เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 615
เห็ดหลินจือพันปีนี้เป็นของมัน มันไม่อยากให้หยางเฟิงแตะต้อง
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย
เป็นเพียงแค่สัตว์เดรัจฉาน จะมีคุณธรรมและความสามารถระดับใดถึงสามารถครอบครองสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ได้？
ณ เวลานี้
เย่หลงเดินเข้ามาพลางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าหนุ่ม ระวังตัวด้วย! ไม่รู้ว่าหุบเขานี้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกมากี่ปีแล้ว
มีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่มากมายปรากฏตัวขึ้น ”
“เสือยักษ์ขาวนี้เป็นอีกสายพันธุ์ของเสือ พลังของมันแข็งแกร่งมาก เจ้าระวังตัวด้วย!”
เสือธรรมดาจะมีสีเหลืองสลับขาว
หรือสีดำทั้งตัวก็มี
มีส่วนน้อยที่เป็นสีขาว
เสือขาวยักษ์ตัวนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นอีกหนึ่งสายพันธุ์ของเสือ – เสือขาว
หยางเฟิงยิ้มพลางพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของนายท่าน”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หันไปมองเสือขาวและพูดติดตลกว่า “เสือขาว ญาติของเจ้ามาแล้ว!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
เสือขาวแสยะยิ้ม
ถึงแม้เขาเรียกเสือขาว
แต่ว่าเสือขาวของเขา เป็นเสือขาวใช้บอกทิศของฮวงจุ้ยเท่านั้น
ไม่ใช่เสือขาวตัวจริง
แน่นอนว่า
เสือขาวรู้ดีว่าหยางหยางเฟิงหยอกล้อเขา
หยางเฟิงถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมล่ะ เจ้าไม่กล้าสู้กับเสือยักษ์ขาวตัวนี้หรือ？”
“ทำไมจะไม่กล้า！”
เมื่อพูดจบ
เสือขาวก็ก้าวขึ้นไปข้างหน้า
ณ เวลานั้น
นัยน์ตาของเสือขาวมีความหนาวเย็นที่ทะลุผ่านไขกระดูก
ผู้แข็งแกร่งดั่งองครักษ์มังกร เห็นนัยน์ตาของเสือขาวก็ต่างพากันตัวสั่น
พวกเขายังเห็นฉากของม้าศึกหมื่นลี้ที่พร้อมกลืนกินภูเขาและแม่น้ำจากดวงตาของเสือขาว
ในขณะนั้นเอง
องค์รักษ์มังกรเอียงคอไปมาอย่างไม่รู้ตัว
พวกเขารู้ว่า แม่ทัพเสือขาวเอาจริงแล้ว
เห็นเสือขาวเหล่ตาและเลียริมฝีปากของเขา: “ท่านแม่ทัพ เมื่อข้าฆ่าเสือยักษ์ตัวนี้ ข้าจะถอดหนังเสือทั้งตัวออกแล้วใส่มัน!”
“ได้สิ！”
หยางเฟิงเหลือบมองนาฬิกาของเขาและพูดว่า “ข้าให้เวลาเจ้าสามนาที ถ้าเจ้าไม่สามารถแก้ไขได้ภายในสามนาที ก็ไสหัวไปซะ!”
“นายท่าน แค่นาทีเดียวก็เพียงพอแล้ว…”
เสือขาวมีหน้าภาคภูมิใจ
ยังไม่ทันพูดจบ
โคร่ง！
เสียงคำรามของเสือยักษ์ดังก้องอยู่ในป่า
เห็นเสือตัวใหญ่ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ มันก้าวอุ้งเท้าไปข้างหน้า และเตะขาหลังอย่างแรง พลางโยกตัวขนาดยักษ์ของมัน
มันกระโดดไปมาอย่างน่าเกรงขาม เปรียบดั่งลางบอกเหตุของทะเลเลือด
“เฮ้ โกรธงั้นรึ？”
เมื่อเห็นเสือยักษ์โกรธ
เสือขาวพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม “เจ้าสัตว์ร้าย วันนี้กูจะให้มึงได้ดูว่า เสือขาวอย่างมึงจะแข็งแกร่ง หรือเป็นกูที่ได้ฉายาเสือขาวจะแข็งแกร่งกว่า!”
เมื่อเผชิญกับความโกรธของเสือยักษ์
เสือขาวไม่กลัว แต่รู้สึกตื่นเต้น
เขามีเพียงต้องพบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้น จึงจะสามารถกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาได้
เมื่อรู้สึกว่าเสือขาวกำลังดูหมิ่น
เสือยักษ์ขาวทำตาเบิกโพลง
มันคือราชาแห่งสัตว์เดรัจฉาน
เมื่อใดที่ถูกมนุษย์ดูถูก?
โคร่ง！
โคร่ง！
โคร่ง！
เสียงคำรามด้วยความโกรธแค้นต่อเนื่อง3ครั้ง
เสือยักษ์ขาวพุ่งเข้าหาเสือขาวอย่างดุเดือด
คำโบราณว่าไว้
เหนือฟ้ายังมีฟ้า！
เพียงแค่เสือโคร่งขาวกระโดดขึ้น
พลังแห่งลมร้ายก็พร้อมเคลื่อนเข้าหาเสือขาว!
“เข้ามาได้ดี！”
“เมื่อก่อนมีตำนานหวู่ซ่งสู้เสือ แต่วันนี้จะมีข้าเสือขาวที่สู้เสือ…!”
“เจ้าพูดโอ้อวดพอรึยัง？”
ต้องทนเจอกับเสือขาวที่พูดพล่าม
หยางเฟิงทนไม่ได้จริงๆ
เขาพูดอย่างโกรธเคือง “เพราะเรื่องไร้สาระของเจ้า เวลาผ่านไปสามสิบวินาทีแล้ว ถ้ายังพูดไร้สาระอีก ก็ไสหัวไป!
เมื่อได้ยินดังนั้น
เสือขาวก็รู้สึกเขินอาย
เมื่อซักครู่ตื่นเต้นไปหน่อย นิสัยชอบโอ้อวดจึงกำเริบอีกแล้ว
เมื่อได้ยินคำสั่งของหยางเฟิง เสือขาวก็ไม่กล้ามัวรีรอ
“ฆ่ามัน！”
เสียงดังคำรามกึกก้อง
เสือขาวไม่ได้ชักดาบ เขากำหมัดและทุบเสือยักษ์ด้วยหมัดเดียว
ช่วงเวลาสั้นๆ
เสือขาวกับเสือยักษ์ชนกันอย่างรุนแรง
พลั่ก！
เกิดเสียงดังขึ้น
ตึง ตึง ตึง！
ทันใดนั้น
เสือขาวถอยหลังไปสามก้าว
ซี้ด