ตอนที่ 664 ข้าหน้าด้านกว่าเจ้าแน่
“เจ้าเป็นน้องสาวข้า ถ้าข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้ คงเป็นพี่ชายที่ใช้ไม่ได้” กู้หลียวนพูดเล่น แล้วถามขึ้น “เฉินหรงยังไม่กลับมาหรือ”
“ช่วงนี้ฝ่าพระบาทมอบหมายหน้าที่ให้ เฉินหรงมีงานยุ่งมาก กว่าจะกลับก็มืดค่ำ”
“รอเขากลับมาจะดื่มด้วยกันให้เต็มที่”
ซูจิ่วซือพยักหน้า เผยปิงปิงดึงมือซูจิ่วซือ ถามอย่างสนิทสนม “จิ่วซือ ยาที่จะให้พี่สะใภ้ข้าเตรียมไว้แล้ว เจ้าดูว่าจะเอาไปให้เมื่อไร กินยาของข้า สุขภาพของพี่สะใภ้ดีขึ้นแน่”
“ขอบใจ ปิงปิง”
“คนครอบครัวเดียวกันถ้าขอบใจ ก็เหมือนเป็นคนนอก หลียวน เจ้ากลับไปพักที่ห้องก่อน ข้าอยากคุยกับจิ่วซือให้เต็มที่”
หลียวนรู้ว่าผู้หญิงสองคนคุยกันมีหลายเรื่องที่เขาไม่ควรฟัง นั่งรถม้ามาตลอดทางรู้สึกอ่อนเพลีย และเริ่มง่วงจริงๆ กู้หลียวนหาว ซูจิ่วซือจึงให้ปิงซินพากู้หลียวนไปพักที่เรือนรับรอง
พอกู้หลียวนไปแล้ว เผยปิงปิงก็ตามซูจิ่วซือไปที่ห้องของซูจิ่วซือ ทั้งสองนั่งที่ริมหน้าต่าง พอเห็นหนังสือที่ซูจิ่วซือวางไว้ที่ริมหน้าต่าง เผยปิงปิงก็หยิบมาดู “จิ่วซือ เจ้าอ่านตำราแพทย์หรือ”
“ช่วงนี้ข้าชอบตำราแพทย์ พอว่างก็อ่านดู ปิงปิง หลียวนดูแลเจ้าดีหรือไม่”
พูดถึงกู้หลียวน เผยปิงปิงก็อดปิดหน้าหัวเราะไม่ได้ ไม่ต้องพูด ซูจิ่วซือก็รู้คำตอบแล้ว
“เขาดูแลข้าดีแน่ ถึงจะทะเลาะกันทุกวัน บางครั้งโกรธกัน แต่ก็รู้ว่าเขาดีต่อข้า และไม่อาจขาดเขาได้ ข้าอยู่มาจนป่านนี้ รู้สึกว่าเรื่องที่ข้าตัดสินใจถูกที่สุดก็คือแต่งงานกับกู้หลียวน”
พูดจบก็หัวเราะขึ้นมาอีกเหมือนคนโง่
“ข้ากับเฉินหรงทำไมไม่เคยโกรธกัน ดีกันตลอดเวลา” ซูจิ่วซือพูดแล้วหัวเราะขึ้น
“เฮ้อ ขืนพูดอีกข้าคงอิจฉาเจ้า” เผยปิงปิงพูดเล่นๆ
พูดอย่างนี้ ทำให้ซูจิ่วซือขวยเขิน นางหน้าแดง “อย่าพูดเรื่องนี้เลย”
“ฮ่าฮ่า ข้าหน้าด้านกว่าเจ้าแน่”
เผยปิงปิงดูออกว่าซูจิ่วซือหน้าแดง จึงไม่พูดล้อซูจิ่วซืออีก นางไม่มีอะไรวิตก เรื่องอะไรก็กล้าพูด ไม่เหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ มีแบบแผนมากมายควบคุมอยู่ หน้าบางมาก
พอเห็นเผยปิงปิงหัวเราะ ซูจิ่วซือก็อดไม่ได้ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก อย่างน้อยนางก็เป็นผู้อาวุโส หน้าแดงต่อหน้าลูกสะใภ้น่าขายหน้าจริงๆ
