เสียงบรรเลงอันเลือนลางล่องลอยจากชั้นบน และก้องสะท้อนลงมายังโถง งานประพันธ์นั้นมิใช่ผลงานชิ้นเอกที่หาได้ยาก หากแต่ไม่มีผู้ใดเห็นนักบรรเลง บางที มันก็เพิ่มความสง่าให้แก่บทเพลงเช่นนี้
บนพื้น มีพรมสีเขียวครามเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งหนาเกินธรรมดา ผู้ที่เหยียบลงไปรู้สึกถึงความอบอุ่นและหรูหรา แม้ว่าสีของมันจะมิได้พิเศษนัก
ทุกโต๊ะมีบัตร พร้อมชื่อ เป็นปกติที่แถวแรกถูกจัดไว้รับรอง ราชวงศ์ พวกเขาเป็นดั่ง นกกระสา ในหมู่ไก่ โต๊ะทั้งสี่ ระบุตำแหน่งที่นั่งของพวกเขา
ทุกผู้อาจจะคิดว่า
หอชนชั้นสูง นี้ช่างเลิศเลอ แม้แต่เหล่าสมาชิกราชวงศ์ก็มิอาจมีพื้นที่ส่วนตัว …
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่อยู่ในโถงรู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นสูงส่งในสังคม พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าเป็นชนชั้นสูงโดยแท้จริง เนื่องจากมิได้อยู่ห่างจากราวงศ์มากนัก
นี่คงมิใช่สิ่งที่หมายถึงชนชั้นสูง ?
ทุกผู้คาดว่าสมาชิกราชวงศ์จะรู้สึกปิติอย่างมากเนื่องด้วยสิ่งเหล่านี้
แถวที่สองสำหรับเหล่าสกุลใหญ่ โดยไม่มีการแบ่งตามตำแหน่ง แถวที่สาม สำหรับเหล่าลูกหลานของข้าหลวง รวมถึงขุนนางผู้ร่ำรวย และแถวที่สี่ ตระเตรียมไว้สำหรับเหล่าเศรษฐีและผู้ทรงอำนาจอื่นๆแห่ง นครเทียนเชียง
ระหว่างแถวนั้นจะมีม่านไข่มุขห้อยไว้เหนือหัว ม่านเหล่านี้จะปิดบังอยู่บริเวณหัวขณะนั่งลง ซึ่งทำให้มองเห็นว่าผู้ที่นั่งอยู่แถวหน้าของพวกเขานั้นคือผู้ใดได้ยาก …
ทุกซอกและมุมมี กรถางธูปรูปปั่นนกกระเรียนมงกุฎแดงวางไว้ ดูคล้ายดั่งนกระเรียนเหล่านี้พ่นควันสีน้ำเงินออกมา ควันลอยล่องขึ้นสู่อากาศ และกลิ่นควันแพร่กระกายส่งให้บรรยากาศสงบ
บางผู้ที่มาถึงก่อน และต้องรอยาวนานครึ่งค่อนวัน แต่กระนั้นพวกเขาก็มิได้กระวนกระวายแม้แต่น้อย ความจริง ดูเหมือนพวกเขาจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
หญิงสาวในชุดสีเหลืองอร่ามยกน้ำชาบริการในจอกเล็ก เสื้อผ้าและความสง่างามของพวกนางทำให้ดูคล้ายดั่งผีเสื้อ พวกนางดูงดงามขณะเคลื่อนไหวอย่างมีมารยาท และความรู้สึกที่เหมาะควร
ด้านหน้าสุด มีสิ่งทอสีขาวนวลทอดยาวลงจากเบื้องบน จนดูเหมือนจะลงมาจากฟากฟ้า สิ่งทอนี้ปกปิดสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด ซึ่งดูคล้ายกำแพงซึ่งหน้าเกินกว่าปกติ
เสียงดนตรีหยุดลง
ทุกผู้ตื่นตา
ในที่สุด เสียงฆ้องเปิดการแสดงดังขึ้น
สิ่งทอด้านหน้าลอยขึ้นอย่างเงียบเฉียบเผยเวทีสีสาวสะอาด จากนั้น มีแสงระยิบระยับส่องเข้ามาอย่างรวดเร็ว แสงเหล่านี้ส่องสะท้อนออกมาจากเหล่าเพชรพลอยที่ประดับอยู่ตามตำแหน่งค่างๆของเวที
มีโต๊ะตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง
เหนือโต๊ะมี ค้อน ค้อนเพื่อการตัดสิน
การเตรียมการนี้อัศจรรย์ยิ่ง ความจริง ทั้งหมดนี้เป็นการตระเตรียมที่แตกต่างกับหอมณีวิจิตร ซึ่งรู้จักกันว่าเป็นหอประมูลที่ดีที่สุดในนครอย่างสิ้นเชิง ดูราวกับไก่ฟ้าที่ปะทะเข้ากับหงส์ทอง … หรือขอทานที่เผชิญหน้ากับองค์ชาย …
เกิดเสียงฝีเท้าดังก้องขึ้นฉับพลันทำให้ทุกคนเกิดความสนใจ เสียงฝีเท้าเหล่านี้ทำให้ทุกคนกระหายใคร่รู้
ผู้ที่เป็นเจ้าของฝีเท้านี้จะยิ่งใหญ่แค่ใหนกัน ?
แสงส่องสว่างขึ้น
ก้อนเนื้อขนาดใหญ่เท่าภูเขาเดินออกมา มองไปรอบๆครู่หนึ่ง ทุกย่างก้าวของเขาสง่างาม ผิวขาวผ่องภายใต้ชุดสีดำของเขา ทำให้เขาดูคล้ายกับหมูต้มที่อยู่ระหว่างขนมปัง ทั่วทั้งร่างของเขาเด้งกระเพื่อมตามจังหวะการก้าว
” เนื่องจากทุกผู้ในที่นี้ได้รับบัตรเชิญจากหอของเรา หมายความว่าพวกท่านนั้นคือเหล่าชนชั้นสูงแห่ง นครเทียนเชียง และด้วยเหตุนี้ ท่านจึงเป็นแขนผู้มีเกียรติของเรา ! ข้า ถังหยวน หัวหน้านายประมูลแห่ง หอชนชั้นสูง ตัวแทนแห่งหอนี้ จะเป็นตัวแทนแห่งสกุลทั้งสาม สกุลองค์รัชทายาท สกุลจวิน และสกุลถัง ข้ามาเพื่อต้อนรับเหล่าชนชั้นสูงในนามของสกุลเหล่านี้ และขอต้อนรับทุกท่านด้วยความอบอุ่น ! ”
ถังหยวนเอ่ยคำปราศรัยเสียงดังจากใจ หลังจากพูดจบเขาโค้งตัวลงอย่างน่าประหลาดใจ
ความจริงแล้วเจ้าอ้วนถังได้ทำในสิ่งที่เขาซ้อมมากก่อนหน้านี้ เขาพูดในสิ่งที่นายน้อยจวินได้เขียนไว้ในกระดาษ คำพูดที่ยืดยาวเหล่านี้สร้างสภาวะที่ศิวิไล
เหล่าผู้ชมปรบมืออย่างอบอุ่นแต่ตื่นตา ให้สำหรับคำว่า ชนชั้นสูงแห่งนครเทียนเชียง ไม่ว่าการสรรเสริญของเขาจะแท้จริงหรือไม่ เพราะว่าจากนี้ไป ผู้คนเหล่านี้จะใช้ชื่อเสียงนี้เพื่อต่อสู้กับกับผู้ที่พวกเขามิเคยประจันหน้าได้
” หอชนชั้นสูง ตามชื่อนี้ เป็นโถงที่มีเพียงแต่เหล่าชนชั้นสูงเท่านี้ที่จะเข้ามาได้ แล้ว ชนชั้นสูงคือสิ่งใด ? ”
เจ้าอ้วนถังพยายามอย่างมากเพื่อประสานมือไว้ด้านหลัง มันเป็นสิ่งที่ต้องใช้พลังอย่างมาก ไม่อาจพูดได้มากมายนักในการจัดการกับน้ำหนักของเจ้าอ้วน เขามิได้ตัวเตี้ยมาก และแขนขาก็เป็นสัดส่วนตาความสูง แม้นว่าเขามิได้สูงและแข็งแกร่ง แต่ร่างของเขาก็ยังอ้วนเกินไป อย่างไรก็ตาม เขามิอาจกำจัดไขมันเหล่านั้นไปได้ และเขาพยายามเท่าที่ทำได้ในการไพร่มือไปด้านหลัง แต่กระนั้น เจ้าอ้วนก็ทำตามคำแนะนำของจวินโม่เซี่ย เพื่อให้ดูสง่างาม สงบนิ่ง และมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย
อัตตาของถังหยวนก่อตัวขึ้นเนื่องจากเขารู้ว่านี่คือช่วงเวลาที่เขาได้เฉิดฉาย แม้นว่าสำหรับผู้อื่น เขาจะดูคล้ายหมีดำซึ่งพยายามประสานมือไว้ด้านหลังและเดินอย่างงดงาม ในความจริง ทุกย่างก้าวของเขาดูงุ่นง่ามสำหรับพวกเขา แต่กระนั้น ทุกผู้ที่ได้เห็นสิ่งนี้จำต้องยับยั้งมิให้ตัวเองหัวเราะออกมา
เจ้าอ้วนถังเหลือบมองไปทุกด้านด้วยความเคารพ
” สิ่งที่เรียกว่าชนชั้นสูง คือผู้ที่เหนือผู้อื่นด้วยคุณสมบัติอันโดดเด่น ! อย่างเช่น ”
ถังหยวนหงายมือ บนฝ่ามือของเขาคือวัตถุทรงกลม
” ข้าเชื่อวาทุกคนเคยได้ลิ้มรสสิ่งนี้และรู้ว่ามันคือมันเทศ ทุกผู้รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้จำนวนครึ่งกิโลสามารถหาซื้อได้ในตลาดทั่วไปในราคาสามอีแปะ ด้วยเหตุนี้ มันจึงถือได้ว่าเป็นผักธรรมดา แต่กระนั้น ! … ”
ถังหยวนหยุดชั่วครู่ เนื่องจากมันผลนี้กระตุ้นความหิวของเขา
ทุกคนสับสนเนื่องจากชายผู้นี้กำลังพูดถึงชนชั้นสูง … เหตุใดเขาจึงเอามันเทศออกมา ? ของสิ่งนี้มิใช่อาหารของเหล่าเศรษฐีและผู้มีอำนาจ !
” ครึ่งกิโลของสิ่งที่มีราคาสามอีแปะนี้ไม่เพียงแต่ราคาถูกเท่านั้น แต่มันยังสามารถทำอาหารได้อย่างง่ายดาย หลังจากที่พวกท่านกลับบ้าน และเพียงต้มมันในน้ำ ท่านก็สามารถกินมันได้ หรือบางทีท่านอาจจะตัดมันออกเป็นแผ่นบาง ความจริงแล้ว ท่านสามารถหั่นมันได้มากเท่าที่ต้องการ “
ถังหยวนรู้สึกราวกับเป็นบัณฑิตขณะที่พูดคำแหล่านี้ เขาอดภูมิใจในตัวเองมิได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ้มด้วยทีท่ามีมารยา อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเหล่าชนชั้นสูงในสถานประมูลนี้ มันดูเหมือนว่ามันเทศหนักครึ่งกิโลนี้ถูกดึงออกมาจากหมูแก่ตัวเมีย พวกเขาเขม่นเพราะมันเป็นภาพที่มิอาจทนได้ !
” แต่กระนั้น ในโรงเตี๊ยมเล็กๆ ไม่สำคัญว่าผักจะถูกหั่นกี่ครั้งตราบใดที่มันยังสามารถทำอาหารได้ ดังนั้น แม้แต่มันเทศราคาถูกก็สามารถสร้างกำไลได้นับร้อยเท่า ! ”
ถังหยวนพูดออกมาดั่งน้ำเชี่ยวกราด
” ผู้ที่กินมันเทศราคาครึ่งตำลึงเงินนี้ในโรงเตี้ยม ถือได้ว่าเขาคือคนชั้นสูงหากเทียบกับผู้ที่กินมันที่บ้าน สิ่งที่เหล่าชนชั้นสูงบริโภคคือราคา ! อย่างไรก็ตาม แม้นว่ามันจะเป็นของชั้นต่ำ
หากโรงเตี๊ยมชั้นสูงเสิร์ฟสิ่งเดียวกันนี้ แต่ในราคาสองหรือสามตำลึงเงิน ก็จะถือได้ว่ามันมีคุณภาพที่สูงกว่า และอีกเช่นเคย มันก็ยังเป็นธรรม หากผู้ใดเกี้ยวพาผู้ที่มีฝีมือด้านศิลปะในซ่องที่ ทะเลสาปหมอกวิญญาณ แม้นเมื่อนางวาดมันเทศฝานและขายมันในราคายี่สิบตำลึงเงิน ความจริงแล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางได้หากมีผู้ใดตัดสินใจจะขายพวกมันในภายหลัง และเสนอเพียงมันสำปะหลังที่ตระเตรียมในวิธีการที่เหมือนกันนี้ แม้นว่าจะเป็นราคาห้าสิบตำลึงเงินก็ยังไม่มากเกินไป ไม่ว่าอย่างไร เมื่อชนชั้นสูงไปยัง ทะเลสาปหมอกวิญญาณ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าต้องจ่ายเท่าไหร่ … ”
ถังหยวนพูดอย่างตื่นเต้นเนื่องจากเขารู้สึกราวกับอยู่ในซ่องและพูดถึงเหล่าลูกค้า เขากระพริบตาและยิ้มอย่างต่อเนื่องด้วยท่าทางของผู้ที่เข้าใจสิ่งนี้เป็นอย่างดี
ทั้งโถงหัวเราะเพราะเข้าใจถึงสิ่งนี้เช่นเดียวกัน และตามคาด มันทำให้เหล่าสตรีในโถงต้องขมวดคิ้ว แต่มีเพียงแค่ผู้ติดตามองค์ชายสองผู้หนึ่ง … ใบหน้าอันงดงามของนางเขียวด้วยความโกรธ …
องค์หญิงหลิงเมิงได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านหลังของนางในทันที ในขณะที่หันหน้าไป นางเห็นท่านพ่อ องค์จักรพรรดิ หรี่ตาขณะลูบเครา ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับได้พบกับสหายเก่าคนสนิท ดูราวกับพระองค์รู้สึกเกษมอยู่ภายใน พระองค์อดที่จะกระแอมมิได้ และจากนั้นก็แรงขึ้น พระองค์พูดด้วยเสียงต่ำและน้ำเสียงขุ่นเคือง
” อะแฮ่ม ! ผู้ชายมิใช่สิ่งมีชีวิตที่ดี ! ”
องค์จักรพรรดิไอด้วยความเขิลอายเป็นครั้งแรก จากนั้นพระองค์ก้มหัว และประคองมันด้วยมือสองข้าง ก่อนเงยขึ้นอีกครั้งหลังจากนึกถึงความทรงจำในอดีตได้ จากนั้นนั่งหลังตรงบนเก้าอี้ ด้วยใบหน้านิ่งเฉย จากนั้นพระองค์คิด
โถ่ ! เจ้าอ้วนนี่เกือบทำข้าเสียสมาธิ ! แต่กระนั้น สิ่งเช่นนี้เกิดขึ้นกับข้าเมื่อนานมาแล้ว ….
” … เดิมทีหากเข้าไปยังโรงเตี๊ยมที่หรูหราที่สุดในนครเทียนเชียงเพื่อมันเทศงฝาน … เจ้าจะพอใจในการใช้จ่ายเงินนับร้อยตำลึงเงิน แม้ว่ามันเทศเหล่านั้นจะมิได้พิเศษ ! “
ถังหยวนชูนิ้ว และ กระดิกไปมาดั่งลูกตุ้ม
การเคลื่อนไหวนี้เลียนแบบมาจากจวินโม่เซี่ย นายน้อยจวินนั้นสูง และนิ้วของเขาเรียวงาม ดังนั้นมันจึงสง่างามเมื่อเขาทำเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น สามารถสัมผัสได้ถึงความอวดดีในอากาศเมื่อจวินโม่เซี่ยเคลื่อนไหวเช่นนี้ ถังหยวนแอบชื่นชมในสิ่งนี้มานาน ใบหน้าของเขาเชิดขึ้นขณะชูมันขึ้นมาต่อหน้าผู้คนมากมาย
อาจจะเอ่ยได้ว่า สีหน้าของเจ้าอ้วนนั้นเปิดเผยอย่างมากในความเป็นจริง …
เมื่อมองเขาในฐานะของผู้ชม … ถังหยวนดูราวกับหมู ที่มีแครอท โผล่ออกมาจากกีบเท้าซึ่งเขากระดิกมันราวกับลูกตุ้ม ผู้ชมจำนวนมากเริ่มขนลุกในสิ่งที่เห็น อีกทั้ง สีหน้าไร้สาระที่เผยขึ้นบนใบหน้าของเขาทำให้ ขนของเหล่าชนชั้นสูงลุกชูชัน แม้แต่เหล่าผู้ที่แข็งแกร่งก็มิอาจเว้น
สหายผู้นี้น่ารังเกียจยิ่ง
” เงินนับร้อยตำลึงเงินนั้นมากพอจะซื้อมันเทศเพื่อเป็นอาหารให้คนในครอบครัวได้สี่หรือห้าปี ! อย่างไรก็ตาม ผู้คนสามารถกินมันฝานในโรงเตี๊ยมชั้นสูงด้วยราคานั้นได้ ยิ่งไปกว่านั้น อาหารจานนี้ยังคงเป็นอาหารที่ถูกที่สุดไม่ว่าเจ้าจะกินมันที่ใหน ! ”
แขนของถังหยวนกระเพื่อนขณะหัวเราะลั่นและเอ่ย
” ชนชั้นสูงกินมันเทศกระนั้นหรือ ? ไม่ ! สิ่งที่ท่านกิน …
คือความงดงาม มันคือความสง่างาม !
สิ่งที่เจ้ากิน คือสถานะ !
สิ่งที่เจ้ากิน คือรสนิยมของเจ้า !
สิ่งที่เจ้ากิน เป็นราคา !
สิ่งที่เจ้ากิน คือความโดดเดี่ยวบนที่สูงสุด !
และชนชั้นสูงที่แท้จริง จะมีความสุขไปกับความรู้สึกนี้ !
และในจุดนี้ พวกเราสามารถพูดได้ว่า นายท่านและนายหญิง ผู้ที่นั่งอยู่ ณ. หอชนชั้นสูง ของเราแห่งนี้ เป็นเหมือนกับการนั่งอยู่ใน โรงเตี๊ยมชั้นเลิศแห่ง นครเทียนเชียง ! ”
ถังหยวนตะโกนลั่น ทุกมัดกล้ามเนื้อของเขาสั่นสะท้านขณะเขากระโดดขึ้นด้วยอารมณ์พุ่งพล่านพร้อมใบหน้าดุร้าย
” ที่นี่คือสวรรค์แห่งชนชั้นสูงที่แท้จริง ! แม้แต่น้ำที่เจ้าดื่มถือได้ว่าเป็นสินค้าแห่งชนชั้นสูง ! ตามที่เอ่ยก่อนหน้านี้ สิ่งที่พวกเราดื่มมิใช่เพียงแค่น้ำ แต่มันคือความเหงาบนที่สูงสุด ! การอยู่อย่างโดดเดี่ยว เพื่อสัมผัสถึงความสันโดษ เป็นเครื่องหมายที่แท้จริงของชนชั้นสูง ! ”
เสียงปรบมือสั่นสั่นสะท้าน เนื่องจากคำพูดของเจ้าอ้วนได้รับการตอบรับที่ดีจาผู้ชม ความจริง เสียงปรบมือนี้ยังคงดังก้องต่อไปอีกชั่วครู่
ในอีกห้องชั้นบน จวินโม่เซี่ยหัวเราะ
” เจ้าอ้วนเพิ่งจะพูดว่า ชนชั้นสูงที่แท้จริงกินมันเทศฝานและน้ำเปล่าอย่างโดดเดี่ยว ! “