุณ ไอลีนพูดถูก การสร้างสิ่งมีชีวิตนั้นเป็นไปไม่ได้และมันเป็นเรื่องต้องห้าม”

 

ไอลีน และ จินเซยอน คัดค้านทันทีผมได้แต่ยิ้ม

 

“ฉันบอกพวกเธอแล้วว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมือนโลกแห่งความจริง”

 

ผมใช้พลังเวทย์ของรอยสักในชิ้นส่วนคริสตัล เพราะมันมีขนาดเล็กเกินไปด้วย รอยสักแถวเดียวของผม ผมทำได้แค่ทำไก่ตัวเดียว

 

กระต๊าก, กระต๊าก!

 

“โว้ว!”

 

“ เกิดอะไรขึ้น!”

 

ไก่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ทำให้ไอลีนและจินเซยอนกระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจ

 

“นี่คือพลังของ ทาวเวอร์คริสตัล”

 

“ว้าวมันน่าสนใจ ฉันก็ทำได้งั้นเหรอ?”

 

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นไอลีนเอื้อมมือไปที่ชิ้นส่วนคริสตัล อย่างไรก็ตามผมไม่ให้เธอเด็ดขาด

 

“ไม่”

 

“อย่าตระหนี่ขี้เหนียวไปเลย มันเป็นของฉันแต่แรกนะ”

 

“ไอลีนไม่สามารถทำได้ ฉันเป็นคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำได้”

 

“อะไรนะ? ทำไม?”

 

ไอลีนอาจเปลี่ยนภูมิทัศน์หรือสิ่งของได้อย่างง่ายดาย แต่การสร้างสิ่งมทีชีวิตนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย คริสตัลเป็นแหล่งกำเนิดพลังของโลกนี้และพลังเวทมนต์ของรอยสักสามารถกลายเป็นอะไรก็ได้เป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ ผมสามารถสร้างชีวิตได้โดยการรวม 2 สิ่งนี้เข้าด้วยกัน

 

“…เธอจะไม่เข้าใจแม้ว่าฉันจะอธิบาย เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นอันดับ 1 ของโลกในด้านทฤษฎี เธอต้องคำนวณหลายอย่างในหัวสร้างมันขึ้นมา”

 

ผมสร้างคำแก้ตัวที่น่าเชื่อหรือเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถหักล้างได้

 

“…ว้าว นายน่าทึ่งมาก ~ ไม่สิเท่ไปเลย”

 

“อย่าประชดประชันสิ คุณไอลีน”

 

ความจริงจังอย่างฉับพลันของ จินเซยอน ทำให้ไอลีนขมวดคิ้ว

 

“เธอว่าใคร จะบอกว่าฉันเหน็บแนมหรือไง?”

 

“เขาช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้นะ”

 

“… อืมมม.”

 

ผมใช้ชิ้นส่วนหอคอยเพื่อสร้างหมู ไก่ตัวผู้และไก่ตัวเมีย ผมรู้สึกงุนงงเล็กน้อยหลังจากใช้ รอยสัก ทั้ง 5 เส้น แต่ยาแก้ปวดที่ทรงพลังของ [Medicinal Memory Physique] ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

 

“…เฮ้อออออออออ”

 

ผมถอนหายใจจากความเจ็บปวดเบาๆที่เหลืออยู่และตรวจดูปศุสัตว์

 

===

[หมู]

– หมูอ้วน ดูเหมือนน่าอร่อย

[ไก่ตัวเมีย]

– ไก่ตัวเมียที่วางไข่จำนวนมาก

[ไก่ชาย]

– ไก่ตัวผู้ที่ดี

===

 

โชคดีที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับพวกเขา

 

“ทีนี้มาดู….”

 

ผมหยิบ [ลูกเต๋าแบบบสุ่ม] ออกมา การฟื้นฟู พัลซาร์ เป็นเป้าหมายที่

2 ผมทอยลูกเต๋าขณะที่คิดถึงสิ่งของที่สามารถช่วยสถานการณ์อดอยากอาหารของพวกเขาได้

 

[ข้าวที่เติบโตเร็ว]

[ข้าวสาลีที่เติบโตเร็ว]

[ข้าวโพดแสนโอชะ]

[มันฝรั่งเค็ม]

[ปูนซีเมนต์ประสิทธิภาพสูง]

 

เนื่องจากพวกเราไม่ได้อยู่ใน หอคอยแห่งความปรารถนา ผมเลนไม่ได้รับไอเท็มแฟนตาซีๆ แต่สิ่งที่ผมได้รับนั้นมากเกินพอที่จะช่วยสถานการณ์ปัจจุบันของ พัลซาร์

 

“นายมีทักษะแปลกๆมากมายจริงๆ” เอลีนกล่างชื่นชม

 

“เอาละไปกันเถอะ”

 

ผมมองผ่านประตู หลังจากได้ยินว่าพวกเรากำลังเตรียมที่จะเลี้ยงปศุสัตว์ อัศวินนับไม่ถ้วนก็กำลังรออย่างกระตือรือร้นอยู่นอกห้อง

ผมจับไก่หนึ่งตัวแล้วจินเซยอนกับไอลีนก็จับหมูและไก่ที่เหลืออยู่

 

ทันทีที่พวกเราเปิดประตูอัศวินผู้รออยู่ข้างนอกก็เข้ามาหาพวกเรา เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพวกเราทุกคนต่างก็ประหลาดใจ

 

“พระ-พระเจ้า! ไก่! มีไก่!”

 

“มะ-มีหมูด้วย”

 

“พะ-พวกคุณมีของเหล่านี้ได้ยังไง”

 

ปฏิกิริยาอันน่าหลงใหลของพวกเขาทำให้ไอลีนตกใจ เธอเดินมาหาฉันแล้วกระซิบ“ ทำไมคนพวกนี้ถึงมีความสุขจัง”

 

ผมอธิบายอย่างเงียบ ๆ “เพราะการเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจแหล่งอาหารของโลกส่วนใหญ่กลายเป็นของหายากและสิ่งที่ไม่ได้รับผลกระทบจึงถูกขโมยโดย ชูเบิร์ท”

 

เมื่อปศุสัตว์เหยียบลงบนพื้นดินของปีศาจมันก็เปลี่ยนเป็นอมนุษย์ เช่นเดียวกันสำหรับพืช ต้นข้าวที่ดีเลิศก็กลายมาเป็นมอนสเตอร์ที่มนุษย์ไม่สามารถกินได้

—————-2—————–