ตอนที่ 109: คุณพ่อเฉินสามารถทำได้ทุกอย่าง โดย Ink Stone_Romance
จากคำบอกเล่าของเฉินเวย เฉินเยี่ยนและคนบ้านเฉินรู้แล้ว เฉินกุ้ยพาช่างเหลียนส่งกลับบ้าน แต่เขายังไม่ทันได้ออกจากบ้านเหลียน ก็โดนคนบ้านเหลียนจับไว้ ให้เขาพูดให้รู้เรื่อง
หลังเฉินกุ้ยพูดจนกระจ่าง บ้านช่างก็อึ้งไป พวกเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องของช่างเหลียนจะโดนเฉินกุ้ยจับได้ อีกทั้งเรื่องช่างเหลียนท้อง มันสมควรจริงๆ
แต่บ้านช่างเป็นคนมีเหตุผลหรือ?
ไม่เคยมีเลยตั้งแต่แรก
พี่ชายช่างเหลียนบอกว่าถ้าเฉินกุ้ยกล้าทิ้งช่างเหลียนเขาจะอัดเฉินกุ้ย แต่เฉินกุ้ยใจแข็ง เขาบอกยอมโดนตีตาย ก็จะต้องหย่าให้ได้
สุดท้ายทะเลาะกันอยู่นาน บ้านช่างเห็นว่าเฉินกุ้ยไม่มีใจให้ช่างเหลียนแล้ว ถึงค่อยร้อนรนขึ้นมาจริงๆ ถ้าลูกสาวโดนส่งกลับบ้าน จะแต่งงานอีกจะแต่งกับใครได้? จะมีใครแบบบ้านเฉินที่ดูและเธอดีแบบนี้? บ้านเฉินเป็นคนซื่อ ได้เจอคนแบบนี้ ถือเป็นบุญของพวกเขา พวกเขาไม่สามารถให้ลูกสาวกลับมาได้ ลูกสาวทำอะไรก็ไม่เป็น กลับมาก็เพิ่มคนกินข้าวขึ้นมาอีกคน เป็นความรับผิดชอบของพวกเขา
สุดท้ายแม่ช่างเหลียนเลยออกหน้า บอกว่าเฉินกุ้ยกับช่างเหลียนจะหย่ากันก็ได้ แต่ก่อนหย่าช่างเหลียนอยู่บ้านช่างไม่ได้ จะปีใหม่แล้ว มีที่ไหนที่ลูกสาวมาอยู่บ้านตัวเอง พวกเขาขายหน้าคนอื่น เธอให้เฉินกุ้ยพาช่างเหลียนกลับไป รอจนจัดการเรียบร้อยค่อยพาเธอกลับมา
เฉินกุ้ยไม่ยอม แต่พี่สะใภ้ของช่างเหลียนชี้หน้าด่าช่างเหลียน แล้วยังไล่ช่างเหลียนออกมาอีก บอกว่าช่างเหลียนทำขายขี้หน้า อย่าให้เธอกลับมาที่บ้าน ถ้าเฉินกุ้ยไม่พาเธอกลับไป ก็ให้ช่างเหลียนไปตายอยู่ข้างนอก
เฉินกุ้ยเห็นช่างเหลียนร้องไห้น่าสงสาร แล้วเห็นคนบ้านช่างทำแบบนั้นกับช่างเหลียน เขาทนไม่ได้ สุดท้ายเลยพาช่างเหลียนกลับมา เขาคิดแล้ว ไม่ว่าจะยังไงให้ปีใหม่ผ่านไปก่อน รอหลังปีใหม่ ค่อยทำเรื่องหย่าระหว่างเขากับช่างเหลียน แล้วค่อยส่งช่างเหลียนกลับไป ถึงเวลานั้นคนบ้านช่างก็ไม่พูดอะไรไม่ได้แล้ว
ดังนั้นเฉินกุ้ยเลยไม่ได้ส่งช่างเหลียนไป แต่พากลับมาอีกรอบ
บ้านเฉินได้ฟังก็เงียบไม่พูดจา ในใจพวกเขาก็รู้ว่าเป็นความคิดของบ้านช่าง แต่พวกจะทำอะไรได้? ไล่ช่างเหลียนออกไป? ถ้าแม่ช่างเหลียนไม่ให้เธอเขาบ้านจริงล่ะ? นี่อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว หรือจะให้เธอฉลองปีใหม่บนถนน? เรื่องแพร่ออกไป คนบ้านเฉินก็จะไม่มีน้ำใจเกินไป
เฉินเยี่ยนก็รู้ ที่เรื่องนี้เป็นแบบนี้ เพราะบ้านช่างต้องปรักปรำโยนให้เฉินกุ้ยเพราะเขาซื่อเกินไป หนีไม่พ้นจากบ้านเฉิน เลยกลายเป็นแบบนี้ เรื่องนี้ตอนนี้ฝั่งนี้ก็เข้าไปยุ่งไม่ได้ ดูว่าเฉินกุ้ยจะทำยังไงแล้วกัน
ถึงแม้ช่างเหลียนจะไม่ได้กลับบ้านเธอ แต่เธอก็ไม่มาที่นี่ ไม่มีผลกับเฉินเยี่ยน ตอนนี้เฉินเยี่ยนก็ขี้เกียจสนใจเธอ ต่อไปเฉินเยี่ยนจะพาบ้านเฉินหลุดพ้นจากความทุกข์ หลังวันเซ่นไหว้เทพเจ้าเตาไฟ เธอ หวางนิว และหวางจวนเอาผ้าปูที่นอนทั้งหมดมาซัก เสื้อผ้าก็ซักด้วย แล้วทำความสะอาดของในบ้านในสนามข้างนอกข้างในจนสะอาดหมดจด
ทำงานเสร็จก็ถึงวันที่ 26 เดือน 12 ตามปฏิทินจันทรคติ บ้านเฉินก็เริ่มหาเนื้อ เนื้อหัวหู ลำไส้อะไรพวกนี้ ได้มาหม้อใหญ่ แล้วยังนึ่งเนื้อกับสมุนไพร ทอดไชเท้า พวกนี้เอาไว้ห่อเกี๊ยว
วันที่ยี่สิบเจ็ด บ้านเฉินเริ่มเตรียมทำอาหาร
เฉินจงนวดแป้งไว้เยอะมาก พวกนี้จะเอาไปเคลือบน้ำมัน ทำแป้งทอด นอกจากนี้ยังมีลูกชิ้นไชเท้า รากบัว แผ่นเต้าหู้ แผ่นมันเทศ
เฉินเยี่ยนเตรียมเนื้อไก่ เนื้อปลา กระดูกหมู เป็นของหมักทั้งหมด และต้องทอดเช่นกัน
เห็นของทอดเป็นตะกร้าๆ เฉินเยี่ยนน้ำลายไหลอยากกิน ฝั่งเฉินหู่เอาเข้าปากอย่างมีความสุข ก่อนปีใหม่ได้มีลูกชิ้น มีของทอดกินก็ไม่แย่แล้ว ปีนี้มีของพวกนี้เพียบ เยอะขนาดนี้ เขามีความสุขเหลือเกิน
เฉินเยี่ยนก็ชิมลูกชิ้น พอกิน เธอก็รู้สึกประหลาดใจ เธอคิดไม่ถึงว่าพ่อมีฝีมือดีขนาดนี้ด้วย ลูกชิ้นทอดนี่อร่อยเหลือเกิน อร่อยกว่าเธอเยอะเลย เธอไม่เคยกินลูกชิ้นที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน อร่อยกว่าของที่ขายในยุคหลังอีก
กินไปหนึ่งชิ้น เฉินเยี่ยนก็ไม่หยุดปาก กินไม่รู้ตัวไปสิบกว่าชิ้น แล้วลองอันนี้ ลองอันนั้น สุดท้ายเธอเห็นเส้นก๋วยเตี๋ยวที่พ่อเธอทอดออกมา เธออึ้งอีกรอบ เส้นก๋วยเตี๋ยวนี่ไม่ใช่ว่าใครก็ทอดได้ แต่ต้องมีเทคนิค ตัวเองยังทำไม่ได้เลย พ่อเธอเก่งจริงๆ สามารถทำได้ทุกอย่าง
“ครั้งที่พ่อลูกแสดงฝีมือเองเลย แม่แต่งงานกับพ่อหลายปีมานี้ เขาทำก๋วยเตี๋ยวทอดแค่สามครั้งเอง ปีนี้ได้เห็นอีกครั้งแล้ว”
หวางนิวพูดไป ก็หยิบเส้นก๋วยเตี๋ยวทอดไปชิ แววตามีรสชาติของความทรงจำ
“ผมยังไม่เคยกินเลย”
เฉินหู่ก็เข้าไปชิม เขาเพิ่งกินเป็นครั้งแรก
เฉินเยี่ยนกินไม่ไหวแล้ว ชิมแค่หนึ่งคำ เส้นแป้งทั้งกรอบ ทั้งหอม อร่อยกว่าที่ขายในยุคหลังเยอะเลย พ่อตัวเองคนนี้ช่างมีฝีมือมากจริงๆ
“พ่อ พ่อมีฝีมือนี่ ไปทอดลูกชิ้น ทำเส้นก๋วยเตี๋ยวทอดขายเถอะ”
เมื่อก่อนเฉินเยี่ยนไม่รู้ ถ้ารู้เธอส่งเสริมให้พ่อเธอทอดไปขาย
“จะมีคนซื้อหรือ? ทุกคนก็ทอดเป็นกันหมดไม่ใช่หรือ? อีกอย่างถ้าขายก็ต้องมีหม้อทอด มีแป้ง มีฟืน หลายอย่าง ผู้ชายที่ไหนไปขายของพวกนี้กัน ไม่ใช่ปาท่องโก๋เสียหน่อย”
หวางนิวคิดว่าลูกสาวพูดไม่ถูก
“ทำไมจะไม่มีคนซื้อ? คนอื่นทำได้ แต่ใครที่จะทำอร่อยเท่าของพ่อทอด หนูว่านี่อร่อยกว่าปาท่องโก๋เยอะเลย”
เฉินเยี่ยนไม่คิดแบบนั้น คนจีนละเอียดเรื่องการกิน คนที่มีฐานะดีแล้วยิ่งเลือกกินใหญ่ ของดีต้องมีคนซื้อแน่นอน
เฉินจงหัวเราะหึหึฟังภรรยาและลูกสาวเถียงกัน ไม่ได้พูดอะไร เขาวางความกังวลใจแล้ว เขายอมรับเฉินเยี่ยน เขาคิดว่าชีวิตแบบนี้ก็ดีมากแล้ว เมื่อก่อนลูกสาวกลัวเขา เห็นเขาเหมือนหนูเห็นแมว ตอนนี้ดีขึ้นมาก ลูกสาวกับเขาได้ใกล้ชิดกัน
“เสี่ยวเวยมาแล้ว เร็ว เพิ่งทอดใหม่ๆ รีบมาชิมเร็ว”
หวางนิวกำลังพูดอยู่ เห็นเสี่ยวเวยเข้ามา ก็รีบเรียกให้เธอมากิน ปีก่อนไม่มีเหลือแบบนี้ ของทอดยังต้องเก็บไว้ให้แขก ดังนั้นกินได้นิดเดียว ปีนี้ไม่เหมือนกัน มีเยอะขนาดนี้ อยากกินเท่าไรก็ได้เลย
นี่ตามกลิ่นมาหรือไง ก่อนหน้านี้ไม่เห็นเธอจะมา เพราะหลายวันก่อนต้องทำงาน พอรู้ว่าวันนี้มีของทอดถึงค่อยมา
เฉินเยี่ยนดูถูกเฉินเวย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
เฉินเวยปากกับมือกินไม่หยุด จนอิ่มถึงค่อยหยุด ตอนนี้ท้องเธอขาดไขมัน มีของกินอร่อยขนาดนี้ ทำไมเธอจะไม่กินจนอิ่ม
“พี่ชายลูกกับเธอเป็นยังไงมั่ง? ยังทะเลาะกันทุกวันหรือเปล่า?”
หวางนิวยังเป็นห่วงทางนั้นอยู่ แต่เธอเคยพูดชื่อช่างเหลียน และไม่พูดว่าพี่สะใภ้เฉินเวย เห็นได้ว่าเธอไม่พอใจลูกสะใภ้คนนี้เป็นอย่างมาก
“พี่สะใภ้หนูทะเลาะกับพี่ชายมาสองวันแล้ว แต่สองวันนี้ไม่ทะเลาะกัน พี่สะใภ้ก็บอกว่าจะทำของทอดแล้ว แต่เธอนวดแป้งไม่เป็น ทำรูปร่างก็ไม่เหมือน ตอนจะทอด หนูจุดไฟให้ เธอไม่รู้ว่าน้ำมันร้อนหรือไม่ร้อน ตอนทอดยังลวกมืออีก พี่ชายเลยไม่ให้เธอทำแล้ว”
เฉินเวยเล่าคร่าวๆ ไม่มีใครถาม เธอเลยพูดอีก “มือพี่สะใภ้ไม่เป็นอะไรมาก แค่โดนลวก เธอร้องเจ็บ พี่ชายเลยให้เธอพัก พี่ชายกับหนูเลยทอด แต่แป้งแข็งแล้ว ทอดออกมากัดไม่ได้เลย เลยกินไม่ได้ แม่ทอดอร่อยอยู่ดี”
เฉินเวยประจบประแจง
—————-