บทที่ 445 ตอนใหม่ (7)
จินซาฮยอค จ้องมองภาพคนรับใช้ของเธออย่างว่างเปล่า หัวใจของเธอเริ่มเต้นเสียงดัง มือของเธอที่ถือหน้านั้นสั่น เธอเริ่มหน้ามืดและเหงื่อเย็นไหลลงเธอกลับ
“………………………”
แม้ว่าเธอเคยพิจารณาความเป็นไปได้นี้มาก่อน แต่ความตกใจก็ยังเกินจินตนาการของเธอ ตอนนี้จินซาฮยอค คิดไม่ถูก เธอสั่นเทาเท่านั้น คลื่นความสั่นสะเทือนปกคลุมทั่วร่างกายของเธอจากด้านใน
[ไคด์สปริง วินเทอร์]
รูปข้ารับใช้ของเธอมีความคล้ายคลึงกับคิมฮาจินจนน่ากลัว ยกเว้นสีผมและเคราเป็นพวกเขาที่ไม่เหมือนกันเช่นเดียวกับตัวเธอและเด็กน้อย
ดังนั้นในที่สุดมันก็เป็นจริง
คิมฮาจินเป็นคนใจดีและดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้อง
แค้นเธอ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของเธอตั้งแต่เริ่ม….
“…เอ่อ” เธอมึนงง เธอได้แต่ก้มหัวลงบนโต๊ะพร้อมคลื่นไส้เต็มลำคอของเธอ ตราประทับความทรงจำของเธอถูกกัดกร่อนตอนนี้เธอกำลังทุกข์ทรมานจากความทรงจำเก่าๆและสำนึกเสียใจ
ในขณะนั้นเอง ต๊อก ต๊อก — มีคนแตะไหล่ จินซาฮยอค แต่เธอไม่ตอบ
ต๊อก ต๊อก—
คราวนี้อีกฝ่ายเขย่าไหล่ของเธอจากด้านหนึ่งไปอีกด้าน ท่าทางเล็กๆ ของเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวจนเธอเงยหน้าขึ้นมาข้างๆ
“…เธอมาทำอะไรที่นี่?”
ตรงหน้าเธอคือจินซาฮยอคตอนเด็ก
“แม้แต่นักบวชก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ห้องสมุดโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉันหรอกนะ”
จินซาฮยอค จ้องมองใบหน้าของราชาอย่างเงียบๆ เด็กคนนี้เป็นตัวตนในอดีตของเธอ จินซาฮยอค เคยเป็นผู้ปกครอง พัลซาร์ ที่โง่เขลาและ
น่าสงสาร แม้จะมีทุกอย่างแล้ว จินซาฮยอค ก็ยังรู้สึกไม่พอใจต่อราชาน้อยคนนี้
จินซาฮยอค ปัดผมที่มีเหงื่อไหลจากหน้าผากของเธอ จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่รูปบุคคลที่อยู่ในสมุดบันทึก
“ราชา เธอรู้จักคนนี้ไหม”
“….” สีหน้าของเด็กน้อยหยุดลงทันที
จินซาฮยอค จ้องมอง เด็กน้อย ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนต์ เธอเร่งรีบให้ เด็กน้อย ตอบเธอด้วยความเย็นชา
“ถ้าเธอรู้จักเขา จงตอบฉัน”
ถึงกระนั้น เด็กน้อย ก็ยังคงนิ่งเงียบ เธอจ้องมองไปที่รูปของ ‘ไคด์สปริง’ โดยไม่พูดอะไร เธอไม่ตอบแต่ดวงตาของเธอตอบ พวกมันเต็มไปด้วยความเสียใจที่สิ้นหวังและถูกกลืนหายไปอย่างช้าๆด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยายได้เหมือนไฟที่กลายเป็นเถ้าถ่าน
ความโศกเศร้าภายใน จินซาฮยอค
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงตะโกนดังออกมาข้างนอก
– ทหารม้ามาถึงแล้ว! พวกเขาเจอนักบวชคนอื่นๆด้วย!
