ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 760
น่าอับอายแค่ไหน!
ก่อนหน้านี้ ลิเลียนคิดว่าเธอใช้ชีวิตที่น่าอับอายใตระกูลซิมเมอร์มามากพอแล้ว
เธอไม่คิดว่าเธอจะสามารถอับอายได้มากกว่านั้น จนกระทั่งที่เธอกำลังรู้สึกในวันนี้!
แม้แต่ไซม่อนเองก็กัดฟันกรอด
พวกเขามาที่นี่เพื่อที่จะใกล้ชิดกับตระกูลเยตส์ให้มากยิ่งขึ้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถใกล้ชิดเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยกับเหล่าตระกูลเยสต์ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถสร้างความสัมพันธ์ได้บ้าง
แต่ในท้ายที่สุดมันเกิดอะไรขึ้น? นอกจากจะอับอายขายขี้หน้าสุด ๆ แล้ว พวกเขายังได้อะไรอีกไหม?
“ออกไป! พวกคุณทำให้ตระกูลเยตส์ต้องมาอับอายขายขี้หน้า!” ฟินน์ตะโกนอย่างอดไม่ได้ “แค่นี้มันก็อุกอาจมากพอแล้ว!”
“พวกคุณสามารถทำให้ตัวเองอับอายได้ทุกอย่างตามที่พวกคุณต้องการเลย แต่อย่ามาลากคุณพ่อและคุณย่าของฉันมาเกี่ยวในเรื่องนี้ด้วย!”
“พวกคุณทุกคนคงจะไม่มียางอายแล้ว แต่ทั้งตระกูลจะมาเสื่อมเสียเพราะเรื่องนี้ไม่ได้!”
ฟินน์พูดอย่างขมขื่นและไม่พอใจที่ครอบครัวของไซม่อนไม่เป็นไปตามที่เขาเคยคาดหวังไว้
ไซม่อนและลิเลียนไม่มีทางเลือก พวกเขาทำได้เพียงก้มศีรษะลงขณะพยายามถอยออกจากห้องโถงของงาน
แมนดี้และซีนเธียร์ ทั้งสองก็กำลังจะออกไปด้วยเช่นกัน แต่กลับถูกเหล่าตระกุลเยตส์หยุดเอาไว้
คนจากตระกูลเยตส์ชี้ไปที่ฮาร์วีย์และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณสองคน อยู่ต่อได้! ให้ชายคนนั้นออกไปจากที่นี่!”
ฮาร์วีย์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกแมนดี้ตัดบทขึ้นมาในทันที ซึ่งในตอนนี้เธอนั้นเกือบที่จะร้องไห้ออกมา
“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดหยุดพูด แค่ไป โอเคไหม?”
“ถ้าไม่ ฉันทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ!”
ฮาร์วีย์ทำอะไรไม่ถูก เขาทำได้เพียงทำตามสิ่งที่ทุกคนขอ
ขณะที่ทุกคนกำลังจะนั่ง…
ในตอนแรก แมนดี้และครอบครัวของเธอมีที่นั่งที่ค่อนข้างใกล้ด้านหน้า ไม่ไกลจากคุณย่าเยตส์นัก
แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น ที่นั่งของพวกเขาก็ถูกย้ายไปที่ด้านหลัง ใกล้ ๆ กับที่นั่งสำรอง
ตระกูลเยตส์ยอมปล่อยให้ที่นั่งด้านหน้าว่างมากกว่าปล่อยให้แมนดี้และครอบครัวของเธอนั่ง
จากการจัดวางที่นั่ง เห็นได้ชัดว่าคุณย่าเยตส์ยังคงต้องการให้โอกาสแก่แมนดี้และครอบครัวของเธอ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้นั้นเธอพร้อมที่จะยอมแพ้กับพวกเขาทุกเมื่อ
เฉพาะผู้ที่มีสถานะสูงเท่านั้นที่จะสามารถนั่งข้างหน้าได้
ดูจากรูปลักษณ์แล้ว ครอบครัวของไซม่อนนั้นไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่ง
มีเพียงซีนเธียร์เท่านั้นที่ถูกธัญญ่าดึงขึ้นไปนั่งที่ด้านหน้า
“เรายังคงมีโอกาส!” ไซม่อนพูดพรางกัดฟันแน่น
“ถ้าของขวัญของเราทำให้คุณย่าเยตส์มีความสุขหรือประทับใจได้ เราจะมีโอกาสกลับไปนั่งแถวหน้าอีกครั้งแน่นอน!”
ลิเลียนมองไปที่ไซม่อนและหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจว่า “สิ่งสกปรกนั่นมันจะสามารถช่วยเตรียมอะไรได้บ้าง? คุณควรหยุดเพ้อฝันได้แล้ว”
ไซม่อนเปลี่ยนท่าทางและพูดว่า “ผมได้ยินมาจากซีนเธียร์เรื่องของขวัญนั่น ผมมีความรู้สึกว่ามันเป็นของเก่าล้ำค่า บางทีฮาร์วีย์อาจจะโชคดีได้มาอะไรทำนองนั้น?”
ลิเลียนฟังเขาและคิดว่าข้อสันนิษฐานของเขาค่อนข้างสมเหตุสมผล
ในเมื่อสิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้แล้ว พวกเขายังจะทำอะไรได้อีก?
พวกเขาอาจจะต้องใช้โอกาสในสถานการณ์นี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด!
ในเวลาเพียงไม่นานแขกทุกคนในงานก็นั่งลง
พิธีกรในงานเลี้ยงวันเกิดนำรายการของขวัญที่ยาวเป็นหางว่าวขึ้นมาและเริ่มพูด “ต่อไปนี้ ถึงเวลาที่เราจะมาแกะของขวัญจากเหล่าลูกหลานของคุณย่าเยตส์!”
แขกรับเชิญต่างก็พากันตื่นเต้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ของขวัญสำหรับคุณย่าเยตส์นั้นมันจะต้องยอดเยี่ยมมาก เหมาะสมกับสถานะที่สูงส่งของเธอ!
แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสได้ของขวัญเหล่านั้น แต่พวกเขาก็มั่นใจว่าจะได้เห็นสิ่งใหม่ ๆ ที่น่าจับตามองในงานนี้!
จากนั้นพิธีกรก็เริ่มอ่านรายการของขวัญ
“กล่องช็อคโกแลตราคาแพง!”
“รูปปั้นหยก!”
“…”
ผู้คนที่มีชื่อเรียกต่างยืนขึ้นแสดงความยินดีกับคุณย่าเยตส์ด้วยความเคารพ
แต่สถานะของเธอสูงเกินไปสำหรับของขวัญข้างต้นที่กล่าวมา และเธอก็มีความรู้มาก เธอแสดงความสนใจเพียงเล็กน้อยในของขวัญเหล่านี้ และเพียงพยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อยเท่านั้น
“เรายังมีโอกาส! ซีนเธียร์บอกเราว่าของขวัญของเราเป็นของเก่าแก่ มันจะต้องดีกว่าชิ้นอื่น ๆ แน่!”
“เราต้องการเพียงแค่รอให้คุณย่าเยตส์ได้ชื่นชมของขวัญนั้น!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลิเลียนจึงมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น