ออกมาจากร้านตัดชุด เฉินเยี่ยนพาเฉินหู่และหวางจวนไปสหกรณ์ซื้อขนม ซื้อเนื้อ ซื้อปลา ขอแค่เฉินเยี่ยนถูกใจ เฉินหู่ดีใจ เฉินเยี่ยนซื้อหมด
หวางจวนเห็นแล้วอึ้ง พี่เยี่ยนจื่อนี่อีกหน่อยต้องล้มละลายแน่ กลับไปคุณป้าต้องบ่นยาวอย่างเสียดายไม่เลิก แต่ก็นะ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่เยี่ยนจื่อเป็นแบบนี้ รู้สึกสบายใจมาก
เฉินเยี่ยนก็รู้ว่าซื้อของมากมายขนาดนี้กลับไปหวางนิวต้องบ่ยเธอแน่ ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ ถึงจะผ่านปอีสิบยี่สิบปี ในหมู่บ้านที่เธออยู่ ก็ยังมีคนมากมายที่เสียดายที่จะกิน เสียดายที่จะดื่ม แม้แต่เสียเงินหาหมอยังเสียดายแทบแย่ ถึงจะซื้อของตอบแทนพวกเขา พวกเขาก็ยังว่าว่าซี้ซั้วใช้เงิน พวกเขามีแค่จุดมุ่งหมายเดียว เก็บเงินสร้างบ้าน สู่ขอลูกสะใภ้
หมู่บ้านเกษตรกรในยุคหลังของเฉินเยี่ยน เกือบทุกบ้านจะเป็นตึกสองชั้น แต่ละบ้านสร้างแข่งกัน สร้างให้สวย สร้างให้ดี กลัวว่าตัวเองสร้างไม่ดีแล้วจะโดนหัวเราะเยาะ
อันที่จริงครอบครัวหนึ่งก็มีคนอยู่แค่นั้น ชั้นบนไม่มีใครอยู่เลย ก็ไม่รู้ว่าจะสร้างเอาหน้าไปทำไม?
เงินที่เก็บทั้งชีวิตไม่พอสร้างบ้านจะทำยังไง?
ยืมสิ กู้ยืมเพื่อที่จะเอามาสร้างบ้านดี จากนั้นสู่ขอลูกสะใภ้ สู่ขอลูกสะใภ้ฝ่ายหญิงจะดูบ้านของฝ่ายชาย ถ้าคุณมีบ้านชั้นเดียวหรือเป็นบ้านดิน ฝ่ายหญิงก็จะไม่สนใจ ถึงแม้จะสนใจ ก็จะถามก่อนว่าจะสร้างบ้านไหม ถ้าสร้างก็คุยกันใหม่ แน่นอน ไม่ได้หมายความว่าถ้าไม่มีบ้านก็จะหาภรรยาไม่ได้เลย ยังสู่ขอได้อยู่ ถ้าบ้านสร้างไม่ดี แต่เป็นคนดีมากก็หาภรรยาได้ ไม่อย่างนั้นก็ได้ภรรยาที่ไม่ดีสักด้าน อยากจะได้คนที่ถูกใจยากมาก
นอกจากบ้านแล้วฝ่ายหญิงยังต้องการ ทองสามอย่าง[1]และสินสอด สินสอดบอกมาคำแรกก็หนึ่งแสนแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าทุกบ้านจะควักเงินออกมาได้ และแน่นอน ไม่ใช่ว่าฝ่ายหญิงขอเท่าไรก็ต้องให้เท่านั้น ย่อมมีการตกลงราคากัน สามหมื่น ห้าหมื่น แปดหมื่นส่งไป จากนั้นค่อยคุยเรื่องสู่ขอ
สู่ขอลูกสะใภ้แพงแบบนี้ พอลูกสะใภ้เข้าบ้านมา หนี้ที่ติดค้างคนข้างนอก ก็ต้องรีบใช้คืน ต่อมามีลูกอีก ยังไงก็ต้องเป็นพ่อแม่ ลำบากทั้งชีวิตก็เพื่อลูก ถึงแม้ลูกสะใภ้จะไม่ได้ดั่งใจ จะหย่าได้หรือ? หย่าแล้วจะรับประกันได้ไหมว่าจะหาคนที่ดีกว่าได้? หย่าแล้วยังไม่ต้องพูดเรื่องลูก หย่าแล้วจะหาภรรยาใหม่ยิ่งหาไม่ได้ ดังนั้นอัตราการหย่าของคนในหมู่บ้านไม่สูง นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมลูกสะใภ้นับวันยิ่งไม่เห็นแม่สามีอยู่ในสายตา ไม่ทำอะไรเลย แล้วยังบ่นโน่นบ่นนี่อีก
เฉินเยี่ยนเข้าใจเรื่องพวกนี้ แน่นอน นี่ไม่ได้หมายความว่าเป็นกันทุกที่ ทุกหมู่บ้าน เทียบกับยุคหลังแล้ว สมัยนี้ยังนับว่าดี อย่างน้อยหมู่บ้านนี้ ลูกสะใภ้หลายคนก็ไม่แย่เลย แต่โชคดีได้ลูกสะใภ้อย่างช่างเหลียนหหรือหวางจวนที่มีคุณภาพที่สุด นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ระหว่างทางกลับเฉินหู่มีความสุขมาก เข็นรถโดยไม่บ่นว่าเหนื่อยเลย
หวางจวนและเฉินเยี่ยนก็เข็นรถ
ถนนไม่ดี ทั้งสามคนต้องระวังรถตลอดทาง กลัวว่าไม่ระวังรถจะคว่ำได้
อากาศก็หนาวนิดหน่อย แต่เพราะทั้งสามคนเดินตลอด เลยไม่รู้สึกว่าหนาวเท่าไร โดยเฉพาะหวางจวน ไม่ได้ออกมานาน ถึงแม้อากาศจะเย็น แต่เธอรู้สึกว่าได้ออกมา จิตใจไม่หนักอึ้งขนาดนั้นแล้ว เหมือนก้อนหินหนักที่ทับอยู่ในใจโดนย้ายออกไปแล้ว
ก่อนหน้านี้ที่สหกรณ์มีคนเยอะ คนมากมายเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และไม่มีใครมองเธอด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ไม่มีใครหัวเราะเธอ จริงๆ แล้วเธอสามารถออกมาได้ สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน เธอไม่ต้องเอาแต่หลบซ่อน ความรู้สึกนี้ ดีจริงๆ!
แน่นอนเฉินเยี่ยนก็อารมณ์ดีเหมือนกัน ก็เงินน่ะ หามาก็ต้องเอามาใช้ รสชาติความเป็นเจ้ามือใช้เงิน ช่างสบายใจเหลือเกิน อีกทั้งไม่ต้องอยู่บ้านเห็นใบหน้าเฉินเวย เธออารมณ์ดี
จนพวกเขามาถึงบ้านคิดว่าเฉินเวยต้องกลับบ้านไปแล้ว ไม่มีเธอ ตัวเองค่อยสบายใจขึ้นเยอะ
แต่เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าเธอกลับมาบ้านแล้ว ไม่เพียงแต่เฉินเวยยังไม่แ แต่ยังมีอีกสองคนมาเพิ่มด้วยคือเฉินกุ้ยและช่างเหลียน
พวกแรกยังไม่ไปเลย ยังมีอีกพวกมาอีก
สายตาช่างเหลียนที่มองของบนรถเข็นอย่างแวววาวนั้นหมายความว่ายังไง? หรือเธอคิดว่าของพวกนี้จะเอามาให้เธอ?
เห็นช่างเหลียนจะเอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าในรถเข็น เฉินเยี่ยนส่งสัญญาณให้หวางจวนและเฉินหู่ทั้งสองคนหยิบเอาเสื้อผ้าไป
“เอาไปทำไม? วางลงมาให้ฉัน”
ช่างเหลียนเข้ามาจะตบหัวเฉินหู่ แย่งเสื้อผ้าในมือเฉินหู่
“พี่สะใภ้ เสื้อผ้านี่ไม่มีของพี่ พี่อย่าแย่งไปเลย”
เฉินเยี่ยนดึงมือช่างเหลียนไว้ เมื่อก่อนช่างเหลียนตอบตีเฉินหู่อยู่บ่อยครั้ง แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว โดยเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าเธอ ช่างเหลียนถือดีอะไร เธอมีสิทธิ์อะไรมาตีเฉินหู่!