*************************************************************************
เช้าตรู่ทหารม้าก็กลับมาพร้อมข่าวดี
“…พวกเราเกือบตายแล้วจริงๆ”
พวกเขาเอา ซอยอนจี กับ อียองอา กลับมาที่วัง 2 คนนั้นตัวสกปรกมาก เหมือนว่าตายไปหนึ่งครึ่งแล้ว พวกเขาอยู่รอดได้ด้วยการกินหญ้าและดื่มน้ำฝน
“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณ ยองจี ที่ฉันรอดชีวิตมาได้” เมื่อนั่งอยู่ท่ามกลางหญ้าและดอกไม้ในสวนที่เหี่ยวเฉาอียองอาพูดกับซอยองจิ
“เหมือนกันที่ฉันรอดชีวิตมาได้เพราะยองอา ฉันได้เรียนรู้เป็นครั้งแรกว่าหญ้าก็รสชาติดีเหมือนกัน”
หลังจากอยู่ด้วยกันเป็นเวลาเกือบ 1 สัปดาห์พวกเขาก็สนิทกันมากขึ้น ทั้ง 2 มองหน้ากันอย่างสนิทสนม จากนั้นด้วยท่าทางไม่พอใจ ไอลีน ก็ดึงหูของ อียองอา
“อาา, อาาา! อะไรกัน?”
“พวกนายมีความสัมพันธ์ไหม”
“…ไม่มีทาง. เธอก็รู้ว่าภรรยาของฉัน เป็นคนที่สำคัญที่สุด”
ตอนนี้ทุกคนยกเว้น ชินจงฮัก ได้รวบรวมกันผมตัดสินใจที่จะถาม
พวกเขาตาม ‘ลำดับความสำคัญ’
“ขอโทษนะ แต่พวกคุณเห็นคริสตัลที่มีลักษณะแบบนี้ไหม”
“คริสตัล?”
“ใช่.”
ผมหยิบชิ้นส่วนของ Tower Crystal ออกจากภาชนะทรงกระบอก
“ไม่ เราไม่เจอ”
“พวกเรายุ่งเกินกว่าที่จะสนใจอะไรนอกจากหาของกิน….”
แต่ทั้งคู่ก็ส่ายหัว ไม่น่าแปลกใจพวกเขาอาจไม่ได้กลับมาที่นี่หากพวกเขามีคริสตัลอยู่ด้วย ผมนำคริสตัลกลับมาที่เดิมและถามพวกเขาเกี่ยวกับลำดับความสำคัญที่ 2 ของพวกเรา
“แล้วชินจงฮัคล่ะ?”
ครั้งนี้ อียองฮาและซอยองจี ทั้งคู่ถอนหายใจพร้อมกัน
“…พวกเราไม่เคยเห็น ชินจงฮัก เลย”
“ฉันก็กังวลเหมือนกัน แต่เขาแข็งแกร่งดังนั้นเขาน่าจะมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งใช่มั้ย…?”
“หืมมม โอเคเข้าใจแล้ว” ผมพยักหน้าอย่างลังเลใจ
ทำไมชินจงฮัคถึงแยกออกจากพวกที่เหลือ? ทุกคนเข้ามาในโลกนี้เป็นคู่ …ผมเริ่มไตร่ตรองเรื่องนี้ แต่จู่ๆ…
“เป็นการดีที่ได้เห็นผู้คนมากมายจากวิหาร!”
เสียงเหมือนเด็กดังขึ้น ผมหันหน้าไปดู เด็กน้อย และ จินซาฮยอค ที่ยืนเคียงข้างกัน
แต่มีบางอย่างผิดปกติกับ จินซาฮยอค ท่าทางหยิ่งผยองของเธอตามปกติหายไปและเธอมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่ดูเศร้าโศกเสียใจ
เมื่อสายตาของพวกเราสบกันจินซาฮยอคก็ถอนหายใจท่าทางการเดินที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเธอหายไป
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเราทานอาหารร่วมกันตอนนี้มีไข่ 63 ฟองอาจจะไม่สมบูรณ์แบบแต่พวกเราก็จะมีอาหารดีๆกันกัน” จินซาฮยอคน้อยพูดพร้อมรอยยิ้มที่สดใส
รอยยิ้มของเธอน่ารักมากจนผมต้องตอบกลับเธอไปด้วยรอยยิ้มของผม
“ใช่ ฟังดูดีนะ ฉันจะทำอาหารเอง”
*************************************************************************
[ชั้น 30 ปราสาทราชาปีศาจ]
ราชาปีศาจเหวี่ยงดาบปีศาจของเขา คิมซูโฮตอบโต้ด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขา
ตู้มมมมมมมมมม-!
