AST
บทที่1746 – เดินทางกลับ ผู้บริสุทธิ์ใจอย่างถ่องแท้
”ตราบใดที่ยังมีแสงสว่างหลงเหลืออยู่ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันผ่านไป”ชิงสุ่ยส่ายหน้า
”ชิงสุ่ยข้าไม่ต้องการให้เจ้าเอาตัวเองไปเสี่ยงเพื่อข้า นอกจากนี้ เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ตำนาน ไม่มีอะไรที่แน่นอน”
”ต่อให้ไม่มีดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์ ข้าก็ยังคงต้องค้นหาวิธีอื่น ต่อให้เจ้าไม่ยินยอมก็ตาม เจ้าจงจำไว้ว่า จะไม่มีใครพรากเจ้าไปจากข้าได้”ชิงสุ่ยกล่าวอย่างหนักแน่น
”ชิงสุ่ย…..”
”สัญญากับข้าว่าเจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งเจ้าจะต้องไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ข้าจะยังคงรอ รอวันที่เจ้ากลายมาเป็นภรรยาของข้า เจ้าไม่อยากมีลูกน่ารักๆร่วมกับข้าอย่างนั้นหรือ?”ชิงสุ่ยพยายามยกเหตุผลมากมายเพื่อทำให้หลัวชิงเฉิงอยากมีชีวิตต่อ
เจตจำนงที่ต้องการมีชีวิตต่อไปคือสิ่งสำคัญที่ช่วยให้ผู้คนมีความพยายามบางคนสามารถใช้ชีวิตอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีใครคาดคิด มันก็เป็นผลมาจากความพยายามที่หนักแน่น
ดวงตาของนายหญิงแห่งพระราชวังสุริยาทอแสงเปล่งประกายขณะที่เธอมองดูชิงสุ่ยใบหน้าของเธอก็แดงกล่ำ เธอรับรู้ถึงความอบอุ่นที่อยู่ภายใน เธอตั้งตารอคอยวันที่เธอจะได้กลับมามีชีวิตชีวา มีลูกน้อยตัวเล็กๆที่จะช่วยคลายความเหงา และเป็นเหมือนแรงจูงใจให้เธอก้าวต่อ
”มันจะเป็นไปได้จริงๆหรือ?”หลัวชิงเฉิงจ้องมองไปที่ชิงสุ่ย
”ยอมต้องแน่นอนอยู่แล้วเมื่อพวกเรากลับบ้าน ข้าจะทำการฝังเข็มให้กับเจ้า เมื่อผนวกกับ ยามหัศจรรย์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลกใบนี้ ข้ารับรองได้เลยว่าเจ้าจะต้องหายดี”ชิงสุ่ยจินตนาการถึงสูตรการปรุงยาทั้งหมด เขามีความรู้เกี่ยวกับยาหวนคืนชีวิตเพียงแค่เล็กน้อย นอกจากนี้มันยังมีส่วนผสมที่จำเป็นต้องตามหา จึงทำให้โอกาสสำเร็จยังคงอยู่ห่างไกล
อย่างไรก็ตามชิงสุ่ยก็ได้ตัดสินใจมุ่งหน้าเข้าสู่ถ้ำมหาสมุทรเสียงสวรรค์ และหวังว่าส่วนผสมที่เขาต้องการจะปรากฏอยู่ที่นั่น เขาหวังว่าเขาจะได้พบดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นดั่งความหวังสำคัญที่สุด
”ข้าให้สัญญากับเจ้าแต่เจ้าก็ต้องสัญญากับข้าด้วย ว่าเจ้าจะต้องปลอดภัย เพราะมีคนมากมายรอคอยเจ้าอยู่ เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว”หลัวชิงเฉิงกล่าว เธอรู้ดีว่าตัวเธอเองไม่อาจหยุดความตั้งใจของชิงสุ่ยได้ ดังนั้นการเตือนคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอทำได้
”อืมข้าเข้าใจ ตัวข้านั้นโชคดีมาโดยตลอด และข้าอยู่รอดมาได้ถึงตอนนี้ก็เพราะความแข็งแกร่งและความพยายามของข้า ไม่ว่าข้าจะประสบพบเจอกับภัยอันตรายที่รุนแรงเพียงใด ข้าก็สามารถรอดพ้นมาได้ตลอดแม้ว่าจะบาดเจ็บก็ตาม”ชิงสุ่ยกล่าวอย่างจริงจัง
ชิงสุ่ยหยิบธนูทลายสุริยาที่หลงเหลือจากการสังหารหมู่กลุ่มอสูรแดนสมุทรขึ้นมาชิงสุ่ยเคยทดลองใช้ศาสตราวุธประเภทธนูมาก่อน แต่ด้วยความไม่เข้ากันเขาจึงไม่ต้องการใช้ศาสตราวุธประเภทธนู อย่างไรก็ตาม เมื่อภาพหยินหยางวิวัฒนาการขึ้นไปอีกระดับ เขารู้สึกว่าเขาควรลองใช้มันดู บางทีมันอาจจะจำเป็นในอนาคตสำหรับเขาก็เป็นได้
แต่ช่างน่าเสียดายที่ไม่มีลูกศรพิชิตอมตะให้ใช้งานอีกต่อไปแล้วแต่ตัวของชิงสุ่ยเองก็มีความสามารถในการหล่อหลอมศาสตราวุธ ฉะนั้นเขาจึงสามารถสร้างลูกศรธนูที่มีความเฉพาะของตัวเองได้
ชิงสุ่ยรักษาอาการบาดเจ็บภายนอกจากนั้นก็ปล่อยให้เธอดูดซับพลังของกลีบดอกบัวพุทธองค์ทองคำอย่างสงบแม้ว่าใบหน้าของเธอแต่ยังคงซีดเซียว แต่หลังจากที่ผ่านไปสักพักหนึ่งใบหน้าของเธอก็เริ่มกลับมาเป็นคนปกติ ไม่ต่างอะไรกับใบหน้าก่อนที่เธอจะได้รับบาดเจ็บ
หลัวชิงเฉิงลุกขึ้นยืนในอ้อมกอดของชิงสุ่ยเธอจัดระเบียบเสื้อผ้า พร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำ
………………………..
หลังจากนั้นไม่นานนักสุ่ยหยุนเฟิง มูหยุนชิงเก้อ และสัตว์อสูรในร่างมนุษย์ของชิงสุ่ยอีก 2 คนไม่ว่าจะเป็นวิหคอัคคีทมิฬและมังกรไอยราก็กลับออกจากห้องสมบัติ ไอลีนโนเวล
เมื่อมูหยุนชิงเก้อเห็นหลัวชิงเฉิงที่พยุงตัวยืนขึ้นได้เธอก็รับเดินเข้าไปหา “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
มูหยุนชิงเก้อจ้องมองด้วยสายตาที่เป็นกังวลหลัวชิงเฉิงรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ทุกคนมีให้กับเธอ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างสนิทสนมมากกว่าสายเลือดเดียวกันเสียอีก ก่อนหน้านี้ ตอนที่มูหยุนชิงเก้อเห็นภาพหลัวชิงเฉิงโดนลูกธนูปักเข้ากลางอก จิตใจของเธอก็เหมือนว่างเปล่าขาดสติ
”ชิงเก้อข้าไม่เป็นไรแล้ว ว่าแต่ พวกเจ้าพบเจอสิ่งของอะไรบ้าง?”หลัวชิงเฉิงยิ้มขณะกล่าวถาม นอกจากใบหน้าที่ดูอ่อนแรง ภายนอกก็ไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้นปรากฏให้เห็นอีก
”พวกเราไม่พบเจอยาวิเศษอะไรเลยเจอก้อนหิน 3 ก้อน ศาสตราวุธชั้นสูงอีก 2 ชิ้นและเคล็ดวิชาเพลงหอกอีก 1 เล่ม”มูหยุนชิงเก้อกล่าวพร้อมกับความผิดหวัง
ถ้าหากชิงสุ่ยรู้ว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นเขาก็คงไม่เดินทางมาที่เส้นทางมังกรการุณแห่งแดนทะเลเหนือเป็นอันขาด แม้ว่าพวกพ้องของเขาจะได้รับผลประโยชน์มากมาย แต่มันกลับต้องแลกมาด้วยอนาคตของหลัวชิงเฉิงซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่คุ้มค่าเอาซะเลย
”เตรียมเก็บของเถิดพวกเราจะเดินทางกลับ”ชิงสุ่ยกล่าว เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ยังโชคดีที่กลุ่มของเขาได้พบเจอห้องสมบัติถึง 2 ห้อง และต้องขอบคุณอสูรสยบมังกรที่เป็นตัวนำทางชั้นเลิศ มิฉะนั้นเขาก็คงไม่อาจจัดการอสูรผู้พิทักษ์และพบเจอสมบัติที่ทุกคนพยายามคว้านหา
ชิงสุ่ยและกลุ่มของเขาได้ออกจากเส้นทางมังกรการุณแห่งแดนทะเลเหนือภายในวันนั้นทันทีพวกเขาอาศัยอยู่ภายในไม่ถึง 2 วัน ส่วนสถานที่แห่งนี้จะถูกปิดตัวลงเมื่อครบกำหนด 7 วัน ทุกอย่างภายในจะถูกลบล้างจนหมดสิ้น แน่นอนว่า หลักฐานทุกอย่างเช่นกัน
ชิงสุ่ยไม่ได้กังวลอะไรเลยต่อให้กลุ่มพระราชวังอสูรแดนสมุทรจะเข้ามาพบเจอและรู้ว่าเขาเป็นผู้ลงมือสังหารจ้าวแห่งอสูรแดนสมุทร ถ้าหากพวกมันยังคิดจะเป็นศัตรูกับเขา เขาก็พร้อมจะทำร้ายพวกมันให้หมดเส้น แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาก็คือการตามหาวิธีการช่วยเหลือหลัวชิงเฉิง
ชิงสุ่ยได้มอบสำเนาของเคล็ดวิชาที่เขาค้นพบรวมถึงสิ่งต่างๆให้กับสุ่ยหยุนเฟิงซึ่งสุ่ยหยุนเฟิงก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร จากนั้นเขาก็ขอแยกตัวกลับสู่ถ้ำวารีจันทรา
เมื่อทุกคนกลับสู่พระราชวังอาทิตย์อัสดงทันทีที่อีเย่เจี้ยนเก้อรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมด เธอก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก และไม่รู้ว่าเธอควรช่วยเหลือหลัวชิงเฉิงด้วยวิธีการใด “ชิงสุ่ย ข้าจะไปตามหาดอกมุทราศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเจ้า”
”แล้วลูกๆของเราล่ะ?”ชิงสุ่ยถามด้วยความงุนงง
”ให้ข้าไปแทนเถอะ!!”มูหยุนชิงเก้อกล่าว
”ให้ข้าไปแทนพวกเจ้าเถิด”ชิงห่านอี้กล่าวพร้อมกับมูหยุนชิงเก้อ
”พวกเจ้าทุกคนควรอยู่ที่นี่มันจะเป็นการดีกว่า มิฉะนั้นจิตใจข้าคงไม่อาจสงบได้ ยามเมื่อข้าจากไป”ชิงสุ่ยยิ้มขณะกล่าว
ชิงสุ่ยหยิบเอาไข่มุกวารีจากชุดไข่มุก 5 ธาตุและกระบี่พุทธะออกมาจากนั้นก็มอบมันให้กับอีเย่เจี้ยนเก้อ “ทดลองใช้กระบี่เล่มนี้ ดูว่าเจ้าจะสามารถใช้งานมันได้หรือไม่?”
”อืมนี่คือกระบี่พุทธะ มีเพียงผู้บริสุทธิ์ใจอย่างถ่องแท้เท่านั้นที่จะสามารถใช้งานได้ “หลัวชิงเฉิงยิ้มขณะกล่าวยกล้ออีเย่เจี้ยนเก้อ
เมื่อมองดูชิงสุ่ยหม้อไข่มุกวารีให้กับอีเย่เจี้ยนเก้อชิงห่านอี้ก็ไม่รู้ว่าเธอควรรู้สึกเช่นไรดี เพราะดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับของจากเขา?