บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 785
เมเดลีนรีบเดินไปที่โต๊ะและหยิบคอมพิวเตอร์ขึ้นมา
เฟลิเป้มองดูปฏิกิริยาที่ตื่นเต้นของเมเดลีนและหัวเราะอย่างเฉยเมย
“ผมเคยพูดไปแล้ว ว่าผมจะไม่ทำอะไรที่ทำให้คุณต้องเจ็บปวด ตอนนี้คุณเห็นหรือยัง?”
เมเดลีนมองดูร่างเล็ก ๆ ที่มีชีวิตชีวาและร่าเริงสดใสซึ่งแสดงอยู่ในวิดีโอกล้องวงจรปิด ขณะที่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา อารมณ์ของเธอในขณะนี้หาใดเปรียบไม่ได้เลย
“เฟลิเป้ วิทแมน นี่มันคือที่ไหน?!” เธอถามกดดันเขา
อย่างไรเสียเฟลิเป้ก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกเธออยู่แล้ว เขาเดินไปหาเธอและยกมือขึ้น ทันทีที่นิ้วเรียวของเขาแตะแก้มของเมเดลีน เธอก็สะบัดหน้าหลบทันที
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ รอยยิ้มที่มืดมนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “คุณยังจำเรื่องที่คุณสัญญากับผมในตอนนั้นได้ไหม? คุณบอกว่าจะพาลิเลียนตามผมกลับไปที่เมืองเอฟ เพื่อใช้ชีวิตที่สงบสุขหลังจากการแก้แค้นของเธอ ผมรอวันนั้นมาตลอด แต่คุณก็ผิดสัญญา”
เมเดลีนมองเข้าไปในดวงตาสีดำของเฟลิเป้อย่างตรงไปตรงมา “ใจคุณรู้ดีที่สุด ว่าทำไมสิ่งต่าง ๆ ถึงเป็นแบบนี้”
“หึ” เฟลิเป้หัวเราะเยาะ “ผมทำเพื่อคุณมามากพอแล้ว”
“คุณทำเพื่อตัวเอง คุณแค่ไม่อยากแพ้เจเรมี่” เมเดลีนจ้องไปยังชายผู้ที่ค่อย ๆ มีสีหน้าเศร้าหมองด้วยความผิดหวัง “ตอนแรกฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับคุณจริง ๆ และนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันยอมให้ลิเลียนเรียกคุณว่าพ่อ แต่คุณทำให้ฉันแปลกใจและผิดหวังจริง ๆ”
สีหน้าของเฟลิเป้เย็นชาลงทันทีหลังจากฟังคำพูดของเมเดลีน แม้แต่สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป
“เฟลิเป้ คุณจะบอกฉันได้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” เมเดลีนถาม ขณะชี้ไปที่วิดีโอบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
เฟลิเป้เหลือบดวงตาเย็นเยียบของเขาขึ้นเล็กน้อย “ผมบอกก็ได้ แต่ก่อนอื่น คุณต้องตามผมกลับไปที่เมืองเอฟ และเป็นผู้หญิงของผม แล้วก็ห้ามเจอกับเจเรมี่อีก”
เมเดลีนไม่สามารถยอมรับคำขอดังกล่าวได้อย่างแน่นอน “เฟลิเป้ ถ้าคุณยืนกรานที่จะอยู่กับฉันเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคุณยังเด็ก ฉันก็บอกคุณแล้วว่า ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อนจริง ๆ ฉันใช้เวลาอยู่กับเจเรมี่ที่เอพริลฮิลล์ตอนฉันอายุสิบขวบเท่านั้น”
เฟลิเป้ขมวดคิ้วแน่น “คุณนั่นแหละ ผมจะไม่มีวันลืมเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีลักยิ้มน่ารักทั้งสองข้างเวลาเธอยิ้มได้หรอก”
“มีผู้หญิงจำนวนมากบนโลกนี้ที่มีลักยิ้มเหมือนฉัน เคธี่เองก็มีลักยิ้มเหมือนกันเวลาเธอยิ้ม แล้วแบบนี้มันหมายความว่าไง?”
การกล่าวถึงเคธี่อย่างกะทันหันทำให้เฟลิเป้ตกใจ
ภาพของเธอที่กระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างเด็ดเดี่ยว และคำบอกลาของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเขา
หัวใจของเฟลิเป้ดูเหมือนจะถูกตัดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที ความเจ็บปวดจากแผลชุ่มเลือดกระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเขาในทันที
เขาคิดว่าความเจ็บปวดแบบนี้เกิดจากการที่เมเดลีนไม่รักเขา และเมเดลีนยืนกรานที่จะอยู่กับเจเรมี่แทนที่จะอยู่กับเขา
“เฟลิเป้ วิทแมน บอกฉันทีว่ามันคือที่ไหน?” เมเดลีนรู้สึกกังวล
เฟลิเป้จ้องมองไปยังดวงตาที่สวยงามของเมเดลีนอย่างเงียบเชียบ ความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในดวงตาสีดำของเขายังไม่มีทีท่าจะลดลง “เอวลีน ผมจะให้เวลาคุณแค่สามวันเท่านั้น ในสามวันนี้ คุณต้องทำให้เจเรมี่เลิกคิดที่จะอยู่กับคุณอีก ผมจะรอคุณที่สนามบินเกลนเดลในอีกสามวันข้างหน้า ถ้าคุณไม่ปรากฏตัว คุณคงไม่มีโอกาสได้เจอกับคนที่คุณอยากเจอที่สุดในตอนนี้อีกตลอดไป”
“คุณขู่ฉัน?” เมเดลีนถามอย่างใจเย็น
เฟลิเป้ยิ้มออกมา “ใช่ ผมขู่คุณ ถ้าสุดท้ายแล้วผมไม่ได้ครอบครองคุณ ผมก็จะทิ้งรอยร้าวที่ไม่มีวันลบเลือนระหว่างคุณกับเจเรมี่เอาไว้ ทุกครั้งที่คุณอยู่กับมัน คุณก็จะนึกถึงแต่ลิเลียนที่เสียชีวิตไป เพราะการเลือกของคุณ และพวกคุณสองคนก็จะไม่มีวันมีความสุขได้อีก”
เพี้ยะ!
เมเดลีนตบหน้าเฟลิเป้ด้วยดวงตาแดงก่ำ “น่ารังเกียจ”
เฟลิเป้เหยียดริมฝีปากอย่างเฉยเมย รอยยิ้มของเขาดูทั้งดีและร้ายในเวลาเดียวกัน “คุณคิดว่าผมเป็นคนสองหน้าที่น่ารังเกียจแล้ว งั้น ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าผมน่ารังเกียจแค่ไหน”
เขาเดินไปหาเมเดลีนขณะที่เขาพูด และลูบคิ้วของเธอทั้ง ๆ ที่เธอต่อต้าน “เอวลีน ผมจะพิสูจน์ให้คุณได้เห็นว่าผมรักคุณมากกว่าเจเรมี่ และผมเหมาะกับคุณมากกว่ามัน”
น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยน แต่เมเดลีนพบว่าการจ้องมองของเขาดำมืด ทั้งยังมีความหวาดระแวงครอบงำ
“อีกสามวันข้างหน้า เจอกันที่สนามบินเกลนเดล โอเคไหม?”
เฟลิเป้หมุนตัวและเดินจากไปทันทีที่เขาพูดจบ
เมื่อเมเดลีนหันกลับไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภาพนั้นก็ได้หายไปแล้ว