พลังเวทมนต์ระเบิด ณ จุดปะทะกัน ดาบปีศาจนั้นหนัก ในอดีตคิมซูโฮคิดว่าเขาจะไม่สามารถทนน้ำหนักนี้ได้ แต่ตอนนี้เขาสามารถป้องกันได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก
ตู้มมมมมมมมมมมม-!
ราชาปีศาจเหวี่ยงดาบของเขาอีกครั้ง ในระหว่างการโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง ราคาพูดออกมาว่า “…ดาบของเจ้าเปลี่ยนไปมากจริงๆ”
ตู้มมมมมมมมมมมมม-!
คิมซูโฮตอบกลับพร้อมโต้ตอบ “…ฉันตระหนักถึงพลังที่ฉันมีอยู่ข้างใน”
ตู้มมมมมมมมมมมมมม-!
ดาบปีศาจและดาบศักดิ์สิทธิ์ปะทะกัน คิมซูโฮ ไม่ยอมแพ้แม้แต่กับก้าวเดียวต่อหน้าราชาปีศาจ เขาเรียนรู้ที่จะยืนหยัด เขารับรู้ถึงน้ำหนักของพรสวรรค์ ดาบศักดิ์สิทธิ์ ของเขาอีกครั้งและความหมายของความสามารถที่เรียกว่า ‘ตัดอะไรก็ได้’
ตู้มมมมมมมมมมมมมม!
คิมซูโฮตัดความสงสัยทั้งหมดในใจของเขา เขาตัดความกลัวออกไป
สิ่งเดียวที่เขาทิ้งไว้ในตัวเขาคือ ‘ชัยชนะ’
“วันนี้จะเป็นวันสุดท้าย”
คิมซูโฮเชื่อมั่นในตัวเอง เขาเชื่อในเพื่อนๆของเขาที่เชื่อในตัวเขา ดังนั้น ดาบศักดิ์สิทธิ์ จะชนะเหนือราชาปีศาจในการต่อสู้ครั้งนี้
ตู้มมมมมมมมมมมมม!
ดาบศักดิ์สิทธิ์และดาบปีศาจปะทะกันอีกครั้ง ดาบศักดิ์สิทธิ์ละลายพลังงานอสูรของดาบปีศาจ สิ่งที่ คิมซูโฮ ต้องการตัดคือวิญญาณของราชาปีศาจไม่ใช่ดาบของเขา
‘ดาบศักดิ์สิทธิ์จะสมบูรณ์เมื่อมันเผชิญหน้ากับหัวใจแทนที่จะเป็นดาบ’
คิมซูโฮ เข้าสุ่การรู้แจ้ง เขาใส่ทุกอย่างไปในการแกว่งดาบ มันแสดงความปรารถนาที่อยากจะชนะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
“…ความมุ่งมั่นของเจ้า น่าสนใจ”
การปิดกั้นการโจมตีจาก ดาบศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ ราชาปีศาจ หัวเราะ
คิมซูโฮยิ้มเบาๆ เขาสนุกกับการต่อสู้ครั้งนี้จากใจจริง เขามุ่งมั่นในการต่อสู้ระหว่างความเป็นความตายเปรียบเทียบสถานะการดำรงอยู่ของดาบทั้ง 2
“-!!!!”
เขาเหวี้ยงดาบของเขาอย่างรุนแรง เสียงระเบิดสีทองแพร่ออกมาจากดาบศักดิ์สิทธิ์พุ่งไปหาราชาปีศาจ ราชาปีศาจปกป้องตัวเองจากการโจมตีของคิมซูโฮด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
ทันทีที่เขาป้องกันการระเบิด 1 ครั้ง…คิมซูโฮ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าราชาปีศาจ ความเร็วของคิมซูโฮเท่ากับการโจมตีของเขา ราชาปีศาจนั้นประทับใจในการเคลื่อนไหวของคิมซูโฮและหัวเราะออกมาดังๆ
“ฮ่าๆๆๆ….”
ดาบทั้ง 2 ปะทะกันขณะเผชิญหน้ากับรอยยิ้มของกันและกัน
ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาสิ้นสุดหอคอยแห่งความปรารถนาแล้ว
*************************************2***********************************