หลิงฮันนำอาหารมื้อใหญ่ออกมา ซึ่งเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์อสูรระดับสูงและสมุนไพรล้ำค่าอย่างเช่นไข่มุขหมื่นปีและโสมโลหิตราชามังกรทรราช
ถึงแม้เขาจะไม่มีวคามสามารถในการทำอาหาร แต่แค่ความอร่อยของตัววัตถุดิบ ผู้คนที่เห็นก็ต้องน้ำลายสอแล้ว
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนเองก็ไม่มีข้อยกเว้น ปากของเขามีหยดน้ำลายไหลออกมาและกล่าว “ไข่มมุขหมื่นปี แม้จะเป็นตัวข้าในอดีตก็ไม่เคยได้ลิ้มลอง!”
“ทุกอย่างเป็นของหนิว เจ้าไม่มีสิทธิ์มาหยิบไปกิน!” ฮูหนิวกล่าวด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนมองไปยังฮูหนิวและกล่าว “เด็กน้อย เจ้ารู้รึไม่ว่าข้าคือใคร? ถ้าเจ้ารู้เจ้าจะต้องตกตะลึง!”
‘ตุบ ตุบ ตุบ!’
เมื่อพูดพบเขาก็ถูกฮูหนิวทุบตีทันที จนทำให้เฮ่อเหลียนเทียนหยุนรู้สึกหดหู่ ในอดีตเขาเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก แต่ทันทีหลังจากเกิดใหม่เขากลับถูกคนถึงสามคนทุบตีและพ่ายแพ้?
ทำไมออร่ามังกรของเขาถึงไม่ได้ผล?
“เจ้าหนู หรือเด็กสาวผู้นี้จะเป็นลูกสาวของเจ้าอีกคน?” เฮ่อเหลียนเทียนหยุนโอดครวญ ไม่เช่นนั้นแล้วฮูหนิวจะไม่ได้รับผลกระทบจากออร่ามังกรของเขาได้อย่างไร? ออร่าของเขาไม่ใช่แค่ส่งผลต่อเผ่ามังกรเท่านั้น แต่ด้วยอำนาจของครึ่งมังกรที่แท้จริงแม้จะไม่ใช่เผ่ามังกรก็ต้องได้รับผลกระทบ
“หนิวคือภรรยาหลิงฮัน!” ฮูหนิวขึ้นเสียงและยกเท้าขึ้นเหยียบย้ำเฮ่อเหลียนเทียนหยุนอย่างขุ่นเคือง
หลังจากปรุงอาหารเสร็จ ทุกคนก็เร่งรีบแย่งกันกินอาหาร
ด้วยฤทธิ์ที่รุนแรงของวัตถุดิบเช่นนี้ แม้แต่จอมยุทธระดับสวรรค์ก็ไม่กล้ากินในปริมาณมาก อย่างมากพวกเขาก็คงแค่ซดน้ำซุปเล็กๆน้อยๆ ไม่เช่นนั้นร่างของพวกเขาต้องระเบิดเป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นกลุ่มของพวกหลิงฮันกลับกินอาหารเหล่านี้อย่างไม่บันยะบันยัง
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนหดหู่มากขึ้นกว่าเดิม “ร่างของข้าถูกสร้างขึ้นการแก่นพลังของมังกรที่แท้จริงทำให้ข้ามีร่างกายที่แข็งแกร่ง แม้จะกินพลังงานมากมายขนาดไหนเข้าไปร่างก็ไม่ระเบิด แต่พวกเจ้าสองคนทำไมถึงกินได้มากกว่าข้าผู้นี้อีก?” เฮ่อเหลียนเทียนหยุนรู้สึกว่าเขากินมาเยอะจนถึงขีดจำกัดแล้ว
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนกลายเป็นไร้คำพูด หลังจากกินเนื้อไปอีกสองสามชิ้นเขาก็นั่งลงและเริ่มย่อยสลายอาหารที่กินลงไป
“ไปกันดีกว่า ออกจากที่นี่กันเถอะ!” หลิงฮันเช็ดมือและล้างอุปกรณ์ทำอาหาร
“ฉือชิ่วเหรินคงจะดักรอเราอยู่ที่หน้าทางเข้า” หลิงฮันกล่าว “จะให้อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว ออกไปสู้กันดีกว่า”
“เดี๋ยว รอข้าด้วย!” เฮ่อเหลียนเทียนหยุนกระโดดลุกขึ้น เขาไม่เชื่อว่าในโลกนี้จะมีคนอย่างหลิงฮันและฮูหนิวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากออร่าของเขาอยู่มากนัก
พวกเขาเดินมาถึงหน้าทางเข้า และแน่นอนว่าเมื่อฉือชิ่วเหรินเห็นพวกเขา ทั้งสี่คนก็เข้ามาขวางทางทันที
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนเดินนำออกมาเล็กน้อยและกล่าว “รุ่นเยาว์ทั้งหลาย เห็นข้าคนนี้แล้วพวกเจ้ายังไม่คิดจะคุกเข่าเคารพอีก?”
ฉือชิ่วเหรินและคนอื่นๆรู้ว่าหลิงฮันมีอุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์ การที่จะมีเด็กน้อยปรากฏตัวขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทันใดนั้นเองตงหลิงเอ๋อก็กล่าวออกมา “หลิงฮัน มอบเขี้ยวมังกรที่แท้จริงกับอุปกรมิติระดับศักดิ์สิทธิ์มาซะ เจ้าควรจะรู้ตัวเอาไว้ว่าเจ้าไม่อาจออกไปจากที่นี่ได้โดยยังมีชีวิตอยู่!”
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนกลายเป็นเกรี้ยวกราด รุ่นเยาว์เหล่านี้กล้าเมินเฉยเขา! แถมยังกล่าวว่าต้องการจะแย่งชิงเขี้ยวมังกรที่แท้จริงไปอีก? ไม่ใช่ว่าเขี้ยวมังกรนั่นเป็นของเขารึไง? ‘พรึบ’ ออร่ามังกรถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างเฮ่อเหลียนเทียนหยุน แรงกดดันอันมหาศาลปะทะเข้ากับทั้งสี่คนทันที
“อะไรกัน!” “อั่ก!”
พวกฉือชิ่วเหรินสี่คนสั่นสะท้าน ภายใต้แรงกดดันของออร่ามังกรสีหน้าของพวกเขาเริ่มซีดเผือด แม้พวกเขาจะเป็นผู้นำรุ่นเยาว์แห่งยุค แต่การต่อต้านออร่ามังกรก็ยังเป็นเรื่องยากลำบากอยู่ดี
‘พรึบ’ ฉือชิ่วเหรินนำกระบี่ไร้เทียมทานออกมา ด้วยอำนาจที่ทรงพลังของกระบี่ มันช่วยป้องกันแรงกดดันของออร่ามังกรให้ทันที บุตรแห่งสายฟ้าก็ไม่เชื่องช้า เขานำขวานภูผาวารีออกมาเช่นกัน ขวานในมือของเขาส่องแสงสว่างออกมาและช่วยป้องกันออร่ามังกร
มุมปากของเฮ่อเหลียนเทียนหยุนกระตุก ออร่ามังกรของเขาถูกต้านทานได้อีกแล้ว! แต่โชคดีที่รุ่นเยาว์สองคนนี้ไม่ได้ต้านทานออร่ามังกรด้วยพลังของตนเองแต่ใช้อาวุธวิญญาณช่วย ไม่เช่นนั้นเฮ่อเหลียนเทียนหยุนคงจะร้องไห้ออกมาเป็นแน่
เฮ่อเหลียนเทียนหยุนจ้องมองไปยังอาวุธวิญญาณเหล่านั้นและกล่าว “นั่นคืออาวุธเลียนแบบของกระบี่ไร้เทียมทานกับขวานภูผาวารี?”
ฉือชิ่วเหรินและบุตรแห่งสายฟ้าสามารถต่อต้านออร่ามังกรได้ แต่นั่นไม่ใช่สำหรับราชันดาบน้อยและตงหลิงเอ๋อ แม้พวกเขาจะมีอาวุธวิญญาณระดับสิบที่ได้รับจากผู้อาวุโสในนิกาย แต่อาวุธวิญญาณที่ว่าก็ไม่มีความสามารถพอที่จะต่อต้านออร่ามังกร
เพราะอย่างไร ครึ่งมังกรเฮ่อเหลียนเทียนหยุนก็เคนเป็นถึงตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้
ฉือชิ่วเหรินและบุตรแห่งสายฟ้ารีบขยับตัวมาป้องกันราชันดาบน้อยและตงหลิงเอ๋อ เพื่อไม่ใช่หลิงฮันใช้โอกาสนี้ในการสังหารทั้งสอง ผลลัพธ์จากการต้องช่วยคุ้มครองคนสองคน พลังต่อสู้ของฉือชิ่วเหรินและบุตรแห่งสายฟ้าจึงลดลงอย่างมาก แม้จะมีกระบี่ไร้เทียมทานและขวานภูผาวารีช่วยก็ตาม
หลิงฮันหัวเราะ เขานำดาบสังหารออกมาและลงมือทันที
ถึงแม้ฉือชิ่วเหรินและบุตรแห่งสายฟ้าจะใช้พลังทั้งหมดออกมาเพื่อต่อต้าน แต่ด้วยสภาพของพวกเขาในตอนนี้พวกเขาจะสามารถต้านทานอำนาจของดาบสังหารได้? พวกเขาล้มเลิกความคิดที่จะต่อสู้กับหลิงฮัน ฉือชิ่วเหรินและบุตรแห่งสายฟ้าใช้พลังทั้งหมดพาราชันดาบน้อยและตงหลิงเอ๋อหลบหนีออกมา
หลิงฮันไม่ได้ไล่ตามพวกเขามา เมื่อหลบหนีมาได้สักพักราชันดาบน้อยและตงหลิงเอ๋อก็หายตัวสั่นจากการถูกแรงกดดันของออกร่ามังกร พวกเขาแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา ในโลกนี้มีออร่าที่น่ากลัวขนาดนั้นอยู่ได้อย่างไร?
“สถานการณ์ในตอนนี้เกินกว่าที่พวกเราจะควบคุมได้แล้ว ต้องรีบกลับไปภูมิภาคกลางโดยไวและขอให้นิกายเคลื่อนไหวเพื่อสังหารหลิงฮันและแย่งชิงเขี้ยวมังกรที่แท้จริงมา!”
“เด็กชายคนนั้นน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก ออร่ามังกรของเขาเป็นสิ่งที่อันตรายเกินไป เราไม่อาจปล่อยเขาไว้ได้เช่นกัน!”