“จิ่วซือ ข้ากับหลียวนเคยปรึกษากันเรื่องของเจ้า”
“เรื่องอะไรหรือ”
เผยปิงปิงพูดสีหน้าจริงจังทันที “เรื่องลูก ข้ารู้ว่าเรื่องนี้เป็นจุดอ่อนในใจเจ้า
จิ่วซือ อย่าเสี่ยง เรื่องนี้อย่าทดลองเด็ดขาด หากทดลองแล้ว หนอนไหมพิษจะกำเริบ พอถึงตอนนั้นแม้จะมีลูก แต่ลูกก็ไม่มีแม่ที่ปกติ
เจ้าทำเพื่อช่วยรัชทายาทจึงถูกพิษร้ายแรง เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า เจ้าเองก็ไม่ได้ทำผิดต่อรัชทายาทและราชตระกูล ข้ากลัวว่าเจ้าจะทำอะไรโง่ๆ”
“ปิงปิง เรื่องนี้ข้ามีแผนในใจและตัดสินใจไว้แล้ว”
“อย่างนี้ก็ดี” เผยปิงปิงจึงโล่งอก “วันหลังอาจจะมีทาง พ่อข้ากำลังคิดหาทางอยู่ บอกตามตรง พ่อเอาใจใส่เจ้ามาก”
เดิมทีซูจิ่วซืออยากถามว่าเวลานี้เผยไป๋ชวนเป็นอย่างไร แต่คิดแล้วก็เปลี่ยนใจ เผยปิงปิงไม่รู้ว่านางคือซูหลิ่ว และไม่จำเป็นต้องทำให้นางเข้าใจผิด ในสายตาของเผยปิงปิง ซูหลิ่วตายไปนานแล้ว
ตอนที่ 665 หลียวนตกใจ
พอได้ยินคำพูดของซูจิ่วซือ เผยปิงปิงก็รีบอธิบาย “จิ่วซือ อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น เดิมทีข้าคิดว่าพ่อเพียงแต่หลงเจ้าชั่วขณะ นึกไม่ถึงว่าพ่อจะทุ่มเทให้เจ้าอย่างนี้
นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ถ้าพ่อชอบเจ้า ไม่มีใครขวางได้ หวังว่าพอนานเข้าพ่อจะค่อยๆ ลืมเจ้า”
“หลียวนพบเจ้า นับว่าเป็นโชคของเขา”
“โชคของข้าด้วย”
เผยปิงปิงพูดพร้อมกับดวงตาทอประกาย หลังจากถูกตัดเอ็นข้อมือ นางหดหู่มาก แม้ภายนอกจะเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ความจริงนางกลับใส่ใจเป็นพิเศษ
เวลานี้มีกู้หลียวนอยู่เคียงข้าง เขาเองลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เขาเป็นมือขวาให้นาง
วันนี้เผยปิงปิงอยู่ที่ห้องซูจิ่วซือตลอดเวลา ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน จนกระทั่งได้เวลามื้อเย็น เผยปิงปิงจึงออกไปจากห้องของซูจิ่วซือ
ทั้งหมดกินมื้อเย็นด้วยกัน กู้หลียวนกับฟู่เฉินหรงกลับไปดื่มเหล้าที่ห้องหนังสือ
ทั้งสองนั่งขัดสมาธิที่โต๊ะเล็ก บนโต๊ะมีกากับจอกเหล้า กู้หลียวนยกกาขึ้นรินเหล้า พูดขึ้นลอยๆ “เฉินหรง เจ้าดูเหมือนจะอ้วนขึ้น”
