”คุณยังตัดสินใจไม่ได้อีกเหรอ?”ชูฮันเอ่ยเตือนสติฉางกวนหลง และเริ่มออกคำสั่งอย่างเยือกเย็นกับกองกำลังรบตรงหน้า “กองกำลังที่สองกลับมา กองกำลังที่สามเข้าไปรับมือแทน กองกำลังที่สี่เตรียมตัว!”
”ฮือฮา~”
กองกำลังตรงหน้าส่งเสียงพูดคุยเรื่องการแทนที่กลุ่มคนที่บาดเจ็บกลับเข้ามาทำแผล
อารมณ์ในแววตาของฉางกวนหลงเริ่มค่อยๆคลายตัวลงสายตากวาดมองสำรวจคนธรรมดาที่มีรอยขีดข่วนตามตัว หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึก ฉางกวนหลงก็ออกคำสั่งเสียงแผ่วกับคนสนิท “แยกคนที่บาดเจ็บออกไป และถ้าใครกลายเป็นซอมบี้ให้ฆ่าได้ทันที!”
คนสนิทที่ได้ยินคำสั่งก็ช็อคค้างหากก็รีบพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้และตอบรับ “ครับ!” ในตอนนั้นเองสถานการณ์ตรงหน้าก็เริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ตรงประตูค่ายได้ออก การต่อสู้ที่ย่ำแย่ทำให้ทุกคนตกใจกลัวและมองเห็นจุดจบ
ขณะที่การต่อสู้ดำเนินต่อไปกองกำลังทั้ง 300 กลุ่มก็ได้หมุนเปลี่ยนจนครบ จำนวนทหารของค่ายหนานตู้ลดลงอย่างน่าตกใจ จำนวนศพที่กองอยู่ในค่ายก็มากจนสยอง มือปืนที่ประจำการบนกำแพงยังคงระดมยิงกันไม่หยุดหย่อน กล่องกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนกระจายอยู่ตามพื้น
ทุกอย่างมันสายไปแล้วการต่อสู้ของซอมบี้ก็เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกัน
”ท่านครับ!ซอมบี้ที่เริ่มเข้ามาตรงประตู มีซอมบี้ระยะ 2 เพิ่มเข้ามาอีกเท่าตัวจากคลื่นลูกแรกครับ!” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยความตระหนกและความสิ้นหวังต่อสงครามนี้และอนาคตของตัวเอง
พวกเขาต่อสู้มากันทั้งวันแต่ซอมบี้กลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ แถมพวกมันยังเริ่มปีนประตูค่ายเพื่อจะเข้ามาไม่หยุด
แม้แต่ช่วงเวลานี้พวกเขาต้องฆ่าซอมบี้ระยะ 1 ที่มีจำนวนมากกว่า 100,000 ตัว แล้วไหนจะระยะ 2, 3 และซุปเปอร์ซอมบี้อีก?
พวกมันมีทั้งหมดเท่าไหร่กันแน่!?
คลื่นซอมบี้ครั้งนี้เป็นเหมือนกับหลุมลึกที่ไม่มีจุดสิ้นสุดด้านนอกประตูค่ายมีซอมบี้อัดแน่นจนมองอะไรไม่เห็นนอกจากคลื่นสีดำ ค่ายหนานตู้เปรียบเสมือนกับเรือโดดเดี่ยวกลางกระแสน้ำเชี่ยวสีดำที่ไม่รู้จะถูกกลืนกินไปเมื่อไหร่
”ให้กองกำลังมนุษย์สายพันธุ์ใหม่เตรียมตัวแบ่งออกเป็น 20 ทีม ทีมละ 100 คน และให้กองกำลังทั้ง 300 ทีมเดิมจับทีมใหม่ให้เป็นทีมละ 100 คนเหมือนเดิม สู้ร่วมกับทีมมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ต่อไป” ชูฮันออกคำสั่งอย่างใจเย็น ทันใดนั้นก็หันไปจ้องหน้าฉางกวนหลง “ผู้นำฉางกวนหลง เพื่อจะให้สอดคล้องกับแผนการรบนี้ ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นวงวนไม่สิ้นสุด รวบรวมจำนวนมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดในค่ายมาต่อสู้ จำนวนของซอมบี้มันเกินกว่าที่เราคาดเอาไว้ ไหนจะจำนวนของซอมบี้ระดับสูงด้านหลังที่เรายังไม่รู้อีก กองกำลังมนุษย์สายพันธุ์ใหม่สองพันคนอาจจะไม่พอที่จะต้านพวกมันไว้ได้”
”นี้คือทั้งหมดที่ค่ายมีแล้วนี้คือมนุษย์สายพันธุ์ที่เดินทางมาจากค่ายต่างๆ” ฉางกวนหลงเอ่ยตอบทันทีด้วยเสียงแผ่ว
ชูฮันขมวดคิ้วจนหน้าย่นแววตาล้ำลึก “คลื่นซอมบี้ครั้งนี้มันไม่ถูกต้อง ผมจะออกไปดู เพราะงั้นการสั่งการต่อไปจะเป็นหน้าที่ของคุณ”
”ออกไป!”แม้แต่ฉางกวนหลงก็ตกใจกับคำพูดของชูฮัย “ข้างนอกมีซอมบี้เต็มไปหมด คุณจะออกไปตอนนี้ได้ยังไง? แล้วจะออกไปยังไง?”
ชูฮันไม่คิดว่ามันมีอะไรผิดปกติเขามุ่งหน้าไปที่กำแพงของค่ายทันที “ผมมีวิธี ไม่ต้องกังวล” ”ช่วยไม่ได้นะถ้าตายขึ้นมาฉันไม่ได้เป็นห่วงอะไรสักนิด!” ฉางกวนหลงหงุดหงิด
ในเวลาเดียวกันคนอื่นๆต่างมองไปที่ชูฮันที่ตัดสินใจด้วยแววตาหวาดกลัว ตอนที่ซอมบี้โจมตีค่ายพวกเขาต้องกั้นประตูเอาไว้ให้ได้ แต่ตอนนี้ชูฮันกลับต้องการออกไป?
แม้ว่าชูฮันจะเก่งกาจขนาดไหนแต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานคลื่นซอมบี้มหาศาลขนาดนี้ได้?
มันคือการออกไปตายชัดๆ!
ชูฮันไม่สนใจความคิดของใครทั้งนั้นเขาได้ขึ้นไปถึงด้านบนสุดของกำแพงค่ายแล้วอย่างรวดเร็ว จากตรงนี้จะสามารถมองเห็นคลื่นซอมบี้แน่นอนที่ด้านล่างข้างนอกกำแพงได้ ทั้งสนามในระยะสายตามีแต่ซอมบี้อัดแน่นเต็มไปด้วย จำนวนของมันน่าเหลือเชื่อมาก เพียงแค่กวาดตามองแวบแรกชูฮันก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
เสียง‘ปุง ปุง’ ดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุดจากนักยิงที่ยิงกันมาตลอดทั้งวัน เสียงเปลี่ยนคลิปกระสุนไปมา เสียงปลอกกระสุนที่กระเด็นต่อเนื่อง และการพลัดเปลี่ยนทีมทุกสิบนาที
ทางเดินเต็มไปด้วยกล่องกระสุนระเกะระกะนอกเหนือจากทีมซุ่มยิงแล้ว ระเบิดทุกชนิดก็ถูกเขวี้ยงปาออกไปอย่างต่อเนื่อง ไหนจะยังมีเจ้าหน้าที่คอยส่งของให้วุ่นวายเต็มไปด้วย
ค่ายใหญ่ดีอย่างนี้นี่เองมีระเบิดให้ใช้ได้ตลอดทั้งวัน! novel-lucky
ท่ามกลางการต่อสู้ของคนกลุ่มนี้ไม่มีใครสักเกตเห็นหลูปิงเซ่อที่ยืนอยู่ตรงมุมและเหงื่อตกมาตลอดบ่าย
เจ้าหน้าที่ที่ดูแลทีมยิงปืนสังเกตเห็นชูฮันที่ขึ้นมาก็รีบเข้ามาหาทันที”พลเอกชูฮัน?”
ชูฮันโบกมือปัดและเดินเข้าไปหาหลูปิงเซ่อ”นาย ทำต่อไป และฟังคำสั่งของเขา”
”ครับ”เจ้าหน้าที่ตะลึงและมองตามสายตาของชูฮันไป เขาพึ่งจะสังเกตเห็นหลูปิงเซ่อ
ความกลัวแสดงบนสีหน้าของเจ้าหน้าที่ชัดเจนหน้าเริ่มซีดเผือด ไม่ใช่เพราะท่าทางเคร่งขรึมของออกฝ่าย แต่เป็นเพราะเขาพึ่งรับรู้การมีตัวตนของหลูปิงเซ่อซึ่งเป็นลูกน้องของชูฮันที่อยู่ตรงนี้มานานแล้ว
ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยสักคน!
มาตั้งแต่เมื่อไหร่?มาอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว? ทำไมถึงเหงื่อตกขนาดนี้?
ไม่มีเลยสักคน!
การระวังตัวของทีมมือปืนอ่อนแอขนาดนี้เลยหรือว่าความสามารถของหลูปิงเซ่อมันมากเกินไป?!
”เป็นยังไง?”ชูฮันเดินเข้าไปหาหลูปิงเซ่อและเอ่ยถามโดยไม่มีหัวข้อเรื่อง
หลูปิงเซ่อปาดเหงื่อบนหน้าผากออกไปทันทีและเอ่ยตอบด้วยความกังวล”หัวหน้าครับ เรามีปัญหา อย่างที่หัวหน้าคาดเอาไว้ก่อนหน้านี้ คลื่นซอมบี้นี้มีลูกผสมเป็นตัวการแฝงอยู่ครับ! ถ้ามันยังไม่สายเกินไปที่จะช่วยค่ายหนานตู้ ดูเหมือนว่าตอนนี้กำลังเข้าสู่การโจมตีคลื่นลูกที่สอง ซอมบี้ระยะสูงขึ้นจะเริ่มปรากฏตัวขึ้นแต่ยังคงมีซอมบี้ระยะ 1 จำนวนที่ด้านหลังอยู่ เหมือนพวกมันกำลังตั้งทีมอยู่เพื่อโจมตีใส่ค่ายหนานตู้เป็นจังหวะ!”
แววตาสังหารของชูฮันวาบผ่านไปเงียบๆเอ่ยถามเสียงเย็นยะเยือก “นายเจอมันที่ไหน?”
หลูปิงเซ่อเป็นกังวลเขาส่ายหัว “ระยะมันไกลเกินไปครับ เพื่อนตัวน้อยของผมเสียไปมากระหว่างทาง คาดว่าน่าตายบนถนนเพราะคลื่นซอมบี้”
แววตาของหลูปิงเซ่อเต็มไปด้วยความเศร้าโศก”ขอโทษครับหัวหน้า ผมอ่อนแอเกินไป!”
ชูฮันมองไกลออกไปด้านหน้าที่ซึ่งมีแต่ภาพกระแสน้ำสีดำอัดแน่นและทันใดนั้นชูฮันก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เขาคาดไว้แล้วว่าคลื่นซอมบี้ครั้งนี้ต้องมีปัญหาเพราะเวลานี้ในชาติที่แล้วมันไม่ได้มีการปะทุของคลื่นซอมบี้มหาศาลที่ค่ายหนานตู้!