เฉินหู่เหลือบมองช่างเหลียน อุ้มเสื้อผ้าวิ่งเข้าไปในบ้าน เขาไม่ยอมให้ช่างเหลียนแย่งเสื้อผ้าไป นี่พี่ใหญ่ให้เขา
“พ่อ แม่ นี่ไม่ได้ว่านะ จะเข้าข้างก็ไม่ควรเข้าข้างขนาดนี้หรือเปล่า? ทำไมไม่มีเสื้อผ้าชุดใหม่ของฉันกับเฉินกุ้ย? เมื่อกี้แม่ให้ผักพวกเรามา พวกเรารู้สึกซาบซึ้งาก คิดว่าในใจพ่อแม่ยังมีพวกเราอยู่ ไม่อย่างนั้นปีใหม่พวกเราคงไม่มีข้าวกิน หิวตาย แต่ดูของที่เยี่ยนจื่อเข็นกลับมานี่สิ ปลาตัวใหญ่ เนื้อ เค้กไข่ไก้ อาหารกระป๋องนี่ พวกพ่อแม่ได้กินดีอย่างนี้ทุกวัน มีชีวิตที่ดี แล้วใช้ รากบัว สาหร่าย วุ้นเส้นมาฟาดหัวพวกเรา มีแบบนี้ด้วยเหรอ? แม่คิดว่าพวกเรามาขอข้าวกินหรือ? ฉันไม่สน เอาของพวกนี้มา แลวเอาเงินกับตั๋วมาด้วย พวกเราไม่ต้องการมาก ขอแค่ครึ่งหนึ่ง พวกเราก็จะไม่พูดอะไรแล้ว ไม่อย่างนั้นปีใหม่นี้ทุกคนก็อย่าได้คิดฉลองกันเลย”
ช่างเหลียนโวยวายเสียงดัง ถ้าเธอรู้ว่าบ้านเฉินมีของพวกนี้เธอจะมาตั้งนานแล้ว เฉินกุ้ยนี่ไม่ได้เรื่อง ปกติเธอให้เฉินกุ้ยมา เฉินกุ้ยบอกว่าไม่มีอะไรเลย แล้วเธอจะเชื่อเฉินกุ้ยได้ยังไง
หวางนิวได้ยินช่างเหลียนโวยวายก็รีบเข้ามาดู เห็นของบนรถสีน้าเธอเคร่งขรึมขึ้นมา ไม่ใช่เพราะคำพูดของช่างเหลียน แต่ซื้อของมากมายขนาดนี้ต้องใช้เงินเท่าไร ของบางอย่างไม่จำเป็นต้องซื้อเลย ทำไมลูกสาวคนนี้ใช้เงินไม่เป็นเลยนะ?
“ดูเฉินเยี่ยนซื้อของมามากขนาดนี้ มีของแบ่งพวกเธออยู่แล้ว ไม่ต้องทเลาะกัน เข้าบ้านค่อยคุย”
หวางนิวไม่อยากให้ทะเลาะกันที่สนามบ้าน ไม่อย่างนั้นเพื่อนบ้านได้บินจะหัวเราะเอา
จุดประสงค์ของช่างเหลียนก็ไม่ใช่ทะเลาะเหมือนกัน ในเมื่อตกลงจะให้เธอ งั้นก็ค่อยคุยกันง่ายหน่อย ทำยังไงถึงเอาเงินฝั่งนี้มาไว้ในมือเธอ นี่ต่างหากที่เป็นจุดประสงค์เธอ ดังนั้นเธอเลยตามหวางนิวเข้าไปในบ้าน
เฉินเยี่ยนไม่ขยับ เพิ่งซื้อมา พวกเขาออกแรงลากกลับมา เอาให้ช่างเหลียน เธอไม่พอใจ เธอเรียกเฉินหู่กับหวางจวน จากนั้นพูดกับหวางจวนและเฉินหู่สองประโยค เธอค่อยเข้าไปในบ้าน
เฉินเวยมองเฉินเยี่ยนอยู่ตลอดเวลา เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนต้องไม่ยอมให้ช่างเหลียนได้ผลประโยชน์แน่นอน แต่ช่างเหลียนโวยวายได้ เธอต้องโวยวายแรงแน่นอน อีกทั้งครั้งนี้ช่างเหลียนมีไม้เด็ดมา เฉินเยี่ยนไม่ให้ผลประโยชน์ช่างเหลียนคงจะไม่ได้แล้ว ครั้งนี้หวางนิวต้องอยู่ข้างช่างเหลียนแน่นอน
เฉินเวยยิ้มกว้างขึ้นมา เฉินเยี่ยนเธอเก่งนักใช่ไหม? ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะกล้าเป็นปรปักษ์กับหวางนิว ถึงแม้จะเป็นปรปักษ์กับหวางนิว ทะเลาะกันไปเลยก็ดี เฉินเยี่ยนกับบ้านเฉินทะเลาะกัน อีกหน่อยดูสิว่ายังมีใครสนใจเธออีก ในเมื่อตัวเองไม่ได้ผลประโยชน์ ขอแค่มีคนมาดูถูกเฉินเยี่ยน ทำให้เฉินเยี่ยนพ่ายแพ้ ให้เฉินเยี่ยนเสียใจ โกรธ เธอก็ดีใจ สบายใจแล้ว
[1] แหวนทอง กำไลทอง สร้อยคอทอง
—————