แม้ว่าชูฮันจะพูดด้วยท่าทีสบายๆแต่ที่จริงแล้วเขากำลังโกรธอย่างมาก ความโกรธสุมแน่นอยู่ในอก ภายใต้การปรับใช้แผนการรบแต่ก็ยังมีผู้คนบาดเจ็บรุนแรงจำนวนไม่น้อยเลย แม้ว่ากลยุทธ์ของเขาจะสมบูรณ์แบบแค่ไหน แต่กองกำลังในตอนนี้ก็ยังไม่ดีพอ
หลังจากสงครามครั้งนี้จบลงมันจะต้องส่งผลกระทบอย่างหนักต่อค่ายหนานตู้แน่นอน!
”มีผ้าก๊อซมั้ย?”ตอนนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงดังชัดเต็มไปด้วยความกังวลดังขึ้นจากทางด้านหลังชูฮัน เจียงหลิงหลิงโบกมือซ้ายพร้อมตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือด่วนจากสมาชิกในทีม “ตรงนี้ไม่มีผ้าก๊อซ!”
”ใช้เท่าที่จำเป็นทรัพยากรเรามีจำกัด” คนที่ถัดไปเอ่ยขึ้นพร้อมกับโยนผ้าก๊อซให้เจียงหลิงหลิง
ในตอนนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงตะโกนเต็มไปด้วยความตระหนกดังขึ้น “เจียงหลิงหลิง! ระวัง!”
วร๊ากกกก—-
เสียงคำรามของซอมบี้ดังออกมาจากห้องฉุกเฉินจากนั้นทุกคนก็ได้เห็นชายผู้บาดเจ็บที่เจียงหลิงหลิงเป็นคนทำแผลให้ได้กลายร่างเป็นซอมบี้ไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ ผิวหนังซีดและเริ่มหลุดลอก ทันใดนั้นมันก็พุ่งตัวไปเล็งจะกัดเข้าที่คอของเจียงหลิงหลิง!
เจียงหลิงหลิงกลัวอย่างมากเธอยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว
และในตอนที่ฟันแหลมคมของมันกำลังจะงับเข้าที่ผิวของเจียงหลิงหลิงมันก็มีลำแสงสีดำสว่างวาบขึ้น!
พั้วะ!
”ปัง!”
ทันใดนั้นมันก็แรงระเบิดอัดปรากฏขึ้นมาหัวของซอมบี้ที่พึ่งกลายร่างระเบิดจนเละเลือดสีดำและของเหลวในสมองกระเซ็นเปื้อนใส่เจียงหลิงหลิง
”เป็นอะไรมั้ย?”คนที่อยู่ข้างเจียงหลิงหลิงรีบวิ่งเข้ามาถามอย่างตื่นกลัว “ถูกกัดรึเปล่า?”
เจียงหลิงหลิงรีบดึงสติตัวเองกลับมาจากอาการช็อคเธอส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมน้ำตา มองไปที่กระโหลกของซอมบี้ที่พื้น
”ฉันบอกเธอไปก่อนหน้านี้แล้วว่าไม่ต้องทำแผลให้สวยงาม”ครั้งนี้เสียงพูดแผ่วๆของชูฮันดังมาจากด้านหลัง แววตาไร้ซึ่งอารมณ์ ขวานซิ่วโซวย้อมไปด้วยเลือดของซอมบี้ เขาชี้ไปที่ร่างไร้หัวของซอมบี้ที่พื้นและทำการสอนเจียงหลิงหลิง “ผ้าก๊อซที่เธอใช้ไปมันกลายเป็นเสียเปล่า ตอนนี้มันติดเชื้อไวรัสไปหมดแล้วและไม่สามารถเอาไปพันแผลใครได้อีก”
หลังจากพูดจบชูฮันก็หมุนเดินออกไปอย่างไม่สนใจอีก เขาสบตากับฉางกวนหลง
เจียงหลิงหลิงที่ตกอยู่ในอาการหวาดกลัวเบิกตากว้างกลืนน้ำลายลงคอดังอึก เธอไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ออกมาได้เลย ทำได้แต่จ้องเขม็งไปที่ซากศพไร้หัวที่พื้นไม่วางตา เธอใช้ผ้าก๊อซทั้งหมดไปกับร่างนี้แต่สุดท้ายเขาก็กลายเป็นซอมบี้ ขณะที่คนอื่นๆได้ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้คนบาดเจ็บไปได้หลายคน แต่เธอกลับใช้ผ้าก๊อซทั้งหมดและเวลาที่มีไปกับคนคนเดียวและมันก็ไร้ประโยชน์
เมื่อตอนที่ชูฮันปรากฏตัวขึ้นที่ห้องรักษาพยาบาลเมื่อสองวันที่แล้วในตอนนั้นเจียงหลิงหลิงยังคงแย้งต่อคำพูดของชูฮันอยู่ novel-lucky
แต่ตอนนี้หลังจากผ่านมาสองวันความเป็นจริงได้เอาชนะความดื้อด้านของเจียงหลิงหลิงให้เห็นแล้ว ทุกอย่างเป็นอย่างที่ชูฮันพูด สิ่งที่เธอทำบนสนามรบมันเป็นการเสียเวลาและทรัพยากร
มันมีน้ำตาคลอเบ้าเจียงหลิงหลิงขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะสบตากับชูฮันก็ได้พบว่าชูฮันที่หลังจากช่วยชีวิตและสอนเธอแล้วก็จากไปโดยไม่สนใจเธออีกเลย แต่กลับมุ่งหน้าเข้าสู่สนามรบต่อทันที
ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งเข้าสู่อกของเจียงหลิงหลิง…เธอพบว่าเธอผิดจริงๆ
”รุ่นพี่ฉางกวนหลง”ชูฮันไม่ได้หยุดชะงักเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เขากลับรีบจัดการแก้ปัญหาต่อทันที “คุณเองก็เห็นว่าคนธรรมดาถ้าไม่ถูกซอมบี้จับก็ถูกข่วนหรือกัด และพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นซอมบี้ต่อ”
ชูฮันสบตากับฉางกวนหลงผู้นำแห่งค่ายสามอันดับสูงสุดของจีนด้วยสายตามีนัยนะ ฉางกวนหลงรู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย “คุณหมายถึงอะไร?”
ชูฮันเบนสายตาไปจากฉางกวนหลงและมองไปที่สนามรบตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายน้ำเสียงนิ่งเรียบไร้ร่องรอยอารมณ์ใดๆ “ฆ่าพวกที่ติดเชื้อซะ”
”เฮือก!”
แม้แต่ฉางกวนหลงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวูบไหวมันไม่ใช่คำขอของชูฮันที่ทำให้เขารับไม่ได้ แต่ที่จริงมันคือทางเลือกสุดท้าย ถ้าไม่ฆ่าคนที่ติดเชื้อ…คนที่เหลือในค่ายก็จะเสี่ยงอันตรายกันหมด?
ฉางกวนหลงช็อคกับความจริงที่ชูฮันสามารถพูดเรื่องฆ่าคนได้ง่ายๆราวกับพูดเรื่องหมูหมากาไก่ในความคิดของฉางกวนหลง แม้แต่จิตใต้สำนึกของชูฮันก็ดูเหมือนจะไม่มีความเมตตาต่อมนุษย์ด้วยกันเลย
หัวใจของฉางกวนหลงเต้นแรงหากเขาไม่ได้ตัดสินใจในทันที แต่เลือกที่จะพูดทดสอบชูฮันก่อน “ในทีมของคุณ คุณฆ่าคนที่ติดเชื้อทันทีโดยไม่มีความเมตตาเหมือนกันเหรอ? แล้วสมาชิกในทีมของคุณก็โอเคกับเรื่องนี้? เท่าที่ฉันรู้ สมาชิกส่วนใหญ่ของกองทัพเขี้ยวหมาป่าไม่ใช่มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ซะหน่อย”
คำพูดของฉางกวนหลงทำให้ชูฮันเงียบไปพักใหญ่ความทรงจำในหัวชูฮันกำลังไหลทะลักราวกับเขื่อนแตก แววตาและน้ำเสียงของชูฮันเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “สำหรับกองทัพเขี้ยวหมาป่า ไม่ว่าจะเจอกับฝูงซอมบี้มากขนาดไหน ไม่ว่าจะมีซอมบี้จำนวนมากเท่าไหร่ เราไม่เคยมีใครติดเชื้อ”
หลังจากพูดจบแววตาของชูฮันก็เย็นยะเยือก กองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขาไม่เคยหวาดกลัวต่อฝูงซอมบี้ไม่ว่าจะจำนวนไหนๆ พวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่าซอมบี้และกล้าแกร่งยิ่งกว่าซอมบี้ เมื่อกองทัพเขี้ยวหมาป่าและทั้งสามทีมสู้รวมกัน จะไม่มีภัยใดๆคุกคามพวกเขาได้
แม้แต่ลูกผสม!
อย่างไรก็ตามฉางกวนหลงตกใจกับคำประกาศกร้าวของชูฮัน มันเหมือนกับสึนามิพัดถล่มใส่ คำพูดของชูฮันเรียบง่ายและชัดเจนในตัวแต่ความหมายที่สื่อออกมามันน่าตกใจเกินไป
กองทัพเขี้ยวหมาป่ากล้าแกร่งถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!
ทุกๆคนรวมถึงฉางกวนหลงคิดเสมอว่าสถิติของกองทัพเขี้ยวหมาป่าเป็นเพียงแค่โชคเท่านั้นประกอบกับกลยุทธ์ที่สมบูรณ์แบบของชูฮัน แต่ไม่เคยมีใครนึกถึงความสามารถที่แท้จริงของทหารในกองทัพเขี้ยวหมาป่าเลย
เพราะมีชูฮันเป็นแกนนำหลักดังนั้นทุกคนจึงไม่เชื่อว่าทหารในกองทัพเขี้ยวหมาป่าเก่งกาจจริงๆ แต่ฉางกวนหลงรู้ดีว่าชูฮันไม่เคยกล่าวเกินจริงหรือโอ้อวด ถ้าชูฮันบอกว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่ามีความกล้าแกร่งพอ แสดงว่าความจริงจะต้องยิ่งน่ากลัวกว่าไปอีก!
ดังนั้นฉางกวนหลงที่พอได้สติก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “ดังนั้น สงครามครั้งนี้ ฉันต้องฆ่าทหารของฉัน?”
ฉางกวนหลงยังพูดไม่ทันจบแต่ชูฮันก็เข้าใจความหมายที่ฉางกวนหลงต้องการจะสื่อ ชูฮันสบตากับฉางกวนหลงและเอ่ยตอบเสียงเรียบ “ความสามารถในการรบยังไม่พอ งั้นก็ปล่อยให้พวกเขาออกไปสู้และถูกฆ่าอีกสักสองสามรอบดู”
ทันทีที่ชูฮันพูดจบฉางกวนหลงที่ยังไม่ทันมีเวลาได้คิด——
”วร๊ากกกก!”
”ตึง!”
เสียงระเบิดคำรามของซอมบี้ดังขึ้นที่ด้านหลังทีละคนๆเต็มไปด้วยเสียงร้องและความวุ่นวาย
กลุ่มคนธรรมดาที่สู้ในรอบแรกเริ่มติดเชื้อและเปลี่ยนเป็นฝูงซอมบี้แทน!