ตอนที่ 666 เปลี่ยนยา
“ข้าไม่อยากให้ซูจิ่วซือลำบาก นางทำเพื่อข้ามามากแล้ว ข้าบอกแล้วว่าจะดูแลนางชั่วชีวิต เรื่องลูกเป็นปมในใจนางมาตลอด ถ้าทำอย่างนี้ นางจะได้ไม่คิดมาก”
ฟู่เฉินหรงพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ราวกับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่นี่เป็นเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง กู้หลียวนอดไม่อยู่พูดแทรกขึ้น “เจ้าคิดดีแล้วหรือ”
“ข้าเป็นผู้ชาย ไม่สะดวกที่จะบอกปิงปิง เจ้าพูดเรื่องนี้ให้ปิงปิงฟัง ข้าตั้งใจจริงๆ”
กู้หลียวนลืมดื่มเหล้า ยื่นมือไปตบไหล่ฟู่เฉินหรง “ในเมื่อเจ้าคิดดีแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้ยกให้ข้า แต่เรื่องยาต้องกลับไปก่อนแล้วค่อยปรุง เครื่องยาทั้งหมดอยู่ที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
“เช่นนั้นเจ้าสองคนอย่าอยู่ที่นี่นาน เรื่องนี้อย่าให้คนอื่นรู้ โดยเฉพาะจิ่วซือ”
“ข้าเพิ่งมาถึง เจ้าก็จะไล่ไปแล้ว ถึงจะรีบร้อนก็ไม่ควรจะเอาทันที ยานั่นกินนานเข้าจึงสะสมทำให้กลัวหนาว เจ้ารู้หรือไม่ข้ากับปิงปิงเดินทางมานี่ลำบากเพียงใด หนทางยาวไกลอย่างนี้”
กู้หลียวนเหงื่อท่วมตัว ถอนหายใจ “เจ้าสองคนแปลกจริงๆ แอบทำอะไรให้อีกฝ่ายหนึ่งแล้วยังปกปิด ถ้าเจ้ามีลูกไม่ได้จริงๆ เด็กสาวแคว้นเจียงจำนวนไม่น้อยคงเสียใจ แต่ละคนก็คาดหวังว่าเจ้าจะทำให้นางมีเกียรติยศสูงส่ง นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะใจคอโหดเหี้ยมอย่างนี้
ฟู่เฉินหรงหัวเราะ “ไม่ให้คนอื่นมาเสียเวลาไม่ดีกว่าหรือ ชีวิตนี้ ข้ามีจิ่วซือคนเดียวก็พอนางลำบากเพื่อข้ามามาก ข้าไม่ทำให้นางผิดหวัง และไม่ให้นางเสียใจแน่”
คำพูดนี้ปิงอวิ๋นซึ่งอยู่รับใช้ข้างนอกได้ยินอย่างชัดเจน รู้ว่าฟู่เฉินหรงจะทำอย่างนี้ นางตกใจจนพูดไม่ออก เจ้านายของนางบ้าไปแล้ว ยอมทำเพื่อพระชายารัชทายาทถึงขั้นนี้
เรื่องเหลวไหลอย่างนี้นางไม่กล้าทูลซุ่นตี้ ถ้าซุ่นตี้รู้คงจะพิโรธมาก
นางแหงนหน้ามองท้องฟ้ามืดมิด แผนการหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง ภารกิจที่ซุ่นตี้มอบหมายนางไม่เคยลืม นางไม่มีวันปล่อยให้ฟู่เฉินหรงทำอย่างนี้แน่
รุ่งขึ้น ซูจิ่วซือเผยปิงปิงและกู้หลียวนออกไปเอายาให้หลิ่วเหวินฉือพร้อมกัน อาหลานก็ตามไปด้วย ปิงอวิ๋นถือโอกาสนี้ แอบเข้าไปในห้องของซูจิ่วซือ
นางมีวรยุทธ์สูง และคุ้นเคยกับวังตะวันออก จึงเข้าไปในห้องของซูจิ่วซืออย่างง่ายดาย
