เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 633
ด้านล่าง
เสือขาวกับหลี่ซู่และคนอื่น ๆ สู้เป็นสู้ตาย เสียงฆ่าสะเทือนฟ้า！
ในพริบตา
ด้านล่างเลือดไหลเป็นแม่น้ำ
ด้านบน
บันไดหินแปดสิบขั้น
บันไดหินแปดสิบห้าขั้น
บันไดหินเก้าสิบขั้น……
ระยะห่างจากปีนยอดสุดเหลือเพียงบันไดหินสิบขั้นสุดท้าย
หยางเฟิงเหนื่อยแล้วเล็กน้อย
เขาก้มหน้ามองแล้วแวบหนึ่ง
อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้ว！
เพียงเห็นผู้คุมกฎสิบหายใจหอบใหญ่ ทั้งตัวสั่นเทาอย่างต่อเนื่อง
ก็เหมือนกับเป็นโรคพาร์กินสันอย่างนั้น！
กระทั้งเหลิงฉาน
ก็ยิ่งรับไม่ได้！
สองมือสองขาของเขาคลานบนพื้น
ทั้งคน
ก็เหมือนกับหมาตัวหนึ่งอย่างนั้น！
หยางเฟิงยิ้มพูด“ทำไม พวกคุณต่างก็ไม่มีแรงแล้วเหรอ？”
ได้ยิน
ในใจของสองคนมีความรู้สึกที่พูดไม่ออกชนิดหนึ่ง
ถึงแม้ถูกหยางเฟิงคนที่ชอบแสดงความคิดเห็นพูดโอเวอร์คนนี้ทำให้โมโหมาก แต่มองเห็นเขาปีนยอดสุดเก้าสิบขั้นแล้วในใจของสองคนก็เจ็บปวดมาก ในใจส่วนลึกก็ยิ่งเกิดความรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเอง
เงาร่างที่สูงใหญ่ของหยางเฟิงนั่นให้ความรู้สึกที่น่าชื่นชมในคุณธรรมที่สูงส่งแก่พวกเขาชนิดหนึ่ง！
“หยางเฟิง！”ผู้คุมกฎสิบกัดฟันพูด“นายอย่าได้ใจไป！ ฉันมองว่าตอนนี้พลังที่ยิ่งใหญ่ของนายก็กำลังอ่อนแรงลงแล้ว เก่งจริงนายขึ้นไปสิ！”
เหลิงฉานพูดสมทบ“ใช่！ หยางเฟิง ทุกคนต่างไม่ใช่เด็ก อย่าพูดเอาแต่ซะใจอย่างไม่คิด！”
ไม่ว่าเป็นผู้คุมกฎสิบหรือเหลิงฉาน
ต่างไม่เชื่อหยางเฟิงจะสามารถปีนยอดสุดได้ต่อ
ยังไงแรงกดดันนี้มากเกินไปแล้วจริง ๆ
ในที่สุดพวกเขาได้รับรู้ความรู้สึกของปีนั้นที่ซุนหงอคงถูกทับใต้หุบเขา5นิ้วแล้ว
แรงกดดันที่มหาศาล
ให้พวกเขาอยากขยับก็ขยับไม่ได้！
“ฮิ ๆ ！”
ได้ยินคำพูดของเหลิงฉานและผู้คุมกฎสิบ
หยางเฟิงจู่ ๆ หัวเราะแปลกประหลาดเสียงหนึ่ง“เหรอ？ เพียงแต่น่าเสียดาย พวกคุณต่างก็ทายผิดแล้ว！”
“อะไร？”
ได้ยินคำพูดนี้
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานอดไม่ได้ที่จะมีใบหน้าตกใจ
ภายใต้สายตาที่เชื่องช้าของพวกเขา
เห็นเพียงหยางเฟิงหยิบยาสมุนไพรห้าร้อยปีเม็ดหนึ่งออกมาโยนเข้าในปาก เคี้ยวคำใหญ่ขึ้นมาแล้ว
นาทีนั้น
เดิมทีหยางเฟิงที่ยังมีสีหน้าขาวซีดเล็กน้อย ก็แดงระรื่นขึ้นมาทันที
เห็นสภาพการณ์
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานก็อิจฉาริษยาโกรธเกลียดในเวลาเดียวกัน ในปากกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
นี่เป็นยาสมุนไพรที่มีอายุยาห้าร้อยปีนะ！
ก็ถูกหยางเฟิงกินแล้วคำหนึ่ง？
ก็คือทำลายสิ่งมีชีวิตอย่างไม่ทะนุถนอม
ต้องรู้
ตลอดทางที่กุ่ยเหมินและศูนย์พันธมิตรบู๊ทั้งหมดมา
นอกจากโสมพันปีนั่นและตังกุยแปดร้อยปีก็ไม่มียาสมุนไพรหนึ่งร้อยปีขึ้นไปอีกแม้แต่สักต้น！
“ทำไม พวกคุณก็อยากกิน？”
หยางเฟิงมองสองคนอยู่ยิ้มถาม“เพียงแต่น่าเสียดาย ยาสมุนไพรของพวกคุณได้ถูกกินหมดแล้ว！”
“ฮึ！”
ได้ยินคำพูดนี้
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานก็ฮึอย่างเย็นชาในเวลาเดียวกัน สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดเล็กน้อย
ก็เหมือนกับที่หยางเฟิงพูดอย่างนั้น
ไม่ว่าเป็นผู้คุมกฎสิบหรือเหลิงฉาน ยาสมุนไพรของสองคนก็กินหมดไปนานแล้ว
ไม่รู้จะทำยังไง
ปีนบันไดขึ้นฟ้านี่คือโรคจิตมากไปแล้วจริง ๆ ！
ถึงแม้พวกเขาสองคนพลังแข็งแกร่ง ไม่กินยาสมุนไพรปริมาณมากก็ไม่ได้
อีกทั้งยาสมุนไพรของพวกเขา
ต่างก็ต่ำกว่าหนึ่งร้อยปี ทำได้เพียงกินในปริมาณมาก
กินน้อยแล้วเดิมทีก็ไม่ได้ผล！
ทำให้ผลลัพธ์ของยาสมุนไพรหนึ่งต้นบนตัวของพวกเขาต่างก็ไม่มีแล้ว
“แหะ ๆ ！”
เห็นสองคนไม่พูด
หยางเฟิงยิ้มอย่างชั่วร้าย ควักยาสมุนไพรมัดใหญ่ออกมาจากในอ้อมกอด
ยาสมุนไพรเหล่านี้ทั้งหมดต่างก็เป็นอายุยาหนึ่งร้อยปีขึ้นไป กระจายกลิ่นหอมของยาออกมาเป็นระยะ
เพียงแค่กลิ่นหอมของยานี้
ก็ทำให้เหลิงฉานกับผู้คุมกฎสิบอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสบาย
“แม่ง！”
ในพริบตา
ในใจของสองคนแทบจะแอบร้องเสียงหนึ่งในเวลาเดียวกัน
หยางเฟิงคนนี้
คิดไม่ถึงมียาสมุนไพรล้ำค่ามากอย่างนี้！
พวกเขามองยาสมุนไพรที่อยู่ในมือของหยางเฟิงอยู่ สองตาเปิดเผยแสงร้อนออกมาเป็นสายอดไม่ได้ที่จะแย่งมา！
หยางเฟิงยิ้มเบา ๆ พูด“เอ๊ะ？ ตาของสองท่านทำไมแดงแล้ว？ พวกคุณคืออยากได้เหรอ？ อยากได้พวกคุณก็พูดสิ ไม่พูดผมจะรู้ได้ยังไงว่าพวกคุณอยากได้？ คุณพูดว่าคุณอยากได้ ผมก็ไม่ใช่ไม่ให้คุณอีก……”