คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 850
แดร์ริลหลับตาแน่น ในขณะที่มือและขาของเขายังคงเคลื่อนไหวด้วยการกระทำที่แปลกประหลาด
เขากำลังอยู่ในระหว่างการพัฒนากระบวนท่าการต่อสู้และเขาก็หมกมุ่นอยู่กับมันอย่างเต็มที่
จีเวลและเดบร้าไม่กล้าขัดจังหวะเขา พวกเธอจึงรออย่างเงียบ ๆ
พวกเธอไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องรอเขานานหลายร้อยวัน
เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้น หนึ่งปีผ่านไป
…
ณ พระราชวังกวนเป๋ง
ที่คฤหาสน์หลังนี้ มีสวนดอกไม้บานสะพรั่ง
โมนิก้าอยู่ในศาลาภายในสวน เธออยู่ในชุดผ้าไหมยาว รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่นั่น
เด็กชายตัวเล็ก ๆ ได้ฉลองวันเกิดปีแรกของเขา เสียงร้องเล็ก ๆ ดังขึ้นในขณะที่เขากำลังหัดเดิน รอบ ๆ ตัวเขา มีคนรับใช้หลายคนยืนอยู่ คนรับใช้อยู่ที่นั่นเพื่อคอยดูแลเขาอย่างระมัดระวัง
เด็กชายคนนั้นคือลูกชายของโมนิก้าและแดร์ริล
โมนิก้าตั้งชื่อเขาว่า แอมโบรส ดาร์บี้
ชื่อของเขา เป็นสัญลักษณ์ของความทรงจำถึงพ่อของเขาอย่างลึกซึ้ง
เมื่อเขาเติบโตขึ้น เธอเพียงแค่หวังว่าเขาจะมีพลังบวกเหมือนดั่งพ่อของเขา
หลังจากที่คลอดลูกแล้ว โมนิก้ายังคงรักษารูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอไว้ ใบหน้าของเธอเป็นสีดอกกุหลาบ เธอยังคงดูงดงาม
เมื่อครั้งที่โมนิก้าได้รับรู้เกี่ยวกับการจากไปของแดร์ริลเมื่อหนึ่งปีก่อน เธอก็เสียใจมากจนเธออยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง
จนกระทั่งทารกได้เกิดมา โมนิก้าก็ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของเธอได้ จนเธอได้เห็นแอมโบรสเติบโตขึ้นทุกวัน โมนิก้าไม่ได้มีความปรารถนาอื่นใด เธอเพียงแค่อยากเห็นเขาเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง
แม้ว่าโมนิก้าจะให้กำเนิดทารกแล้ว แต่เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ยังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
เจ้าศักดินาเคนนี่บอกกับเธอว่า เขาจะปฏิบัติต่อทารกให้เหมือนเป็นลูกของเขาเอง และเขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ ในปีที่ผ่านมา เจ้าศักดินาเคนนี่ ได้ให้การดูแลทั้งสองคนเป็นอย่างดี
หลังจากผ่านไปหนึ่งปี โมนิก้าได้ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ที่พระราชวังกวนเป๋ง
ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว เธอจะไปไหนได้อีก? แดร์ริลจากไปและเธอก็ไม่มีครอบครัวหรือญาติคนอื่น ๆ เลย
“แอมโบรส มาหาแม่เร็ว” โมนิก้าพูดด้วยความรักในขณะที่เธอกวักมือเรียกลูกของเธอ
แอมโบรสเป็นเด็กที่ฉลาดมาก เขาสามารถก้าวเดินไปช้า ๆ ไม่นาน เขาก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของโมนิก้าแล้ว
“ที่รัก ผมกลับมาแล้ว!”
โมนิก้าสามารถได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น ก่อนที่เธอจะได้เห็นเจ้าศักดินาเคนนี่เดินเข้ามาพร้อมกับอมยิ้มที่อยู่ในมือ
เมื่อเข้ามาหาแอมโบรสแล้ว เจ้าศักดินาเคนนี่ก็กล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ลูกรัก ดูสิว่าพ่อเอาอะไรมาให้ลูก มันคืออมยิ้มเปรี้ยวหวานยังไงล่ะ ”
เขาอุ้มแอมโบรสเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของแดร์ริล แต่เจ้าศักดินาเคนนี่ ก็ยังคงเรียกแอมโบรสว่าลูกชายตลอดเวลา
โมนิก้ายืนขึ้นและหันไปหาเจ้าศักดินาเคนนี่ เธอพูดอย่างไพเราะว่า “เจ้าศักดินา เขายังเล็กอยู่เลย ฟันของเขาก็ยังไม่แข็งแรง แล้วเขากินอมยิ้มได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าศักดินาเคนนี่ก็หัวเราะและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเล่นมันแทนเถอะ”
โมนิก้ายิ้ม เธอรู้สึกประทับใจมากที่เจ้าศักดินาเคนนี่รักแอมโบรสเหมือนเป็นลูกของเขา
เจ้าศักดินาเคนนี่ยิ้มและมองดูเขา เขาหยอกล้อว่า “ลูกรัก พ่อเอาอมยิ้มมาฝากลูก ลูกอยากได้ไหม?”
ดวงตาของเจ้าศักดินาเคนนี่เต็มไปด้วยความคาดหมาย
แอมโบรสรับอมยิ้มไปอย่างตื่นเต้นในขณะที่เขาพูดช้า ๆ ว่า “ขอบคุณครับพ่อ!”
เจ้าศักดินาเคนนี่หัวเราะอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็หอมแก้มเด็กชายและพูดว่า “เก่งมาก…”