นางค้นหายาในกล่องไม้จนพบ แล้วแอบเอายาอื่นมาใส่ในขวดเคลือบแทน พอเสร็จ ก็ออกไปจากห้องของซูจิ่วซือ
เวลานี้ทั้งสองรักกันมากเกินไป ฟู่เฉินหรงทำทุกอย่างเพื่อซูจิ่วซือ นางจะถือโอกาสตอนที่ฟู่เฉินหรงยังไม่ได้ยาที่ต้องการ ให้ฟู่เฉินหรงกับซูจิ่วซือขัดใจกัน จึงจะหยุดยั้งฟู่เฉินหรงไม่ให้ทำเรื่องเหลวไหล
นางชื่นชมพระชายารัชทายาทคนนี้มาก และอยากจงรักภักดีต่อพระชายารัชทายาท แต่นางไม่อาจทนเห็นฟู่เฉินหรงลุ่มหลงพระชายารัชทายาทจนโงหัวไม่ขึ้น ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อแคว้นเจียง นางต้องเตือนฟู่เฉินหรง ทำอย่างนี้จึงจะไม่ทำให้ซุ่นตี้ผิดหวัง
พระชายารัชทายาท จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรขึ้นอยู่กับโชคชะตา
สิบวันหลังจากนั้น ซุ่นตี้สวรรคต มีการจัดพิธีไว้อาลัยทั่วแคว้น
ยี่สิบวันหลังจากนั้น ฟู่เฉินหรงขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ ซูจิ่วซือได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เข้าไปพำนักในวังเจาหยาง
กู้หลียวนเป็นผู้ชาย เข้าวังในไม่สะดวก เขากับเผยปิงปิงอาศัยอยู่ที่จวนตระกูลมู่ ทั้งสองมักจะเข้าออกวังหลวงเป็นประจำ
ฟู่เฉินหรงเพิ่งครองราชย์มีงานมากมายที่ต้องจัดการ แต่ละวันต้องทรงงานตั้งแต่เช้าจนค่ำ ซูจิ่วซือรับหน้าที่ดูแลวังในก็มีงานยุ่งเช่นกัน วังในแม้ไม่มีพระสนม แต่มีผู้คนจำนวนมาก การดูแลวังในก็ต้องใช้ความพยายามไม่น้อย
ตอนที่ 667 ตั้งครรภ์
ผ่านไประยะหนึ่ง ในที่สุดซูจิ่วซือก็เริ่มมีเวลาว่าง เผยปิงปิงเข้าวังมาหาซูจิ่วซือ
พอเห็นสีหน้าของซูจิ่วซือไม่ดีนัก ก็อดถามไม่ได้ “หม่อมฉันรู้ว่าการเป็นฮองเฮาต้องทรงงานหนัก แต่ก็ต้องดูแลสุขภาพด้วย ดูฮองเฮาสิ สีหน้าหม่นหมอง หม่อมฉันไม่ได้เข้าเฝ้าเพียงสิบวันเท่านั้น”
“ได้ข่าวว่าเจ้ากับพี่สะใภ้สนิทสนมกันมาก พี่สะใภ้สุขภาพเป็นอย่างไร”
เผยปิงปิงอดยิ้มไม่ได้ “หม่อมฉันเข้าวังมาเพื่อทูลข่าวดี เหวินฉือตั้งท้องได้เดือนกว่าแล้วเพคะ”
“จริงหรือ”
พอได้ยินว่าหลิ่วเหวินฉือตั้งครรภ์ ซูจิ่วซือทั้งประหลาดใจและตื่นเต้น หันหน้าไปมองเผยปิงปิง
“จริงแท้แน่นอน ยาหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานสรรพคุณดีเยี่ยม ย่อมได้ผล ยาวิเศษทั้งหลายส่วนใหญ่มาจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋น เจ้าแม่ก็เป็นคนของที่นี่