แม้ฟู่เฉินหรงใกล้จะครองราชย์ แต่ในใจของกู้หลียวน เขายังคงเป็นน้องชายของตน เวลาอยู่ต่อหน้าก็ไม่ได้นึกถึงแบบแผนอะไร
ฟู่เฉินหรงหัวเราะ “พอสมปรารถนาแล้ว ก็ผ่อนคลายลง อ้วนขึ้นบ้างเป็นธรรมดา”
“ดูเจ้าเหลิงแล้ว ก็แค่แต่งภรรยา ทำอย่างกับว่าใต้หล้ามีเจ้าคนเดียวที่แต่งภรรยา”
“แต่ข้ามีจิ่วซือ”
พอเห็นฟู่เฉินหรงสีหน้าภูมิใจ กู้หลียวนก็รู้สึกขำพูดอะไรไม่ออก แต่ไหนแต่ไรฟู่เฉินหรงชอบอวดซูจิ่วซือ นึกไม่ถึงว่าเวลานี้ก็ยังเหมือนเดิม ในสายตาของฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือเป็นของล้ำค่าเสมอ
“ปิงปิงเป็นคนดี เห็นเจ้าหน้าตาสดใสก็รู้ว่าหลายเดือนมานี้เจ้าอยู่สุขสบาย ดื่มให้กับความสุขของเราสองคน”
ฟู่เฉินหรงยกจอกขึ้น กู้หลียวนชนจอก
“วันนี้ข้าได้ยินปิงปิงพูดขึ้นมาเรื่องหนึ่ง นางเห็นยากันท้องที่ห้องจิ่วซือ ดูอย่างละเอียดแล้ว นางบอกว่าถ้าจิ่วซือกินยานี้นานจะทำให้เสียสุขภาพ เพราะเป็นยาเย็น ต่อไปจะเกิดอาการกลัวหนาว จิ่วซือดีต่อเจ้ามาก”
ฟู่เฉินหรงชะงัก ยากันท้องที่ซูจิ่วซือกินหมอหลิวเป็นคนจัดให้ เวลานั้นหมอหลิวบอกเขาว่า ยานี้ไม่เป็นอันตราย นึกไม่ถึงว่าหมอหลิวจะหลอกเขา
หมอหลิวไม่มีเหตุผลที่จะหลอกเขาโดยไม่มีเหตุผล หรือว่าซูจิ่วซือเป็นคนบอก พอคิดอย่างนี้ เขาก็รู้สึกเป็นห่วงนางมาก ผู้หญิงโง่คนนี้ แม้แต่เรื่องยาก็ปิดบังเขา
พอเห็นฟู่เฉินหรงสีหน้าเปลี่ยนไป กู้หลียวนก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไม่รู้หรือ”
“เหลวไหล ถ้าข้ารู้ จะปล่อยให้จิ่วซือกินได้อย่างไร” ฟู่เฉินหรงวางจอกเหล้าอย่างแรง “หลียวน เจ้าถามปิงปิง จัดยาให้ข้ากินได้หรือไม่”
กู้หลียวนกำลังดื่มเหล้าอยู่ พอได้ยินอย่างนี้ ก็เกือบสำลักเหล้า หลังจากฝืนกลืนลงไป กู้หลียวนก็ไออีกสองสามครั้งแล้วค่อยดีขึ้น “เจ้าอยากเป็นหมัน”
“ใช่ ทำอย่างนี้ทุกคนจะได้เลิกคิด”
“เจ้าเป็นรัชทายาท”
“แล้วอย่างไร ข้าเองก็ไม่คิดจะมีลูก สุขภาพของจิ่วซือสำคัญกว่า”
“แล้วเด็ก…”
“รับเลี้ยงก็พอ ข้าไม่เชื่อว่าราชตระกูลไม่มีคนที่จะสืบทอด”
ครู่ใหญ่กู้หลียวนยังไม่ทันตั้งตัว พอนึกขึ้นได้ เขาก็ยกหัวแม่มือให้ฟู่เฉินหรง “น้องชาย ข้ายอมรับแล้ว เจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ”