“พี่ใหญ่พี่ช่างดีจริงๆ ไป ไป พวกเรารีบไปกัน วันก่อนโกว่ต้านเพิ่งมาอวดผมว่าแม่เขาตัดชุดใหม่ให้เขาอยู่เลย คราวนี้ผมจะดูว่าเขายังจะอวดอยู่อีกไหม”
สองตาเฉินหู่เป็นประกาย เขาก็อยากได้ชุดใหม่เหมือนกัน โดยเฉพาะเพื่อนบางคนมาอวดต่อหน้าเขา เขาก็อยากจะเหมือนคนอื่นบ้าง แต่เขารู้เรื่อง ไม่เคยขอที่บ้านมาก่อนเลย แต่ตอนนี้มีแล้ว แน่นอนเขาย่อมดีใจ
“ไปเอาชุดแล้ว พี่จะไปพวกเราไปซื้อปลากับเนื้อ กลับมาพี่จะทำปลาให้พวกเรากินกัน ให้พวกเรากินกันจนพอ ปีนี้พวกเราได้ฉลองปีใหม่ที่ดีแล้ว”
เฉินเยี่ยนลูบศีรษะเฉินหู่ เธอจะทำให้น้องชายเธอมีเสื้อผ้าใหม่ใส่ตลอด
เฉินเวยกำหมัด เมื่อกี้ยังบอกกับตัวเองอยู่เลยว่าไม่มีเงิน ไม่มีสักสตางค์เดียว ตอนนี้เธอกลับจะไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วยังไปซื้อปลา ซื้อเนื้ออีก นี่ไม่ได้ตบหน้าเธอเต็มๆ หรือไง? เฉินเยี่ยนชั่วร้ายเกินไปแล้ว ทำไมไม่มีคนคุมเธอเลย พ่อก็ไม่พูดอะไร แม่ก็ใช่ ทำไมไม่ตีเฉินเยี่ยนสักชุด แย่งเงินเฉินเยี่ยนมาให้เธอนะ ปากก็บอกว่าจะดีกับเธอ แต่เป็นแค่ความว่างเปล่า
ฝั่งหวางจวนคิดแล้ว เธอก็เดินไปข้างหน้า ช่วยจับที่เข็นรถ ตั้งแต่เฉินเวยเข้ามาในบ้าน เธอไม่ได้พูดเลยสักคำ เพราะเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดได้ เดิมทีเธอไม่อยากออกจากบ้าน แต่ตอนนี้เฉินเวยอยู่ในบ้านเฉิน เธอเลยออกไปกับเฉินเยี่ยนดีกว่า ป้องกันเฉินเวยมาหาเธอด้วย อีกอย่างเฉินเยี่ยนบอกว่าตัดชุดแล้ว แล้วยังซื้อนี่ซื้อนั่นอีก เฉินเยี่ยนกับเฉินหู่สองคนอาจจะแบกไม่ไหว ตัวเองเลยไปช่วยด้วย
ส่วนตัวเอง หวางจวนสูดหายใจลึก เธอควรจะออกไปจากบ้านนี้ได้แล้ว เดินออกไป ไม่ใช่หลบอยู่แต่ในบ้านนี้ทั้งชีวิต
หวางจวนเดินมาหน้าประตู ในใจเธอยังรู้สึกกลัวอยู่บ้าง หลังจากมาถึงบ้านเฉิน เธอไม่เคยออกไปข้างนอกเลย เธออยู่แต่ในบ้านเฉินมาตลอด ให้ทำอะไรเธอก็ยอมหมด เธอเพียงแต่ไม่ยอมออกไป ไม่ยอมติดต่อกับคนภายนอก
หวางจวนหันหน้ากลับไป เธอเห็นเฉินเวยพอดี สายตาเฉินเวยเย็นชา มีแววโหดเหี้ยมและเกลียดชัง แล้วยังมีสายตาเหยียดหยามดูถูกอีกด้วย
หวางจวนหันหลับมา เดิมทีใจที่ลังเลก็แน่วแน่ขึ้นมา ในเมื่อพี่เยี่ยนจื่อให้ตัวเองตามเธอไป ก็หมายความตัวพี่เยี่ยนจื่อคิดว่าถึงเวลาที่ต้องออกไปข้างนอกแล้ว ตัวเองกลัวไม่ได้ ขอแค่ออกไปเป็นครั้งแรก ครั้งต่อไปเธอก็จะไม่กลัวอีกแล้ว
หวางจวนก้าวเทาออกไป เฉินเยี่ยนยิ้มออกมา ขอแค่มีจุดเริ่มต้น เดินออกไปก้าวแรก หวางจวนก็จะทำลายอุปสรรคที่มีอยู่ในใจได้แล้ว อุปสรรคในใจหายไป หวางจวนจะได้มีความกล้าที่จะเผชิญกับชีวิตข้างหน้า ไม่ใช่ขังอยู่แต่ในบ้านเฉินตลอดเวลา
เฉินเยี่ยนก็หันไปแวบมองเฉินเวย เธอเมินสายตาโกรธเกลียดของเฉินเวย เธอต้องการให้เฉินเวยโกรธ โกรธไปเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีวันที่จะกลายเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกับเฉินเวยได้อีกแล้ว ดังนั้นเธอจะไม่แกล้งมีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องกับเฉินเวย พูดไปวันนี้ก็ต้องขอบคุณเฉินเวย ถ้าเฉินเวยไม่ออกมาแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรหวางจวนจะกล้าออกจากบ้านเฉินไปกับตัวเองสักที ต้องขอบคุณเฉินเวยเลย
เฉินเยี่ยน เฉินหู่ หวางจวนทั้งสามคนลากรถเข็นไป เดิมทีเฉินจงอยากจะไปด้วย แต่เฉินเยี่ยนไม่ได้เรียกเขา อีกทั้งพวกเขามีกันสามคนแล้ว เขาเลยไม่ได้พูดอะไร เข้าบ้านไปจัดเก็บของ
“แม่ หนูเสียใจค่ะ เมื่อวานพี่ชายกับพี่สะใภ้ทะเลาะกันตั้งนาน หนูนอนไม่หลับเลย หนูขอนอนที่นี่หน่อยได้ไหมคะ?”
เห็นพวกเฉินเยี่ยนไปแล้ว เฉินเวยนวดศีรษะพูดกับหวางนิว
“ดูลูกพูดเข้า ที่นี่ก็บ้านลูก ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไป เข้าห้องไปกับแม่ พี่ชายกับพี่สะใภ้ลูกทะเลาะอะไรกันรู้หรือเปล่า?”
ในใจหวางนิวก็ยังห่วงใยฝั่งนั้นมาก
“ก็เรื่องพี่สะใภ้บอกว่าที่บ้านไม่มีเงิน มาขอเงินกับพี่ พี่มีที่ไหนล่ะ ปกติหาเงินได้ก็เอาให้พี่สะใภ้แล้ว”
เฉินเวยพูดไปมั่วๆ เฉินกุ้ยกับช่างเหลียนทะเลาะกันให้ตายเธอก็ไม่สนใจ เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น
“พี่ชายลูกซื้อเกินไป ช่างเหลียนมาคุมเงิน มีนิดหน่อยถ้าไม่ใช้หมดก็เอาไปให้ที่บ้านเธอ แล้วยังมาขอกับพี่ชายลูกอีก นี่ไม่ใช่ว่าทำให้พี่ลูกลำบากเหรอ?”
หวางนิวไม่พอใจลูกสะใภ้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้
เฉินเวยเบ้ปาก ช่างเหลียนก็เคยคิดมาที่นี่ขอเงิน หลายครั้งที่เฉินกุ้ยมาขอเงินที่นี่ เฉินกุ้ยไม่เอ่ยอะไรทั้งสิ้น โดนบีบบังคับมา ออกไปเดินวนหนึ่งรอบแล้วกลับมา บอกว่าฝั่งนั้นไม่ให้เงิน ที่จริงเธอรู้ เฉินกุ้ยไม่ได้มาที่นี่เลย ถึงแม้เฉินกุ้ยกะมาหาเฉินจงและหวางนิว ก็จะพูดเรื่องเงินกับพวกเขา ถึงแม้เฉินกุ้ยจะซื่อ แต่เขาคิดถึงหน้าตา จะไม่มาดูถูกฝั่งนี้
แต่เธอคิดว่าช่างเหลียนก็น่าจะมาที่นี่เหมือนกัน มาขอเงินแล้วตัวเองขอไม่ได้ ดูแล้วช่างเหลียนไม่มีปัญญาขอ
“แม่ หนูไปนอนที่ห้องพี่ก็ได้ ยังไงพี่คงยังไม่กลับมาสักพัก”
เฉินเวยไม่ฟังคำบ่นหวางนิว หยุดฝีท้าที่จะเดินไปที่โถงบ้าน จุดประสงค์เธอไม่ใช่การนอน
“ไปห้องเยี่ยนจื่อ?”
หวางนิวลังเล เวลาปกติเฉินเยี่ยนบอกเธอไม่ให้ใครเข้ามาในห้อง เพราะห้องเยี่ยนจื่อวางท่อพันบุหรี่อยู่แล้วยังมีพวกเงินกับตั๋วอยู่ด้วย
“เมื่อกี้พี่ลูกล็อคประตูไปแล้ว”
หวางนิวรู้เจตนาของลูกสาวคนโต เธอเห็นเฉินเวยก้มหน้าอยู่ตรงนั้นไม่ยอมพูดจา เลยพูดขึ้นมาอีก “กุญแจนั่นพี่สาวลูกเป็นคนซื้อ ให้พ่อเก็บไว้ กุญแจเธอเอาไป ไม่ได้ให้ใครไว้ แม่ก็เปิดไม่ได้ แค่นอนไม่ใช่หรือ ที่ไหนก็เหมือนกัน ตอนเด็กลูกไม่ได้นอนเตียงนั้นตลอดนี่ ทำไมถึงมาเลือกเอาล่ะ?”
เฉินเวยมองหวางนิว แล้วมองไปที่ประตูนั้น บนประตูมีกุญแจระยิบระยับอยู่ตรงนั้น ช่างทิ่มแทงตาเหลือเกิน เฉินเยี่ยนจงใจป้องกันตัวเองเลยล็อคไว้ เธอมั่นใจขนาดนั้นว่าตัวเองจะเข้าไปในห้องเธอ?
เฉินเยี่ยนคนนี้ ทำไมถึงต้องมาป้องกันตัวเองด้วย! ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอก็สามารถเข้าไปในห้องเอาท่อพันบุหรี่มาดูให้รู้เรื่องแล้ววาดไปให้อวี๋เหวยหมิน และจะได้เอาเงินกับตั๋วของเฉินเยี่ยนไปด้วย ถึงเฉินเยี่ยนจะโมโหขึ้นมาแล้วจะทำอะไรได้ จะกล้ามาตบตัวเองหรือไง? มีพ่อแม่ปกป้องอยู่ อย่างมากเฉินเยี่ยนก็แค่ด่าตัวเอง เงินกับตั๋วเธอเอามาแล้ว ไม่มีทางคืนให้ เฉินเยี่ยนทำได้แค่ยอมรับความซวยของตัวเอง แต่ตอนนี้เธอเข้าไปไม่ได้ ยังไงก็ไม่สามารถเอาขวานมาฟันให้ประตูเปิดได้? พ่อแม่ต้องไม่ยอมแน่ ตอนนี้เฉินเวยอยากจะร้องไห้
ฝั่งเฉินเยี่ยนและเฉินหู่กับหวางจวนไปร้านตัดเสื้อ เสื้อผ้าตัดเสร็จแล้ว ครั้งที่แล้วเฉินเยี่ยนเป็นคนเลือกผ้า ขนาดเธอแอบวัดเสื้อผ้าของทุกคนแล้วมาบอกที่ร้าน ดังนั้นน่าจะใส่พอดี
สีของผ้ายุคนี้มีไม่เยอะ แต่สีแดง สีเขียว สีฟ้า สีดำ สีเทามีหมด เฉินเยี่ยนเลือกสีแดงอมชมพูให้ตัวเอง ตอนแรกเธอรู้สึกว่าสดไป แต่พอดูสีอื่น เธอส่ายหน้า ถึงแม้สีแดงอมชมพูจะอ่อนหวาน แต่ตอนนี้เธอวัยรุ่นอยู่ ยังใส่ได้ ฉลองปีใหม่แล้วยังไม่ต้องทำงานด้วย ใส่สีสันสดใสหน่อยก็ดูดี เป็นผู้หญิง ยังไงก็รักสวยรักงาม
สีที่เธอเลือกให้หวางจวนก็สดใสเหมือนกัน หวางจวนลองแล้ว เฉินเยี่ยนบอกว่าสวย เฉินหู่ที่อยู่ข้างๆ ก็บอกว่าสวย ใบหน้าหวางจวนแดงระเรื่อขึ้นมา นัยน์ตาก็เริ่มแดง หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ปีใหม่เธอได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ที่สวยขนาดนี้ พี่เยี่ยนจื่อไม่เคยคิดว่าเธอเป็นคนนอกเลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดถึงเธอเสมอ
“พี่ใหญ่ ดูผม ดูผมสิ เสื้อผ้าผมดีกว่าโกว่ต้านเยอะเลย กลับไปผมจะไปใส่ให้พวกนั้นดู ดูว่าพวกนั้นยังว่าผมไม่มีชุดใหม่ใส่อีกหรือเปล่า”
สีหน้าเฉินหู่ดีใจ เด็กวัยนี้ชอบเปรียบเทียบกัน ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่เห็นคนอื่นดีกว่าตัวเอง ย่อมไม่สบายใจ ปีก่อนเฉินหู่ใส่ชุดเก่าของเฉินกุ้ยที่เอามาแก้ ปีนี้พี่ใหญ่ตัดชุดใหม่ให้เขา เขาจะใส่ออกไปให้คนทั้งหมู่บ้านดู ให้ทุกคนอิจฉาเขา
————–