เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 632
คำวิจารณ์ที่เหลือเชื่อดังก้องทั้งแผ่นดินใหญ่
เห็นสภาพการณ์
เหลิงฉานหน้าแดงทั้งหน้า สองตาเปิดเผยสีหน้าที่ละอาย
เขาขายหน้ามากแล้ว
ในสามคนก็เป็นเขาคนเดียวที่แย่ที่สุด
คิดไม่ถึงถูกกดดันจนคุกเข่าลงไปแล้ว
เขารู้คุกเข่านี้
วันหลังตัวเองเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกในโลกบู๊！
เขารู้
ตัวเองจะต้องปีนยอดสุด！
เพราะถ้าแพ้แล้ว
ไม่เพียงจะสูญเสียโสมพันปีไป
แม้กระทั่งภาพมกุฎมังกรก็จะสูญเสียไปด้วย！
ใครต่างก็รู้
ใครเข้าสุสานเย่เวิ่นเป็นคนแรก ใครก็สามารถได้ยึดครองโอกาสไปก่อน！
ใครก็มีความเป็นไปได้มากที่จะได้รับของล้ำค่าของโลกบู๊！
พอคิดถึงที่นี่
เหลิงฉานควักยาสมุนไพรนับไม่ถ้วนจากในอ้อมกอดออกมาโยนเข้าในปากเหมือนกับไม่ต้องใช้เงินอย่างนั้น เคี้ยวคำใหญ่ขึ้นมา！
ยาสมุนไพรกำใหญ่กินลงไป
ในที่สุดเหลิงฉานก็ฟื้นคืนพลัง ค่อย ๆ ยืนขึ้นมาแล้ว
เวลาเดียวกัน
หยางเฟิงก็ขี้เกียจมองเขาแม้แต่แวบเดียว เดินต่อไปด้านหน้า！
“ขายหน้า！ หน้าขายหน้าจริง ๆ เลย！”
“ผู้คุมกฎใหญ่ศูนย์พันธมิตรบู๊ของพวกนายก็ได้แค่อย่างนี้ล่ะ！”
“ฉันเตือนพวกนายยังไงก็รีบออกไปเถอะ！ ไม่งั้นสักพักพวกนายแต่ละคนต่างก็ต้องคุกเข่า！”
ใต้บันได
มองเห็นเหลิงฉานรับไม่ไหวอย่างนี้
โรคเก่าของเสือขาวก็กำเริบแล้ว พูดมากไม่รู้จากจบจากสิ้นขึ้นมา
เผชิญหน้ากับคนของศูนย์พันธมิตรบู๊
มองตะลึง ปากอ้าเล็กน้อยอยากพูดกลับพูดอะไรไม่ออก
“พวกขยะ！”
เสือขาวยิ่งหยิ่งผยอง
ชี้หน้าด่าต่อหน้า น้ำเสียงสูงส่งอยู่เหนือคนอื่น
สีหน้าของคนศูนย์พันธมิตรบู๊ค่อย ๆ แดง ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นเขียวอีกอย่างรวดเร็ว！
“เสือขาว！ นายอย่าหยิ่งผยอง！ พวกเราศูนย์พันธมิตรบู๊ยังไม่ถึงตาที่ให้นายมากำเริบเสิบสาน！”
จู่ ๆ
หลี่ซู่ก้าวเหยียบออกมา พูดโต้แย้ง
แต่ในดวงตาของเขา
กลับประกายท่าทางที่แปลกประหลาด
“เหรอ？”
เสือขาวพูดอย่างไม่สนใจ“ฉันก็หยิ่งผยองแล้ว นายจะทำอะไรฉันได้ล่ะ？”
ในพริบตานั้น
หลี่ซู่เหมือนก็อดทนต่อไปไม่ไหวอีก เงยหน้าพูดเสียงดังว่า“เหลือทนมากแล้ว！ พวกเหล่าสหาย ขึ้นไปจัดการให้ฉัน！”
พูดจบ
“ฆ่า！”
ปรมาจารย์ของศูนย์พันธมิตรบู๊สองพันกว่าคนทั้งหมดลงมือ！
เพราะรู้สึกเสียหน้าดังนั้นจึงโกรธ！
รู้สึกเสียหน้ามีมากเท่าไหร่
ความคิดฆ่าในใจของพวกเขาก็มีมากเท่านั้น！
“ฮึ！ ไอ้พวกกลุ่มมดหนึ่ง！”
เสือขาวฮึอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง
ในสายตาของคนอื่นพลังของศูนย์พันธมิตรบู๊แข็งแกร่ง ปรมาจารย์ปรากฏออกมาอย่างต่อเนื่อง
แต่ในสายตาของเสือขาวและองครักษ์มังกรทุกคน เหล่านี้ก็เพียงแค่เป็นมดเป็นคนไร้ค่ากลุ่มหนึ่งที่ไม่เคยเจอม้าหมื่นตัวทหารนับพันฆ่าในสนามรบ ！
เสือขาวสะบัดมือแล้ว
ในพริบตา
องครักษ์มังกรหนึ่งร้อยคนขึ้นมาข้างหน้า
เคร้ง！
เคร้ง！
เคร้ง！
สงครามใหญ่สนามหนึ่งก็ระเบิดในพริบตาแล้ว！
ในพริบตานั้น
เลือดกระเซ็นออกไปไกลสามฟุต
ห้าก้าวในสนามรบ！
ใครต่างก็ไม่ได้สังเกตุ
หลี่ซู่ที่กระตุ้นชนวนเหตุการณ์นี้ได้หลบถอยไปด้านหลังกลุ่มคนแล้ว
ร้องตระโกนถึงแม้ดุร้าย
ฝีเท้ากลับช้าที่สุด！
“หลี่ซู่ แกคนไร้ค่า โง่เขลาคนนี้！”
มองเห็นหลี่ซู่กับเสือขาวและคนอื่น ๆ สู้กันขึ้นมา
เหลิงฉานโมโหจนไม่สามารถควบคุมได้！
ในใจของเขา
อดไม่ได้ที่จะฆ่าหลี่ซู่แล้ว！
คนเลวนี่คือทำลายเรื่องใหญ่ของเขาแล้ว
เวลานี้สู้กับเสือขาวขึ้นมา
สู้ได้เหรอ？
ถึงเวลานั้นเสียหายอย่างย่อยยับ！
พวกเขายังจะแย่งชิงชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรยังไง？
แต่นาทีนี้
ไม่ว่าเขาพูดอะไร
หลี่ซู่ต่างก็ไม่ได้ยินแล้ว
เหลิงฉานเงยหน้าขึ้น
พบว่าหยางเฟิงกับผู้คุมกฎสิบสองคนต่างก็ขึ้นไปข้างหน้าต่อแล้ว
มองเห็นที่นี่
เหลิงฉานทำได้เพียงกัดฟันอยู่ฝืนตามขึ้นไป！
เวลานี้
เขาจะต้องปีนยอดสุด
มีเพียงปีนยอดสุดเขาถึงสามารถได้รับของล้ำค่าสามชิ้น！
ถึงสามารถเข้าสุสานเย่เวิ่นได้！
ความหวังของศูนย์พันธมิตรบู๊ทั้งหมด ตามสงครามที่วุ่นวายด้านล่างต่างก็ฝากไว้ที่ตัวของเหลิงฉานแล้ว！
ทันใดนั้น
สุสานของเย่เวิ่นทั้งหมดก่อรูปเป็นสิ่งมหัศจรรย์หนึ่ง
ด้านบน
หยางเฟิงสามคนปีนบันไดเงียบ