จำเพาะต้องเป็นเวลานี้
เวลานี้เองก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น อยู่ๆ ใบหน้าเฉวียนหมิงก็แข็งทื่อ เริ่มรู้สึกวิงเวียน ส่วนงูตัวนั้นไม่รู้ว่าตกใจเพราะเสียงร้องหรือเปล่า มันชะงักไปชั่วขณะแล้วดำหายลงทะเลไป
เฉวียนหมิงโงนเงนล้มไปข้างหน้า เดิมอีลั่วเสวี่ยตกใจเพราะเสียงร้องของเขา ขณะกำลังจะลุกขึ้นก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เธอยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ แต่สัมผัสได้แค่ชายเสื้อเขาเท่านั้น
“เฉวียนหมิง!” เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฉวียนหมิงตกลงไปในทะเลดังตูม อีลั่วเสวี่ยลุกพรวดขึ้นทันที
“แย่แล้ว!”
อีลั่วเสวี่ยสีหน้าเครียด รีบถอดเสื้อโค้ตออกแล้วกระโจนตามลงไป แต่ในทะเลไม่เห็นร่างของเขาตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำเลย
เขาคงไม่…อีลั่วเสวี่ยฉุกคิดอะไรขึ้นได้ สูดหายใจลึกๆ แล้วดำดิ่งลงไปในน้ำ
หลังจากลืมตาจนเริ่มปรับกับสภาพในน้ำได้แล้ว ก็มองเห็นเฉวียนหมิงหันหลังให้ ร่างเขาแข็งทื่อ จมลงไปช้าๆ ราวกับหุ่นไม้
ตอนนี้ลูกบอลเงินบินวนอยู่เหนือผิวน้ำ ปากพูดพล่ามไม่หยุด ‘ให้ตาย กลัวน้ำอะ ไม่ลงไปดีกว่า’ แม้จะมีคุณสมบัติป้องกันน้ำ แต่พวกมันก็กลัวน้ำเข้าเครื่องเป็นที่สุด รวมทั้งพวกมันก็ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นสำหรับทำงานด้านนี้
‘แม่คนหัวช้าน่าจะช่วยเขาขึ้นมาได้หรอก!’ ลูกบอลเงินพึมพำกับตัวเอง แล้วเริ่มสแกนหาตำแหน่งของทั้งสองคน
อีลั่วเสวี่ยรีบว่ายเข้าไปคว้าข้อมือเฉวียนหมิง ดึงเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่อยู่ในน้ำ เธอไม่อาจเปิดเผยพลังทิพย์ของตัวเองออกมา ทำได้เพียงดึงเขาขึ้นไปอย่างทุลักทุเล
อีกอย่าง เห็นผิวน้ำดูสงบราบเรียบอย่างนี้ ที่จริงกระแสน้ำแรงมาก เนื่องจากเฉวียนหมิงตกน้ำกะทันหัน ไม่ทันกลั้นลมหายใจ ตอนนี้จึงใกล้จะขาดออกซิเจนแล้ว เขายื่นมือออกไป จะสลัดมืออีลั่วเสวี่ยออก การพาชายร่างใหญ่สูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้นไปไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทั้งก้นทะเลตรงนี้ยังลึก และน้ำก็ไหลแรง
ฟองอากาศผุดออกมาจากจมูกของเฉวียนหมิง ดวงตาเขาเริ่มพร่ามัว
หมอนี่ นี่ไม่ใช่การตกน้ำที่อันตรายอะไร ยังกลัวว่าฉันจะขึ้นไปไม่ได้เหรอ
แม้ในใจจะไม่พอใจ แต่เธอกลับสัมผัสถึงความสุขอย่างประหลาด ต่อหน้าอันตรายถึงชีวิต สิ่งที่เขาคิดคือต้องการให้เธอมีชีวิตอยู่ ผู้ชายแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ปล่อยมือไปไม่ได้!
อีลั่วเสวี่ยว่ายไปหาเฉวียนหมิงโดยไม่มัวเสียเวลา ยื่นมือไปตรึงท้ายทอยเขาไว้ แนบริมฝีปากกับเขา แล้วถ่ายลมหายใจเข้าไปในปากเขา สายตาจ้องมองเขาอย่างจริงจัง
ฉันไม่ยอมให้คุณตายเด็ดขาด!
ดูเหมือนเฉวียนหมิงจะรับรู้ พยายามขยับแขนขาที่แข็งทื่อ เริ่มให้ความร่วมมือกับเธอ ถีบตัวขึ้นไปอย่างยากลำบาก
‘ขึ้นมาแล้ว ขึ้นมาแล้ว แม่คุณ มาทางนี้ น้ำไม่ค่อยเชี่ยว ไปทางนี้ดีที่สุด’ ลูกบอลเงินเห็นทั้งคู่โผล่ขึ้นมา ก็รีบบอกเส้นทางดีที่วิเคราะห์ไว้แล้ว
สองสามนาทีต่อมา อีลั่วเสวี่ยก็ลากเฉวียนหมิงขึ้นมา วางเขาพิงกับโขดหิน เธอหายใจหอบ จากนั้นก็ดึงร่างเขามาพิงตัวเธอ สกัดจุดเขาเบาๆ ดวงตาเขาปิดลงทันที
อีลั่วเสวี่ยพลิกตัว แล้วอุ้มร่างเฉวียนหมิงขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง เพียงชั่วพริบตาก็มายืนบนพื้น แล้วรีบกลับไปที่คฤหาสน์
พอเข้ามาในห้อง เธอก็ไม่สนใจสภาพตัวเอง ถอดเสื้อผ้าเฉวียนหมิงออกผึ่ง วางเขาลงบนเตียง เอาผ้านวมมาห่มให้ แล้วเริ่มตรวจชีพจร
‘แปลกจัง อยู่ดีๆ ทำไมกระโดดลงทะเล หรือจะให้โอกาสคุณเป็นวีรบุรุษช่วยโฉมงาม’ ดวงตาลูกบอลเงินกลอกไปมา พลางพูดล้อเล่น
อีลั่วเสวี่ยถลึงตาใส่ ‘ดูละครกับนิยายให้มันน้อยๆ หน่อย เขาไม่ได้กระโดดลงทะเล แต่ตอนนั้นอาการป่วยกำเริบ กล้ามเนื้อแข็ง ประกอบกับอาการวิงเวียน เลยทำให้ตกลงไป’
หมอหมิงก็ไม่อยู่ที่นี่ซะด้วย สภาพเขาตอนนี้จำเป็นต้องได้รับการตรวจและดูแลอย่างดี