บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 786
มีความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายได้จากความทุกข์ทรมานของเธอ
ทำไมมันถึงเป็นเรื่องยากเสมอ? เธอแค่อยากที่จะใช้ชีวิตแสนเรียบง่ายและสงบสุขกับคนรักของเธอเท่านั้น
เฟลิเป้กลับมาที่ห้องของเคธี่และยืนอยู่ข้างหน้าต่างทรงฝรั่งเศส เมื่อเห็นร่างของเมเดลีนซึ่งกำลังล่าถอยไป เขาก็ดึงผ้าผูกผมของเคธี่มาพันรอบ ๆ ระหว่างนิ้วขณะที่สายตาของเขาก็จ้องมองอย่างลึกซึ้ง
“เธอขอให้ฉันปล่อยให้เอวลีนและเจเรมี่อยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ฉันจะไม่ทำ ถ้าเธออยากจะหยุดฉัน งั้นก็มาหยุดฉันเองสิ เธอได้ยินไหม?”
เขามองไปที่ผ้าผูกผมและออกคำสั่ง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาหาเขากลับมีเพียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่กระวนกระวายของเขาเท่านั้น
หิมะเริ่มตกลงมาอีกครั้งในค่ำคืนฤดูหนาว
เมเดลีนนอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ หลังจากที่อาบน้ำ
หัวของเธอเต็มไปด้วยวิดีโอเรียลไทม์ที่เธอได้เห็นที่บ้านของเฟลิเป้พร้อมกันกับคำขู่ของเขา
เธอหลับตา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบ
เฟลิเป้ ทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้?
เมเดลีนเศร้ามาก เธอไม่สังเกตเห็นว่าเจเรมี่กำลังนอนอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยซ้ำ จนกระทั่งเขาจูบที่มุมปากของเธออย่างอ่อนโยน ทันใดนั้น เธอก็ลืมตาขึ้นทันที
แววตาที่มีเสน่ห์ของชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างเสน่หาจากระยะใกล้
เมเดลีนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้ เธอทำได้แค่จ้องเจเรมี่เงียบ ๆ
เธอจะทิ้งชายคนนี้ไปง่าย ๆ อีกครั้งได้อย่างไร?
เธอทำไม่ได้อีกแล้ว
ความเงียบในอากาศและลมหายใจที่ประสานกันของพวกเขาค่อย ๆ ทำให้การเต้นของหัวใจของเมเดลีนปั่นป่วนเล็กน้อย
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” จู่ ๆ เจเรมี่ก็พูดขึ้น เสียงแหบของเขาพัดผ่านหูของเธออย่างร้อนรน
“ไม่มีอะไร” เมเดลีนกล่าวเรียบ ๆ “พรุ่งนี้ฉันต้องส่งแจ็คไปโรงเรียน เพราะงั้น มานอนเร็ว ๆ กันเถอะ”
เธอหันหน้าไปและไม่มองเขาอีก
“ผมจะส่งแจ็คไปโรงเรียนวันพรุ่งนี้เช้า เพราะงั้น คุณก็ไม่ต้องตื่นเช้า มากไปกว่านั้น ผมกลัวว่าคุณจะตื่นไม่ไหว”
เมเดลีนลืมตาขึ้นอย่างสงสัย “ทำไมฉันถึงตื่นไม่ไหวล่ะ?”
“เพราะว่า…” เจเรมี่กล่าวออกมาครึ่งหนึ่งก่อนที่จะบรรจงกดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเมเดลีน
หลังจากจูบนี้ เขาก็ค่อย ๆ ถลำลึกลงไป
หลังจากหลายปีมานี้ เขาไม่เคยหลับนอนกับเธออย่างเสน่หาและอ่อนโยนเช่นนี้เลย นี่เป็นความเสียใจที่เขาเก็บกดไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
เขาคิดฟุ้งซ่านเรื่องเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เขามีเหตุผล แต่ในตอนนี้ เขาอดกลั้นมันไม่ไหวอีกต่อไป
เมเดลีนรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวของเจเรมี่ อุณหภูมิของร่างกายของเขาที่ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ จุดชนวนหัวใจของเธอที่ถูกแช่แข็งมาหลายปี
สัมผัสที่โฉบเฉี่ยวของเขาเป็นเหมือนกับแมลงปอที่กำลังบินร่อนเหนือผิวน้ำ สร้างระลอกคลื่นในทะเลสาบหัวใจของเธอ
เธอคิดว่าเธอเกลียดเขามากในหลายปีมานี้จนเธอยากจะให้เขาอยู่อย่างสงบไม่ได้ไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำ เธอยังคิดอีกว่าเธอไม่รักเขาอีกแล้ว แต่ร่างกายของเธอยังคงสั่นไหวกับแค่เขาเท่านั้น
“ลินนี่ เรามามีลูกอีกคนกันเถอะ”
เสียงอันเย้ายวนของเขาวนเวียนอยู่ที่หูของเธออย่างงุนงง เมเดลีนอึ้งอยู่ครู่หนึ่งขณะที่จูบของเจเรมี่ก็ทาบลงมาที่ปากของเธออีกครั้ง
เขาพลิกเธอขึ้นมาบนผ้าห่มและกอดเธอไว้แน่น เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและห้อมล้อมเธอไว้ด้วยความอ่อนโยนที่ไม่รู้จบ…