ตอนที่ 111: เลี้ยงแขก โดย Ink Stone_Romance
ตกดึกตอนที่เฉินกุ้ย ช่างเหลียนและเฉินเวยกลับ หวางนิวให้พวกเขาเอาเกี๊ยวและของกินกลับไปด้วย เฉินเยี่ยนไม่ได้ห้าม
ปีใหม่วันแรกฟ้ายังไม่สว่างเฉินเยี่ยนก็โดนเสียงประทัดปลุกตื่น เธอลุกจากเตียง กินเกี๊ยว เฉินเยี่ยนจะงีบหลับอีกครั้ง แต่เสียงประทัดข้างนอกดังติดต่อกัน เธอนอนไม่หลับแล้ว
เฉินหู่วิ่งออกไปแต่เช้าไม่เห็นเงา ปีใหม่เป็นวันของพวกเขา ทุกวันได้ออกไปเล่นอย่างบ้าคลั่ง
เฉินกุ้ยและหวางนิวออกไปเยี่ยมบ้านคนอื่นแล้ว เฉินเยี่ยนและหวางจวนไม่มีอะไรทำ ทั้งสองคนเลยไปเดินเล่นในหมู่บ้าน
ปีใหม่แล้ว สีหน้าทุกคนเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ดูครึกครื้นกว่าเวลาปกติเยอะเลย ไม่มีใครที่อยู่ดีๆ จะมาหาเรื่องคนอื่น
เห็นเหล่าบรรดาผู้หญิง ลูกสะใภ้ต่างสุมหัวกันพูดคุย เฉินเยี่ยนไม่ได้เข้าไปทักทาย เมื่อก่อนตอนปีใหม่เจ้าของร่างเดิมก็จะจับกลุ่มคุยกับผู้หญิงวัยรุ่นอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เล่นด้วยกัน แต่เธอไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมแล้ว เธอไม่ออกไปไหนกับเพื่อนของเจ้าของร่างเดิมแล้ว อีกทั้งพวกเขาย้ายบ้าน ทุกวันเฉินเยี่ยนยุ่งมาก นอกจากหวางจวนแล้ว เฉินเยี่ยนแทบไม่มีเพื่อนในหมู่บ้านเลย
ทั้งสองคนค่อยๆ เดินไปถึงด้านนอกสวนผลไม้
ต้นไม้ในสวนผลไม้เต็มไปด้วยกิ่งไม้ มองไปแล้วดูวังเวงมาก
ยืนอยู่บนถนน ถึงแม้ทั้งสองคนจะใส่เสื้อนวมผ้าฝ้าย แต่ลมพัดมายังพัดโดนตัวอยู่
“กลัวไหม?”
เฉินเยี่ยนถามหวางจวน เธอและหวางจวนต่างเปลี่ยนชะตาชีวิตที่นี่ เพียงแต่หวางจวนหนักกว่าเธอ เธอสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดของผู้หญิงไปที่นี่ พรหมจารี และเกียรติยศศักดิ์ศรี สามารถพูดได้ว่าที่นี่เป็นที่ต้องห้ามของหวางจวน แน่นอน ถ้าหวางจวนสามารถเผชิญหน้ากับที่นี่ได้ หวางจวนก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นมา
“กลัว”
หวางจวนมองดูสวนผลไม้ ร่างกายเธอสั่น ไม่รู้ว่าโดนลมโกรก หรือกลัว เธออดคิดถึงวันนั้นไม่ได้ วันที่เหมือนกับตกนรก
“กลัวก็ต้องเผชิญหน้า พี่เคยพูดว่าคนหนึ่งตายยังไม่กลัวเลย ยังต้องกลัวการมีชีวิตอยู่เหรอ? ใช่ ตอนมีชีวิตอยู่ยากกว่าตายเยอะ แต่ให้ยากลำบากแค่ไหนก็ต้องอยู่ ฉันกลัวที่นี่ แต่ฉันกล้าเดินมาถึงที่นี่ อีกหน่อยก็จะเดินมาถึงเหมือนกัน ฉันไม่กลัว”
จู่ๆ หวางจวนก็ยืดตัวตรงขึ้น ตอนนี้เธอกล้าเผชิญหน้าที่นี่ ต้องมีสักวันที่เธอจะกล้าเผชิญกันทุกสิ่ง
เฉินเยี่ยนตบให้กำลังใจหวางจวน หวางจวนโตแล้ว
“ไม่หนาวเหรอ?”
อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งโหยง แต่เฉินเยี่ยนได้สติกลับมาเร็วมาก ใบหน้าเธอฉายแววประหลาดใจ เธอรู้ว่าเป็นใครแล้ว มีเพียงเขาที่ชอบมาปรากฏตัวข้างหลังเธอ
หวางจวนตกใจจนอ้ำอึ้งไป ตัวแข็งเกร็งสักพัก ทำไมที่นี่ถึงมีผู้ชาย?
“ซินห้าว ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”
เฉินเยี่ยนหันหลังไปเจอซินห้าวที่เธออยากเจอมาหลายวันแต่ไม่ได้เจอ เขาสวมชุดกันหนาวผ้าฝ้าย บนศีรษะไม่ได้สวมหมวก ดูแล้วไม่เหมือนคนทั่วไปที่อ้วนเทอะทะ ยังคงความหล่ออยู่
หวางจวนอึ้งอยู่ ทำไมถึงมีคนที่หน้าตาหล่อขนาดนี้อยู่? เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้มาก่อนเลย หวางจวนหน้าแดงเล็กน้อย แต่เห็นเฉินเยี่ยนดูท่าทางสนิทกับอีกฝ่าย ใช่แล้ว เฉินเยี่ยนเรียกเขาว่าซินห้าว ที่แท้เขาก็คือซินห้าว คนที่คอยช่วยเหลือพี่เฉินเยี่ยนมาตลอด หน้าตาดีแบบนี้นี่เอง มิน่าพี่เฉินเยี่ยนถึงไม่มองหลิวอี้
เห็นพี่เฉินเยี่ยนดีใจขนาดนี้ หรือว่าเธอจะชอบคนที่ชื่อซินห้าวนะ? ถ้าพี่ได้แต่งงานกับซินห้าว ในหมู่บ้านใครยังจะกล้าว่าพี่แต่งไม่ออกอีก? ผู้หญิงในหมู่บ้านจะต้องอิจฉาพี่หนักมาก หวางจวนคิดอยู่ในใจมากมาย
“ปีใหม่ผมกลับไปหาคุณปู่ วันนี้ทำไมคุณออกมาจากบ้าน?”
แววตาซินห้าวมีรอยยิ้ม เขากลับมาได้หลายวันแล้ว เขาก็มาที่หมู่บ้านนี้หลายครั้งอยู่ แต่เขาไม่ได้ไปบ้านเฉิน คิดว่าจะบังเอิญเจอเฉินเยี่ยนหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่เจอ วันนี้เขาก็มาอีก เพราะตอนเย็นเขาต้องกลับอำเภอแล้ว พรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองเป็นเพื่อนพ่อแม่ไปบ้านคุณยาย ช่วงนี้เขาเลยจะไม่กลับมา หมายความว่าถ้าวันนี้เขาไม่พบเฉินเยี่ยน อาจจะอีกนานเลยที่จะไม่ได้เจอเฉินเยี่ยน แต่เรื่องพวกนี้เขาไม่บอกเฉินเยี่ยน
“ไม่มีอะไรก็แค่ออกมาเดินเล่น ฉันให้เจ้าอ้วนฝากบอกคุณ ฉันยังติดเงินกับตั๋วคุณอยู่เลย คุณกลับมาทำไมไม่ไปเอาที่บ้านฉันล่ะ?”
เฉินเยี่ยนไม่ทันสังเกตว่าในน้ำเสียงตัวเองมีแววบ่นอยู่
ซินห้าวหัวเราะ เขาได้รับคำพูดที่เฉินเยี่ยนฝากมาบอกแล้ว เพียงแต่ช่วงนั้นเขายุ่งมากปลีกตัวไม่ได้ อีกทั้งเขาไม่ได้คิดจะเอาเงินกับเฉินเยี่ยน ดังนั้นเลยไม่ได้กลับไปหาเฉินเยี่ยน แต่ได้ยินเฉินเยี่ยนแอบบ่นตอนนี้แล้ว เขาไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจเลย กลับกันยังรู้สึกดีใจ ไม่ได้เจอตัวเอง เฉินเยี่ยนจะอยากเจออีกฝ่ายเหมือนตัวเองบ้างไหมนะ?
“คุณกลับไปกับฉันเถอะ ฉันเตรียมเงินกับตั๋วให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
เฉินเยี่ยนอยากจะเอาเงินกับตั๋วคืนให้ซินห้าว เธอติดค้างน้ำใจซินห้าวมากแล้ว เงินนี้เอาให้ซินห้าวเธอจะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง
“วันนั้นเป็นวันปีใหม่ ไปบ้านคุณไม่น่าจะสะดวกหรือเปล่า?”
ซินห้าวไม่อยากจะไปบ้านเฉิน ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้บ้านฉันไม่มีคนอยู่”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ประโยคนี้ทำไมฟังดูสองแง่สองง่ามนะ เหมือนที่บ้านไม่มีใคร เธอจะได้นัดแฟนกลับไปทำอะไรกัน แต่เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ นะ
“ฉันหมายถึงคุณไปบ้านฉัน ฉันเอาเงินกับตั๋วให้คุณ เป็นการแสดงความบริสุทธิ์ พ่อแม่ฉันก็บอกว่าให้ขอบคุณคุณด้วย ไม่มีอะไรไม่สะดวก ใช่แล้ว ฉันยังติดค้างคุณอีกมื้อเลย ไม่อย่างนั้นไปเป็นแขกบ้านฉันเถอะ ฉันจะทำให้คุณกิน จะได้ไม่ต้องไปร้านอาหาร”
เฉินเยี่ยนเปลี่ยนคำพูด
แววตาซินห้าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เฉินเยี่ยนไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงคนอื่นเห็นเขา ถ้าไม่เขินหน้าแดงก็ไม่กล้าพูดจา แต่จะแอบมองเขา ถ้าไม่ตกใจกับหน้าตาเย็นชาของเขาเสียก่อน ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเหมือนซูเหม่ยลี่
คิดถึงซูเหม่ยลี่ ซินห้าวอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ ในสายตามีแววรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ และรังเกียจ แต่แม่เขากลับจะให้เขาหมั้นหมายกับซูเหม่ยลี่ แล้วยังบอกว่ามีแค่ซูเหม่ยลี่ที่คู่ควรจะเป็นภรรยากับเขา ฐานะทางบ้านซูเหม่ยลี่ดียังไง เขาก็ไม่ชอบ จะมีประโยชน์อะไร?
เฉินเยี่ยนเห็นซินห้าวขมวดคิ้วและสีหน้ารังเกียจ เขาแสดงออกกับตัวเอง? เป็นเพราะความกระตือรือร้นและท่าทีของตัวเองงั้นหรือ?
เฉินเยี่ยนอึ้งไปเล็กน้อย พูดตามจริง เธอรู้สึกดีกับซินห้าวมาก ซินห้าวหน้าตาหล่อ มีสไตล์ ความคิดเรียบง่าย แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่แบบนั้น มีการไตร่ตรองอยู่ในใจ อีกทั้งความคิดเขาที่มีต่ออารมณ์ตัวเอง ก็ไม่เหมือนความคิดของผู้ชายอีกหลายคน ทุกครั้งที่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับซินห้าวเธอจะรู้สึกสบายใจมาก ไม่มีความรู้สึกไม่อิสระ เธออยากจะพูดอะไรก็พูด อยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องสนใจว่าซินห้าวจะมองเธอยังไง เธอนับถือซินห้าวเป็นเพื่อนจริงๆ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีความรักกับซินห้าวมาก่อน เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกัน แต่ถ้าซินห้าวรังเกียจเธอ งั้นเฉินเยี่ยนก็จะไม่เข้าใกล้ซินห้าวอีก อีกหน่อยจะรักษาระยะห่างกับซินห้าว เธอจะไม่เอาของที่ซินห้าวให้เธออีก เธอจะไปซื้อเอง
แน่นอน สูญเสียเพื่อนไป เฉินเยี่ยนย่อมไม่สบายใจมาก แต่เธอจะไม่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายถึงแม้ว่าเธอจะเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนก็ตาม คนเราเท่าเทียมกัน ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกดีกับเธอ เธอก็จะไม่เข้าไปใกล้อีก
————–