หม่อมฉันรู้ว่าเหวินฉือเคยแท้งสามครั้งแล้ว ฮองเฮาวางใจ หม่อมฉันจะให้เหวินฉือบำรุงครรภ์ให้ดี ถึงหม่อมฉันไม่ใช่หมอ แต่ก็เรียนรู้จากหมอที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นมาบ้าง รอให้ทารกในท้องปลอดภัยแล้วค่อยกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋น”
พอได้ยินเผยปิงปิงพูดอย่างนี้ ซูจิ่วซือก็วางใจ นางทรงลูบหลังมือเผยปิงปิง แล้วขอบใจ “ขอบใจมากปิงปิง”
“ไหนๆ หม่อมฉันก็ว่างอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เหวินฉือดีต่อหม่อมฉันมาก เรื่องนี้หม่อมฉันสมควรทำ และเหมือนที่ฮองเฮาเคยตรัสบอก หม่อมฉันกับเหวินฉือสนิทสนมกัน คนตระกูลมู่ดีจริงๆ หม่อมฉันอยู่นี่แล้วไม่อยากไปเลย”
“เวลานี้เหวินฉือตั้งท้องแล้ว เจ้าเองก็ควรพยายามหน่อย”
ซูจิ่วซือตรัสเตือนเป็นนัยๆ ลูกของกู้หลียวน นางคาดหวังไว้ ชาตินี้นางไม่สามารถมีลูกได้ แต่คงจะได้เห็นหลาน
“หม่อมฉันเองก็พยายามแล้ว เสียดายที่สวรรค์ไม่เมตตา” เผยปิงปิงถอนหายใจอย่างจนปัญญา
เผยปิงปิงพูดอย่างเปิดเผย ซูจิ่วซือไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่เปลี่ยนเรื่อง “ปิงซิน วันนี้ฝ่าพระบาทให้คนเอาผีผาสดมาไม่ใช่หรือ ไปเอามาให้ปิงปิงชิมหน่อย”
“ช่วงนี้มีผีผาแล้วหรือเพคะ”
“ช่วงที่ผ่านมาอากาศร้อน ผีผาของฉางโจวสุกเร็วขึ้น”
พอได้ผีผา เผยปิงปิงหยิบชิมสองลูก เห็นซูจิ่วซือห่อเหี่ยวใจ จึงถาม “หม่อมฉันจับชีพจรให้ฮองเฮา ถึงไม่รู้จักโรคซับซ้อน แต่ก็พอจะรู้จักชีพจรบ้าง ช่วงนี้ฝ่าพระบาทคงไม่ค่อยได้ดูแลฮองเฮากระมัง”
“ข้าไม่ต้องการให้เขาดูแล แต่เป็นห่วงเขาเท่านั้น ช่วงนี้ทรงงานจนดึก”
ซูจิ่วซือตรัสด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง ฟู่เฉินหรงมีฎีกาที่ต้องจัดการไม่รู้จักจบ งานยุ่งมากกว่านาง ส่วนนางช่วงนี้ใจไม่ค่อยดีนัก กลางคืนมักจะเข้านอนเร็ว
เผยปิงปิงยื่นมือไปจับข้อมือของซูจิ่วซือ ใบหน้าแสดงความสงสัย ซูจิ่วซือมองเห็นเช่นนี้รู้สึกสังหรณ์ใจ ช่วงนี้นางง่วงเหงาหาวนอนและอ่อนเพลียจริงๆ คิดว่าคงเป็นเพราะเหนื่อยกับงาน จึงไม่ได้ใส่ใจ และไม่ได้ให้หมอหลวงมาตรวจ
“ปิงปิง ตรวจพบปัญหาอะไรหรือ”
เผยปิงปิงมองซูจิ่วซือด้วยความประหลาดใจ “หม่อมฉันพบชีพจรครรภ์ ตอนที่จับชีพจรให้เหวินฉือ ชีพจรของฮองเฮาเหมือนกับของเหวินฉือ แต่ฮองเฮา…”
เผยปิงปิงรู้ว่าซูจิ่วซือไม่อาจมีลูกได้ และรู้ว่านางกินยากันท้องมาตลอด ตามเหตุผลแล้ว หากกินยากันท้องย่อมไม่อาจตั้งครรภ์ได้ ชีพจรครรภ์มาจากไหน หรือว่าตนเข้าใจผิด
“เป็นไปไม่ได้” ซูจิ่วซือสีหน้าซีด รีบปฏิเสธ